มหาวิบัติสงครามการกลายพันธุ์ (Mutagen) – ตอนที่ 55 : แผนเตรียมรับสําหรับการมาเยือนของพี่ชายแองเจไลน์

มหาวิบัติสงครามการกลายพันธุ์ (Mutagen) ตอนที่ 55 : แผนเตรียมรับสําหรับการมาเยือนของพี่ชายแอง…

ตอนที่ 55 : แผนเตรียมรับสําหรับการมาเยือนของพี่ชายแองเจไลน์

เวลา 20.15 นาฬิกา – ห้างสรรพสินค้าบาคัวร์, ฝั่งตะวันตก,โซนขายสินค้าไอที

ในขณะที่แอ็บบีเกลกําลังนอนหลับสนิท มาร์คก็ได้อุ้มเด็กสาวตัวเล็กคนนี้มานอนที่เตียงพับเพื่อที่จะให้เธอได้นอนหลับอย่างสบายหลังจากที่เขากลับมาที่ที่นั่งของเขา เขาก็ดึงเหมยที่กําลังร้องให้ไปนั่งที่ตักของเขาและกอดเธอพร้อมกับลูบหลังเธอไปด้วยมาร์คคิดจะทําแบบนี้ตั้งแต่เหมยนั้นรู้สึกอิจฉาแอ็บบีเกลอยู่ตลอดเวลา เพราะเด็กสาวคนนั้นรับอ้อมกอดจากมาร์คไปคนเดียวแต่มาร์คก็ต้องประหลาดใจใช้เวลาแค่ไม่นานเหมยก็ได้หยุดร้องไห้

“นายจะไม่เป็นไรใช่มั้ยหากต้องไปคนเดียว?”

พอลลาถาม

“จริงๆแล้วฉันต้องการขอร้องเธอและแองเจไลน์ให้มากับฉันด้วยหากฉันพาเหมยไปกับฉัน แต่อย่างไรฉันก็ได้เปลี่ยนแผนแล้วเพราะว่าพวกเธอทั้งสองคนพ่อของแองเจไลน์นั้นเป็นนายทหารพลโทและครอบครัวของพอลลาก็ถูกช่วยเหลือไว้เรียบร้อยแล้วเช่นกันดังนั้นฉันจึงคิดว่าเหมยจะปลอดภัยกว่าถ้าหากได้ไปกับพวกเธอสอง

คน”

เขาลูบไปที่ศรีษะของเหมยตั้งแต่เธอแยกออกจากอ้อมกอดของมาร์คและฟังในสิ่งที่มาร์คพูด มาร์คมองไปที่เหมยอย่างอ่อนโยนและกล่าวว่า

“เหมย ฉันอยากให้เธอไปกับฉัน แต่ฉันไม่สามารถปกป้องเธอได้สิ่งที่ฉันจะเผชิญหน้าข้างนอกนั้นไม่ใช่มีเพียงแค่พวกฝูงซอมบี้แต่ยังรวมถึงผู้คนมากมายหลายประเภท

มาร์คก็ได้หยิกไปที่แก้มของเธอ

“ใบหน้าของเธอนั้นสวยเกินไปซึ่งนั่นจะนําพาปัญหามาให้เธอกับฉัน เธอก็รู้นิ”

เมื่อได้ยินมาร์คพูดแบบนั้น เด็กสาวทั้งสามคนก็เข้าใจมาร์คแม้ว่ามาร์คนั้นจะสามารถปกป้องเหมยจากซอมบี้ได้ ฝูงชายชั่วจะทําทุกอย่างที่พวกมันสามารถทําได้เพื่อที่จะแตะต้องเธอ ในโลกปัจจุบันที่สังคมเริ่มเสื่อมโทรมแตกสลายเหลือเพียงสถานที่ไม่กี่แห่งกฏหมายศีลธรรมและศาสนาก็ม่ได้สําคัญอีกต่อไป

“แล้วครอบครัวของนายล่ะ? นายอาจจะมีความสัมพันธ์ที่แย่กับพวกเขาแต่พวกเขาก็ยังเป็นครอบครัวของนายอยู่นะ”

แองเจถามขึ้นมาซึ่งค่อนข้างไม่ปกติกับเธอสักเท่าไหร่ที่ถามคําถามจริงจังแบบนี้ขึ้นมา แม้ว่าเธอจะถามคําถามแบบนั้นออกมามาร์คก็ยักไหล่ดูไม่ได้สนใจ

“ครอบครัวของฉันได้ออกไปเที่ยวที่คาต้นตัวเนสก่อนที่จะเกิดการติดเชื้อนี้มันใช้เวลามากกว่าแปดชั่วโมงหากเดินทางโดยรถบัสและเรือที่จะไปถึงที่นั่นฉันคงอาจจะตายไปก่อนที่ฉันจะไปถึงได้ครึ่งทาง

เพราะว่าจังหวัดคาต้นตัวเนสเป็นเกาะขนาดใหญ่ที่แยกออกไปจากแผ่นดินใหญ่ เหมือนกับว่าพวกเขานั้นอยู่ในสถานที่ที่ปลอดภัยอยู่แล้วถ้าเครื่องบินที่ซึ่งเต็มไปด้วยฝูงซอมบี้ตกไปที่เกาะนั้นนะอย่างไรก็ตามโอกาสแบบนั้นก็ยังไม่มีแน่นอนเพราะว่าไฟลท์เครื่องบินที่จะผ่านไปเส้นทางที่เกาะนั้นแทบไม่มี”

โทรศัพท์ของมาร์คดังขึ้น จากนั้นเขาจึงยื่นโทรศัพท์ให้กับเหมยโดยไม่ได้ตรวจดูว่าเบอร์ใครโทรเข้ามา

“สายนี้น่าจะสําหรับเธอ”

“ถามจริงนะ นั่นเสียงริงโทนของนายหรอ?”

“นั่นมันโทรศัพท์ฉันใช่มั้ย? ฉันก็สามารถจะตั้งเสียงริงโทนอยางไรก็ได้ที่ฉันต้องการ”

แองเจกระแอมเบาๆก่อนที่จะรับโทรศัพท์

แองเจกระแอ

“สวัสดีค่ะ?”

(แองเจไลน์?]

เสียงที่คุ้นเคยดังออกมาจากสายโทรศัพท์

“พี่หรอ?”

[บ้าเอ้ย ฉันหาเธอไปทั่วทุกที่ ทําไมเธอกับพอลลาถึงอยู่ในห้างกันล่ะ?]

“ฉันบอกพ่อไปแล้ว! พ่อไม่ได้บอกพี่หรอ?”

[พ่อบอกแล้ว!]

“พี่อยู่ไหนตอนนี้? กําลังมาที่นี่ใช่มั้ย?”

[พวกเราตั้งหลักกันอยู่ที่โรงเรียนของเธอ พวกเราเตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้พวกเรามีผู้รอดชีวิตอยู่ด้วยกัน ดังนั้นก็คงใช้เวลาไปถึงตําแหน่งของเธอประมาณสามสิบนาที่]

ในขณะที่แองเจคุยโทรศัพท์อยู่ อยู่ๆมาร์คก็ถามเธอออกไป

“พี่ชายเธอกําลังมางั้นหรอ?”

แองเจพยักหน้า

“ใช้เวลานานแค่ไหน? พวกเขามีแค่หน่วยทหารด้วยกันเองใช่มั้ย?”

“ประมานสามสิบนาที่นะ พวกเขามีผู้รอดชีวิตอยู่ด้วย”

“โอเค บอกให้พี่ชายของเธอให้มุ่งไปที่ลานจอดรถชั้นใต้ดินของห้าง”

แองเจก็ประหลาดใจ

“มันไม่ได้มีซอมบี้อยู่ข้างล่างนั่นหรอกหรอ?”

“มันมีอยู่แล้วแต่ก็คงน้อยกว่าที่อื่นๆมาก คนที่จะลงไปอยู่ข้างล่างนั่นได้ก็คือคนที่มีรถ สําหรับการจัดการฝูงซอมบี้ตัวอื่นๆนะฉันมี แผนไว้ให้แล้ว”

“ได้เลย”

แองเจพยักหน้าและกลับไปพูดกับสายโทรศัพท์

[แองเจไลน์ แองเจไลน์]

“อะไรกัน?! อย่าตะโกนสิ!”

[เธอก็ตะโกนออกมาเช่นกัน! ใครคือคนที่เธอนั้นพูดอยู่ด้วย?!]

“ฉันกําลังคุยอยู่กับมาร์ค”

(ใครคือมาร์ค?]

น้ําเสียงพี่ชายของเธอนั้นดูสับสนและตื่นตระหนก

“คือคนที่ช่วยฉันกับพอลลาเอาไว้ เขาบอกว่าให้พี่และทีมที่อยู่กับพี่เมื่อมาถึงห้างแล้วควรมุ่งไปสู่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน”

(ทําไมล่ะ?]

“เขาบอกว่าที่นั่นจะมีซอมบี้น้อยกว่าที่อื่น”

เมื่อแองเจพูดออกไป พี่ชายของเธอก็ได้คิดทบทวนหลายๆเหตุผลและเห็นด้วยที่จะทําตามที่มาร์คบอก

(โอเค ฉันต้องวางสายเพื่อไปเตรียมตัวแล้ว เธอดูแลตัวเองดีๆนะ]

“พี่ด้วยนะคะ เป็นห่วงบาย”

แองเจคืนโทรศัพท์ให้มาร์ค มาร์คก็ได้เก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าเขาและพูดกับเหมย

“เหมยตอนนี้เธอลุกขึ้นได้รึยัง? ขาของฉันเริ่มชาแล้ว และเรายังมีหลายอย่างอีกมากมายที่จะต้องไปจัดการ”

เหมยพยักหน้าและลุกขึ้นอย่างไม่เต็มใจ

เด็กสาวอีกสองคนนั้นเห็นความไม่เต็มใจของเหมยและก็ได้เริ่มสงสัยอยากรู้อะไรบางอย่าง มันมีบางอย่างที่ไม่ปตกิ ถ้ามันเกิด ขึ้นแค่เหมยพวกเธอจะไม่สังเกตแต่มันก็เกิดขึ้นกับแอ็บบีเกลด้วยเช่นกันเหมือนเช่นกันกับเหมยแอ็บบีเกลก็อยากจะให้มาร์คทั้งอุ้มทงกอด

“พวกเธอสองคนเป็นอะไร?”

มาร์คซึ่งกําลังยืดขาทั้งสองข้างอยู่นั้นก็ได้ถามออกไปเมื่อเด็กสาววิทยาลัยทั้งสองคนนี้ต่างก็จ้องไปที่เหมยและซุบซิบกัน

“เราสังเกตุได้ถึงอะไรบางอย่าง เหมยและแอ็บบีเกลดูเหมือนจะอยากให้นายกอดกันทั้งคู่ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง ความอิจฉานั้นปรากฏบนใบหน้าของเหมยอย่างเห็นได้ชัดเมื่อนายอุ้มแอ็บบีเกลอยู่พวกเราก็แค่สงสัยเฉยๆว่าเป็นเพราะอะไรกัน?”

มาร์คนั้นก็ดูสับสนด้วยเช่นกัน เขาไม่สามารถประเมินอารมณ์ของแอ็บบีเกลได้แต่เขาสามารถยืนยันได้แน่นอนว่าที่พวกเธอพวกเกี่ยวกับเหมยนั้นเป็นความจริงทั้งหมด

“กล้าบอกมั้ยว่าทําไม?”

มาร์คถามเหมย

มันน่าแปลกใจ เหมยนั้นมองไปทางอื่นและไม่ยอมพูดออกมามาร์คสัมผัสได้ถึงความโลภที่มีอยู่จางๆที่ออกมาจากเหมย โลภเรื่องอะไร? มันยิ่งทําให้มาร์คงุนงงเมื่อเขาสัมผัสกับอารมณ์ภายในใจ

ของเธอ

“เหมยฉันจะไม่กอดเธออีกแล้ว ถ้าเธอไม่พูดอะไรเลย”

เหมยรู้สึกวิตกเมื่อได้ยินมาร์คพูดออกมาแบบนั้น จากนั้นเธอก็เริ่มพูดออกมาในขณะที่เล่นกับนิ้วของเธอไปด้วย

“เอ่อ..พี่คะ พี่ก็เห็นฉันรู้สึกสบายใจเวลาพี่กอดฉัน ร่างกายของฉันรู้สึกเบาและผ่อนคลายมาก เกลก็ต้องรู้สึกแบบนั้นเหมือนกันเธอหลับไปได้อย่างง่ายดายเมื่อถูกพี่กอด ฉันก็เป็นแบบนั้นเช่นกัน”

เหมยก็ได้เขินอับอายตัวบิดเป็นเกลียวเมื่อตอนที่เธออธิบายเห ตุผลออกมา

แองเจและพอลลาก็ได้มองไปที่มาร์คเหมือนเป็นการสงสัย

“อะไรกัน? ฉันไม่เข้าใจว่าเธอพูดถึงเรื่องอะไร”

มาร์คก็ได้พูดออกมาอย่างไร้เดียงสาแก้ตัวในประเด็นเรื่องนี้

“อย่างไรก็ตาม พวกเราต้องรีบแล้ว เรามีเวลาเหลือน้อยกว่าก่อนที่พี่ชายของแองเจจะมาถึง”

มาร์คตัดสินใจที่จะเอาประเด็นเรื่องที่ไม่จําเป็นไว้คุยในเวลาอื่นและเบียงบทสนทนามาคุยในเรื่องที่สําคัญเร่งด่วน

“พอลลา เธออยู่ที่นี่คอยดูเกลได้มั้ย? พวกเราไม่สามารถปลุกเธอขึ้นมาได้ในตอนที่เธอหลับสนิทอยู่”

“โอเค”

“เหมย แองเจตามฉันมา อ่อใช่ แองเจเรียกลุงเบอนาร์ดและแคลวินไปที่ดาดฟ้า เราต้องให้พวกเขาช่วยหน่อย”

เมื่อแองเจไปเรียกเบอนาร์ดและแคลวิน พอลลาก็ได้นั่งอยู่ข้างหน้าแล็บท็อปในขณะที่คิดอะไรไปด้วย

อีกด้านหนึ่ง มาร์คและเหมยก็ได้มุ่งตรงไปสู่ยังดาดฟ้า

มาร์คก็ได้ตรวจสอบอาณาเขตรอบๆห้างสรรพสินค้ากับเหมยเมื่อแองเจมาถึงพร้อมกับคนหลายๆคน มันก็น่าแปลกใจที่เฟอร์นานและเจมส์ก็ได้มากับเธอด้วย

“ทําไมนายถึงเรียกเรามาที่นี่ล่ะพ่อหนุ่ม?”

เบอนาร์ดถามมาร์ค

“นายยังไม่ได้ฟังเหตุผลจากแองเจหรอ?”

“เธอบอกพวกเราว่าพี่ชายของเธอกําลังมา ถึงอย่างนั้นฉันก็ต้องตกใจมากที่เธอมาจากครอบครัวนายทหารที่มียศตําแหน่งอันสู งส่ง”

“ใช่ ฉันก็ตกใจเหมือนกัน”

แคลวินพูดเสริม

“มาร์ค บอกพวกเรามาหน่อยในสิ่งที่พวกเราต้องทํา พี่ ชายของฉันกําลังจะมาถึงเร็วๆนี้”

แองเจพูดโพล่งกับมาร์ค

มาร์คมองไปที่คนรอบๆตัวเขาและพูดออกมา

“โอเค แองเจไลน์ควรบอกพวกนายด้วยว่าฉันบอกให้พี่ชายของเธอลงไปที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน”

ทุกคนต่างก็เห็นด้วย

“ที่นั่นน่าจะมีซอมบี้อยู่ไม่กี่ตัว แต่ปัญหาคือข้างนอกห้างสรรพสินค้านั้นมีฝูงซอมบี้เยอะเกินไปตามทั่วท้องถนน มันคงจะยากที่พวกเขาจะผ่านพวกซอมบี้เข้ามาในห้างสรรพสินค้า ดังนั้นพวกเราก็จะต้องล่อซอมบี้พวกนี้ออกไปให้ไกล”

จากนั้นมาร์คก็ชําเลืองไปมองกล่องลังไม้ที่อยู่ใกล้ๆ ทําให้ทุกคนยกเว้นเจมส์นั้นเข้าใจว่าพวกเขาจะต้องทําอะไร

“บอสครับ พวกเราต้องทําอะไร?”

เจมส์ถาม

“เรามาจุดพุกันดีกว่า”