มายไอรอนสูท My Iron Suit ตอนที่ 245: คนตาย!
ใบหน้าภายใต้ชุดเครื่องแบบนาโนของเฉินโม่ เผยให้เห็นการแสดงออกที่ตลก
เนื่องจากคุณสนใจที่จะแสดงมากฉันจะร่วมมือกับคุณด้วย มิฉะนั้นคุณจะเหงาที่จะแสดงคนเดียว
เมื่อคิดเช่นนี้เฉินโม่พยักหน้าเบาๆ และสอดมือเข้าไปในแขนของชุดรบ
ลาซาร์เห็นเฉินโม่ด้วยความยินดี
เมื่อเขาพักผ่อนอยู่ใต้ต้นไม้เขาแสดงให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงทางร่างกายของตัวเอง เขาสูงและมีกล้ามเนื้อมากกว่า ร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าเผยให้เห็นกล้ามเนื้อมากกว่าแต่ก่อน ด้วยการฟื้นตัวของความแข็งแกร่งทางกายภาพเขาสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงพลังอันทรงพลังที่มีอยู่ในร่างกายซึ่งมากกว่าเดิมหลายเท่า
เขาไม่รู้ว่าพลังอันทรงพลังมาจากไหนทําให้เขามั่นใจในการสังหารเฉินโม่มากขึ้น
อย่างไรก็ตามเขาสามารถเป็นผู้นํากลุ่มผู้ก่อการร้ายได้ เขาอาศัยมากกว่าความดุร้ายและโหดร้ายเช่นเดียวกับสุนัขจิ้งจอก
เฉินโม่ที่อยู่ตรงหน้าเขาลึกลับมากจนเขาไม่สามารถเข้าใจรายละเอียดได้ เมื่อเขาไม่ระมัดระวังเขาก็แสร้งทําเป็นว่าไม่สามารถฟื้นแรงได้ และต้องการผ่อนคลายความระมัดระวังของเฉินโม่
ตอนนี้ดูเหมือนว่าแผนของเขาจะสําเร็จแล้ว เมื่อเห็นเฉินโม่ก้มศีรษะและหยิบของออกจากอ้อมแขนของเขา ราซาก็ฉายแสงเย็นยะเยือกในดวงตาของเขาและเดินสองสามก้าวที่เท้าของเขา และในไม่ช้าก็มาถึงฝั่งของเฉินโม่ และมือจึงหยิบของออกจากเสื้อ
มุมปากของเขาทําให้เกิดรอยยิ้มที่โหดร้ายและมือขวาที่ซ่อนอยู่ ข้างหลังเขาก็โจมตีและหินแหลมที่ถืออยู่ในมือของเขาก็กระแทกไป ที่ขมับของเฉินโม่ ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขาสามารถฆ่าเขาในที่เดียวได้อย่างแน่นอน!
ในขณะที่เขาเริ่มโจมตีเฉินโม่ที่ก้มหน้าอยู่ก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่เขา แม้ว่าเขาจะสวมหน้ากาก แต่ราซาก็ยังสัมผัสได้ถึงรอยยิ้มเหยียดหยามบนใบหน้านี้
“ไม่ดี! มันหลอก!”
แต่ในเวลานี้ลูกศรอยู่บนเชือกฉันต้องยิง!
ในเวลานี้มือขวาของเขาเพิ่งถูกเหวี่ยงออกมาจากด้านหลังหินยังไม่ถึงเฉินโม่ ราซาต้องกัดฟันของเขาและเพิ่มความพยายามเล็กน้อยต้องการทุบที่หัวเฉินโม่
ในขณะที่เขาทําเต็มกําลังและหน้าผากของเขาก็รู้สึกได้ถึงดอกไม้ตรงหน้าเขา และทันใดนั้นหลุมดําก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา
เขาเอามันออกจากแขนตอนไหน แต่เขาไม่ได้หยิบอาหารไว้ในมือ แต่มีปืนพกสีดําและปากกระบอกกําลังชี้มาที่เขาในเวลานี้
มือขวาที่เพิ่งเหวี่ยงไปข้างลําตัวมือข้างที่ถือหินนั้นปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็นทันที
เฉินโม่ยกปืนพกพลังงาน ns-7 ขึ้นมาจากอวกาศมองไปที่ลาซาร์ที่ตกตะลึงและยิ้มอย่างเหยียดหยามไม่เปิดโอกาสให้เขาโจมตีต่อไป หรือร้องขอความเมตตา
“อย่า! “
แสงสีฟ้าสว่างวาบและเสียงกรีดร้องกรีดร้องดังขึ้น และหายไปในทันที่เหลือเพียงเถ้าถ่านสีเทาที่ลอยอยู่ในอากาศ
ก้อนหินในมือของลาซาร์สูญเสียแรงถือและตกลงจากอากาศสู่พื้น เขาสูญเสียร่างของเขาไปอย่างสมบูรณ์ในที่โล่ง ดูเหมือนว่าเขาไม่เคยมาที่โลกนี้
เฉินโม่เตะหินที่พื้นเบาๆ แล้วเดินไปที่ด้านหน้าของช่องแช่แข็ง พร้อมกับเปิดประตูแล้วเอื้อมมือไปแตะแผงควบคุมเบาๆ ประตูที่เปิดโดยตู้แช่แข็งก็ค่อยๆปิดลงอีกครั้งคืนสถานะเดิม
จากนั้นเฉินโม่ก็วางมือบนกล่องและเขาก็เอามันกลับเข้าไปในมิติอวกาศอีกครั้ง
การทดสอบประสบความสําเร็จช่องแช่แข็งนี้ไม่มีประโยชน์อีกต่อไป แต่ไม่สามารถวางไว้ที่นี่ได้ ท้ายที่สุดมันเป็นสิ่งที่ไม่ได้อยู่ในโลกนี้ควรจัดการด้วยความระมัดระวัง
อีกด้านหนึ่งของเกาะร้างพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน 2 พร้อมกัปตันออกไปที่ชายหาดเพื่อไปตกปลาแต่เช้า จางซิน, ซูซิน และ ซูเซียงที่เหลืออยู่ในค่ายเพื่อเตรียมไม้สําหรับเผา เนื่องจากไฟไม่ใช่เรื่องง่ายกองไฟจึงควรลุกไหม้ตลอด 24 ชั่วโมงต่อวันแม้ว่าจะสามารถเผาได้ตราบเท่าที่ไม่ได้ใช้งาน แต่ก็ยังคงเผาฟื้นจํานวนมาก ทุกวัน การค้นหาไม้แห้งที่เหมาะสมจะกลายเป็นผู้รอดชีวิตทุกวัน งานสําคัญที่ต้องทําให้เสร็จ
ซูซิน ที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นเพียงไม่กี่สิบเมตรก็ถอนหายใจและหันไปมองจางซินที่อยู่ไม่ไกล
“ เมื่อได้ยินไหม”
“อะไร?”
จางซินมองลงไปที่ไม้ขณะค้นหาและถามอย่างไม่เป็นทางการ
ซูชินกล่าวด้วยท่าทางหวาดกลัว” ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง!”
จางซินถามไม่เงยหน้า ผู้หญิงหรือผู้ชาย?”
“ดูเหมือนว่าจะเป็น … ผู้ชาย!”
” พูดว่าอะไร?”
” ก็ควรจะเป็น” ไม่ “…”
“โอ้ไม่เป็นไรอาจจะเป็นนกกาเหว่าก็ได้”
จางซินหยิบกิ่งไม้แห้งขึ้นมาจากหญ้าแล้วพูดอย่างลวกๆ นกกาเหว่าอยู่ที่ไหน! คุณหลอกฉัน! ”
ซูซินก็เหลือบมองจางซินก้มหน้าและสับฟื้นต่อไป ตั้งแต่เฉินโม่ปรากฏตัว พวกเขาก็กําจัดอันตรายได้อย่างสมบูรณ์ สําหรับเฉินโม่ ผู้ช่วยในช่วงเวลาสําคัญพวกเธอเชื่อใจเขาอย่างเต็มที่ด้วยความสามารถอันทรงพลังของเขา หากเขาต้องการทําอะไรพวกเธอทําไม ต้องรอจนถึงตอนนี้
อย่างไรก็ตามมี เฉินโม่ “นักฆ่า” แห่งความยุติธรรมเธอเชื่อใจเขาได้
“ มีเซอร์ไพรส์อะไรไหม”
ซูซิน ยังคงมีข้อสงสัย โดยธรรมชาติแล้วเธอไม่คิดว่าเฉินโม่หรือกัปตันจะทําอะไรที่ไม่ดี สําหรับซูเซียงและจางเหว่ย พวกเขายิ่งเป็นไปไม่ได้
“หากมีสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นคุณสามารถหาอุบัติเหตุได้คุณควร ได้ยินว่า “อา” ด้วย!”
ซูซินได้ยินคํานั้นและพยักหน้าและรู้สึกมีเหตุผล” แหม … ดูจะเข้าท่าดีนะ”
ก่อนที่เธอจะพูดต่อจางซินลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธและขัดจังหวะคําพูดของเธอ” ที่ ”
“คุณหยุดพูดฉันทํางานหนักไม่อยากขี้เกียจ! ถ้าคุณทําฝืนไม่ได้เดี๋ยวออกมารับมัน!”
“ไม่พูด ไม่พูด! มาทํางานต่อ!”
