My Iron Suit ตอนที่ 329: สวนผักหลังประตู เหล็ก!
ด้านนอกอาคาร จอห์น นั่งอยู่ในรถเพื่อฟังเสียงปืนที่รุนแรงในอาคารยกมือขึ้นและเหลือบมองนาฬิกา
เวลาใกล้จะหมดแล้ว
ความคิดของ จอห์น เพิ่งจะเริ่มขึ้นและเสียงปีนรุนแรงที่ยังดําเนินอยู่ก็หายไปในทันใดและมีเพียงเสียงสะท้อนที่ก้องอยู่ในอาคาร”อืม?”
ดวงตาของจอห์นเป็นประกายแปลก ๆ และเวลาดูเหมือนจะสั้นกว่าที่เขาคาดไว้เล็กน้อย
จากนั้นใบหน้าของเขาก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง และความแข็งแกร่งของเฉินโม่นั้นเหนือจินตนาการจริงๆ ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ไม่ไกลจากนักบวชอาวุโส
เขาน่าจะเป็นคนที่เร็วที่สุดในประวัติศาสตร์ของคริสตจักรที่ได้รับการเลื่อนขั้นเป็นนักบวชอาวุโส!
หลังจากเสียงปืนหยุดลงจอห์น เพรสตันก็ออกมาจากรถและยืนอยู่ข้างรถและมองไปที่ประตูของอาคาร
ทหารที่ซ่อนตัวอยู่หลังรถหุ้มเกราะต่างวิ่งเข้ามาหลังจากที่เสียงปืนหยุดลง แต่พวกเขาไม่ได้ต่อสู้ นับตั้งแต่ที่เฉินโม่เข้าร่วมและเข้าสู้รบ งานของพวกเขาก็มีอาวุธ การต่อสู้ด้านหน้ากลายเป็นการปิดล้อมขับรถปิดล้อมทําความสะอาด สนามรบค้นหาการทําลายล้างของเถื่อนและเช่นเดียวกับจอห์น เพรสตันพวกเขาทั้งหมดกลายเป็นส่วนเสริมของการต่อสู้และการต่อสู้ของเฉินโม่และการต่อสู้ส่วนหน้าถูกครอบงําโดยเฉินโม่
อย่างไรก็ตามทหารมีความสุขมาก ที่ผ่านมาพวกเขาตายได้เพียงไม่กี่คน ตั้งแต่เฉินโม่ เข้าร่วมจํานวนผู้บาดเจ็บก็ลดลงอย่างมาก พวกเขามักจะเสร็จสิ้นการต่อสู้โดยไม่มีความเสียหาย
ตอนนี้เสียงปืนในอาคารหยุดลง เห็นได้ชัดว่า เฉินโม่เสร็จสิ้นการต่อสู้แล้วและพวกเขาควรออกไปทําความสะอาดสนามรบและค้นหาของเถื่อน
ไม่นานหลังจากทหารกลุ่มหนึ่งรีบเข้าไปในอาคารเฉินโม่สวมชุดนักบวชสีเทาเดินออกจากประตู เพื่อดูท่าทางเฉยเมยและเรียบง่ายของเขา ใครจะคิดได้ว่าเขาเพิ่งฆ่าคนเกือบ 100 คนในตึกคนเดียว? นี่เกือบเป็นการสังหารหมู่!
จอห์นกล่าวว่า เฉินโม่ที่อยู่หน้ารถยกย่องเขา
“พลังของเจ้าแข็งแกร่งขึ้นอีกแล้ว!”
“ตามแนวโน้มนี้คุณสามารถเป็นนักบวชอาวุโสได้ในเวลาอันสั้น!”
เฉินโม่ส่ายหัวเบา ๆ และเดินไปอีกด้านของรถ
“มันไม่ง่ายอย่างนั้นเนเทอร์ทั้งหมดไม่มีกองกําลังขนาดใหญ่เช่นนี้กองกําลังขนาดเล็กทั่วไปอ่อนแอเกินไปและการฝึกฝนสําหรับฉันก็ไม่เพียงพอ”
เมื่อเฉินโม่พูดจบเขาก็ดึงประตูและขึ้นรถ แต่ในขณะที่เขาเข้าไปในรถและเอื้อมมือไปที่ประตูและพยายามปิดมัน สายตาของเขาก็มองเห็นได้โดยไม่ได้ตั้งใจจากช่องว่างหน้าประตูที่เปิดอยู่
เมื่อมองลงไปมองผ่านซากปรักหักพังที่พังทลายหลายแห่งห่างจากห้างสรรพสินค้าที่ถูกทิ้งร้างหนึ่งพันเมตรมีอาคารเล็ก ๆ ล้อมรอบด้วยกําแพงประตูเหล็กที่เป็นสนิมปิดแน่นดูเหมือนจะไม่มีสัญญาณของกิจกรรมของมนุษย์
อย่างไรก็ตามดวงตาของ เฉินโม่ นั้นเฉียบคม และเฉียบแหลม แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ห่างกันเป็นกิโลเมตร แต่เฉินโม่ก็ยังสามารถมองเห็นฉากในสนามหลังบ้านผ่านช่องว่างในประตูเหล็กได้ เถาวัลย์สีเขียวแถวหนึ่งขึ้นอย่างเป็นระเบียบตามชั้นวาง ผลไม้สีเขียวจํานวนมาก
มีคนปลูกผักที่นี่!
แต่ไม่ใช่สิ่งเหล่านี้ที่ดึงดูดการจ้องมองของเฉินโม่ แต่เป็นร่างสองร่างที่เผยให้เห็นหลังหน้าต่างบนชั้นสองของอาคารเล็ก ๆ
ตอนแรกเฉินโม่คิดว่ามันเป็นคนเฝ้าทางที่ไม่ได้ถูกฆ่าในทิศทางอื่น แต่หลังจากมองเข้าไปใกล้หน้าต่างก็มีชายวัยกลางคนและหญิงสองคนตามมา ดูเหมือนพวกเขา แต่ดูเหมือนพวกเขาไม่ได้ ติดอาวุธและถูกจับดูเหมือนว่าการใช้ชีวิตคู่ของคนสองคน
นอกจากนี้ผักที่ปลูกในสวนด้านล่างเห็นได้ชัดว่าเป็นคนที่ถูกทอดทิ้งสองคนที่อาศัยอยู่รอบนอกของเนเทอร์ แต่เกิดขึ้นว่าคนติดอาวุธเลือกห้างสรรพสินค้าร้างที่อยู่ไม่ไกลจากพวกเขาและถ้าเฉินโม่ไม่ทําลาย พวกเขาจะถูกค้นพบในเวลาไม่ช้าก็เร็วคนทั้งสองนี้จะไม่จบลงด้วยดี
ตอนนี้พวกเขาตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัดจากเสียงปืนในห้างสรรพสินค้า จากนั้นพวกเขาก็ไปที่หน้าต่างเพื่อสังเกต โดยทั่วไปแล้วระยะทางดังกล่าวหาได้ไม่ง่ายคนที่ทั้งสองซ่อนตัวอยู่หลังหน้าต่าง
เมื่อดวงตาของเฉินโม่มองไปใบหน้าของชายคนนั้นก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันและเขารีบพาผู้หญิงไปซ่อน เห็นได้ชัดว่าเขาค้นพบสายตาของ เฉินโม่
หลังจากที่เฉินโม่ยืนยันตัวตนของชายทั้งสองผ่านผักที่ลานชั้นล่างแล้วพวกเขาก็จ้องมองและปิดประตูต่อไป
ทุกอย่างเพิ่งเกิดขึ้นในพริบตา จอห์นซึ่งอยู่ในรถกับเฉินโม่ ไม่สังเกตเห็นความผิดปกติของเฉินโม่ เขาพูดต่อและหันมาหาเขา
“คุณยังมีเวลาใช้เวลาของคุณ”
เฉินโม่ พยักหน้าและไม่พูด
ในความเป็นจริงแล้วในใจของเขาทหารของคริสตจักรคือเป้าหมายการออกกําลังกายที่ดีที่สุด หลังจากการฝึกทหารเป็นประจําพวกเขามีประสิทธิภาพในการต่อสู้ที่ดีและพวกเขาทั้งหมด ฉีดสารยับยั้งอารมณ์ ไม่มีอารมณ์ไม่กลัวชีวิตและความตายเป็นวัตถุต่อสู้ที่ดีที่สุด
อย่างไรก็ตามยังไม่ถึงเวลาต้องรอสักครู่
หลังจากที่ทั้งสองคนเข้าไปในรถรถก็สตาร์ท และกองทหารที่ยังคงทําความสะอาดสนามรบกHนํากําลังเพื่อกลับไป
ในอาคารหลังเล็ก ๆ ห่างออกไปชายวัยกลาง คนกอดภรรยาของเขาหลังกําแพงและดูหมดหวัง
ภรรยากระซิบเบา ๆ ในอ้อมแขนเขา … ป6โรหิตพบพวกเราเหรอ?”
ชายวัยกลางคนได้ยินคําพูดของเธอและมองลงไปที่ภรรยาของเขาในอ้อมแขนของเขา เขาพยักหน้าเบา ๆ และกอดเธอให้หนักขึ้น
“ที่รักดูเหมือนว่าคราวนี้เราไม่สามารถซ่อนได้”
ห่างออกไปหนึ่งกิโลเมตรแม้ว่าพวกเขาจะลงบันไดตอนนี้ฉันกลัวว่าเมื่อเปิดประตูรถของโบสถ์น่าจะมาถึงแล้ว
พวกเขาสองคน จะรอดพ้นจากการจับกุมของนักบวชผู้ทรงอํานาจได้อย่างไร
ภรรยาไม่พูด แต่นั่งยองๆในอ้อมแขนของชายคนนั้นมือของเขาลูบหน้าอกของชายคนนั้นและร่างกายที่กระวนกระวายก็ค่อยๆผ่อนคลายลง ดูเหมือนว่าในอ้อมแขนของสามีเธอไม่กลัวอะไรเลย
ปัจจุบันคนในโลกนี้วุ่นวาย พวกเขาแอบซ่อนตัวอยู่ในอาคารเล็ก ๆ แห่งนี้ทุกวันพวกเขาต้องได้ซ่อนจากกลุ่มติดอาวุธอื่น ๆ ตลอดเวลา กลุ่มคนติดอาวุธที่เพิ่งเดินทางมามีเกือบ 100 คน ทําให้ทั้งสองคนจ้องมองและไม่กล้านอน เพราะกลัวว่าพวกเขาจะถูกค้นพบพวกเขาจะต้องจบชีวิตลงด้วยชีวิตที่เลวร้าย
หลายปีที่ผ่านมาเป็นเรื่องยากมากและชีวิตที่กลัวมาตลอดทั้งวันทําให้พวกเขาเหนื่อยล้าและเบื่อหน่าย หากมีคนอื่นร่วมด้วยพวกเขาสูญเสียความกล้าที่จะมีชีวิตอยู่ไปนานแล้ว
พวกเขาเตรียมตัวตายได้ทุกเมื่อแล้ว ในที่สุด วันนั้นก็มาถึงในไม่ช้าทั้งสองก็จะโล่งใจหลังจากความกลัวครั้งแรก
ในที่สุดฉันก็ต้องเป็นอิสระ
ทั้งสองกอดกันเงียบ ๆ และมีความสุขกับความอบอุ่นครั้งสุดท้ายนี้
