การต่อสู้สั้น ๆ อันดุเดือดเป็นอันจบลง
“ฟู่ว!”
ซองอูถอนลมหายใจอันร้อนผ่าวและนั่งบนอัฒจันทร์ ข้อความโผล่ขึ้นมาราวกับเป็นรางวัลของการต่อสู้อันดุเดือด
-ได้รับ ‘ตั๋วเสี่ยงโชค’ เมื่อฆ่ามอนสเตอร์ 100 ตัว
* เป็นรางวัลที่ 21 ในประวัติศาสตร์ คุณได้รับอัพเกรดเป็นระดับ ‘ไม่จำกัด’ (100 คนเท่านั้น)
‘รางวัลโบนัสที่จำกัด 100 คน ที่เราเคยได้มาก่อนตอนฆ่ามอนสเตอร์ 20 ตัว’
ครั้งนี้เขาอ่านเรื่องโบนัสอย่างละเอียดกว่าเดิม
‘รางวัลที่ 21 ในประวัติศาสตร์? มันคือบันทึกตามอันดับโลกใช่ไหม?’
‘ถ้าเป็นแบบนี้ก็มีอีก 20 คนบนโลกที่ฆ่ามอนสเตอร์มากเหมือนกับเรา พวกนั้นเลือกอาชีพอะไรมาล่ะ? มีการ์ดที่มากกว่า 5 ดาวอยู่อีกไหม? เนโครแมนเซอร์อย่างเราเก่งพอรึเปล่า?’
บรืนนน!
ในตอนนั้นเอง รถบัสคันหนึ่งขับผ่านถนนในมหาลัยด้วยความเร็๋วสูง ทีแรกเขาคิดว่าเป็นรถที่มีฮันโฮกับจีซู แต่รถบัสคันนั้นจอดอยู่ในที่เดิม
“หา? รถคันนั้นมันอะไรกัน?”
มีใครคิดจะหนีตอนนี้อีก? ยังมีผู้รอดชีวิตอีกมายในมหาลัยเหรอ? แต่ผนึกประตูยังไม่เปิดออก เป็นไปไม่ได้ที่จะมีใครหนีตอนนี้
ซองอูตรวจสอบภายในรถบัสคันนั้น รถบัสชนรถที่ขวางทางออกแต่มันไม่สามารถผ่านประตูที่มีสัญลักษณ์โซ่สีม่วงไปได้ แต่เขาได้เห็นคนคุ้นหน้าข้างในรถ
“…หา? ไอ้เวรนั่นเรอะ?”
เขาคือพัคแดซอง ประธานสภานักศึกษา
ดูเหมือนว่าเขาคิดจะหนีโดยการขับรถบัสไปก่อนซองอู
“บอกมันตั้งหลายครั้งแล้วว่าอย่าทำแบบนั้น มันไม่สนใจคำเตือนเราเลยรึไง?”
แดซองผู้โง่เขลาไม่สนใจคำเตือนของซองอูว่าพวกเขาออกจากมหาลัยไม่ได้ถ้าไม่ฆ่าบอสมอนสเตอร์ไปก่อน
และเขาต้องชดใช้ความบุ่มบ่ามของตัวเองอย่างแสนสาหัส เพราะโรงยิมนั้นใกล้กับประตูทางออก ออคในโรงยิมเริ่มกรูเข้าหารถบัส
ตอนนี้มันเกินกว่าที่ซองอูจะควบคุมได้แล้ว ถึงแดซองจะมีดาบปลายปืน เขาก็ไปเผชิญหน้ากับฝูงออคไม่ได้
เหล่าออคไปจับตัวแดซองแทนที่จะฆ่า
“อ๊าาาาาา!”
เสียงกรีดร้องดังมาจากระยะไกล ออคหักแขนทั้งสองข้างของเขา หลังจากหักแขนขาแล้วก็จับหัวลากไปในโรงยิม
“จีซูพูดถูก มันไร้ค่ายิ่งกว่าโครงกระดูกซะอีก”
ซองอูเดาะลิ้น
***
ซองอูต้องบุกโจมตีเข้าไปในโรงยิม ครั้งนี้ไม่ได้มีเขาคนเดียว ฮันโฮ จีซู และปาร์ตี้ของคยองซูเช่นเดียวกับคนที่เริ่มติดตามซองอูเข้ามาช่วยด้วย
“พวกเราจะสู้ด้วย!”
“อย่างน้อยเราก็จะไม่กวนนาย”
“ชั้นดูแลตัวเองได้!”
มีทั้งหมด 21 คนที่มาช่วยซองอู แต่ซองอูไม่ได้ดีใจนักเพราะเขาคิดว่าการต่อสู้คนเดียวมันสบายใจกว่า
“พวกนายอย่ามาขวางทางโครงกระดูกชั้นก็พอ”
แต่ครั้งนี้เขาคิดว่าเขาต้องการคนระวังหลังเพราะเขาจะต้องไปในห้องบอสที่อะไรก็เกิดขึ้นได้
มันไม่ได้พื้นที่เปิดโล่ง เขาต้องหาทางป้องกันตัวให้ได้มากที่สุดก่อนจะเข้ารังศัตรู
ซองอูกับคนอื่น ๆ มุ่งหน้าไปยังโรงยิมเพื่อฆ่าบอสตัวสุดท้ายในมหาลัย
เอี๊ยด–
ประตูที่ทำจากวัสดุกันเสียงเปิดออก
ทั้งสองฟากของทางเข้ามีเครื่องประดับหนังที่เหมือนกับเศษผ้าแขวนอยู่บนห่วงบาสเกตบอลแบบเคลื่อนที่ได้ กับลวดลายไม้ที่เต็มไปด้วยเขี้ยว ด้านในประดับตกแต่งอย่างแปลกประหลาด
“รสนิยมห่วยชะมัด!”
เชือกถูกมัดไว้บนเพดาน ศพถูกแขวนเอาไว้ด้านบนห้อยไปมา
ใต้เชือกมีรอยที่วาดด้วยเลือดพร้อมกับออคผมแดงที่นั่งอยู่ตรงกลาง
‘ทำบ้าอะไรของมัน? นั่งสมาธิเหรอ?’
ในตอนนั้นเอง คนเริ่มถูกลากมาจากด้านหลัง
“อ๊าาาา! ช่วยด้วย!”
มีกลุ่มคนรวมถึงแดซอง แขนขานั้นห้อยต่องแต่งเพราะหักไม่เหลือชิ้นดี
ซองอูเข้าไปใกล้โดยไม่ให้พวกมันรู้ตัว เขาอยู่ห่างยี่สิบก้าว
“จีซู มองรอบ ๆ ให้ด้วย”
จีซูมองรอบ ๆ คอยเตือนซองอู เขาไม่รู้ว่าออคจากทั้งสองด้านจะมาซู่มโจมตีจากทางไหน แต่เขายังไม่เห็นความเคลื่อนไหวแปลก ๆ ของพวกออคในตอนนี้
“อยู่ตรงนี้มองไม่เห็นเลย…”
“ใช่ โล่งจริง ๆ”
แต่แปลกมาก เขาเห็นออคเพียงยี่สิบตัว
‘ไม่มีทาง…พวกมันจะพาตัวประกันไปไหน?’
“อ๊ากกก!”
เมื่อเขาเดินเข้าไปอีกก้าว ออคคุกเข่าหน้าตัวประกัน จากนั้นจึงคว้าขวานที่อยู่ข้างหลัง
ซองอูหยุดเดินอีกครั้ง
“อ๊าาาา! ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยด้วย!”
ตัวประกันตะโกนอย่างบ้าคลั่ง จินซอกร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง
ซองอูถอนหายใจมองเขา
“เร็วเข้า ซองอู!”
แดซองเรียกเขา เสียงแดซองสั่นเครือ
“ได้โปรดช่วยเราด้วย! ซองอู นายทำได้ใช่ไหม? ใช่ไหม? ได้โปรด!”
ซองอูมองเขากับบอสออคสลับกัน บอสออคกำลังพึมพำบางอย่างขณะที่นั่งอยู่ มีควันดำลอยขึ้นมาจากมือทั้งสองข้างของมัน
สิ่งที่มันดำดูน่าสงสัย
“เร็วเข้า ซองอู!”
“หุบปาก!”
ซองอูตะโกน
แดซองตัวแข็งทื่อ เขาอ้าปากค้าง
“แกมันโง่ ปัญหาก็คือตัวแกที่โง่จนอยากได้หน้า แกกำลังเอาชีวิตคนอื่นมาเสี่ยงเพราะเรื่องไร้สาระแบบนี้”
“…”
“แกทำทุกอย่างพังเพราะอยากจะทำตามใจตัวเอง แกก็ได้แล้วนี่ไง ใช่ไหม?”
“อะไรของ…”
“โทษทีนะ แต่แกก่อเรื่องไม่ได้อีกแล้ว”
ซองอูเริ่มโจมตีพวกออคอย่างเย็นชา
ในขณะเดียวกัน หัวแดซองถูกขวานตัดกลิ้งลงกับพื้น ซองอูไม่รู้สึกผิดด้วยซ้ำเพราะแดซองนั้นหาเรื่องเอง
“เห?”
แต่หลังจากนั้น เหล่าออคก็ประทับขวานที่คอตัวเองและตัดมันทิ้ง
อะไรกัน? พวกมันฆ่าตัวตายเพราะอะไร? เลือดพุ่งออกมาจากคอของมัน ร่างกายใหญ่โตล้มลงพร้อมกัน
“หา? พวกมันทำบ้าอะไรกัน?”
“ไม่นะ…”
บอสออคที่นั่งเฉยลืมตาขึ้น ดวงตาสีอำพันมองมาที่ซองอู
-บอสมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งขึ้น ‘หัวหน้าออคจอมเวทมนตร์ดำ’ ปรากฏตัว
ควันดำลอยออกมาจากร่างกายของมัน ควันเหล่านั้นลอยไปทั่วโรงยิมอย่างรวดเร็วโดยไม่เหลือเวลาให้หนี
“อั่ก! แค่ก! แค่ก!”
“อาาา! เกิดอะไรขึ้น? มันแปลก!”
“อยู่ดี ๆ ก็หมดแรง…อาา”
คนที่ได้สูดควันเริ่มล้มลงไปทีละคน สิ่งเดียวที่พวกเขาเห็นคือข้อความเตือนที่ไม่ชัดเจน
-คุณถูกสถานะ ‘สับสน’ จากลมหายใจนรก
-คุณถูกสถานะ ‘ไร้พลัง’ จากลมหายใจนรก
-คุณถูกสถานะ ‘แข็งทื่อ’ จากลมหายใจนรก
-มานาของคุณกำลังลดลง
“อาาา….”
ฮันโฮเปิดกระเป๋ารีบหยิบโพชันออกมาหนึ่งขวด มันคือ ‘ยาแก้พิษเกรดซี’ ที่ได้จากชุดโพชัน เขาจำได้แค่คำอธิบายที่ว่ามันเป็นโพชันที่จะช่วยเขาจาก ‘สถานะผิดปกติ’
อึก– อึก–
“เฮือก…”
ฮันโฮรู้สึกว่าอาการที่ทำให้เขาหยุดเคลื่อนไหวนั้นหายไป เขารีบหยิบอีกขวดมาให้ซองอู
“ซองอู! นายอยู่ไหน? เอานี่ไปเร็ว…หา?”
เขาเจอซองอู แต่รู้สึกบางอย่างแปลก ๆ
“เอาไปให้จีซูเถอะ”
“หา แล้วนายล่ะ?”
ซองอูที่ไม่ได้รับผลกระทบจากควันเดินเข้าไปในกลุ่มควันด้วยรอยยิ้มพอใจ
“อะไรอีกล่ะนั่น…”
