ผู้พันตกตะลึงโดยตรง
“เด็กดี! ให้ฉันลองถ้านายไม่แพ้ใครจริงๆ!”
คาร์เตอร์ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ สองคนนี้ซึ่งปกติจะค่อนข้างนิ่งกินยาผิดวันนี้
การทดลองรอบใหม่เริ่มขึ้นและสิ้นสุดลงในไม่ช้า ผู้พันเพิ่งเปิดปืนสองนัดและเขาก็ได้ยินเสียงปืนใหญ่ของปืนกลที่อยู่ข้างๆเขาและในไม่ช้าก็กลับสู่ความสงบ
ผู้พันแปลกหน้าหันไปมองและพบว่าเฉินโม่วางปืนลงและคาร์เตอร์เป็นคนปากแดงตาของเขาเบิกกว้างและเขาก็เห็นการแสดงออกตะลึง!
“เกิดอะไรขึ้น?” ผู้พันรู้สึกสับสนเล็กน้อยและสถานการณ์ตรงหน้าทำให้เขาไม่เข้าใจ
“ ดี … เร็วจัง!” เมื่อได้ยินคำถามจากผู้พันคาร์เตอร์ก็กลับมาและบางคนก็พูดติดอ่าง
โดยไม่คำนึงถึงการสนทนาระหว่างทั้งสอง เฉินโม่ คืนปืนให้คาร์เตอร์และจากไป
“เฮ้! คุณเด็กพวกเรายังไม่เสร็จ!” ผู้พันตะโกนด้วยความโกรธ
“ เสร็จแล้วครับผู้พัน” คาร์เตอร์มองไปที่ด้านหลังของเฉินโม่และกล่าวกับผู้พัน
“ ครบไหม” ถามผู้พัน “เด็กคนนั้นไม่ได้ยิงเลย! แล้วปืนกลมือเพิ่งเปิดใคร?”
“ไม่มีปืนกลมือให้คุณเห็น” คาร์เตอร์ยื่นปืนให้ผู้พัน
ผู้พันฟิลลิปส์หยิบปืนและออกจากนิตยสาร กระสุนเจ็ดนัดเดิมตอนนี้มีเพียงหกนัด
“เขายิงเหรอ?” ผู้พันสงสัย
“ นั่นไง” คาร์เตอร์ชี้ไปที่จุดที่เฉินโม่เพิ่งยืนอยู่
ผู้พันหันไปมองมัน เขาเห็นคลิปสองอันนอนอยู่ที่พื้น ผู้พันหยิบมันขึ้นมาและเห็นว่าคลิปทั้งสองนั้นว่างเปล่า
“ เหรอ … ” ผู้พันเดาใจอย่างร้ายกาจ “เขาเพิ่งยิงสิบห้านัดในเวลาอันสั้นและเปลี่ยนคลิปสองครั้ง?”
“ คิดว่าฉันจะเชื่อมั้ย” ผู้พันพูดกับคาร์เตอร์อย่างเหลือเชื่อ
“นี่คือความจริง.” คาร์เตอร์พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม
ไม่ได้ไปดูผลลัพธ์ตามเป้าหมายอีกเลยคาร์เตอร์หันไปหาผู้พันแล้วหันไปปล่อยให้ผู้พันอยู่คนเดียวถือคลิปไว้อย่างสงสัยในชีวิต
เมื่อมองไปที่นิตยสารสักพักผู้พันก็จำอะไรบางอย่างได้และเงยหน้าขึ้นมองไปที่เป้าหมายของ เฉินโม่ ความเป็นจริงทำให้เขาได้รับความเสียหายอีกครั้ง รอยกระสุนที่ชัดเจนบนเป้าบอกเขาว่ามันเป็นความจริงทั้งหมด
รอบที่สองของการตัดสินสิ้นสุดลงผู้พันถูกทำร้ายอีกครั้งเลวร้ายยิ่งกว่าตอนนี้เห็นได้ชัดว่าปืนกระบอกเดียวกัน แต่อัตราการยิงของเฉินโม่เร็วกว่าเขาความแม่นยำสูงกว่าเขาแม้การเปลี่ยนแปลงของคลิปคือ เร็วกว่าเขาและเร็วกว่ามากมันเหลือเชื่อมาก
ในความเป็นจริงไม่น่าแปลกใจที่แม้ว่าผู้พันจะมีวิธีการยิงที่ดี แต่เขาก็จำเป็นต้องปรับปากกระบอกปืนและกำหนดเป้าหมายใหม่ก่อนการยิงทุกครั้ง ความแข็งแกร่งอันทรงพลังของเฉินโม่ทำให้เขาควบคุมปืนพกได้ดีขึ้น ปากกระบอกปืนแทบไม่เคลื่อนใหวซึ่งสามารถบรรลุการยิงได้อย่างรวดเร็ว ยิงต่อเนื่อง
ไม่ต้องพูดถึงปฏิกิริยาและความว่องไวของ เฉินโม่ ดังนั้นความล้มเหลวของผู้พันจึงถึงวาระแล้ว
ผู้พันอดไม่ได้ที่จะเสียใจ เขาไม่ได้ใช้งานและไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับความผิดปกติที่ไม่ใช่มนุษย์ของ เฉินโม่
ในขณะเดียวกันหัวใจก็แอบเตือนตัวเองครั้งต่อไปที่คุณเห็นเฉินโม่อย่าไปหาเรื่องถึงแม้ว่าเขาจะหยิบดาบออกมาและบอกว่าจะใช้ดาบกันกระสุนปืนกล แต่ก็เชื่อด้วยว่าเขาทำได้ ชนกระสุนและแฮ็กศัตรูทั้งหมด
ไม่กี่วันต่อมา
เฉินโม่ เห็น โฮเวิร์ด สตาร์ค อีกครั้งในห้องปฏิบัติการ นักประดิษฐ์ที่มีความสามารถคนนี้ยังเป็นสมาชิกคนสำคัญของทีมสำรองวิทยาศาสตร์เชิงกลยุทธ์ เขาเป็นผู้รับผิดชอบด้านกายภาพและเชิงกล อุปกรณ์ทั้งหมดสำหรับการเสริมกำลังของทหารระดับสูง ได้แก่ รังสีชีวิตห้องทดลอง ฯลฯ เขาทำด้วยตัวเอง
โฮเวิร์ด ยังอยากรู้มากเกี่ยวกับการเกิดขึ้นอย่างกะทันหันของผู้ช่วยคนใหม่ของดร. เออร์สกินพอใจเขามาก เขาเพียงแค่ชมเขาวันหนึ่งและยกย่องเขาว่าเป็นการพบกันที่หายาก อัจฉริยะสุด ๆ การเรียนรู้ทุกอย่างจะเรียนรู้และอาจด้อยกว่า
สิ่งนี้ทำให้เขาภูมิใจในตัวเองเสมอและโฮเวิร์ดซึ่งเป็นอัจฉริยะก็เชื่อมั่นมากและต้องสูงกว่าเขา
ดังนั้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้านอกจากจะได้เรียนรู้ความรู้ทางชีววิทยากับ ดร. เขาต้องการดูว่าเฉินโม่ไม่ได้เป็นอัจฉริยะอย่างที่หมอพูดหรือไม่ ในระดับใด
เฉินโม่ก็มีความสุขเช่นกันฟองน้ำโดยทั่วไปจะดูดซับความรู้ทุกประเภทและเสริมสร้างตัวเอง
ในช่วงแรกต้องเผชิญกับปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นโดย โฮเวิร์ด แม้ว่าจะมีแนวคิดทางวิทยาศาสตร์ขั้นสูงที่ทันสมัยมากมาย เฉินโม่ ยังคงต้องการเวลาในการศึกษาเล็กน้อย
ด้วยการเพิ่มพูนความรู้ของ เฉินโม่ อย่างต่อเนื่องความเร็วในการแก้ปัญหาจึงเร็วขึ้นและเร็วขึ้น ฮาวเวิร์ดต้องปรับปรุงความยากอย่างต่อเนื่องและยังนำเทคโนโลยีล้ำสมัยบางอย่างที่เขากำลังศึกษาออกไป น่าเสียดายที่ผลลัพธ์ยังคงหมดหวัง
ฮาวเวิร์ดรู้สึกไร้พลังในการเล่นกับสุนัขและเขาต้องยอมรับว่าเฉินโม่เป็นอัจฉริยะที่มีความผิดปกติมากกว่าตัวเขาเอง
เฉินโม่ผู้เรืองอำนาจเป็นคนพาลมากกว่าอัจฉริยะของคนธรรมดา
แม้ว่าเขาจะไม่ชนะ เฉินโม่ ในสนามที่ภาคภูมิใจของเขาเอง แต่ปากของ โฮเวิร์ด ก็ไม่ได้รับอนุญาตให้แพ้และเขามักจะหาโอกาสยั่วยุ เฉินโม่
เมื่อต้องเผชิญกับการยั่วยุของโฮเวิร์ดเป็นครั้งคราวเฉินโม่ก็เป็นคนที่ไม่เคารพคำรามอย่างรุนแรงและมักจะทำให้หมาป่าโฮเวิร์ด
เมื่อเทียบกับสมอง แต่ปากก็พูด แต่มือกลับยิ่งขยี้ฮาเวิร์ดก็พบกับความซวยทำอารมณ์ไม่อยู่เสมอสาบานอีกครั้งว่าจะไม่ยั่วยุเฉินโม่หันหน้าไปทางเขา แต่อดไม่ได้ที่จะมองไปข้างหน้า อาจกล่าวได้ว่ามันไม่เคยเหนื่อย
ในสายตาของทุกคนสองคนนี้เป็นเพื่อนรักกันโดยสิ้นเชิงบอกว่าพวกเขามีความสัมพันธ์ที่ดี ทั้งคู่ทะเลาะกันและเริ่มมองหน้ากัน พวกเขากล่าวว่าความสัมพันธ์ย่ำแย่ อัจฉริยะทั้งสองชอบที่จะทำงานร่วมกันเพื่อศึกษาเทคโนโลยีสีดำเสมอ ประสบผลสำเร็จเป็นจำนวนมาก
ผู้พันและหมอยังรู้สึกอ่อนแอมากเกี่ยวกับผู้ชายสองคนที่มักจะเป็นผู้ใหญ่ฉลาดและฉลาดและกลายเป็นสมบัติที่มีชีวิต หลังจากชักชวนหลายครั้งก็ไม่มีปัญหา แค่อย่าทำให้ธุรกิจล่าช้าปล่อยพวกเขาไป .
……
“เร็วเข้า!”
ทหารทีมสำรองกำลังรูดซิปทางไกล สตีฟวิ่งเป็นคนสุดท้ายโดยไม่มีอุบัติเหตุใด ๆ อย่างไรก็ตามสมรรถภาพทางกายของเขายังคงแย่ลงเล็กน้อย แต่เขาก็ยังคงกัดฟันและไม่ล้มลง
“ยืน!”
ผ่านไปครึ่งทางฉันเห็นว่าไม่ไกลจากด้านหน้าคาร์เตอร์นั่งอยู่ในรถจี๊ปรอพวกเขาอยู่ครูสั่งให้ทีมหยุดชี้ไปที่เสาธงที่ตั้งอยู่ริมถนนและตะโกนใส่ผู้เล่น
“ธงนี้แสดงว่าคุณวิ่งมาแค่ครึ่งทาง!”
“คนแรกที่รับธงสามารถกลับไปที่แคมป์กับคาร์เตอร์ได้!”
“ไป!”
ทหารได้ยินคำพูดและรีบวิ่งไปที่จุดแต่เสาธงบางเกินไปและลื่นเกินไป
“ เจ้ามีความสามารถขนาดนี้เชียวหรือ”
“หน่วยนี้จบแล้ว!”
“ไปปีนขึ้นไป!”
ผู้สอนกล่าวคำพูดที่น่าสนใจและมองเรื่องตลกของพวกเขาด้วยความสนใจ
“ ไม่มีใครนำธงลงได้ตลอด 17 ปี”
“โอเคกลับมา! กลับมาเข้าแถว!” เห็นมุขตลกพอแล้วอาจารย์ก็พร้อมที่จะฝึกฝนต่อไป
ผู้คนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมแพ้พวกเขากลับไปที่ข้างถนนและเข้าแถว สตีฟที่เพิ่งชะลอตัวก็ลุกขึ้น
“โรเจอร์สฉันพูดกลับทีม!” ผู้สอนเฝ้าดูสตีฟไม่ฟังคำสั่งและเดินไปที่เสาธงและโกรธอย่างรุนแรง
สตีฟไม่สนใจคำรามของอาจารย์และเงยหน้าขึ้นมองที่เสาธง แม้ว่าเขาจะก้มลงและดึงหมุดยึดที่ด้านล่างของเสาธงออก แต่เสาธงก็เริ่มเอียง
“ ดังแดง!”
ภายใต้การจ้องมองของฝูงชนเสาธงล้มลงกับพื้นสตีฟก้าวไปข้างหน้าและรับธงอย่างง่ายดาย คาร์เตอร์มองสตีฟแล้วยิ้มด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
สตีฟเดินผ่านพวกทหารที่มองเขาแบบโง่ ๆ
“ ขอบคุณครับ” ธงถูกผูกติดอยู่กับกิ๊บของอาจารย์และสตีฟก็พาตัวเองไปที่เบาะหลังของรถจี๊ป
คาร์เตอร์อดไม่ได้ที่จะยิ้มและเขาก็ไม่หัวเราะเมื่อเขาต่อต้าน เมื่อเขาขึ้นรถคาร์เตอร์ก็หันศีรษะและนั่งลงและสตีฟก็พยักหน้า
รถจี๊ปบรรทุกคนสองคนและจากไปโดยปล่อยให้กลุ่มทหารผู้หยิ่งผยองยืนกันงงงวย
ครูฝึกเฝ้าดูด้านหลังรถของสตีฟและจากไปและมองลงไปที่ธงที่ถือด้วยมือของเขาเท่านั้นที่จะรู้สึกวุ่นวายในใจ …
สตีฟโผล่ออกมาอีกครั้งเพื่อแสดงภูมิปัญญาของเขาและในขณะเดียวกันเขาก็ยังได้รับความโปรดปรานจากคาร์เตอร์
