“นายบอกว่ามีหมาป่าตัวเท่ากระทิงใช่ไหม? บนฟ้าน่ะมีจระเข้ตัวเท่ารถบัสบินอยู่ด้วย”
“แปลกดีที่ผมเชื่อคุณ ขอบคุณที่บอกฟรี ๆ ก็แล้วกัน”
สิบเอกกับสิบตรีทั้งสองบอกลาปาร์ตี้ของซองอูและเดินไปในทิศตรงข้าม
พวกซองอูได้เจอกับคิวอาร์โค้ดสีฟ้าที่แยกซูยองอย่างที่สิบเอกคิมบอก
โชคดีที่โทรศัพท์มือถือของพวกเขายังมีแบตเตอรี่เหลือ ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์หรืออินเทอร์เน็ตให้ใช้ แต่พวกเขาก็พกมันติดตัวไว้อยู่ดี
ซองอู ฮันโฮ และจีซูสแกนคิวอาร์โต้ดด้วยมือถือของตัวเอง โค้ดนั้นซ้อนทับกันด้วยลายแปลก ๆ เหมือนกับจดหมายเก่าแก่
ไฟล์ถูกติดตั้งอย่างที่คิมบอกพวกเขา
“อะไรเนี่ย? มันใช่ไวรัสไหมซองอู”
“เรื่องนั้นสําคัญด้วยเหรอ? แกใช้มือถือไม่ได้อยู่แล้ว”
“ให้ตายเถอะ เพิ่งเปลี่ยนเครื่องเมื่อเดือนที่แล้วเอง!”
“อายุขัยแกอาจจะไม่ถึงหนึ่งเดือนก็ได้ เงียบปากหน่อย”
แอพทํางานโดยอัตโนมัติในไม่นาน
[คู่มือผู้เล่น]
-โปรแกรมถูกออกแบบมาเพื่อการอยู่รอดอย่างราบลื่นของ “ผู้เล่น”
“คู่มือ?”
เมนูหลายอย่างแสดงผ่านหน้าจอ
[1. แจ้งเตือนสาธารณะ (ใหม่)]
[2 อันดับผู้เล่น (ต่อเนื่อง)]
[3. กระดานข่าว]
[4. โรงประมูล]
[5. ฝjายปีศาจเท่านั้น (ไม่อนุญาต)]
[6. ฝjายเทวทูตเท่านั้น (ไม่อนุญาต)]
[7. สเตชันถ่ายทอดส่วนตัว (กําลังเตรียมการ)]
ซองอูกดดูที่หมายเลข 1 เขาเห็นแจ้งเตือนหนึ่งเรื่อง
[1] แนะนําการเริ่มบริการอย่างเป็นทางการ
ผู้จัดทํา : โฮสต์ l เข้าดู : 398,433
เริ่มบริการอย่างเป็นทางการวันนี้ มีผู้ผ่านการเลือกการ์ดอาชีพทั้งหมด 2,967,321 คนเป็นผู้เล่น และ 1,341,112 คนเป็นผู้รอดชีวิตที่ยังเล่นอยู่ในขณะนี้ การคัดเลือกผู้เล่นรอบที่สองจะมีขึ้นในอีกสามวัน เราหวังว่าจะมีคนเลือก “การ์ด” มากขึ้น
*คอมเมนต์ถูกปิดกั้นในโพสต์นี้
พวกเขาอ่านแจ้งเตือนและเงียบไป แต่ถึงอย่างไรพวกเขาก็สงสัยอยู่หนึ่งอย่าง : คนบ้าที่ไหนกันที่สร้างเรื่องแบบนี้ขึ้นมา?
ซองอูเข้าดู “กระดานข่าว”
-ไม่มีโพสต์
มีคนดูแจ้งเตือนนี้เกือบสี่แสนคนแต่ไม่มีโพสต์ในกระดานข่าวได้อย่างไรกัน? ซองอูคลิกปุ่ม (โพสต์กระทู้) ที่ด้านล่างของจอ
ใช้ 1,000 ทองในการโพสต์กระทู้ [ใช่/ไม่]
“หา?”
“ต้องล่ากอบลินร้อยตัวถึงจะโพสต์กระทู้ได้อย่างนั้นเหรอ? ให้ตายสิ เวลาสองวันของเรามีค่าแค่นี้เองเหรอ?”
1,000 ทองนั้นเกี่ยวข้องกับการอยู่รอดของพวกเขาโดยตรง ไม่ว่าพวกเขาจะมีทองมากเท่าใด พวกเขาก็มิอาจนํามาเสียกับเรื่องนี้ได้
ไม่มีกระดานข่าวอื่นให้เขาได้อ่านเลย
ในขณะที่ซองอูกําลังจะออกจากแอพ กระทู้หนึ่งได้โผล่ขึ้นมาในกระดานข่าวเป็นครั้งแรก
[1] มีใครอยู่ไหม?
-โพสต์โดย : kor-4884 l เข้าดู : 2
ถ้าเห็นโพสต์นี้คอมเมนต์ให้หน่อย! พวกเราเป็นกลุ่มเลเวล 8 และกําลังสร้างเขตปลอดภัยใน H อพาร์ตเมนต์, ฮวาซอง, จังหวัดคยองกี ถ้าอยู่ใกล้ ๆ ได้โปรดตอบด้วย!
[คอมเมนต์ : 2]
-kor-1461 : หา? พูดจริงเหรอ? อยู่ใกล้ ๆ นี่เอง ชั้นต้องไปที่ไหน?
kor-4884 (ผู้เขียน) : เราจะไปรับถ้าไปที่สวน จะคอมเมนต์ต้องใช้ทองด้วย เราคอมเมนต์กันสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ ข้อความจํากัดที่ 200 คํา จําเอาไว้ด้วยล่ะ
มีหนึ่งคอมเมนต์แล้ว ซองอูคลิกปุ่ม [คอมเมนต์]
-ใช้ 100 ทองในการโพต์คอมเมนต์ [ใช่/ไม่]
พวกเขายังมาเก็บเงินกับคอมเมนต์ได้อีกเหรอ? ซองอูคลิกปุ่ม ไม่ ในทันที
แต่ฮันโฮยังอ่านโพสต์อยู่
“H อพาร์ตเมนต์อยู่ใกล้บ้านชั้นล่ะ!”
“เราจะไปไหม?”
ฮันโฮเบิกตากว้างเพราะครอบครัวเขาที่ติดต่อไม่ได้อาจจะยังอยู่ที่นั่น
“ทําไมไม่แวะไปดูบ้านนายก่อนแล้วเจอกับคนเขียนโพสต์นี้ล่ะ?”
พวกเขาไม่ได้บอกว่าเป็นเลเวล 8 และจ่าย 1,000 ทองได้ง่าย ๆ มาแล้วหรือ?
แม้ว่าซองอูจะฆ่ามอนสเตอร์มามากมาย เขาก็ยังมีเลเวล 6
“มีบางอย่างแปลก ๆ … แต่ไปเจอกลุ่มเลเวลสูงที่อยู่รอดได้ด้วยตัวเองก็จําเป็น”
เพราะเขาเคยเจอกับสิบเอกคิม ซองอรู้แล้วว่าการได้แบ่งปันข้อมูลกันนั้นสําคัญเพียงใด
ไม่มีอะไรสําคัญไปกว่าข้อมูลในเวลาแบบนี้
“ทางนี้ใช่ไหม? ไปกัน”
พวกเขามุ่งหน้าไปที่ H อพาร์ตเมนต์ คอมเมนต์ถูกโพสต์ในกระดานข่าวจนถึงตอนนี้
[คอมเมนต์ : 5]
-kor-1461 : หา? พูดจริงเหรอ? อยู่ใกล้ ๆ นี่เอง ชั้นต้องไปที่ไหน?
kor-4984 (ผู้เขียน) : เราจะไปรับถ้าไปที่สวน จะคอมเมนต์ต้องใช้ทองด้วย เราคอมเมนต์กันสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ ข้อความจํากัดที่ 200 คํา จําเอาไว้ด้วยล่ะ
คอมเมนต์ถูกลบโดยผู้เขียน
คอมเมนต์ถูกลบโดยผู้เขียน
คอมเมนต์ถูกลบโดยผู้เขียน
Kor kor-1461 : อ่านคอมเมนต์ข้างบนไม่ได้เลย ทําไมถึงโดนลบล่ะ? มันเป็นข้อมูลสําคัญเหรอ?
Kor kor-4884 (ผู้เขียน) : พวกคอมเมนต์ไร้สาระน่ะ ชั้นลบไปแล้ว ไม่ต้องห่วง มาระวัง ๆ ด้วยล่ะ
ซองอูกับพรรคพวกเดินทางโดยมี H อพาร์ตเมนต์เป็นจุดหมาย พวกเขาเดินเท้าไป
และพวกเขาก็ได้ผ่านย่านที่อยู่อาศัย
“มีมอนเตอร์แค่บนถนนสินะ”
ในระหว่างทาง พวกเขาได้เจอกับกอบลินฝูงหนึ่งและออคนักล่าเจ็ดตัว แน่นอนว่าพวกมันง่ายในการล่า แต่พวกมันกําลังยึดถนนเอาไว้ พวกมันเลยมีกันเต็มไปหมด
“ทําไมไม่มีซักคนเลยล่ะเนี่ย?”
“มองผ่านหน้าต่างไปสิ”
“จะบอกว่าเห็นก็ได้ล่ะมั้ง”
ผู้รอดชีวิตส่วนมากซ่อนอยู่ในอาคารและมองโลกภายนอกผ่านม่าน ราวกับคนเหล่านั้นกําลังมองปาร์ตี้ของซองอูด้วยความระมัดระวัง พวกเขาเพียงแค่หลบซ่อนตัวและรอให้รัฐบาลมาช่วยเหลือ
“คิด ๆ ดูแล้วก็ปกตินะที่จะซ่อนตัวในบ้าน”
ฮันโฮพยักหน้าเห็นด้วยกับจีซู
“เป็นชั้นก็คงไม่ออกไปไหนหรอก จนกว่าอาหารจะหมดล่ะนะ”
ซึ่งอันที่จริงแล้วนั่นล่ะปัญหา อาหารจะหมดในเวลาไม่นานและพวกเขาจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากออกนอกบ้าน พวกเขาจะต้องใช้เวลามากกว่าจะปรับตัวกับโลกที่บ้าคลั่งไปแล้วได้
นี่คือชะตากรรมกับคนที่เริ่มได้ช้า
แล้วอะไรจะเกิดขึ้นกับโครงสร้างของโลกใบนี้ล่ะ?
ซองอูคิดว่าในตอนที่รัฐบาลและกองทัพทําอะไรไม่ได้ คนที่ได้รับพลังจากระบบของเกมจะกลายเป็นผู้นําผู้รอดชีวิตและครองโลกแทน ไม่ต้องคิดให้มากความก็รับรู้ได้
“ซองอู พวกกอบลิน!”
ซองอูตระหนักถึงความสําคัญของพลังอีกครั้ง เขาชักดาบออกมา
เกิดการต่อสู้อื่น
เคี๊ยก! เคี๊ยก!
กอบลินเจ็ดตัวอยู่กลางถนน พวกมันยืนล้อมและกําลังขู่คนอยู่
“ออกไปให้พ้นนะ!”
ชายอายุราว 30 ปีเหวี่ยงไม้เบสบอลไม่ให้กอบลินเข้าใกล้เด็กสาวตัวเล็กที่น่าจะเป็นลูกสาวของเขาแอบอยู่ด้านหลังและ ตัวสั่นด้วยความกลัว
“ได้โปรดช่วยด้วย!”
เขาตะโกนด้วยความสิ้นหวัง แต่หน้าต่างในเขตที่พักอาศัย นั้นปิดแน่น
กระทั่งม่านที่เปิดเป็นช่องเล็ก ๆ ก็ถูกปิดไป
ไม่มีใครอยากจะถูกจับตัวในเวลาแบบนี้
คนที่อ่อนแอนั้นมักจะกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวเพราะความกล้าที่ไม่มากพอ
พรึ่บ! พรึ่บ!
แต่ซองอูนั้นกล้ากว่าใครเพราะเขามีมอนสเตอร์เก้าตัวที่ พร้อมจะจู่โจมศัตรูแทนเขา
เคี้ยก!
เมื่อรู้สึกถึงมนุษย์ เหล่ากอบลินหันมามองด้วยดวงตาสั่นระริก แต่สายไปแล้วที่มันจะหนี
พวกมันถูกห่ากระสุนมีดปาใส่และถูกกําจัดในคราเดียว
ปั้ง!
เมื่อโครงกระดูกออคปรากฏตัว ผู้ชายที่อยู่กลางถนนทิ้งไม้เบสบอล เขาหน้าซีดเพราะพวกมันดูเหมือนกับมอนสเตอร์ในสายตาเขา
“อ๊าาาาาา…”
เขาเผชิญหน้ากับกอบลินได้แต่ก็ไม่กล้าสู้กับมันด้วยซ้ำ เป็นเวลาเดียวกับที่ซองอูเดินเข้ามา
“คุณไม่เป็นอะไรแล้ว”
ซองอูวางมือบนไหล่ชายที่มีเหงื่อเย็นเต็มตัว
ดวงตาเขายังคงเคลือบแคลง แต่ลมหายใจหอบได้เบาบางลง เขากอดลูกสาวตัวน้อยแน่น
เขากลัวว่าลูกสาวเขาจะตายเพราะเขาช่วยไม่ได้
ซองอูพอจะเข้าใจความรู้สึกนี้อยู่บ้าง
