โครงกระดูกขยับตัวตามความคิดของซองอู หรือก็คือมันทำตามความต้องการของเขาล่วงหน้าโดยที่เขาไม่ต้องใช้ความคิดในการควบคุมมัน มันกำลังต่อสู้เอาเป็นเอาตายกับกอบลินสองตัวแทนเขาอยู่
วูฟ!
กอบลินโครงกระดูกดึงมีดออกมาจากเหล่ากอบลิน ดูเหมือนว่าการโจมตีของมันจะไม่ถึงตาย มีดพลาดจุดสำคัญไปเล็กน้อย
จากนั้นสองกอบลินก็ได้เริ่มถือดาบชี้ใส่โครงกระดูก
แต่ดาบที่ถูกออกแบบมาให้เฉือนเนื้อของมนุษย์นั้นดูจะทำอะไรโครงกระดูกไม่ได้
ความทนทานของโครงกระดูกนั้นไม่มากนัก ศอกขวาของมันถูกการโจมตีอันสะเปะสะปะของสองกอบลินจนแหลก มันเหลือแค่มีซ้ายกับอาวุธเพียงอย่างเดียว มันกลายเป็นฝ่ายตั้งรับ ซองอูมองดูการต่อสู้อย่างเป็นกังวล
‘ถ้าเราไม่ช่วย เราต้องสู้กับมันตัวคนเดียวอีก’
เขารู้สึกว่ากอบลินนั้นไม่ได้แข็งแกร่งในตอนที่เขาเผชิญหน้ากับมัน แล้วร่างกายของกอบลินยังเล็กเหมือนกับเด็ก แต่มันยากสำหรับเขาที่จะต่อสู้กับกอบลินหลายตัวในเวลานี้ เขาคิดถึงความเป็นไปได้ที่ดีที่สุด
‘อยากได้อาวุธดี ๆ จัง…’
ซองอูหันไปหามินซู มินซูยืนถือดาบทั้งสองมือด้วยความประหม่า ซองอูไม่คิดว่าจะพึ่งพามินซูได้เลย
“นี่ เอาดาบมาให้ชั้นเร็ว! ตอนนี้เลย!”
มินซูเบิกตากว้าง เขาตะโกนและกอดดาบที่เขายื่นออกมา
“อะไรของแก? แกจะเอาไปทำอะไร?”
มินซูถาม
“เอามาเถอะน่า! ให้ชั้นฆ่าพวกมันก่อน!”
แต่มินซูส่ายหน้า
“ไม่ นี่มันของชั้น! ชั้นได้มาเพราะเลือกการ์ด!”
นี่มันบ้าอะไรกัน? ซองอูงุนงงเมื่อได้ฟังคำตอบ เขารู้ว่ามินซูไม่ชอบสุงสิงกับใคร แต่มินซูมาอ้างความเป็นเจ้าของดาบในสถานการณ์แบบนี้ได้ยังไง?
“ถ้าอย่างงั้นแกก็ออกมาฆ่ามันซะ!”
“…หา?”
มินซูหน้าซีด
‘แกไม่อยากทำยังไงเล่า ไอ้เวร!’
ซองอูไม่บังคับให้มินซูส่งดาบให้ เขารู้ว่าจะเป็นปัญหาใหญ่กว่าเดิมในการแตะต้องคนแบบนั้น ตามประสบการณ์ในกรมที่เขาได้มา เป็นการดีที่จะไม่แตะต้องคนเช่นนี้
“ไม่เป็นไร เก็บมันไว้ปอกมันฝรั่งแล้วกัน”
“…แกว่าไงนะ?”
ซองอูยกโต๊ะขึ้นอีกครั้ง โครงกระดูกที่ใช้ได้แค่มือซ้ายหลีกทางราวกับรอให้เขาลงมือ
‘โอ้ แกรู้ว่าชั้นกำลังจะทำอะไรสินะ?’
ซองอูโยนโต๊ะใส่กอบลินทั้งสองตัว พวกมันล้มลงอย่างแรง
โครงกระดูกฉวยโอกาสนี้พุ่งเข้าใส่แทงคอและท้องอย่างคล่องแคล่ว
ฉั่วะ! ฉั่วะ! ฉั่วะ!
<คุณได้รับสิบทองจากการล่ากอบลิน!>
<คุณได้รับสิบทองจากการล่ากอบลิน!>
สองข้อความโผล่ขึ้นมาหลังจากโครงกระดูกฆ่ากอบลินทั้งสองตัว ห้องบรรยายได้กลายเป็นห้องนองเลือด เมื่อการต่อสู้จบลง โครงกระดูกแขนเดียวหันหน้าหาซองอูและเงยขึ้นมาด้วยแววตาว่างเปล่าราวกับลูกหมาที่กระหายคำชม
“…นี่ โทษทีนะ แต่ชั้นรู้สึกไม่ดีน่ะ มองไปทางอื่นได้ไหม?”
แม้จะเป็นพวกเดียวกัน ซองอูก็รู้สึกไม่ดีนักที่โครงกระดูกเคาะหัวตัวเองให้เขาดู
มันก้มหน้าลงตามคำขอ
‘เจ้าโครงกระดูกนั่นผิดหวังในตัวเราหรือ?’
เขาอ่านความรู้สึกในดวงตาที่กลวงโบ๋ไม่ออก ซองอูมองดูหน้ามันเพราะกลัวว่ามันจะเปลี่ยนใจ
‘อา มันไม่มีตา ยังไงก็ไม่รู้ความรู้สึกมันอยู่ดี’
<มอนสเตอร์ที่ตายได้กลายเป็นสมุนของคุณ>
รายการสมุน (3/3)
กอบลินโครงกระดูก (เลเวล 1)
กอบลินโครงกระดูก (เลเวล 1)
กอบลินโครงกระดูก (เลเวล 1)
*แตะเพื่ออ่านข้อมูลเพิ่มเติมของคุณสมบัติสมาชิก
*คุณมีสมุนเต็มจำนวนแล้ว
กอบลินสองตัวถูกคืนชีพเป็นโครงกระดูกในไม่ช้า พวกมันมารวมตัวกันรอบตัวซองอูจนเกิดเสียงกระดูกกระทบกัน ตอนนี้มีโครงกระดูกสามตัวติดตามเขา
“เฮ้ ซองอู นั่นมันเกิดอะไรขึ้น?”
ศาสตราจารย์วัยกลางคนถาม แม้เขาจะตกใจกับสถานการณ์ประหลาดเหมือนกับคนอื่น แต่ศาสตราจารย์ก็รู้สึกว่าซองอูนั้นไม่เหมือนใคร
กลับกัน ศาสตราจารย์เต็มไปด้วยข้อสงสัยซึ่งก็เข้าใจได้ ตอนนี้ซองอูกำลังควบคุมมอนสเตอร์ที่จู่ ๆ ก็โผล่ขึ้นมา แต่ซองอูนั้นเหมือนกับทุกคนที่นี่ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเช่นกัน
“ผมไม่รู้ แต่…”
คำพูดของเขาหลุดลอยไป เขากำลังเพ่งสมาธิอยู่กับเสียงรบกวนรอบข้าง เขาหันไปมองนอกหน้าต่าง
ความเงียบกลับคืนสู่ห้องบรรยาย เขารู้สึกว่าทั้งมหาลัยเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้อง เขาได้ยินเสียงกรีดร้องอันน่ากลัวและเสียงกรีดร้องจากนอกหน้าต่าง ทั้งในทางเดินและชั้นบน
“ดูเหมือนจะเกิดเรื่องแบบเดียวกันกับทุกคนที่นี่ หรือบางที…”
“ศาสตราจารย์! หนูโทรหาสถานีตำรวจไม่ได้!”
นักศึกษาผู้หญิงคนหนึ่งที่ซองอูไม่รู้จักตะโกนขึ้นมา
สถานการณ์ในตอนนี้เหมือนกับหนังสยองขวัญอย่างที่เธอพูด ทุกช่องทางการสื่อสารของสถานีตำรวจติดต่อไม่ได้เลย
‘ประเทศนี้หรือโลกนี้มันเกิดอะไรขึ้นไปแล้ว?’
ขณะที่ซองอูกำลังคิดถึงความเป็นไปได้อยู่นั้นเอง นักศึกษาบางคนที่หวาดกลัวก็เปิดประตูหน้าและวิ่งหนีออกไป
“อยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว หนีออกจากมหาลัยเร็ว!”
“จริงด้วย รถอยู่ไหน? ไปที่ที่จอดรถกันเถอะ!”
ซองอูคิดว่าพวกเขารีบร้อนเกินไป
และก็อย่างที่คิด คนอื่น ๆ เริ่มตะโกน
“หา? อ๊าาา! รีบหนีกันเร็ว!”
พวกเขากำลังมองบางอย่างที่สุดทางเดิน ตรงนั้นมีมอนสเตอร์ตัวเล็ก ๆ กรีดร้องโหยหวน
พรึ่บ!
เหล่าโครงกระดูกวิ่งไปทางประตูหลัง แม้ซองอูจะไม่ได้ออกคำสั่งอะไร พวกมันก็ตอบสนองตามความคิดของเขาโดยตรง
โครงกระดูกทั้งสามเตะกอบลินสองตัวที่กำลังกระโจนเข้าใส่นักศึกษา
พวกมันต่อสู้กันอย่างดุเดือด ขณะที่ต่อสู้ เหล่าโครงกระดูกเริ่มมีกระดูกที่แตกร้าว
กร๊อบ!
เห็นได้ชัดว่าฝั่งโครงกระดูกนั้นเป็นรองในด้านการต่อสู้ พวกมันไม่มีกล้ามเนื้อให้แสดงพลังและน้ำหนักก็น้อยกว่ากอบลิน
“ทุกคนหนีไป! ชั้นจะหยุดพวกมันเอง! ชั้นหมายถึงพวกนั้นน่ะ!”
เหล่านักศึกษาวิ่งกระจายออกไปด้วยความสับสน พวกเขามุ่งหน้าไปยังทางเดินในด้านตรงข้าม การแยกกันหนีในเวลาแบบนี้ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีนัก แต่มันไม่ดีที่จะอยู่รวมกันที่เดียวเหมือนกัน
และเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกให้พวกที่กลัวจนควบคุมสติไม่อยู่ให้อยู่เฉย ซองอูไม่มีทางเลือกนอกจากปกป้องทุกคน
‘ใช่ ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะเลือก’
ซองอูเองก็คิดถึงทางที่เขาจะเดิน
‘ตอนนี้ไม่รู้ทุกอย่างแน่ชัด แต่มันคือกฎของเกมนี้ เราต้องทำตาม’
เขาได้รับอาชีพมาแล้ว ความสามารถและการปรากฏตัวของมอนสเตอร์เองก็น่าจะเรียกได้ว่ามันเป็นเกม…
‘อาจจะโง่สุด ๆ แต่บางทีถ้ายิ่งสู้กับมันมากเท่าไหร่ โอกาสมีชีวิตรอดก็ยิ่งมากเท่านั้น’
ดังนั้นซองอูจึงเลือกที่จะสู้แทนที่จะหนี เขากล้าทำแบบนี้เพราะเขามีสมุนคอยต่อสู้แทน ถ้าเขาได้ดาบจากการเลือกการ์ดนักสู้ เขาคงจะไม่มีวันทำแบบนี้แน่
ฉั่วะ! ฉั่วะ!
ซองอูมองดูการต่อสู้ละเลงเลือดระหว่างโครงกระดูกกับกอบลิน พวกมันตะลุมบอนกัน พวกมันทำได้แค่จับและแทงกันเองแต่ไม่มีทักษะการต่อสู้ที่ต่างจากนี้เลย
กลุก!
คอของโครงกระดูกตัวหนึ่งหลุดออกมา กะโหลกของมันกลิ้งลงจนถึงเท้า
<สมุนของคุณจะกลับสู่ความตาย>
“ได้โปรด ได้โปรดจัดการพวกมันให้ที…”
ซองอูกลืนน้ำลายมองดูการต่อสู้ข้างถนนของพวกกอบลินด้วยความร้อนรน ดูเหมือนจะมีความแตกต่างระหว่างกอบลินที่มีชีวิตกับกอบลินโครงกระดูกอยู่เล็กน้อย
