มังกรซ่อนเล็บ เนี่ยฟง
บทที่ 90
การประลองอันดุเดือดผ่านพ้นไปอีกสามคู่ โดยเถาหม่าเวยสํานักมังกรผยองราชัน ชนะ ห่าวซื้อหยางสํานักคชสารธรณี องค์ชายสี่ราชสํานักสายลม ชนะ ซ่งจวินสือสํานักอินทรีทอง สีว์หยีนยี่สํานักผาสวรรค์ ชนะ ฟูหลินสํานักวารีสวรรค์ และการประลอง รอบที่หกกําลังจะเริ่มขึ้น หยางเวยยืนจ้องมองข่งเฉียงม่อยู่บนลานประลอง ผู้คนด้านล่างต่างส่งเสียงตะโกนดังลั่น โดยเฉพาะบ่อนรับพนัน เพราะหยางเวยแทงพนันตัวเองถึงห้าหมื่นตําลึงทองก่อนที่จะขึ้นมาด้านบน ไม่นานเวลาที่ทั้งสองรอคอยก็มาถึง เสียงระฆังเริ่มการประลองดังขึ้น มีดอันแปลกประหลาดก็ปรากฏอยู่ในมือชายหนุ่มด้านหน้าก็เช่นกันเรียกดาบคู่ใจกําชับไว้ในมือแน่น
ทั้งสองเดินวนไปมาอย่างช้าๆเพื่อหาโอกาสโจมตี ไม่ถึงสี่ลมหายใจ ทั้งสองก็พุ่งเข้าหากัน เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เสียงดาบและมีดปะทะกันดังสนั่น ปราณมีดสีม่วงพุ่งเข้าปะทะพื้นลานประลองฝุ่นควันฟุ้งกระจาย หยางเวยใช้พลังถึงหกส่วนหวังจบการประลองอย่างรวดเร็ว ปราณพิษค่อยๆแทรกซึมเข้าร่างกายของข่งเฉียงม่อย่างช้าๆ ข่งเฉียงมู่กวัดแกว่งดาบอย่างรวดเร็ว พร้อมกับระเบิดพลังปราณระดับสีส้มขั้นต้นออกมา หยางเวยถีบเท้าพุ่งถอยออกมา แรงลมพัดพาฝุ่นควันสีม่วงจางหายไป ทั้งสองต่างแสยะยิ้ม หยางเวยเก็บมีดเรียกสนับเหล็กออกมาสวมใส่ เช่นเดียวกับข่งเฉียงมู่เก็บดาบแล้วเรียกใช้มีดสั้น
ทั้งสองก้าวเดินเข้ามากลางลานประลองอีกครั้ง หยางเวยพุ่งเข้าหาอย่างไม่รีรอ เมื่อเข้าประชิดต้องรีบก้มตัวหลบมีดสั้นที่ฟันออกมา อีกทั้งยังต้องม้วนตัวหลบไปทางขวาเพราะเท้าขวาที่ถีบออกมาเช่นกัน หยางเวยถีบเท้าพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ต่อยหมัดซ้าย เข้าที่ชายโครงด้านขวา เปรี้ยง หลังจากนั้นก็ถีบเท้าถอยออกมา หยางเวยทําอยู่สองสามครั้ง ขงเฉียงมู่ก็เก็บมีดสั้นเรียกดาบมาถือไว้ ในมือด้วยความโกรธ ทุกครั้งที่เข้าปะทะกัน เป็นตนเองถูกต่อยเข้าที่ท้องเมื่อครั้งจะสวนกลับเด็กหนุ่มบัดซบด้านหน้าก็พุ่งถอยออกไป ปราณดาบปลิวว่อนไปทั้วลานประลอง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ในเมื่อเข้าประชิดไม่ได้หยางเวยก็ซัดฝามือแทน ปราณฝามือสีม่วงพุ่ง เข้าปะทะกับปราณดาบ เปรี้ยง เปรี้ยง ฝุ่นควันสีม่วงฟุ้งกระจายอีกครั้ง
เสียงเฮยังคงดังอย่างต่อเนื่อง เสียงการปะทะกันระหว่างปราณฝ่ามือสีม่วงและปราณดาบดังสนั่น ชั่วน้ําเดือดหยางเวยก็พุ่งเข้าประชิดตัวได้อีกครั้ง ข่งเฉียงมู่ก็รอเวลานี้เช่นกัน จ้วงแทงดาบในมือออกไป หยางเวยก้าวเท้าซ้ายเบี่ยงออกมา ต่อยหมัดขวาเข้าที่ใบหน้าอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง ใบหน้าถึงกับสะบัดไปข้างหลัง ก้าวเท้าขวาพุ่งเข้าประชิด ต่อยหมัดไปที่หัวไหล่ทั้งสองข้าง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ด้วยความเจ็บปวด ดาบในมือถึงกับร่วงลงพื้น หยางเวยรีบเตะเท้าขวาไปที่ดาบที่อยู่บนพื้นกระเด็นออกไป
ข่งเฉียงมู่ซัดฝ่ามือออกมา เป็นหยางเวยที่ต่อยหมัดขวาเข้าทําปะทะ เปรี้ยง ทั้งคู่กระเด็นออกจากกัน หัวไหล่ทั้งสองข้างปูดบวมรีบโคจรลมปราณรักษาอาการบาดเจ็บ มีหรือว่าหยางเวยจะไม่รับรู้ ซัดฝ่ามือเข้าหาอย่างรวดเร็ว ปราณฝ่ามือสีม่วงพุ่งออกมา เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ข่งเฉียงมู่ทําได้เพียงกระโดดหลบปราณฝ่ามือไปมาบนลานประลอง ชั่วน้ําเดือดพิษของหยางเวยก็ทํางาน ข่งเฉียงมู่เริ่มที่จะเห็นภาพหลอน ร้องตะโกนเสียงดังโวยวายบนลานประลอง หยางเวยเมื่อเห็นเช่นนั้นก็แสยะยิ้ม รีบพุ่งทะยานเข้าประชิด กําหมัดทั้งสองข้างแน่น
เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เสียงหมัดปะทะร่างกาย ความเจ็บปวดแทบจะทําให้หมดสติ กัดฟันซัดฝ่ามือขวาออกไป หยางเวยเองก็เบี่ยงตัวหลบไปทางขวา กระแทกเข่าไปที่หน้าท้อง เปรี้ยง ด้วยความเจ็บปวดร่างกายจนงอตัว หมัดขวาพุ่งเข้าปะทะปลายคางอย่างรวดเร็ว เปรี้ยง ข่งเฉียงมู่กระเด็นไปทางซ้ายนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น เสียงเฮดังสนั่นลานประลอง ผู้ชนะหลังจากมอบยาถอนพิษให้แก่ศิษย์สํานักอินทรีทอง ก็รีบเดินลงไปจากลานประลองพุ่งหายเข้าไปในฝูงชน มีหลายคนไม่น้อยที่สงสัยว่าเหตุใดผู้ชนะถึงไม่กลับไปที่พักของสํานัก ศิษย์สํานักอินทรีทองรีบแบกร่างของพ่อเฉียงมู่ไปรักษาโดยด่วน
เจ้าสํานักคชสารธรณีเอ่ยวาจาหลังจากจับป้ายชื่อเสียงดังลั่น
“ หวังหลินสํานักพยัคฆ์สายลม พบกับหลี่จางสํานักเจ็ดดาว ”
ศิษย์สํานักพยัคฆ์สายลมหลายคนหันไปมองหวังหลินด้วยความสงสาร จากการได้เห็นการต่อสู้รอบสุดท้ายพลังปราณของหลี่จาง ก้าวกระโดดไปที่ระดับสีส้มขั้นกลางส่วนหวังหลินเพียงแค่สีน้ําตาลขั้นสูงอีกเพียงไม่กี่ก้าวก็จะตัดผ่านระดับ เจ้าสํานักจางหลิงเอ่ยบางอย่างออกมา
“ ข้ารู้ว่าเจ้าเองก็หนักใจ สู้ให้เต็มที่ หากไม่ไหวก็รีบกล่าวยอมแพ้ รักษาตัวเองอย่าให้บาดเจ็บมากนัก ”
“ ขอรับท่านเจ้าสํานัก ”
ก่อนที่หวังหลินจะพุ่งทะยานไปที่ลานประลอง เนี่ยฟงก็รีบเข้ามากล่าวบางอย่างต่อหวังหลิน หลังจากนั้นก็พุ่งทะยานลงไปที่ลานประลอง ทั้งสองเผชิญหน้ากันอยู่กลางลานประลอง ไม่มีแม้จะเอ่ยถ้อยคําใดๆออกมา ทันทีที่เสียงระฆังดังขึ้น ดาบและกระบี่ก็ปรากฏอยู่ในมือ หวังหลิงดึงกระบี่ออกจากผักเสียงก้องกังวาน ปราณกระบี่พุ่งเข้าหาอย่างรวดเร็ว หลี่จางหาได้สนใจระเบิดพลังระดับสีส้มขั้นกลางออกมา เปรี้ยง ปราณกระบี่ถูกทําลายอย่างรวดเร็ว คิ้วทั้งสองของหวังหลินขมวดขึ้นทั้งสองข้างถีบเท้าพุ่งถอยหลังพร้อมกับจ้วงแทงกระบี่ออกไป เงาปราณกระบี่นับสิบเล่มพุ่งออกมา หลี่จางเพียงแสยะยิ้มพุ่งเข้าหาพร้อมกับฟาดฟันดาบออกไป
เปรี้ยง เงาปราณกระบี่ถูกทําลายจนหมดสิ้น แต่ทว่าทันทีที่พุ่งผ่านฝุ่นควันออกมา หลี่จางเองก็ตื่นตกใจตวัดดาบเข้าป้องกันกระบี่ที่พุ่งเข้ามา เคร้ง หวังหลินไม่รอช้าใช้ความเร็วพุ่งเข้าประชิด ฟาดฟันกระบี่ออกไปอย่างรวดเร็ว เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เสื้อผ้าหลี่จางฉีกขาดอย่างเห็นได้ชัดจากปราณกระบี่ แต่ทว่าหวังหลินก็โจมตีได้ ไม่นานก็เป็นฝ่ายต้านรับอีกครั้ง หลี่จางเพิ่มพลังปราณไปที่ดาบฟาดฟันโต้กลับมา เคร้ง เคร้ง เคร้ง มือขวาที่จับกระบี่สั่นสะท้านจากแรงปะทะ หวังหลินกัดฟันถีบเท้าถอยออกมาอีกครั้ง ฟาดฟันกระบี่ออกไป เงาปราณกระบี่ประสานกันเป็นตาข่าย พุ่งเข้าหาหลี่จาง ปราณดาบขนาดใหญ่พุ่งเข้าปะทะเช่นกัน เปรี้ยง
หวังหลินตื่นตกใจไม่น้อยเพราะเมื่อครูใช้กําลังถึงแปดส่วนเพื่อฟาดฟันกระบี่ออกไป แต่ถูกทําลายได้อย่างง่ายดาย หวังหลินพุ่งหลบหนีปราณดาบไปมาบนลานประลอง แต่ยังค่อยหาจังหวะฟาดฟัน กระบี่โต้กลับ เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ผู้คนด้านล่างยังคงโห่ร้องออกมาเสียงดังสนั่น ช่วงจังหวะหนึ่งเหลือบตามองไปที่เนี่ยฟง ก็เห็นว่าพยักหน้าให้แก่ตน หวังหลิงกําชับกระบี่ในมือแน่น พุ่งทะยานเข้าหาอีกครั้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เกือบสิบลมหายใจหวังหลินก็รีบหันไปมองด้านข้างแล้วตะโกนออกมา
“ เนี่ยฟง ”
หลี่จางเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็รีบหันไปมองตามหวังหลิน เพียงแต่ว่าเมื่อหันไปมองพบว่าไม่มีใครรู้ตัวอีกทีก็เจ็บปวดที่ท้องอีกครั้ง หวังหลินรีบเก็บกระบี่กระหน่ําต่อยไปที่ท้องของหลี่จาง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง บาดแผลจากสองวันก่อนยังไม่หายดี เลือดสีแดงสดพุ่งออกจากปาก หลี่จางระเบิดพลังปราณออกมาอีกครั้ง หวังหลิงรีบถีบเท้าพุ่งถอยออกมา ทั้งสองจ้องมองกันอย่างไม่วางตา
“ เหอะ ไม่คิดว่าไม่พบกันเสียนานเจ้าจะมีลูกเล่นแบบนี้ด้วย ข้าคิดว่าจะจบการต่อสู้ที่น่าเบื่อนี้ลงอย่างรวดเร็ว แต่ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ว่าจะทุบตีเจ้าเพื่อระบายแค้นก็แล้วกัน”
หวังหลินสายศีรษะไปมา
“ ข้าได้เตือนเจ้าหลายครั้งแล้ว แต่มันเป็นเพราะเจ้าอิจฉาศิษย์ใหม่ที่โดดเด่นเกินหน้าตา หวังความยิ่งใหญ่ในสํานักมากเกินไป ข้าเสียแรงเมื่อครั้งอดีตเคยชื่นชมเจ้า แต่ตอนนี้เจ้ามันน่าละอายยิ่งนัก
