ตอนที่ 1486 เก็บเกี่ยวอย่างเต็มที่ (11)
การสืบทอดความทรงจำงั้นหรือ
อวิ๋นลั่วเฟิงเลิกคิ้ว นางเพิ่งเคยได้ยินว่าสัตว์อสูรวิญญาณมีการสืบทอดความทรงจำ แล้วก็ไม่รู้ว่าวิญญาณต้นไม้นั่นก็มีเหมือนกัน
…
สตรีชุดเขียวก้มหน้าต่ำไม่กล้ามองอวิ๋นลั่วเฟิงและเสี่ยวซู่ แต่ถึงอย่างนั้นความตกใจในดวงตานางก็ปกปิดไม่มิด หลายปีมานี้ความคิดของมนุษย์เปลี่ยนไปหรือ
ในโลกก่อนไม่ใช่ว่ามนุษย์ชอบจับสัตว์อสูรวิญญาณเป็นทาสแล้วบังคับให้พวกเขาเสียสละเพื่อตัวเองหรอกหรือ แต่ว่าทำไมตอนนี้สัตว์อสูรวิญญาณพวกนี้ถึงกลายเป็นพรรคพวกขอมนุษย์แล้ว
ดูเหมือนว่านางจะไม่ได้ออกไปโลกภายนอกมานานแล้วจริงๆ …
เสี่ยวซู่ผละออกมาจากอ้อมกอดของอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วชี้หน้าของสตรีชุดเขียวก่อนถามว่า “ท่านแม่ ท่านตั้งใจจะทำอะไรกับวิญญาณต้นไม้นี้”
เสียงเล็กๆ ของเด็กชายตัวน้อยทำให้ร่างของนางสั่นสะท้านแล้วก้มหน้าลงยิ่งกว่าเดิม ถ้านางรู้ว่าท่านผู้นี้อยู่กับอวิ๋นลั่วเฟิง นางก็คงไม่มีทางทำให้เรื่องมันยุ่งยากขนาดนี้
“ต้นไม้แห่งชีวิตอยู่มานานแล้ว ข้าคิดว่า…นางน่าจะมีผลไม้แห่งชีวิตอยู่พอสมควร”
อวิ๋นลั่วเฟิงลูบคาง หลังจากได้ผลไม้แห่งชีวิต นางก็สามารถทำให้สมาชิกในครอบครัวอยู่ไปได้อีกร้อยปีโดยไม่มีปัญหา
อ้อ จริงสิ ยังมีเทียนหยาอีก
ภรรยาของเทียนหยาเป็นสัตว์อสูรวิญญาณที่มีชีวิตยืนยาว แต่เทียนหยาเป็นแค่ผู้ฝึกฌานขั้นปราชญ์ ช่วงชีวิตของเขายาวแค่หนึ่งร้อยยี่สิบปี ถ้าไม่มีผลไม้วิญญาณ พวกเขาอาจจะต้องแยกจากกันในอีกยี่สิบถึงสามสิบปีข้างหน้า
“ข้า…ข้ามีผลไม้แห่งชีวิตแค่สองผล” สตรีชุดเขียวหยิบผลไม้แห่งชีวิตออกมาอย่างระมัดระวังแล้วยื่นให้อวิ๋นลั่วเฟิง
“สองผล?” อวิ๋นลั่วเฟิงขมวดคิ้ว “ถ้าข้าจำไม่ผิด ต้นไม้แห่งชีวิตจะออกผลไม้แห่งชีวิตทุกสิบปี”
เมื่อได้ยินคำพูดของนาง สตรีอาภรณ์เขียวก็หัวเราะอย่างขมขื่น “ในอดีตต้นไม้แห่งชีวิตสามารถออกผลไม้แห่งชีวิตได้ทุกสิบปีจริง แต่ช่วงเวลานั้นพลังฌานในแผ่นดินนี้อุดมสมบูรณ์มาก ทำให้ข้าสามารถออกผลไม้แห่งชีวิตได้หลายผล ต่อมาก็กลายเป็นยี่สิบปีถึงจะออกได้ผลหนึ่ง…
“แต่ว่าทุกครั้งที่ข้าออกผล เผ่าสตรีศักดิ์ก็จะมาเก็บไป นี่เป็นเหตุผลที่ช่วงชีวิตของคนในเผ่าถึงยาวนานกว่าคนอื่นๆ
“โชคไม่ดีที่มีคนทรยศในเผ่าแล้วขโมยต้นไม้แห่งชีวิตไป แต่ว่านางไม่รู้ว่าข้าต้องอยู่ในเผ่าเพราะพลังฌานที่นั่นหล่อเลี้ยงข้าไว้ หลังจากออกมาข้าก็เริ่มเ**่ยวเฉา”
อวิ๋นลั่วเฟิงเงียบไปสักพักก่อนจะถามต่อ “ในเมื่อเจ้าเฉาไปแล้วทำไมเจ้ายังออกผลไม้แห่งชีวิตได้อีก”
“กระบวนการเฉาก็ต้องใช้เวลา ข้าไม่ได้เ**่ยวเฉาลงทันที หลังจากสี่สิบปีผ่านไปก็เป็นเรื่องบังเอิญที่ข้าเพิ่งออกผลไม้แห่งชีวิตไปไม่นาน แต่ตอนนี้ข้าเ**่ยวเฉาโดยสมบูรณ์แล้ว”
อวิ๋นลั่วเฟิงเลิกคิ้ว ในที่สุดนางก็เข้าใจปาฏิหาริย์ของเทพเซียนที่เหยียนเข่อและคนอื่นพูดถึงแล้ว ปาฏิหาริย์เกิดขึ้น เพราะการเกิดผลไม้แห่งชีวิตแล้วทำให้ดึงดูดกลุ่มคนเข้ามาด้วยคิดว่ามีสมบัติที่ยังไม่ค้นพบอยู่
อวิ๋นลั่วเฟิงเดินไปข้างหน้าแล้วหยิบผลไม้แห่งชีวิตเข้าไปในแหวนมิติโดยไม่มีร่องรอยความสุภาพใดๆ นางเลิกคิ้วแล้วถาม “ชื่อของเจ้า?”
สตรีชุดเขียวก้มหน้าแล้วถาม “ปี้เซียว”
“ข้าอยากได้ผลไม้แห่งชีวิตจำนวนมาก ตั้งแต่วันนี้เจ้ามาติดตามข้า คิดว่าอย่างไร” เสียงของนางฟังดูหยิ่งยโสและวางอำนาจ ทำให้ปี้เซียวงุนงง
“ข้าเฉาแล้ว ถ้าเจ้าอยากให้ข้าออกผลไม้แห่งชีวิตก็ต้องใช้พลังฌานจำนวนมาก ไม่อย่างนั้นข้าไม่สามารถผลิตอะไรได้ทั้งนั้น”
ตอนที่ 1487 เก็บเกี่ยวอย่างเต็มที่ (12)
ปี้เซียวยิ้มอย่างบิดเบี้ยว “ที่สำคัญต่อให้เจ้าฟื้นคืนชีพข้าขึ้นมาได้ ข้าก็ต้องใช้เวลายี่สิบปีเพื่อออกผลไม้แห่งชีวิตหนึ่งผล หรือต่อให้เป็นความเร็วสูงสุดก็ยังต้องใช้เวลาสิบปี ถ้าเจ้าอยากได้ผลผลิตจำนวนมาก ข้าขอโทษด้วย แต่ข้าทำให้เจ้าไม่ได้”
ไม่ใช่ว่าปี้เซียวไม่อยากผลิตผลไม้แห่งชีวิต แต่นางทำไม่ได้!
“เสี่ยวโม่ เจ้าคิดว่าอย่างไร” อวิ๋นลั่วเฟิงหันไปถามเสี่ยวโม่
เสี่ยวโม่ตอบหลังจากคิดสักพัก “ทำสัญญากับนาง จะได้ไม่ต้องกลัวว่านางจะทรยศ”
“ได้”
อวิ๋นลั่วเฟิงกลัวว่าปี้เซียวจะทรยศนางจริง ดังนั้นพวกนางจึงทำสัญญากัน หลังจากทำพันธสัญญาแล้ว ปี้เซียวก็รู้สึกว่าร่างกายของนางกระปรี้กระเปร่าขึ้นเพราะพลังฌานจำนวนมหาศาลกำลังไหลเข้าสู่ร่างของนาง
“นี่มัน…เกิดอะไรขึ้น” ปี้เซียวหน้าซีดด้วยความกลัวแล้วรีบส่งพลังฌานในร่างออกไปสำรวจโลกภายนอกต้นไม้
เพราะปี้เซียวไม่สามารถออกจากต้นไม้ได้ นางจึงทำได้แต่ใช้วิธีนี้เพื่อสำรวจสิ่งรอบๆ ตัว
เมื่อโลกภายนอกเข้าสู่สายตานาง นางก็ชะงักไปทันที…
ตอนแรกนางอยู่ที่ยอดเขา แต่ตอนนี้นางเห็นทุ่งกว้างใหญ่ไพศาลที่มีสมุนไพรแน่นเต็มไปหมด สมุนไพรถูกปลูกไว้ในแปลงที่ต่างจากที่นางเคยเห็น แล้วสมุนไพรแต่ละต้นก็อุดมไปด้วยพลังฌาน
สิ่งที่ทำให้นางมีความสุขก็คือพลังฌานที่อัดอยู่ในพื้นที่กว้างสุดลูกหูลูกตานี้หนาแน่นมาก นางใช้ชีวิตมานานแต่ก็ยังไม่เคยเห็นทุ่งที่มีพลังฌานมากขนาดนี้
“ยอดไปเลย ที่นี่เหมือนถูกสร้างมาเพื่อข้า!” ปี้เซียวยืนขึ้นใบหน้างดงามสดใสของนางแสดงความตื่นเต้นออกมา
“ตราบใดที่ข้าอยู่ที่นี่สักสองปี… เดี๋ยวสิ แค่ปีเดียวก็พอ ข้าก็จะสามารถสร้างผลไม้แห่งชีวิตได้อีกผล”
เสี่ยวโม่เหลือบตามองปี้เซียวแล้วส่งเสียงเหอะ “ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าสร้างผลไม้แห่งชีวิตได้ ข้าก็คงให้เสี่ยวซู่ทำลายเจ้าเพราะการกระทำก่อนหน้านี้ของเจ้ากับนายหญิงข้าไปแล้ว!”
ปี้เซียวหน้าแดง เมื่อคิดถึงการกระทำก่อนหน้านี้ นางก็รู้สึกผิดและเสียใจ นางมักจะดูถูกมนุษย์เสมอแล้วถ้าไม่ใช่เพราะหลินรั่วไป๋ นางก็คงไม่ยอมให้อวิ๋นลั่วเฟิงเข้ามาในต้นไม้
แต่ใครจะคิดเล่าว่าสตรีผู้นี้จะได้รับความจงรักภักดีจากท่านผู้นั้น ที่สำคัญนางยังพกมิติทรงพลังนี้ไปกับนางทุกที่
เมื่อเห็นสีหน้าอับอายของปี้เซียว ความโกรธในใจของเสี่ยวโม่ก็ค่อยๆ หายไป แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะโอ้อวด “มิตินี้สัมพันธ์กับความแข็งแกร่งนายหญิง ยิ่งนายหญิงแข็งแกร่งมากขึ้นเท่าไหร่ พลังฌานในนี้ก็ยิ่งหนาแน่นขึ้น ในอนาคตการที่เจ้าจะออกผลทุกหนึ่งเดือนก็เป็นเรื่องธรรมดา”
“จริงหรือ” สตรีชุดเขียวตื่นเต้นมาก นางลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยิบของออกมาจากแขนเสื้อ “นี่คือของที่ข้าขโมยมาจากเผ่าสตรีศักดิ์สิทธิ์เมื่อพันปีที่แล้ว ตอนนั้นเผ่าทรงพลังมากไม่เหมือนตอนนี้ที่แม้แต่ปกป้องข้าก็ทำไม่ได้ ดังนั้นข้าเลยแอบขโมยสิ่งนี้มาจากสมาชิกเผ่าคนหนึ่ง ข้ามอบให้เจ้าได้ถ้าเจ้าต้องการ”
ในมือนางคือของเหลวสีเขียวที่ส่องประกายจางๆ ดูน่าอัศจรรย์
“นี่คือ…” อวิ๋นลั่วเฟิงเหม่อมอง อันที่จริงชั่วขณะนั้นนางไม่รู้ปี้เซียวให้อะไรนาง
หลังจากที่ค้นภายในความคิดของตัวเองเสี่ยวซู่ก็พูดขึ้นด้วยเสียงน่ารัก “มันคือโลหิตมังกร”
