มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ – ตอนที่ 11 บอสมอนสเตอร์ในอาคารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์(5)

โครงกระดูกเฉือนเนื้อบอสมอนสเตอร์ทีละเล็กละน้อยเหมือนหมาป่าล่าสัตว์ใหญ่

 

อ๊ากกก!

 

บอสตัวใหญ่กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง มันเหวี่ยงกระบองไปทุกทิศทาง

 

ฟึ่บ! ฉั่วะ!

 

“สวย!”

 

มีดฮันโฮปักไหล่ซ้ายของมัน แขนมันตกทันที ตอนนี้มันป้องกันตัวไม่ได้อีกแล้ว

 

‘ได้เวลาแล้ว ไปตายซะ!’

 

ซองอูสั่งโครงกระดูกในใจ โครงกระดูกแขนเดียววิ่งเข้าใส่บอส

 

‘ลาก่อน ขอบคุณที่เหนื่อยนะ’

 

แม้โครงกระดูกแขนเดียวจะอยู่กับเขามานานและต่อสู้ได้ดีในจังหวะสำคัญ มันก็ถึงเวลาที่มันจะต้องสละชีวิตเพื่อชัยชนะแล้ว

 

โฮกกกก!

 

บอสมอนสเตอร์ร้องคำราม ร่างกายภายนอกของมันเต็มไปด้วยบาดแผล มันซัดกระบองใส่กะโหลกโครงกระดูกแขนเดียว มันจะทำให้โครงกระดูกแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แต่ซองอูกับจีซูจะได้โอกาสอันสมบูรณ์แบบในการฆ่ามัน ทั้งสองกระโดดใส่บอสพร้อมกัน

 

แต่แล้ว…

 

แกร๊ง!

 

“…หา?”

 

โครงกระดูกแขนเดียวใช้ดาบฟันใส่กระบองใหญ่ของบอสราวกับปรมาจารย์ศาสตร์การต่อสู้!

 

“ย๊าก!”

 

เป็นเวลาเดียวกับที่ <นักรบแขนเดียว> ทำงาน มันให้โอกาส 88% ในการป้องกันการโจมตีแรกของมอนสเตอร์! แต่ไม่หมดเพียงเท่านั้น

 

เมื่อมันโจมตีไปอีกครั้ง บอสตัวใหญ่เสียการทรงตัว…

 

ฉั่วะ!

 

“…หา?”

 

ดาบของโครงกระดูกแขนเดียวแทงลึกเข้าไปในคอของบอส

 

อั่ก อั่ก

 

ร่างกำยำของบอสตัวใหญ่ล้มลงอย่างหมดแรงต้าน

 

ปั้ง!

 

<คุณได้รับ 225 ทองจากการล่าบอสมอนสเตอร์ คุณเลเวลอัพ (เลเวล 3)>

 

“…”

 

ซองอูที่กำลังจะโจมตีด้วยดาบหยุดมือด้วยใบหน้าขมขื่น จีซูที่กำลังจะฟันดาบจากอีกด้านเองก็ลดดาบลง

 

“อะไรกัน? จบแล้วเหรอ?”

 

“ซองอู เจ้าโครงกระดูกนั่น…มันทำอะไรมาก่อนตายกัน?”

 

“ชั้นไม่รู้…ชั้นเคยฆ่ามันด้วยโต๊ะสำเร็จรูป โต๊ะสำเร็จรูปน่ะแข็งแกร่งที่สุดในโลกนี้แล้ว”

 

เขาพูดถูก โครงกระดูกรอดชีวิตจากลูกเตะของบอสและแขนที่ขาดไปข้างเดียวหลายครั้งหลายคราจนสุดท้ายมันฆ่าบอสได้ แต่เป็นโต๊ะสำเร็จรูปต่างหากที่ซองอูใช้ฆ่ามันมาก่อนในทีเดียว

 

แสงสีแดงส่องสว่างมาจากตัวโครงกระดูก

 

<‘กอบลินโครงกระดูก’ ถูกอัพเกรดจากการดูดซับพลังพิเศษของบอสมอนสเตอร์>

 

*พลังป้องกันเพิ่มขึ้นอย่างมาก

 

“ลักษณะ ‘ผู้นำ’ ถูกเพิ่ม (ขึ้นอยู่กับจำนวนสมาชิกในทีม คุณสามารถได้รับ ‘ผสานธรรมชาติ’)>

 

“อ๊ะ?”

 

ซองอูเหลือบมองและเห็นว่าร่างของโครงกระดูกแข็งแรงขึ้น มีลายสีแดงบนหน้าผากของมัน

 

“ลายนั่นมันคืออะไร? แกไปสักลายแปลก ๆ โดยที่ไม่ได้ขอชั้นเรอะ?”

 

แน่นนอว่าโครงกระดูกที่เคยตายไปแล้วตอบเขาไม่ได้ ซองอูเลยเปิด ‘รายการสมุน’ เพื่อดูรายละเอียด

 

<รายการสมุน (1/4)

 

กอบลินโครงกระดูกขั้นสูง (เลเวล 2)

 

อาวุธ : ดาบ

 

เผ่า : กอบลิน

 

แคลน : กอบลิน

 

ลักษณะ : อันเดด + ผู้นำ (ขั้นแรก)>

 

ครั้งนี้เขาเจอข้อมูลที่ต่างจากข้อมูลแรก สิ่งที่เพิ่มขึ้นมาคือ ‘ขั้นสูง’ ในชื่อและ ‘ผู้นำ’ ในลักษณะ ตามคำอธิบายที่อ่านมา มันได้สร้างการผสานแบบใหม่ขึ้นอีก

 

‘ผสานธรรมชาติในลักษณะของผู้นำ? แบบหน่วยทหารน่ะหรือ? ต้องใช้กี่คนล่ะถึงจะสร้างผสานธรรมชาติขึ้นมาได้?’

 

แต่จะอย่างไรเขาก็จะได้เข้าใจเมื่อสมุนของเขาเพิ่มขึ้นในอนาคตอยู่ดี

 

“โอ้! ซองอู ชั้นเลเวลอัพล่ะ!”

 

“ชั้นด้วย ตอนนี้เลเวล 3 แล้ว นายล่ะซองอู?”

 

ดูเหมือนว่าฮันโฮกับจีซูจะเลเวลอัพเหมือนกัน

 

“จีซูเลเวล 3 ใช่ไหม? ชั้นเพิ่งเลเวล 3 น่ะ”

 

“ใช่ เลเวลชั้นอัพตอนที่อยู่ชั้นสาม แต่คิดว่าเลือกรางวัลสุ่มไปเพราะไม่ได้สนใจมันมาก มันจะดีไหมนะ?”

 

“ยังไงส่วนมากก็สุ่มมาอยู่แล้ว หวังว่าเธอจะโชคดีแล้วกัน”

 

ฮันโฮขมวดคิ้วมองความว่างเปล่าตรงหน้า นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็น ‘เลเวลอัพการ์ด’

 

“ซองอู นายเห็นการ์ดนี้รึเปล่า?”

 

“ใช่ เลือกหนึ่งในห้ามาก็พอ”

 

ซองอูอ่านข้อความตรงหน้า เขาครุ่นคิด

 

<โปรดเลือกเลเวลอัพการ์ดของคุณ

 

สเตตัส (สุ่ม)

 

สกิล (สุ่ม)

 

ไอเทม (สุ่ม)

 

อื่น ๆ (สุ่ม)

 

เพิ่มระดับความคล่องแคล่ว (ยืนยัน)>

 

ตอนที่เขาเลือก ‘สกิล’ ในคราวที่แล้ว เขาเห็นว่าจำนวนสมุนของเขาเพิ่มขึ้นมาแบบสุ่ม และเขาควบคุมสมุนได้เพิ่มหนึ่งตัว

 

ดังนั้นซองอูจึงเลือกสกิลอีกครั้งในคราวนี้ ไม่ว่าเขาจะคิดหนักเท่าไหร่เขาก็รู้สึกว่ามันคือตัวเลือกที่ดีที่สุดแล้วในการอัญเชิญโครงกระดูกให้ได้มากที่สุด แต่ครั้งนี้เขาได้อย่างอื่นมาแทน

 

<คุณได้รับสกิล (สร้างอาวุธกระดูก, พื้นฐานฃ

 

ชื่อ : สร้างอาวุธกระดูก

 

เกรด : พื้นฐาน

 

ประเภท : ใช้งาน

 

ใช้มานา : 10

 

คุณสามารถสร้างอาวุธได้โดยใช้กระดูก ประเภทอาวุธที่สร้างได้มีดังนี้

 

(1) ดาบ (2) อาวุธทื่อ (3) หอก (4) ลูกธนู

 

อาวุธที่ได้จะแตกต่างกันตามชนิดและคุณภาพของวัตถุดิบ เมื่อเกรดสกิลเพิ่มขึ้น คุณสามารถสร้างอาวุธที่ซับซ้อนกว่าได้>

 

‘สร้างอาวุธด้วยกระดูกเหรอ?’

 

แต่ก่อนที่ซองอูจะได้ทดสอบด้วยโครงกระดูกของกอบลินที่นอนตายนั้นเอง เขาเห็นข้อความโผล่ขึ้นมา

 

<คุณพิชิตภารกิจพิเศษ <แก้แค้นให้คนตาย> ด้วยวิธีการ ‘ช่วยเหลือ’

 

คุณได้รับรางวัล (สกิลพิเศษ)

 

ชะตาของคุณเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย>

 

ซองอูทำภารกิจพิเศษล้างแค้นให้ศาสตราจารย์โดยล่าบอสมอนสเตอร์ ไม่ใช่ว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวอย่างนั้นเหรอ?

 

และสุดท้าย เขาได้รางวัลที่เขาต้องการ

 

<จำนวนสมุนสูงสุดของคุณเพิ่มขึ้น 1>

 

ซองอูในตอนนี้ควบคุมโครงกระดูกได้ห้าตัวแล้ว

 

‘แล้ว ‘ชะตาเปลี่ยนแปลง’ หมายความว่ายังไง?’

 

ซองอูตั้งใจอ่านประโยคสุดท้าย

 

‘หมายความว่ายังไงที่ ‘ชะตาเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย’ ? อนาคตของเราเปลี่ยนแปลงตามการกระทำของเรางั้นเหรอ?’

 

แต่เขาไม่มีข้อมูลที่จะเดาได้เท่าใดนัก

 

‘ต่อไปต้องเลือกให้ระวังหน่อยแล้ว’

 

ในขณะเดียวกัน ฮันโฮกับจีซูกำลังเลือกเลเวลอัพการ์ด

 

พวกเขาได้รับของหล่นมาจากฟ้าเมื่อเลือกไอเทม

 

“ผ้าคลุมของโจร?”

 

ฮันโฮได้รับผ้าคลุมหนึ่งชิ้น

 

“มันทำอะไรได้?”

 

“อืม มันบอกว่าโอกาสซ่อนตัวจากมอนสเตอร์เพิ่มขึ้น 50% อืม…”

 

“ดูเหมือนชุดกันฝนเลยนะ นี่ มันเป็นของดีสำหรับหนีเลยไม่ใช่รึไง? นายได้ของดีมาแล้ว”

 

“หึ ตอนนี้ไม่ต้องหนีแล้ว ชั้นสู้เป็นแล้ว”

 

“อะไรนะ? ปามีดอยู่ข้างหลังมอนสเตอร์น่ะเหรอ?”

 

ฮันโฮโมโหที่ซองอูถากถางเขาเพราะการปามีดคือพรสวรรค์ของเขา

 

“ขอบอกไว้ก่อนนะ นายเองก็ไม่ได้ทำอะไรเพราะมีโครงกระดูกเป็นโล่ห์ ใช่ไหม?!”

 

“อะไรของแก? ไม่เห็นเหรอว่าชั้นพุ่งใส่บอสด้วยโต๊ะสำเร็จรูปน่ะ? นั่นเสี่ยงชีวิตเลยนะ”

 

“อะไรกัน…อยากจะได้ความดีความชอบจากเรื่องนั้นเหรอ? โครงกระดูกแกต้องเหนื่อยเหมือนกับทหารในกองทัพแล้วแกได้หน้าไปเองใช่ไหม?”

 

ฮันโฮยิ้ม เขาเอามือปิดปากหัวเราะ ซองอูถอนหายใจสั้น ๆ และชี้หน้าเขาด้วยนิ้วชี้ ฮันโฮกระพริบตามองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า

 

“อะไรเหรอ? เกิดอะไรขึ้น?”

 

“พวกแก ฆ่ามัน”

 

“…ว่าไงนะ?”

 

ทันทีที่ซองอูพูด โครงกระดูกห้าตัวเงยหน้ามองหน้าฮันโฮ ดวงตากลวงโบ๋ของโครงกระดูกนั้นน่าขนลุก

 

“อืม…ซองอู…เฮ้…เฮ้?”

 

กึก

 

“เราเป็นเพื่อนกันใช่ไหม?‘

 

ฮันโฮพูด

 

ในขณะเดียวกัน จีซูยืนยันไอเทมของตัวเอง เธอเปิดกล่องไม้อย่างระมัดระวัง

 

“ให้ตายเถอะ…ให้พวกมันมองอยู่แบบนี้มันขนลุกนะ…นั่นอะไรน่ะพี่สาว? ก้อนหินเหรอ?”

 

“หิน? นั่นหยาบคายนะฮันโฮ”

 

ซองอูพูด

 

“ทำไมล่ะ?”

 

ซองอูกับฮันโฮสนใจของของจีซู

 

“มันคือหินจุดระเบิดน่ะ”

 

“หืม จุดระเบิด? เหมือนชนวนติดไฟเหรอ?”

 

“ไม่ใช่แบบนั้น…ถ้าลับมีดด้วยหินนี่ มันอาจจะเกิดไฟตอนที่ฟันออกไปก็ได้”

 

“ว้าว สุดยอด!”

มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์

มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์

Status: Ongoing
มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ เป็นวันธรรมดาวันหนึ่งในมหาลัยในขณะที่จู่ ๆ ก็มีข้อความและการ์ดภารกิจโผล่ขึ้นมาในกลางอากาศ ขณะที่ทุกคนกำลังลุกลี้ลุกลนกับเหตุการณ์ประหลาด แสงสว่างทั้งหมดกลับมืดมิดลง ห้องเรียนถูกปกคลุมไปด้วยความมืดสนิท ทุกคนตื่นตระหนกและหวาดกลัวที่จะหยิบการ์ดภารกิจ แต่ไม่ใช่กับซองอู เขารับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าเราต้องหยิบการ์ดเพื่อเอาชีวิตรอด เขาจึงเลือกเป็นเนโครแมนเซอร์ ไม่นานหลังจากนั้นก็ได้มีภารกิจแนะนำปรากฏขึ้นมา ทั้งมหาลัยได้จมสู่ความยุ่งเหยิง จู่ ๆ ก็มีกอบลินโผล่ขึ้นมาเต็มไปหมดเพื่อฆ่าคน ผู้รอดชีวิตต่างปรับตัวกับความเปลี่ยนแปลงอันรวดเร็วได้ยาก แต่ซองอูได้ฆ่ากอบลินฝูงหนึ่งไปด้วยพลังของสกิลเนโครแมนเซอร์และเริ่มทำภารกิจที่เขาได้มา ซองอูเพิ่มพลังของตัวเองเช่นเดียวกับจำนวนพวกพ้อง เขาถูกรายล้อมไปด้วยพลังแห่งความตายที่ภักดีต่อเขาเช่นเดียวกับพรรคพวกที่เชื่อใจได้ แต่เขาก็ถูกท้าทายโดยคนเลวร้ายมากมายและระบบที่ขู่ว่าจะทำให้มนุษยชาติเสื่อมทรามลง บนโลกที่กำลังพบเจอกับความเปลี่ยนแปลงที่ไม่เคยมีมาก่อน เนโครแมนเซอร์คนหนึ่งได้ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างด้วยพลังของเขา!

Comment

Options

not work with dark mode
Reset