My Iron Suit ตอนที่ 332: ควบคุมไม่ได้!
ห้องนี้เป็นห้องที่มีขนาดมากกว่า 20 ตร.ม. ยกเว้นประตูที่ซ่อนอยู่ที่เพิ่งเข้าไปไม่มีหน้าต่าง มีเพียงโคมไฟและโคมไฟหลายแบบเท่านั้นที่เปล่งแสงสลัว และแสงไฟนวลตาซึ่งทําให้ห้องนี้สว่างไสว นี่ไม่ใช่ห้องลับเล็ก ๆ
รอบ ๆ กําแพงและโต๊ะแถวยาวตรงกลางเต็มไปด้วยสิ่งของทุกชนิดแจกันสวย ๆ ตะเกียงน้ํามันเก่า ๆ ของประดับต่างๆก็เหลือบไปเห็นสีเหลืองเก่าหนังสือ
ผนังถูกปกคลุมไปด้วยภาพวาดสีน้ํามันที่สวยงามและมีโปสเตอร์และภาพถ่ายจํานวนมากติดอยู่ที่ช่องว่าง ยังมีภาพวาดสีน้ํามันจํานวนมากที่ไม่สามารถแขวนบนพื้นได้ ดูเหมือนว่านี่จะเป็นห้องเก็บของพวกเขา .
จอห์น เดินไปรอบ ๆ กําแพงโดยสุ่มเหมือนเด็กที่ค้นพบโลกใหม่ ในบางครั้งเขาก็เล่นกับสิ่งของทั้งหมดบนโต๊ะพอเดินไปถึงเครื่องเล่นแผ่นเสียงก็หยุดไม่ได้ เมื่อเขาอยากรู้อยากเห็นหยิบแผ่นเสียงไวนิลขึ้นมาและเห็นเส้นสองเส้นตรงกลางช่องว่าง
ซิมโฟนีที่เก้า ลุดวิกฟานเบโธเฟน.
จอห์น นําแผ่นเสียงกลับมาและคลํา เพื่อวางและเริ่มเครื่องเล่นแผ่นเสียง
แผ่นเสียงสีดําค่อยๆหมุนขึ้น แต่ไม่มีเสียงออกมา
จอห์น ไม่ได้ใช้มันอีกต่อไปหันไปมองอย่างอื่น เขาหยิบลูกแก้วใสจากข้างโต๊ะ ลูกแก้วเป็นหอคอยเหล็กที่สวยงามและมีสีขาวจํานวนมาก เกล็ดหิมะปกคลุมด้านล่างของหอคอย
จอห์นหมุนลูกแก้วอย่างช้าๆอย่างอยากรู้อยากเห็น และชั้นของหิมะด้านล่างก็ไหลไปพร้อมกับการเคลื่อนไหวของเขา
เมื่อเขาหมุน 180 องศาเกล็ดหิมะทั้งหมดก็พุ่งไปที่ปลายยอดจากนั้นเขาก็หมุนลูกแก้วกลับอย่างรวดเร็ว หิมะด้านบนค่อยๆตกลงมาและก่อตัวเป็นฉากที่สวยงามของหอคอยท่ามกลางหิมะรอง
จอห์นผู้ไม่เคยเห็นหิมะมาก่อนตั้งแต่สงครามอดไม่ได้ที่จะหลงใหลดูหิมะที่ตกลงมาเหนือหอคอยอย่างช้าๆ ดูเหมือนว่าฉากในลูกบอลคริสตัลจะกลายเป็นจริง และตัวเขาเองก็ดื่มด่ำกับมัน
ในขณะที่จอห์นหลงใหล เสียงดนตรีอันงดงามก็ดังขึ้นทันใด และเขาก็ดึงออกจากฉากที่สวยงามของลูกแก้วทันที
เพลงนี้ ..
ในตอนแรกจอห์นรู้สึกเพียงว่าดนตรีทําให้บรรยากาศตกต่ําและหดหู แต่เมื่อเขาฟังอย่างรวดเร็ว เขาก็ค่อยๆเข้มแข็งขึ้นและเริ่มสง่างามและทรงพลังด้วยท่าทางที่โอ่อ่าเต็มไปด้วยสีสันที่น่าตกใจ และน่าเศร้า
จอห์นหลงใหลในดนตรีอย่างสมบูรณ์ยืนอยู่ที่เดิมอย่างโง่เขลา ความคิดทั้งหมดของเขารวมอยู่ในดนตรีที่ยิ่งใหญ่นี้
ในเพลงที่อัดอั้นและเศร้าดูเหมือนว่าเขาจะได้เห็นผู้คนนับไม่ถ้วนที่อาศัยอยู่ภายใต้การปกครองที่มืดมิดและอนุรักษ์การกดขี่ จากนั้นดนตรีก็เริ่มกลายเป็นความหลงใหลและน่าเศร้า ในที่สุดนักรบก็ไม่เต็มใจที่จะกดขี่และลุกขึ้นเพื่อต่อต้าน และนําประชาชนไปสู่การแสวงหาเสรีภาพและความเสมอภาค ได้ต่อสู้อย่างกล้าหาญยิ่งใหญ่และน่าเศร้า ในท้ายที่สุดพวกเขาทําลายความมืดที่ห่อหุ้มโลกและนําไปสู่ความสว่าง!
จอห์นรู้สึกว่าหัวใจของเขาสะเทือนใจและอารมณ์ของเขาก็พุ่งสูงขึ้นและตกลงไปพร้อมกับ เสียงเพลง เสียงโดยตรงของวิญญาณทําให้ร่าง กายของเขาสั่นเล็กน้อยและมือที่ถือลูกแก้วปล่อยออกไปโดยไม่รู้ตัว ลูกแก้วหมุนและตกลง และหิมะก็บินไปรอบ ๆ หอคอยอย่างอิสระ
“เพึง!”
ลูกแก้วตกลงพื้นแตกเป็นเสี่ยง ๆ และของเหลวภายในไหลลงสู่พื้น แต่จอห์นยังคงจมอยู่กับเสียงเพลงและไม่สามารถกําจัดตัวเองได้
นี่เป็นบทประพันธ์อันยิ่งใหญ่ที่งดงามและเต็มไปด้วยปรัชญาและวีรบุรุษ ผ่านงานนี้ผู้เขียนแสดงเจตจํานงของมนุษยชาติที่จะแสวงหาอิสรภาพ และเชื่อมั่นอย่างแน่วแน่ว่าการต่อสู้ครั้งนี้จะต้องจบลงด้วยชัยชนะของมนุษย์ มนุษยชาติจะมีความสุขและความสามัคคีอย่างแน่นอน
แม้ว่าเขาจะไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่เขาสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงสิ่งที่ผู้เขียนต้องการแสดงออกจากดนตรีและสัมผัสมันอย่างลึกซึ้ง
เขารู้สึกว่าจิตวิญญาณทั้งหมดของเขาดูเหมือนจะระเหิดไปหมด ภายใต้แสงสลัวดูเหมือนเขาจะเห็นแสงสว่างและรัศมีภาพที่หาที่เปรียบมิได้!
ในผลงานเพลงที่เจริญงอกงามนี้ จอห์นเพียงรู้สึกว่าเขาดูเหมือนจะอยู่ในนั้นด้วย น้ําตาสองสายไหลอาบแก้มอย่างช่วยไม่ได้และคิดถึงภรรยาที่ถูกคริสตจักรพรากชีวิตไปและถูกไฟเผาตาย จอห์นอารมณ์ไม่อยู่ในการควบคุมโดยสิ้นเชิง นั่งยองกับพื้นมือของเขาถูหน้าและร้องไห้
ทันใดนั้นเสียงฝีเท้า ก็ดังขึ้นตามด้วยเสียงฝีเท้าที่มาจากหน้าห้องประตูลับและเข้ามาที่ตําแหน่งของเขา
จอห์น ปล่อยมือและเห็นรองเท้าหนังสีดําคู่หนึ่งหยุดอยู่ตรงหน้าเขามองลงไปนักบวชสีเทาที่คุ้นเคยร่างสูงใบหน้าเย็นชา จอห์นมีรอยยิ้มที่ขมขื่น
“ฉันไม่ได้คาดหวังว่าทั้งสามีและภรรยาจะตายในมือของคุณ”
“เริ่ม!”
เมื่อเข้ามาในห้องแห่งความลับคนที่เห็นเขามีอารมณ์คือเฉินโม่ซึ่งเขาทํางานกับเฉินโม่มานาน ตั้งแต่เฉินโม่มาที่นี่เป็นที่ชัดเจนว่ากลุ่มก่อการร้ายทั้งหมด ได้รับการแก้ไขแล้วและมีการค้นหาของเถื่อน ทีมทหารควรเข้ามาหากได้ยินเสียงปืนดังขึ้น พวกเขาจะต้องถูกดึงดูด ถ้าเป็นปกติจอห์นไม่กลัวทหารเหล่านี้ แต่ถ้าเขากับเฉินโม่สู้กัน ทหารเหล่านี้จะเข้ามาแทรกแซง และแต่สามารถคุกคามเขาได้
ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่ได้อยู่ในสภาพต่อสู้เลย และเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินโม่ที่เพิ่งเสร็จสิ้นการอุ่นเครื่อง
เมื่อรู้ว่าการต่อต้านนั้นไร้ประโยชน์จอห์นผู้จมอยู่ในความเศร้าโศกจึงไม่มีความตั้งใจที่จะต่อสู้โดยไม่จําเป็น เขาเพียงแค่ผ่อนคลายและหมอบลงกับพื้นรอให้เฉินโม่เริ่ม
เฉินโม่มองลงไปที่น้ําตาบนใบหน้าของจอห์น เขาไม่ได้ทํา แต่หันหลังเดินตรงออกไป
“ไปกับฉันคืนนี้”
เสียงของเฉินโม่ดังขึ้นที่ประตู และเมื่อจอห์นเงยหน้าขึ้นก็พบว่า เฉินโม่ออกไปแล้วและประตูลับของห้องลับก็ถูกปิดโดยเฉินโม่
หมายความว่าอย่างไร?
จอห์น ยืนขึ้นจากพื้นอย่างช้าๆ แต่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยปริศนา
เขาไม่ควรฆ่าตัวโดยไม่ลังเลเหมือนครั้งที่แล้ว หรือเพียงแค่ฆ่าตัวตายทันที?
