ตอนที่ 1476 เก็บเกี่ยวอย่างเต็มที่ (1)
เหยียนเข่อจ้องหน้าซูจวิ้นอย่างโมโห “ทำไมล่ะ แม่นางอวิ๋นเป็นคนปราบเหยี่ยวนภาได้ เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาห้ามนางเอาสมบัติอื่นกัน”
“ตามจริงแล้ว…ตอนนี้นางไม่มีความสามารถพอจะต่อกรกับพรรคจำนวนมากได้หรอก” ซูจวิ้นยิ้มเยาะแล้วทำสีหน้าเคร่งเครียด แผ่กลิ่นอายน่าขนลุกออกมาขณะมองอวิ๋นลั่วเฟิงและคนอื่นๆ
ตอนนี้นอกจากสำนักเสวียนชิงแล้วยังมียอดฝีมือจากสำนักอื่นอีก ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดของพรรค แต่ส่วนใหญ่พวกเขาก็เป็นผู้ฝึกฌานขั้นเซียนปราชญ์ ยิ่งไปกว่านั้นต่อให้พวกเขาร่วมมือกันแล้วก็ยังเอาชนะผู้คุ้มกันของอวิ๋นลั่วเฟิงไม่ได้ แต่นาง….จะกล้ามีปัญหากับทุกพรรคในเมืองวิญญาณจริงหรือ
“เสี่ยวไป๋” หลังจากขู่อวิ๋นลั่วเฟิงเสร็จ ซูจวิ้นก็หันไปหาหลินรั่วไป๋แล้วเผยรอยยิ้มอ่อนโยน “เจ้าสบายใจได้ ข้าจะให้ของที่เจ้าควรได้รับ เจ้ามาร่วมกลุ่มกับข้าดีกว่า”
“ไม่!” หลินรั่วไป๋ทำปากยื่นอย่างไม่พอใจ “ข้าติดตามแค่อาจารย์เท่านั้น”
“เสี่ยวไป๋ ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นแบบนี้เพราะข้าทำตัวคลุมเครือ ข้ารู้ว่าเจ้ารักข้า แล้วที่เจ้าอยู่ใกล้เด็กหนุ่มคนนั้นก็เพียงเพื่อจะยั่วโมโหข้า ตอนนี้เจ้าทำสำเร็จแล้ว เจ้ากลับมาได้หรือไม่” ซูจวิ้นพูดด้วยน้ำเสียงถ่อมตัวที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ ดังนั้นท่าทีของเขาจึงแฝงความเว้าวอนไปด้วย
ในฐานะคุณชายใหญ่ของสำนักเสวียนชิง เขาเคยทำตัวเองให้ต่ำกว่าคนอื่นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่สำหรับหลินรั่วไป๋แล้ว นางก็สมควรได้รับมัน
หลินรั่วไป๋ตะลึงงัน ข้าทำตัวสนิทสนมกับเสี่ยวโม่เพื่อให้ซูจวิ้นโมโหงั้นหรือ ทำไมนางไม่เคยรู้ตัวมาก่อนเลย
“เสี่ยวไป๋ เจ้าอยู่กับคนงี่เง่าขนาดนี้เป็นปีได้อย่างไร” ดวงตาของเสี่ยวโม่เป็นประกายเย็นเยียบ เขาจับมือหลินรั่วไป๋แน่นเหมือนตั้งใจจะแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของขณะที่เชิดหน้าขึ้นมองซูจวิ้น
ซูจวิ้นไม่ได้สนใจเสี่ยวโม่ ในใจเขา เสี่ยวโม่ก็เป็นแค่ชายน่าสงสารที่หลินรั่วไป๋หาประโยชน์เท่านั้นเอง นางจะต้องกลับมาอยู่ข้างเขาอย่างแน่นอน
“แต่ว่า…” เสี่ยวไป๋ทำปากยื่นอย่างโมโห นางรู้สึกมีอะไรแปลกๆ “เมื่อก่อนข้าไม่รู้ว่าเขาโง่ขนาดนี้”
ซูจวิ้นโกรธจนไฟลุกหลังจากได้ยินคำพูดของเสี่ยวไป๋ เขาใช้สายตาเย็นชามองเสี่ยวโม่ “หยุดสอนเรื่องแย่ๆ ให้เสี่ยวไป๋ได้แล้ว นางเป็นแค่เด็กผู้หญิงใสซื่อจิตใจดี การอยู่กับคนแบบเจ้า ไม่ช้าก็เร็วนางจะเดินไปทางที่ผิด”
“อวิ๋นอี้!” ตอนนั้นเอง เสียงร้ายกาจของหญิงสาวก็ดังขึ้น แล้วร่างสูงแข็งแกร่งก็มายืนข้างหน้านาง ร่างกายแข็งแรงทรงพลังของเขากดดันคนอื่นอย่างมาก
สีหน้าซูจวิ้นเปลี่ยนไปทันที แล้วเขาก็มีความรู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่ออกราวกับชายทรงพลังคนนี้สามารถปลิดชีพเขาได้อย่างง่ายดาย!
“เสี่ยวโม่หมั้นกับเสี๋ยวไป๋ตั้งแต่หลายปีก่อน” อวิ๋นลั่วเฟิงจ้องหน้าซูจวิ้น “ดังนั้นถ้าเจ้ากล้ายุ่งกับเสี่ยวไป๋ อวิ๋นอี้จะหักคอเจ้าทันที!”
ซูจวิ้นตกใจจนพูดไม่ออก ตอนนั้นผู้อาวุโสสำนักเสวียนชิงก็ไม่กล้าเข้ามายุ่งเพราะแรงกดดันที่อวิ๋นอี้ส่งมาให้พวกเขาทรงพลังมาก ที่สำคัญกว่านั้นยังมีฝูงเหยี่ยวนภาคอยจ้องพวกเขาเหมือนเป็นเหยื่ออันโอชะอีก
“ใครก็ตามที่มีความสามารถพอก็เอาสมบัติจากภูเขาอ้ายไปได้ แต่ถ้าไม่ เจ้าก็อย่าโทษคนอื่น!” อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้มร้าย “เสี่ยวไป๋ เสี่ยวโม่ ในเมื่อพวกเขาตั้งใจจะฉกฉวยสมบัติ ตั้งแต่นี้พวกเราก็เดินทางกันเองเถอะ”
ตอนที่ 1477 เก็บเกี่ยวอย่างเต็มที่ (2)
พูดจบนางก็เดินไปหาไข่ของราชาเหยี่ยวนภา เมื่อเหยี่ยวนภาเห็นนางเดินเข้ามาก็แหวกทางเดินให้นางทันที
อวิ๋นลั่วเฟิงหยิบไข่ออกมาโดยไม่ต้องออกแรงแล้วโยนมันให้หลินรั่วไป๋ ตอนนั้นอย่าว่าแต่มนุษย์เลยแม้แต่หัวใจของเหยี่ยวนภาก็บีบแน่นแล้วมองไข่ที่โยนอยู่กลางอากาศอย่างวิตกเพราะกลัวว่ามันจะตก…
สุดท้ายไข่ก็มาถึงมือเสี่ยวโม่อย่างปลอดภัยก็เขาจะวางมันไว้บนมือเสี่ยวไป๋
“อาจารย์ ไข่ราชาเหยี่ยวนภาเป็นของข้าจริงหรือ” หลินรั่วไป๋มีความสุขมากขณะมองอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างตื่นเต้น
“ใช่แล้ว นั่นเป็นของขวัญของเจ้า”
อวิ๋นลั่วเฟิงยกยิ้ม “ยิ่งไปกว่านั้น ของขวัญนี้ก็ได้มาอย่างง่ายดายไม่ต่างกับหยิบขึ้นมาตามพื้น” คนจากสำนักเสวียนชิงทุกคนเกือบจะกระอักเลือดแล้วใบหน้าพวกเขาก็ซีดเผือด
พวกเขาทุ่มเทแรงกายแรงใจแล้วเสียคนไปมากมายแต่ไม่ได้ไข่ แต่ในสายตาของนางนี่เป็นเรื่องง่ายมากงั้นหรือ ผู้หญิงคนนี้ตั้งใจจะยั่วโมโหคนแน่ๆ!
เหยี่ยวนภาตัวหนึ่งบินมาหาอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วเปลี่ยนร่างเป็นชายหนุ่มหล่อเหลา เหยี่ยวนภาตัวนี้คือคนที่สู้กับสำนักเสวียนชิง
อวิ๋นลั่วเฟิงรู้ว่าเหยี่ยวนภาต้องการอะไรจึงถาม “เจ้าต้องการติดตามพวกเรางั้นหรือ”
ชายหนุ่มหล่อเหลาพยักหน้า “ข้าเป็นผู้คุ้มกันของราชาเหยี่ยวนภา แต่ตอนนี้ราชาของข้าก็จากโลกนี้ไปแล้ว หน้าที่ของข้าคือการปกป้องฝ่าบาท! ไม่ว่าฝ่าบาทจะอยู่ที่ไหน ข้าก็จะติดตามเขาไปอย่างแน่นอน”
สายตาของเขาจ้องไปที่ไข่ของราชาเหยี่ยวนภาในอ้อมกอดของเสี่ยวไป๋ขณะที่สีหน้ามาดร้ายดุดันของเขาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน
“ไข่ของราชาเหยี่ยวนภาไม่ใช่ของข้า” อวิ๋นลั่วเฟิงชี้นิ้วไปที่หลินรั่วไป๋ “ถ้าเจ้าอยากติดตาม นางจะเป็นเจ้านายใหม่ของเจ้า”
เมื่อได้ยินคำพูดของนาง ชายหนุ่มก็คุกเข่าข้างหนึ่งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น “ข้าชื่ออิ๋นจั้ว! การปกป้องเจ้านายของฝ่าบาทเป็นหน้าที่ของข้า”
ดวงตาของซูจวิ้นแดงก่ำเพราะความอิจฉา
สัตว์อสูรวิญญาณขั้นเซียนปราชญ์ระดับสูงและไข่ลึกลับของราชาเหยี่ยวนภา ถ้าสองอย่างนี้เป็นของเขาอิทธิพลของสำนักเสวียนชิงก็คงพุ่งขึ้นถึงจุดสูงสุด! แต่ว่าทั้งหมดกลับเป็นของอวิ๋นลั่วเฟิง
ซูจวิ้นกำหมัดแน่นแล้วมองแผ่นหลังของอวิ๋นลั่วเฟิงด้วยสายตาลุกเป็นไฟ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเอาชนะอวิ๋นอี้ไม่ได้ เขาก็คงพุ่งเข้าไปฉีกหญิงชั่วร้ายคนนี้ออกเป็นชิ้นๆ ไปแล้ว!
“พวกเราไปกันเถอะ” ที่ผ่านมาอวิ๋นลั่วเฟิงไม่ใส่ใจการมีตัวตนของซูจวิ้นขณะพูดกับเสี่ยวโม่และคนอื่น
ฟู่จิ๋นเหม่ออยู่แปปนึงก่อนจะถามอย่างลังเล “พวกเราควรตามนางไปไหม”
เหยียนเข่อคิดอยู่สักพักแล้วสรุป “ถ้าพวกเราอยู่ที่นี่ สำนักเสวียนชิงไม่มีทางปล่อยพวกเราแน่ ทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้คือตามแม่นางอวิ๋นไป” หลังจากนั้นนางก็รีบก้าวตามอวิ๋นลั่วเฟิงไปทันที
เมื่อเห็นว่าอวิ๋นลั่วเฟิงไม่ได้ปฏิเสธที่พวกเขาติดตามนาง พวกเขาก็รีบติดตามนางไปติดๆ
ภูเขาอ้ายอุดมสมบูรณ์ไปด้วยสมุนไพร ตลอดทางอวิ๋นลั่วเฟิงเจอสมุนไพรล้ำค่ามากมาย แต่โชคไม่ดีที่นางยังไม่เจอสมุนไพรอายุพันปี
“หือ?” จู่ๆ อวิ๋นลั่วเฟิงก็จ้องไปที่สมุนไพรสีเขียวเข้มต้นหนึ่ง สมุนไพรชนิดนี้คล้ายกับอสรพิษน้ำมันส่องแสงเปล่งประกายราวกับมีชีวิต
“นี่มันหญ้าอสรพิษหยก!” นางจำได้รางๆ ว่าภายในมิติคัมภีร์เซียนเขียนว่าหญ้าชนิดนี้สามารถพัฒนาเป็นหญ้าอสรพิษวิญญาณได้ถ้าปลูกไว้ในมิติ
