นิยาย มหาวิบัติสงครามการกลายพันธุ์ (Mutagen)
ตอนที่ 60 : ที่นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
“ฆ่าฉัน!”
ซอมบี้หญิงสาวตะโกนออกมาด้วยความสํานึกผิดและเจ็บปวด มันมาพร้อมกับการระเบิดของอารมณ์ที่มีทั้งความเสียใจ ความรู้สึกผิด ความโกรธ และ ความเศร้าโศก มาร์ครู้สึกว่าศรีษะของเขาโดนทุบด้วยค้อนเข้าอย่างจัง
หลังจากที่ได้ยินซอมบี้หญิงนั้นตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง มาร์คก็ได้อดทนต่อความเจ็บปวดที่ศรีษะและกําลังจะกระโดดไปฆ่ามัน
โพละ!
แต่โชคร้ายที่กระดูกที่งอกของมันได้หยุดลงอย่างกะทันหัน และดวงตาของมันก็หรี่ลง ในขณะที่มาร์คนั้นเล็งปืนลูกซองไปที่หัวของมัน ด้านข้างของปืนโดนแรงกระแทกอย่างกระทันหันทําให้ปืนลูกซองนั้นแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
ชิ้นส่วนของปืนลูกซองถูกกระเด็นออกไปและลําปืนถูกฝังไว้ที่ผนังที่ซึ่งห่างออกไปเนื่องจากแรงของการโจมตี มาร์ครู้สึกได้ว่ากล้ามเนื้อมือและนิ้วของเขาขาดบาดเจ็บเนื่องจากปืนถูกขว้างออกไปจากมือของเขาอย่างแรง
มาร์คเบิกตากว้างในขณะที่โดนจู่โจมอย่างไม่ได้คาดหมาย
การโจมตีไม่ได้มาจากการใช้กรงเล็บของซอมบี้หญิงแต่อย่างใด แต่เป็นการเตะจากด้านข้างที่มันไม่เคยทําแม้แต่ครั้งเดียวนับตั้งแต่เขาเริ่มต่อสู้กับซอมบี้หญิงกลายพันธุ์ จากนั้นมาร์คก็สังเกต เห็นว่าตอนนี้แขนขาทั้งสองข้างของซอมบี้หญิงถูกปกคลุมไปด้วยหุ้มเกราะกระดูกสีเทา เหลือเพียงส่วนเดียวที่ไม่ได้ถูกหุ้มด้วยเกราะกระดูกคือหนึ่งในสี่ ของใบหน้าของมันไหล่ซ้าย และแขนซ้ายของเธอ
มาร์ครู้สึกตกใจมากกับการถูกโจมตีที่ไม่ได้คาดคิดไว้และปืนสั้นของเขาที่อยู่ๆ ก็บุบเสียหายไป เขาแทบไม่ทันได้เห็นท่าโจมตีครั้งต่อไปของมัน มันใช้การเตะหน้าโดยใช้เท้าอีกข้างของมัน เขาไม่ได้ตกใจที่มันใช้ท่าโจมตีแบบนี้ออกมาแต่ตกใจที่การเตะนั้นเร็วยิ่งกว่าการตวัดด้วยกรงเล็บของมันเสียอีก!
เมื่อมาร์คเห็นลูกเตะตรงเข้ามาใกล้ และอยู่ห่างจากหน้าอกของเขาเพียงไม่กี่นิ้ว ในขณะที่แขนของเขาถูกเหวี่ยงออกไปด้านข้างโดยลูกเตะเดียวกันกับที่ทําให้ปืนของเขาหัก เขาทําได้เพียงป้องกันลูกเตะนั้นด้วยการยกแขนซ้ายขึ้นมาบังไว้
มาร์คคิดไม่ออกอีกต่อไปแล้วว่าจะทําอย่างไร รับการโจมตีที่ศรีษะก็จะทําให เขาพิการได้แน่นอนหรือแย่กว่านั้นก็อาจจะทําให้เขาตายโดยทันที ในตอนสุดท้ายนั้นเขาก็กระโดยถอยหนีออกไป มาร์คกระโดดไปข้างหลังอย่างแข็งแรงมากที่สุดเท่าที่เขาจะทําได้ ถ้าเขาหนีมั นไม่ได้อย่างน้อยเขาก็น่าจะบรรเทาเปอร์เซ็นต์ของการบาดเจ็บได้
บั๊ก! แกร๊ก!
ลูกเตะของมันกระแทกเข้าไปที่แขนซ้ายของเขาจนกระดูกที่แขนของเขาหักแตก และเขาก็มั่นใจเช่นกันว่ากระดูกซี่โครงของเขานั้นได้ร้าวไปเรียบร้อยแล้ว แรงเตะนั้นทําให้เขากระเด็นกลิ้งไปกับพื้นไปทางฝั่งปีกตะวันออกของพื้นที่จอดรถไกลหลายสิบเมตร โชคดีที่เขากระโดดถอยหนีออกและเมื่อเขาได้กระเด็นออกไปตรงนั้นไม่มีผนังหรือรถอยู่ด้านหลังเขา ถ้าไม่อย่างนั้นร่างกายของเขาคงต้องโดนกระแทกแตกละเอียด เหมือนเนื้อที่ถูกบดไว้
อย่างไรก็ตาม มันรู้สึกเจ็บราวกับจะตาย
อะดรีนาลีนของเขาไม่สามารถระงับความเจ็บปวดในร่างกายได้อีกต่อไปเมื่อร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆในขณะที่เขาต่อสู้กับซอมบี้กลายพันธุ์นี้ ผิวหนังของเขาก็ฟกช้ําไปทั่วศรีษะก็ได้รับความเจ็บปวดแขนซ้าย ของเขาก็หัก และซี่โครงของเขาก็ร้าว แม้แต่เอ็นของขาและน่องก็ฉีกขาดไม่มีสิ้นดีเนื่องจากการออกแรงมากเกินไป แม้ว่าเขาจะมีความสามารถในฐานะเป็นโรครับรู้อารมณ์ความรู้สึกของคนอื่น และเขาสามารถควบคุมการปลดปล่อยอะดรีนาลีนในร่างกายได้ แต่ร่างกายของเขาก็ยังคงอยู่ในระดับที่ไม่ค่อยปกติ ร่างกายของเขาอ่อนแอกว่าคนทั่วไปมาก เขามีความแข็งแกร่งต่ํา และกล้ามเนื้อที่ไม่ได้รับการฝึกฝนของเขาส่วนใหญ่นั้นก็บอบบางไม่แข็งแรง
สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นราวกับปฏิหารย์ที่เขาสามารถกัดลิ้นต่อสู้กับซอมบี้หญิงมาได้ นานขนาดนี้ และก็เป็นปฏิหารย์เช่นกันที่ เขาสามารถมีชีวิตรอดมาได้หลังจากที่ได้รับลูกเตะที่อาจจะโค่นล้มรถบุบสลายได้
เขาถุยน้ําลายลงที่พื้น สิ่งที่เขาลุยออกมานั้นไม่ใช่แค่น้ําลายแต่รวมไปถึงเลือด เขาสามารถลิ้มรสเลือดข้นๆที่ออกมาจากคอของเขาได้
เมื่อเขาพยายามที่จะยืนขึ้นโดยใช้แขนที่ไม่หักอยู่ข้างเดียวพยุงตัวเอวไว้ สายตาของเขาก็ได้พล่ามัว ร่างกายสั่นไหวด้วยความเจ็บปวด และผลข้างเคียงของอะดรีนาลีนที่พุ่งขึ้นเขาก็สามารถทําได้แค่นั่งอยู่กับพื้น
“แองเจไลน์… นังเด็กบ้านั่นไปอยู่ไหนกัน… เธอใช้เวลาเยอะไปแล้ว”
แค่ก! แค่ก!
เขาไอออกมาเต็มไปด้วยเลือดจากลําคอของเขา
มาร์คมองขึ้นไปข้างหน้าเขาเห็นซอมบี้หญิงนั้นเดินเข้ามาหาเขา ด้วยท่าทางที่เดินสบายๆ ดูเหมือนว่าอะไรก็ตามที่กําลังกัดกินสติของผู้หญิงคนนี้นั้นถือว่า เขาไม่สามารถต่อสู้ได้อีกต่อไปแล้ว
เขาจะยอมแพ้ในโชคชะตาดีไหม? จุดจบที่เลวร้ายแบบนี้?
แน่นอนว่าไม่! เขาไม่กลัวความตายแต่ เขาขอไม่ยอมตายในวันแรกที่หายนะมันเพิ่งเริ่มขึ้น!
และเขาเพิ่งจะเจอกับคนที่ซึ่งอยากอยู่กับเขาโดยไม่มีเงื่อนไข…
โชคเริ่มไม่ดีแล้ว เขานั้นเริ่มที่จะสูญเสียการเคลื่อนไหนและใกล้จะหมดสติเต็มที่
ขณะที่กําลังนั่งอยู่ที่พื้น มาร์คมองขึ้น ซอมบี้หญิงนั้นกําลังมองลงมาที่เขา มันเอียงศรีษะราวกับเด็กขี้สงสัย จากนั้นมันก็ได้ยกขาของเธอขึ้นและไม่ใช้กรงเล็บ ดูเหมือนว่ามันพยายามที่จะฝึกซ้อมท่าโดยที่ใช้ร่างกายของมาร์คเป็นเครื่องมือ
มาร์คมองไม่เห็นซอมบี้หญิงนั้นอีกต่อไปเมื่อเธอได้เหวี่ยงขาของเธอลงมา คลายราวกับเขานั้นถูกค้อนทุบเข้าอย่างจัง ในที่สุดเขารู้สึกไม่ได้สติ
ตุบ! ตุบ!
เสียงหัวใจเต้นดังก้องอยู่ภายในร่างกายของเขาขณะที่หัวใจของเขาสูบฉีดแรงขึ้น
คลื่นแห่งการระงับความผันผวนทางจิตใจอย่างกะทันหันได้พุ่งออกมาทั่วบริเวณที่จอดรถทําให้ซอมบี้หญิงหยุดการโจมตีของมัน และกระโดดถอยหลังออกไปหลายเมตร เธอยืนจ้องมาร์คอย่างระมัดระวัง
ที่ใจกลางของคลื่นนั้น ร่างกายของมาร์คที่นั่งอยู่ซึ่งไม่ขยับ เขาก็ได้เงยหน้าขึ้นมาอย่างช้าๆจดจ้องไปที่ซอมบี้หญิงตัวนั้น ดวงตาของเขาดูดุร้ายและรูม่านตาของเขาเป็นสีแดงเรืองแสง มีรอยยิ้มเยาะเย้ยบนใบหน้าของเขา มันไม่ใช่การแสยะยิ้มที่น่ากลัว แต่รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความสนุกสนานตื่นเต้น
เขาไม่สนใจมนุษย์กลายพันธุ์ที่เฝ้าดูเขาอย่างดุร้าย มาร์ค ลุกขึ้นยืนยึดร่างกายเหมือนกับว่าเพิ่งจะตื่นนอน จากนั้นเขาก็เริ่มพูดออกมา
“ให้ตายเถอะ! เป็นปีแล้วที่ฉันได้โผล่ออกมา เพียงเพื่อพบว่าร่างกายของ เขาถูกทุบตีจนหมด!”
เขายืนขึ้นและยืดหลังตรง เต็มไปด้วยความมั่นใจที่แตกต่างจากก่อนหน้านั้นที่เขาเป็นซึ่งเขาเอาแต่ยืนหลังค่อมและดูขี้เกียจเล็กน้อย จากนั้น มาร์ค ก็เริ่มที่จะสํารวจร่างกายของตัวเองและก็พูดออกมาอย่างต่อเนื่อง
“กระดูกปลายแขนด้านนิ้วก้อยและ กระดูกปลายแขนอันนอกแตก กล้ามเนื้อที่ต้นแขนส่วนปลายฉีกขาด ส่วนกล้ามเนื้อแขนอีกข้างถูกออกแรงมากเกินไป เอ็นที่หัวเข่าถูกขูดออก กล้ามเนื้อน่องแทบฉีก แผลฟกช้ําหลายที่และเจ็บปวดไปที่กล้ามเนื้อหลายๆส่วนของร่างกายของเขา
เขาจับคางด้วยแขนขวาและพยักหน้า
“อ่าใช่เลย ร่างกายเขาโดนทุบตีมาหมดเลย”
จู่ๆเงาก็ได้ปรากฏขึ้นมาอยู่ตรงหน้า ของเขา ซอมบี้หญิงเริ่มโจมตีขึ้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้ใช้กรงเล็บไม่ได้ใช้เท้าของมัน ซอมบี้กลายพันธุ์กวาดแขนของมัน จากด้านบนพยายามที่จะตัดหัวเหยื่อของมันหลุดออกไป
การโจมตีไม่ได้สัมผัสกับสิ่งใดๆยกเว้นอากาศ
“มาร์ค ก็ได้ขยับเท้าซ้ายไปข้างหลัง และเผชิญหน้ากับซอมบหญิงกลายพันธุ์ที่ถอยหลบการโจมตีของเขาไปได้อย่างเส้นยาแดงผ่าแปด เขาจ้องมองไปที่ซอมบี้หญิงกลายพันธุ์ซึ่งทําให้เธอนิ่งไป ก่อนที่เธอจะกวาดขาเตะไปด้านข้างเอว
ของเขา
การเตะข้างนั้นไม่ได้สัมผัสอะไรนอกจากอากาศอีกครั้ง
ซอมบี้หญิงมองไปรอบๆและไม่เห็นว่า มาร์คนั้นไปอยู่ที่ไหน มันกลับรู้สึกว่ามีอะไรหนักๆอยู่ที่หุ้มเกราะไหล่ของมัน
มันหันใบหน้าของมันไปทางด้านขวา และเห็นเขาที่เกาะอยู่ที่ไหล่ของมัน ก่อนที่มันจะได้มีปฏิกิริยาตอบโต้กลับไป
มันรู้สึกได้ถึงแรงจากด้านหลังศีรษะของมัน ใบหน้าของซอมบี้กลายพันธุ์ กระแทกลงบนพื้นคอนกรีตอย่างแรงจนเป็นรอยแตกขนาดเท่ากําปั้น
จากนั้น “มาร์ค” ก็ออกห่างจากซอมบี้ หญิงไปหลายฟุตหลังจากที่เตะข้อเท้าอย่างโหดเหี้ยมไปที่ศีรษะของมัน
“อุ้ปปส์! ฉันฉีกกล้ามเนื้อหลายเส้นที่ขาขวาของเขาและข้อเท้าของเขาหัก ฉันไม่ควรทําอย่างนั้น น้ําย่อยในร่างกายของเขาก็กําลังจะหมดลงเช่นกัน!”
จากนั้นเขาก็ได้เอนศรีษะพร้อมกับหลับตาลง
“ทําไมถึงมีสิ่งแปลกปลอมบ้าๆนี่อยู่ในร่างกายของเขา?”
เมื่อเขาลืมตา มาร์ค” ดูเหมือนเขาจะรู้สึดตัวขณะมองไปที่พื้นที่ว่างเปล่าที่เต็มไปด้วยอากาศรอบตัว
“สิ่งแปลกปลอมนั่นอยู่ในอากาศงั้นหรอ หะ? ดูเหมือนว่าโลกใบนี้จะชิบหายขึ้นอีกแล้ว อืมมม.. สิ่งแปลกปลอมนี้ดูเหมือนจะไม่ได้อันตรายนะ มันค่อยๆเปลี่ยนแปลงโครงสร้างร่างกายของเขา ใช่มั้ย?
ฉันเข้าใจแล้ว จริงๆแล้วมันจะ ซ่อมแซมให้ร่างกายของเขาใช่มั้ย หะ? ถ้าอย่างงั้นฉันก็จะขอเล่นอะไรนิดหน่อย โดยไม่กังวลนะ หะ นี่คืออะไร?”
เขาสังเกตุเห็นกล้องบลูธูทที่ติดอยู่ที่ชายเสื้อเขา
“กล้องงั้นหรอ?”
เขาหันเลนส์กล้องมาที่ใบหน้าของเขา
“ดีเลย! ฉันสามารถสองวิธีใช้ความสามารถของนายได้อย่างถูกต้อง มันเป็นเวลาหลายปีแล้วที่นายยังไม่สามารถใช้ความสามารถพวกนั้นได้เก่งเสียที!”
“มาร์ค” โบกมือให้กล้องก่อนที่จะเก็บมันคงไปที่คอเสื้อเขาเหมือนเดิม
ซอมบี้กลายพันธุ์หญิงซึ่งได้ฟื้นตัวแล้ว เธอโจมตีเข้าไปที่โครงหน้าของเขาซึ่งจู่โจมด้วยกรงเล็บด้านข้างของเธอ “มาร์ค ถอยหลังไปหนึ่งก้าวแล้วหันหน้าขึ้นทําให้กรงเล็บของหญิงสาวกวาดผ่านใต้คางของเขา
“เอาจริงหรอเนี่ย เธอรอแปปนึ่งไม่ได้หรอ?”
“มาร์ค” จับแขนของมันแล้วใช้มือข้าง หนึ่งเหวี่ยงไหล่ของมันและกระแทกหลังของมันไปกับพื้นคอนกรีตจนเกิดหลุมใหญ่ที่พื้น
“คู่วว ฉันหักกล้ามเนื้อมันไปอีกสองสามที นี่คือเหตุผลว่าทําไมจึงไม่ดีที่จะปิดตัว จํากัดของสมองลงไปในขณะที่มันใช้เพื่อมุ่งเน้นไปที่อะดรีนาลีนส่วนหนึ่งของร่างกาย นายควรออกกําลังกายสักหน่อย ร่างกายของนายหนักกว่าครั้งที่แล้วมาก”
จากนั้นเขาก็มองไปยังทางที่แองเจ กําลังยุ่งอยู่กับการเอาสิ่งกีดขวางออก
“ยังมีเวลาเล่นได้อยู่อีกนิดหน่อย แต่น้ําย่อยของเขาเริ่มจะหมดแล้ว น่าสงสารอะไรขนาดนี้”
เขาได้กลับไปยังซอมบี้กลายพันธุ์ที่ ได้ยืนขึ้นอย่างตัวสั่น “มาร์คก็ได้ครุ่นคิด
“ฉันควรทํายังไงกับเธอดี? ปกติฉันก็จะแค่ฆ่าทิ้งไปสะเหมือนที่เขาทํา แต่เธอสามารถเป็นประโยชน์ให้กับเขาได้
เธออยากได้รับความช่วยเหลือมั้ย? ฉันสามารถช่วยเธอได้นะ แต่เธอต้องสัญญาว่าจะต้องภักดีกับเขา ไปเป็นทาสของเขาสะ!”
แรงกดดันอย่างกะทันหันพุ่งออกมาจาก มาร์ค ซึ่งห่อหุ้มผู้หญิงกลายพันธุ์นี้ไว้ ทําให้เธอเซถอยหลังออกไป
