หลี่ฉางชิงอยากรู้มาโดยตลอดว่าระหว่างฮ่องเต้ ฮองไทเฮา ไทฮองไทเฮา และจวนเจิ้นกั๋วกงมีบุญคุณและความแค้นอะไรบ้างกันแน่ สามารถเป็นพันธมิตรกันชั่วคราวภายใต้ผลประโยชน์ร่วมกันได้หรือไม่ นี่เกี่ยวพันถึงจุดยืนของตระกูลหลี่ในราชสำนัก…สุดท้ายฮ่องเต้ก็ยังต้องว่าราชการด้วยตนเองอยู่ดี ถึงแม้เวลานี้พวกเขาจะพึ่งพาอาศัยเฉาไทเฮา แต่ก็ไม่อยากกลายเป็นดาบในมือของเฉาไทเฮาที่เมื่อหมดประโยชน์ก็ถูกจำกัดทิ้งเช่นกัน
เดิมทีนี่เป็นเรื่องที่พวกเขาคิดเอาไว้ก่อนมาเมืองหลวง บิดาถามถึงท่านหญิงเจียหนาน น่าจะเพราะอยากแอบสังเกตการณ์ความสัมพันธ์ของหลายคนนี้ผ่านท่านหญิงเจียหนาน
หลี่เชียนเข้าใจดี แต่ถูกบิดาถามออกมาอย่างเรื่อยเปื่อยแบบนี้ แถมยังต่อหน้าหลิ่วหลีกับหวังไหวอันด้วย ในใจเขาก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
“แค่บังเอิญเจอที่อุทยานหลวงเท่านั้นขอรับ” อยู่ๆ หลี่เชียนก็ไม่อยากพูดมากนัก และเอ่ยว่า “นางใน แม่นม และขันทีกลุ่มหนึ่งติดตามอยู่ จะพูดอะไรได้? ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องคุยแล้ว”
หลี่ฉางชิงได้ยินแล้วก็รู้สึกว่าตนเองรีบร้อนเกินไปหน่อยเช่นกัน จึงถอนหายใจและเอ่ยว่า “เพราะข้าถูกรังแกที่จวนของเหยียนหวาเหนียนมา จึงคิดว่าชนะจากตรงไหนสักกระดานจะดีกว่า”
หลี่เชียนไม่อยากคุยเรื่องพวกนี้ จึงเอ่ยว่า “ท่านพ่อ ผ่านเดือนนี้ไปของขวัญวันเกิดจากแต่ละที่ก็น่าจะส่งเข้ามาแล้ว ของขวัญวันเกิดของพวกเราเตรียมไปถึงไหนแล้วหรือ? อีกอย่างเรื่องแต่งงานกับตระกูลไป๋ ข้าว่าเอาไว้ก่อนดีกว่า ถึงฝ่าบาทจะสนิทกับไทฮองไทเฮา คุณหนูใหญ่ตระกูลไป๋ก็เติบโตที่วังฉือหนิง แต่เรื่องบางเรื่องก็มักจะอยู่เหนือความคาดหมาย อย่าเป็นหมากในมือเฉาไทเฮาจะดีกว่าขอรับ…เฉาไทเฮาสามารถเปลี่ยนคนได้ตลอดเวลา แต่ตระกูลหลี่ของพวกเรากลับเกี่ยวพันถึงความเป็นความตาย”
หลี่ฉางชิงไหนเลยจะไม่รู้?
เขาอดที่จะถอนหายใจไม่ได้ และเอ่ยว่า “รากฐานของตระกูลเราก็ยังตื้นเกินไปอยู่ดี”
หลี่เชียนปลอบใจบิดา “ถึงอย่างไรเส้นทางนี้ก็ต้องเดินทีละก้าวขอรับ”
หลี่ฉางชิงพยักหน้า แล้วเริ่มหารือเรื่องของขวัญวันเกิดกับพวกหวังไหวอิ๋น
หลี่เชียนฟังอยู่ข้างๆ จิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว
ท่านหญิงเจียหนานไปหาหวังจ้านทำไมกันแน่นะ?
ส่งพวกหลี่ฉางชิงออกไป บริเวณโดยรอบก็เป็นยามเย็นแล้ว เขานั่งอยู่ในห้องหนังสือที่ไม่มีคนอย่างเงียบๆ เงียบไปนานมาก และสั่งปิงเหอ “เจ้าไปเรียกอวิ๋นหลินมา”
อวิ๋นหลินเป็นคนรับใช้ที่อยู่ข้างกายเขา ฝึกวิทยายุทธมาอย่างดี และคอยคุมองครักษ์สามสิบกว่าคนที่อยู่ข้างกายเขา
องครักษ์เหล่านี้ล้วนจงรักภักดีต่อเขาทุกคน
ปิงเหอขานรับและออกไป
—
ในวังฉือหนิง
เจียงเซี่ยนวางขนมถั่วแดงที่หลี่เชียนเอามาไว้บนโต๊ะอุ่นของเตียงอุ่นหลังใหญ่ใกล้หน้าต่าง และยิ้มพลางหยอกไป๋ซู่เล่นว่า “นี่ ขนมถั่วแดงที่เจ้าต้องการ!”
ไป๋ซู่แปลกใจ จึงเอ่ยว่า “เฉาเซวียนมาแล้วหรือ?”
“ไม่ใช่เฉาเซวียน” เจียงเซี่ยนเอ่ย “หลี่เชียนเป็นคนเอามา เฉาเซวียนให้หลี่เชียนเอามาให้”
นางรู้สึกว้าวุ่นใจเล็กน้อย
ชาติก่อนนางเจอหลี่เชียนครั้งแรกตอนที่นางว่าราชการหลังม่านและเป็นไทเฮาแล้ว และเพื่อทำให้อำนาจของฮ่องเต้มีเสถียรภาพ แม่ทัพนั้นไม่ว่าอยู่ไกลถึงอวิ๋นกุ้ยหรืออยู่ใกล้แค่เมืองจี้ก็ต้องเข้าเมืองหลวงมารายงานทั้งนั้น
ตอนนั้นเขาเป็นแม่ทัพต้าถง
ครั้งแรกที่เจอนางก็มองอย่างเรื่อยเปื่อย
ตอนนั้นนางก็จำเขาได้แล้ว
ทำไมฟื้นคืนชีพกลับมา คนๆ นี้ก็เริ่มโผล่มาตรงหน้าตนเองบ่อยๆ ล่ะ?
เจียงเซี่ยนเม้มปาก
หากไม่ใช่ว่าเดี๋ยวเฉาไทเฮาก็จะถูกปิดล้อมแล้ว และนางไม่อยากให้เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นเพราะตนเอง นางก็จัดการเขาไปตั้งนานแล้ว
ทว่าหากตระกูลหลี่ไปพึ่งพาอาศัยเฉาไทเฮาจริง ไม่จำเป็นต้องลงมือเอง จ้าวอี้ก็จะจัดการพวกเขาอยู่ดีกระมัง?
นางหัวเราะเยาะในใจ แล้วลากไป๋ซู่มากระซิบ “เจ้าคิดหาทางส่งจดหมายให้ท่านป้าสะใภ้ใหญ่ของข้าได้หรือไม่ ข้ามีธุระสำคัญ ออกจากวังในสองวันนี้ได้จะดีที่สุด”
ไทฮองไทเฮาเลี้ยงดูนางจนโต รักนางดั่งของล้ำค่า ตระกูลเจียงมารับนางออกไป ถึงแม้ไทฮองไทเฮาจะไม่ห้าม แต่ในใจกลับแอบกลัวว่าจะสูญเสียหลานสาวคนนี้ไปอีก หากหลังจากนางกลับตระกูลเจียงแล้วพูดถึงป้าสะใภ้ใหญ่แซ่ฝางของตนเองว่าดีกับนางอย่างไร และนางเล่นที่ตระกูลเจียงอย่างมีความสุขแค่ไหน ไทฮองไทเฮาก็จะแอบไม่พอใจ และกลัวว่านางจะชอบจวนเจิ้นกั๋วกงมากกว่า กลัวว่าอยู่ในวังฉือหนิงจะรู้สึกว่ามีกฎระเบียบ ไม่อิสระ และอยากกลับไปตระกูลเจียง
เจียงเซี่ยนรู้สึกถึงความรู้สึกแบบนี้ของท่านยายได้อย่างลึกซึ้งมาตั้งแต่เด็กมากแล้ว
หลังจากนั้นพอนางกลับตระกูลเจียงอีก และเอ่ยถึงคนของจวนเจิ้นกั๋วกงก็กลายเป็นเฉยๆ แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการขอกลับไปเยี่ยมที่จวนเจิ้นกั๋วกงเองแล้ว…ไทฮองไทเฮารู้แล้วจะเสียใจมาก
แน่นอนว่าไป๋ซู่ก็รู้เช่นกัน
นางได้ยินแล้วก็กระวนกระวายขึ้นมาทันที และเอ่ยว่า “เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?”
“ไม่มีอะไร” เจียงเซี่ยนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ข้ากังวลนิดหน่อยว่าไทเฮาจะอาศัยเรื่องวันเฉลิมพระชนมพรรษาหาเรื่องตระกูลเจียง จึงอยากกลับไปเตือนท่านลุงของข้าสักหน่อย”
เรื่องบางเรื่อง นางไม่คิดที่จะบอกไป๋ซู่
เวลานี้ไป๋ซู่ไม่มีความสามารถในการช่วยนาง กระทั่งหากไม่ระวังก็จะทำให้ไป๋ซู่เดือดร้อนไปด้วย
นางหวังว่าชาตินี้ไป๋ซู่จะปลอดภัยและมีความสุข ไม่ต้องได้รับบาดเจ็บใดๆ เพราะนางอีกแล้ว
ก็เหมือนชาติก่อนที่ไป๋ซู่เคยพยายามปกป้องนางอย่างสุดกำลังเหมือนพี่สาว นางก็จะพยายามปกป้องไป๋ซู่อย่างสุดกำลังเช่นกัน
ให้นางเป็นพี่สาวแทน
ไป๋ซู่โล่งอก และเอ่ยอย่างกลุ้มใจเล็กน้อยว่า “เฉาไทเฮาคิดจะทำอะไรกันแน่? เจ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เวลานี้ทุกคนเอ่ยถึงนางขึ้นมาต่างก็กลัวจนไม่กล้าพูดกันทั้งนั้น เดี๋ยวคนนี้ตาย เดี๋ยวคนนั้นตาย เจ้าดูเหล่าองค์ชายที่กุ้ยเฟยให้กำเนิดสิ…”
เจียงเซี่ยนไออย่างหนักหลายครั้ง ส่งสัญญาณให้ไป๋ซู่อย่าพูดอีก
คนที่ควบคุมกรมวังในเวลานี้คือจ้าวเจิ้งอ๋องเจี่ยน น้องชายแท้ๆ ของฮ่องเต้เซี่ยวจงตาของนาง น้องชายสามีของไทฮองไทเฮา แล้วก็เป็นอาของฮ่องเต้องค์ก่อนและปู่ของจ้าวอี้เช่นกัน เขาได้รับความเคารพและความโปรดปรานจากฮ่องเต้หลายรุ่น ถึงแม้จะไม่เคยเข้ามาก้าวก่ายข้อราชการในราชสำนัก แต่ขอบเขตอำนาจในมือกลับใหญ่มาก ตอนนั้นเฉาไทเฮาก็ได้รับความโปรดปรานจากเขา จึงสามารถว่าราชการหลังม่านได้ในท้ายที่สุด
ทว่าสุดท้ายก็เป็นเพราะได้รับการสนับสนุนจากเขาเช่นกัน จ้าวอี้ถึงกล้าตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวและปิดล้อมภูเขาวั่นโซ่ว
และหลังจากทำเรื่องพวกนี้แล้ว เขาก็ยังคงปลีกตัวอยู่ที่จวนอ๋องเจี่ยนเช่นเดิม และสนใจแต่พวกงานของกรมวัง
ตอนนั้นนางไม่เข้าใจ และคิดว่าอ๋องเจี่ยนถูกใจจ้าวอี้ถึงวางแผนระยะยาว อยากดันให้จ้าวอี้ขึ้นครองราชย์ ตอนหลังนางสำเร็จราชการแทนเอง และตั้งใจอบรมสั่งสอนจ้าวสี่ ทุกครั้งที่อ๋องเจี่ยนเจอนางก็จะเผยสายตาชื่นชมออกมา และบอกว่านางสมกับที่ไทฮองไทเฮาอบรมสั่งสอนมา นางถึงมารู้ในภายหลังว่า สาเหตุที่อ๋องเจี่ยนช่วยจ้าวอี้นั้น ไม่ใช่เพราะจ้าวอี้มีความสามารถอะไร แต่ไม่อยากให้เฉาไทเฮาทำร้ายลูกหลานตระกูลจ้าวอีก จึงทำให้เฉาไทเฮากลายเป็นหลี่ว์จื้อคนที่สองก็เท่านั้น
น่าสงสารที่นางยังคิดว่าจ้าวอี้มีความสามารถในการปกครองแคว้น…เวลานี้คิดดูแล้วก็รู้สึกว่าตอนนั้นตนเองช่างโง่เขลานัก
ไป๋ซู่ได้รับสัญญาณจากเจียงเซี่ยนแล้วก็เอ่ยถึงเรื่องออกจากวังกับเจียงเซี่ยน “เจ้าเขียนจดหมาย ข้าจะให้หลิ่วเหมยแอบเอาไปให้ท่านแม่ แล้วให้ท่านแม่ส่งต่อให้ฮูหยินเจิ้นกั๋วกง”
ตระกูลเจียงรับเจียงเซี่ยนกลับไปเป็นคนละเรื่องกับที่เจียงเซี่ยนจะกลับไปเอง ไทฮองไทเฮาก็จะไม่ขัดขวาง
ถึงอย่างไรนางอายุมากแล้ว ต่อไปเจียงเซี่ยนก็ยังต้องพึ่งพาอาศัยจวนเจิ้นกั๋วกง
เจียงเซี่ยนไปเขียนจดหมาย แล้วปิดผนึกด้วยตราประทับครั่งสีแดง และส่งให้ไป๋ซู่
ไป๋ซู่คิดแล้วก็ส่งขนมถั่วแดงบนโต๊ะอุ่นให้หลิ่วเหมย และเอ่ยว่า “หากมีคนถามขึ้นมาก็บอกว่าไทฮองไทเฮาประทานของว่างให้ข้าสองกล่อง ข้ากินแล้วอร่อย ท่านแม่เพิ่งหายป่วยหนัก จึงให้นางลองชิมด้วย”
หลิ่วเหมยรับของว่างและถอยออกไป
เจียงเซี่ยนอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ และเอ่ยว่า “คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเจ้ายังมีลูกไม้หลอกลวงเบื้องบนแบบนี้ด้วย”
ไม่อย่างนั้นชาติก่อนไป๋ซู่ก็คงจะไม่ใช้ชีวิตอยู่ในวังได้เหมือนปลาได้น้ำแล้ว
ตนเองดูถูกนางไปหน่อยหรือเปล่า
ไป๋ซู่ไม่ใส่ใจนัก และเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “เพราะขนมถั่วแดงสองกล่องนี้มาได้ทันเวลามาก”
พอเอ่ยจบ ทั้งสองคนก็คิดถึงที่มาของขนมถั่วแดงนี้ แล้วก็ต่างหัวเราะลั่นออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
—————————
