ระหว่างที่ทั้งสองพูดคุยกันอยู่ บนลานประลองก็เริ่มที่จะมีการต่อสู้กันขึ้นแล้ว เสียงเฮ เสียงโห่ร้องยังคงดังขึ้นเป็นจังหวะๆ ศิษย์สำนักมากมายต่างขึ้นไปประลองเพื่อชิงอันดับ แต่ยังไม่มีผู้ใดเอ่ยเรียกเนี่ยฟงขึ้นไป เพราะไม่อยากมีปัญหากับจงเหรินป้า ส่วนกลุ่มอื่น ๆล้วนแล้วแต่มีเป้าหมายด้วยกันทั้งสิ้น เนี่ยฟงมอบยาพิษให้แก่หยางเวยหลายขวด หยางเวยลมแทบจับ เพราะยาพิษแต่ละอย่างที่ได้มา แทบจะไม่รู้จักเลย เวลาผ่านไปอีกหนึ่งชั่วยาม เนี่ยฟงก็จำเป็นจะต้องขึ้นไปที่ลานประลองอีกครั้ง เพราะถูกเรียกโดยศิษย์ชายผู้หนึ่ง
“ เนี่ยฟง ระวังตัวหน่อย ศิษย์ผู้นั้นเก่งกาจการใช้กระบี่นัก นามว่าซุนจางเคอ อีกอย่างมันเป็นคนของจงเหรินป้า ”
“ คุณชายหยางเวยถึงเวลาร่ำรวยแล้วขอรับ ”
“ ไอ้บ้าเนี่ยฟง ระวังตัวด้วย มันผู้นั้นถึงแม้จะไม่มีชื่อในอันดับทำเนียบ แต่ตัวมันก็มีความเก่งกาจอยู่ไม่น้อย ”
“ ได้ข้าจะระวังตัว ”
ทันทีที่กระโดดขึ้นไปยืนบนลานประลองไม่ถึงสองลมหายใจ สัตว์อสูรหมาป่าขนสีเทา ด้านหลังมีหนามแหลมขนาดเล็กสีน้ำตาลขึ้นคล้ายเป็นเกราะ ก็เดินออกมาจากหลังของซุนจางเคอออกมา ซุนจางเคอเองก็เรียกกระบี่ออกมาเล่มหนึ่ง เมื่อชักออกจากฝัก เสียงแหลมแสบแก้วหูดังก้องออกมา ใบกระบี่สีเงินแวววาว เนี่ยฟงเองก็หาได้น้อยหน้า เรียกดาบสีดำไร้คมถือไว้ในมือขวาเช่นกัน ชั่วน้ำเดือดซุนจางเคอก็ชี้กระบี่ออกมาด้านหน้า ประดุจเป็นคำสั่งสังหาร หมาป่าขนสีเทาก็พุ่งทะยานออกมา
มันกระโดดไปมาเพื่อหวังหลอกล่อศัตรูด้านหน้า เงาปราณกระบี่สีขาวพุ่งทะยานออกมานับสิบสาย ประดุจสายฝนขนาดใหญ่ เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง ดาบสีดำไร้คมถูกฟาดฟันต้านรับปราณกระบี่สีขาว หมาป่าขนสีเทาใช้กรงเล็บตวัดเข้าหา ฉัวะ กรงเล็บตวัดถูกเสื้อของสำนักฉีกขาด เผยให้เห็นมัดกล้ามท้องที่ซ่อนอยู่ในเสื้อ บรรดาศิษย์สำนักผู้หญิงต่างกรีดร้องออกมา หมาป่าขนสีเทายังคงไม่ไปไหน กระโดดไปมาเพื่อหาจังหวะลอบทำร้ายศัตรูด้านหน้า ซุนจางเคอเมื่อเห็นว่าได้เปรียบก็แสยะยิ้ม ค่อยๆไล่ต้อนเด็กหนุ่มด้านหน้าอย่างใจเย็น
เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เนี่ยฟงยังคงสงบนิ่งใช้ดาบสีดำไร้คมในมือคอยต้านรับ โดยแผ่ลมปราณรอบกายเพื่อป้องกันหมาป่าขนสีเทาลอบทำร้าย ทันทีที่หมาป่าขนสีเทาพุ่งเข้ามา เนี่ยฟงฟันดาบออกไปด้านหน้า ปราณดาบสีฟ้าพุ่งทะยานออกไปปะทะกับปราณกระบี่สีขาว ทันทีที่ปราณทั้งสองปะทะกัน เนี่ยฟงก็หันหลังกลับไป เก็บดาบสีดำไร้คมง้างหมัดขวาต่อยเข้าที่ศีรษะของหมาป่าขนสีเทา เปรี้ยง เป็นเช่นเดิมหมาป่าสีเทากลายเป็นแสงพุ่งเข้าไปในร่างของซุนจางเคอ ซุนจางเคอตื่นตกใจปราณกระบี่เริ่มเผยจุดอ่อนออกมา
แน่นอนว่าไม่รีรอให้ซุนจางเคอได้เตรียมตัว ปราณดาบสีฟ้าพุ่งเข้าหาอีกครั้ง เปรี้ยง เนี่ยฟงพุ่งเข้าประชิดกระหน่ำฟาดฟันดาบสีดำไร้คมในมือ เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง ในจังหวะนั้นเองเนี่ยฟงก็แกล้งเปิดช่องที่หัวไหล่ด้านซ้ายให้ซุนจางเคอได้เห็น ซุนจางเคอจ้วงแทงกระบี่ไปที่หัวไหล่ด้านซ้ายทันที เนี่ยฟงแสยะยิ้มเบี่ยงตัวหลบไปทางขวา พร้อมกับดาบสีดำไร้คมฟันไปที่ข้อมือขวาอย่างรวดเร็ว กระบี่ในมือหลุดร่วงลงพื้น ข้อมือเป็นรอยแดง เนี่ยฟงกระโดดเตะขาซ้ายเข้าที่หน้าอกของซุนจางเคออย่างถนัดถนี่
เปรี้ยง ซุนจางเคอกระเด็นออกไป พยายามที่จะลุกขึ้นแต่ก็ถูกหมัดขวาต่อยเข้ามาที่ใบหน้าเสียก่อน เปรี้ยง เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดออกมาเต็มพื้นศิษย์สำนักสองคนรีบวิ่งขึ้นมาแบกซุนจางเคอลงจากลานประลอง เนี่ยฟงเก็บดาบสีดำไร้คมไว้ในแหวน พร้อมกันมายืนจ้องหน้า หยางเฟย จงเหรินป้า และเทียนสือ เอ่ยบางอย่างออกมา
“ วันนี้ทั้งวันมีแต่คนของพวกเจ้าที่คิดท้าประลองกับข้า เช่นนั้นตอนนี้ข้าคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่ข้าจะต้องจัดการบางอย่าง หยางเฟย ข้าขอท้าประลองกับเจ้า เจ้าจะปฏิเสธก็ได้ข้าไม่ว่า เพราะอย่างไรเจ้ามันก็เป็นเพียงไอ้โง่ที่ชอบดูถูก และรังแกคนอ่อนแอเพียงแค่นั้น ”
หยางเฟยยืนตัวสั่นสะท้าน กำหมัดทั้งสองมือแน่น แทบจะกระโดดขึ้นไปลานประลอง เพียงแต่ว่าถูกจงเหรินป้าฉุกรั้งไว้ก่อน
“ ข้ารู้ว่าเจ้าโกรธแค้นไอ้สารเลวนั่น ข้าเองก็เช่นกัน เจ้าไม่ต้องลงมือ เก็บพลังฝีมือไว้ชิงอันดับเถอะ ข้าจะให้เทียนสือลงมือ รับรองว่ามันไม่มีทางรอดแน่ ”
สิ้นเสียงกล่าวของจงเหรินป้า เทือนสือก็พยักหน้าตอบรับ พร้อมกับพุ่งทะยานขึ้นไปที่ลานประลอง หอกสามง่ามปรากฏขึ้นมาที่มือของเทียนสือ ทันทีที่เหยียบลงพื้นด้านหลังก็มีแมงมุมสีดำก้นแดงตัวใหญ่ปรากฏออกมา มันคือสัตว์อสูรแม่ม่ายดำ พิษของมันร้ายกาจนักทำให้เหยื่อที่ได้รับพิษตัวชาขยับไม่ได้ สำหรับที่มันจะกัดกินเหยือได้ง่าย เนี่ยฟงแสยะยิ้มกำชับดาบสีดำในมือขวาไว้แน่นเช่นกัน
“ ไอ้หนู ดูแล้วเจ้าหมอนี้เก่งกาจอยู่ไม่น้อย พลังปราณอยู่ในระดับสีน้ำตาลขั้นหนึ่ง ระดับพลังฝีมือคงอยู่ในระดับหลอมรวมแล้ว เจ้าระวังตัวหน่อย ”
“ ท่านคอยดูเรื่องสนุกเถอะ ”
เนี่ยฟงพุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับฟาดฟันดาบออกไป ปราณดาบสีฟ้าขนาดใหญ่สองเล่มพุ่งทะยานเข้าหาเทียนสืออย่างรวดเร็ว เปรี้ยง เปรี้ยง ปราณดาบสีฟ้าถูกทำลายอย่างง่ายดาย ด้วยการกวาดหอกสามง่ามหนึ่งครั้ง เสียงเฮ เสียงโห่ร้องดังสนั่น เทียนสือแสยะยิ้มเรียกสัตว์อสูรให้กลายเป็นแสงพุ่งเข้ามาที่ด้านหลัง ไม่นำออกมาต่อสู้ เพราะคิดว่าเนี่ยฟงมีพลังเพียงแค่ระดับสีม่วงขั้นต้น เนี่ยฟงหาได้สนใจ ฟาดฟันดาบในมืออย่างต่อเนื่อง ปราณดาบสีฟ้าขนาดใหญ่หลายสิบเล่มพุ่งเข้าหาเทียนสืออีกครั้ง
เทียนสือเพียงแค่ฟาดฟันหอกสามง่ามออกไป ปราณสีแดงขนาดใหญ่รูปร่างคล้ายหอกสามง่ามพุ่งเข้าปะทะ เปรี้ยง ปราณดาบสีฟ้าก็ถูกทำลายไปจนหมด ผู้คนด้านล่างเฮเสียงดังสนั่น เหล่าผู้อาวุโสทั้งหลายต่างพยักหน้าให้ เทียนสือหลังจากทำลายปราณดาบสีฟ้าทั้งหมดก็พุ่งออกไปทันที เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เสียงดาบและหอกปะทะกันเสียงดังสนั่น เนี่ยฟงเป็นฝ่ายเสียเปรียบถูกเทียนสือรุกไล่อยู่นาน เนี่ยฟงพยายามเบี่ยงตัวหลบก็ไม่พ้น หอกสามง่ามที่พุ่งเข้าหาประดุจงูฉก
ผ่านไปเกือบสองเค่อ เนี่ยฟงก็เสียท่า เคร้ง ดาบสีดำไร้คมถูกฟันจนหักกระเด็น เปรี้ยง อีกทั้งยังถูกซัดด้วยฝ่ามือที่หน้าอกอย่างถนัดถนี่
