ตอนที่ 1494 วันชี้ชะตาของพรรคเสวียนชิง (6)
“ฮ่าๆ!” สีหน้ามืดครึ้มของชายวัยกลางคนหายไปทันทีแล้วเปลี่ยนเป็นสีหน้าสดใสเมื่อได้ยินเสียงมั่นใจของบุตรชาย
“ในเมื่อเจ้ามั่นใจขนาดนี้ ข้าก็สบายใจ” ขณะพูด สีหน้าเขาก็เปลี่ยนเป็นมืดครึ้มอีกครั้ง “ส่วนหนี้ของน้องชายเจ้า…ข้าจะตอบแทนอย่างแน่นอน!” เขาพูดคำสุดท้ายแล้วกัดฟัน ความเกลียดชังในตัวอวิ๋นลั่วเฟิงปรากฏในตาเขาได้ชัดเจน
“เจ้าสำนักขอรับ มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นขอรับ!”
จู่ๆ ศิษย์ของสำนักเสวียนชิงก็รีบวิ่งเข้ามาจนสะดุดแล้วล้มลง เขารีบพูดก่อนจะลุกขึ้น “มีใครบางคนกำลังบุกเข้ามาในสำนักแล้วสังหารศิษย์ไปหลายคนแล้วขอรับ!”
“ว่าอะไรนะ!” ชายวัยกลางคนพูดอย่างโมโห เขาใช้มือทุบกำแพงจนเกิดเป็นรู
เขาแสดงสีหน้าเกลียดชังแล้วดวงตาก็ลุกเป็นไฟ “ใครมันกล้ามาสร้างปัญหาในสำนักของข้า พวกเจ้าตามข้าไปสังหารผู้บุกรุกนั้นเดี๋ยวนี้!”
พูดจบร่างของชายวัยกลางคนก็เปลี่ยนพายุแล้วพุ่งออกประตูไป
ตอนนั้นแม่น้ำโลหิตจากเลือดของศิษย์จำนวนมากที่ไหลเจิ่งนองไปทั่วถูกสร้างขึ้นในสำนักเสวียนชิง พวกเขาตายโดยที่ดวงตายังเบิกโพลง
ถึงอย่างนั้นก็ยังมีศิษย์หลายคนที่พุ่งเข้าไปหวังจะสังหารผู้บุกรุก พวกเขาล้อมชายทรงพลังคนหนึ่งไว้ กล้ามเนื้อของชายคนนี้แข็งแกร่งมากและเขาก็ทำสีหน้าเฉยชาอยู่ตลอดเวลาเหมือนเป็นแค่เครื่องมือสังหารที่รู้จักแค่การฆ่าโดยไม่มีความรู้สึกใดๆ
แต่เมื่อซูจวิ้นเหลือบไปเห็นสตรีในชุดคลุมสีขาวที่ยืนอยู่ข้างชายหนุ่มทรงพลัง ด้วยชุดคลุมที่บริสุทธิ์ยิ่งกว่าหิมะและเส้นผมสีดำที่ปลิวไปตามลมทำให้นางโดดเด่นมาก ไม่มีใครจินตนาการได้ว่าจะมีคนงดงามไปกว่านาง! นางกุมมือเด็กน้อยที่หน้าตาเหมือนหยกนวล ถึงแม้ว่าเด็กคนนี้จะยังเด็กมาก แต่ร่องรอยความร้ายกาจยังปรากฏให้เห็นในดวงตาเขา
“ท่านพ่อ สตรีผู้นี้คือคนที่เอาตัวเสี่ยวไป๋ไปและสังหารลั่วเฉิน” ซูจวิ้นกัดฟันด้วยความโกรธก่อนจะพูด
หลังจากเขาพูดจบ อวิ๋นลั่วเฟิงที่ดูการต่อสู้อยู่ก็หันมาทางเขา ดวงตาร้ายกาจเต็มไปด้วยอารมณ์หันมามองอย่างเย็นชา
“อวดดียิ่งนัก!” ชายวัยกลางคนตะโกนอย่างเดือดดาลแล้วเขาก็ปล่อยกลิ่นอายออกมา ทันใดนั้นเขาก็พุ่งเข้ามาโจมตีอวิ๋นลั่วเฟิงด้วยดวงตาที่เป็นประกายสังหาร “เจ้าสังหารบุตรข้า ข้าจะให้เจ้าชดใช้ด้วยชีวิต!”
เมื่อเห็นบิดาตัวเองลงมือ ซูจวิ้นก็ลอบยิ้ม
ไม่ว่าผู้คุ้มกันอวิ๋นลั่วเฟิงจะเก่งแค่ไหน บิดาเขาก็เป็นถึงผู้ฝึกฌานขั้นจักรพรรดิปราชญ์ แต่คนพวกนี้กลับกล้ามาสังหารคนในสำนักเสวียนชิงตามลำพัง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาต้องตายแน่
“อวิ๋นอี้หลบไป!” หญิงสาวออกคำสั่งข้างหูอวิ๋นอี้
เขาถอยตามคำสั่งของอวิ๋นลั่งเฟิงแล้วเผยให้เห็นร่างกายบอบบางเพื่อรอรับการโจมตีชายวัยกลางคน
“ตายซะ!” ชายวัยกลางคนตะโกนแล้วหมัดทรงพลังของเขาก็เข้าถึงตัวนางเหมือนกับดาวตกที่เต็มไปพลังมหาศาล
ในสายตาของทุกคน ร่างบอบบางของหญิงสาวไม่มีทางทนหมัดของเจ้าสำนักได้แน่นอน นางต้องตายภายใต้การโจมตีของเขา!
ตูม!
รอบตัวนางเกิดพายุ แล้วแก้มของนางก็ค่อยๆ ถูกปกคลุมด้วยเกล็ดมังกรที่แข็งแกร่งไร้เทียมทานเหมือนเกราะที่สร้างขึ้นมาจากเกล็ดมังกรที่ดูน่าดึงดูดและทรงพลังมาก!
ตอนที่ 1495 วันชี้ชะตาของพรรคเสวียนชิง (7)
ชายวัยกลางคนตกใจอย่างเห็นได้ชัดแต่เขาก็ไม่สามารถหยุดการโจมตีได้ หมัดที่ถูกปกคลุมไปด้วยพลังทำลายล้างปะทะเข้ากับอกของอวิ๋นลั่วเฟิงจนเกิดเสียงดัง
ตูม!
ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็รู้สึกเหมือนโดยพายุพัดจนกระเด็นออกมา เขากระอักเลือดออกมาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตะลึง
“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้! เจ้าเป็นแค่ผู้ฝึกฌานขั้นเซียนปราชญ์ เจ้าทนการโจมตีของข้าได้อย่างไร”
หญิงสาวที่เป็นถึงผู้ฝึกฌานขั้นเซียนปราชญ์นับว่าเป็นปาฏิหาริย์ของแคว้นเจ็ดเมืองแล้วแต่ว่า…ผู้ฝึกฌานขั้นเซียนปราชญ์จะทนรับการโจมตีจากผู้ฝึกฌานขั้นจักรพรรดิปราชญ์ได้อย่างไร
ถ้าไม่ใช่เพราะ…ดวงตาของชายวัยกลางคนจ้องไปที่เกราะเกล็ดมังกร ดวงตาถูกปกคลุมด้วยความโลภ
ใช่แล้ว ต้องเป็นเพราะเกราะนี้แน่! ถ้าข้าได้เกราะนี้มา ความแข็งแกร่งของข้าก็จะขึ้นสู่จุดสูงสุด!
“ความแข็งแกร่งของผู้ฝึกฌานขั้นจักรพรรดิปราชญ์มีแค่นี้หรือ” รอยยิ้มของหญิงสาวทำให้ชายวัยกลางคนรู้สึกเหมือนถูกดูหมิ่นและเยาะเย้ย
ดวงตาเขาลุกเป็นไฟ “เจ้าสังหารบุตรชายข้า ข้าจะต้องให้เจ้าชดใช้ด้วยชีวิต แน่นอนว่าถ้าเจ้ายกเกราะเกล็ดมังกรเพื่อเป็นคำขอโทษ ไม่แน่ข้าอาจจะไว้ชีวิตเจ้า!”
อวิ๋นลั่วเฟิงหัวเราะ “ฝันไปเถอะ”
“ฮ่าๆๆ!”
ชายวัยกลางคนเงยหน้าแล้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “เด็กชั้นต่ำ เจ้าต้องรู้ด้วยว่าศัตรูที่เจ้ายั่วยุเป็นคนแบบไหนถึงกลับกล้าพูดกับข้าด้วยน้ำเสียงแบบนี้! ในเมื่อเจ้ารู้เรื่องตัวตนของแม่นางหลิน ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะบอกเจ้าว่าเผ่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ไม่มีทางไว้ชีวิตเจ้าที่ทำกับแม่นางหลินแบบนี้!”
การกระทำที่นางทำกับหลินรั่วไป๋งั้นหรือ
อวิ๋นลั่วเฟิงเลิกคิ้วแล้วเผลอมองซูจวิ้นโดยไม่ตั้งใจ ไม่ต้องบอกนางก็รู้ว่าซูจวิ้นโยนความผิดเรื่องเสี่ยวไป๋และการตายของซูลั่วเฉินให้นาง
ซูจวิ้นเห็นสายตาที่อวิ๋นลั่วเฟิงมองมา แต่เขาก็สบตานางโดยไร้ความกลัว เขาไม่รู้ผิดต่อการกระทำของตัวเองสักนิดเดียว
“เด็กน้อย เจ้าบังคับให้แม่นางหลินแต่งงานกับคนที่นางไม่ได้รักโดยอาศัยฐานะอาจารย์ของเจ้า เจ้าไม่คิดถึงผลที่ตามมาจากการกระทำของเจ้าหรือ เผ่าสตรีศักดิ์สิทธิ์จะยอมให้เจ้าทำแบบนั้นกับนางได้อย่างไร” ชายวัยกลางคนหัวเราะแล้วแสดงสีหน้าเยาะเย้ย “ยิ่งไปกว่านั้นแม่นางหลินกับบุตรชายข้ารักกัน แต่เจ้ากลับแยกพวกเขา เจ้าต้องเจอปัญหาแน่นอน!”
ถ้าอวิ๋นลั่วเฟิงไม่สั่ง เสี่ยวโม่ก็ไม่เคยปรากฏตัว แต่ว่าหลังจากได้ยินคำพูดกล่าวหาอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วบอกว่าหลินรั่วไป๋กับซูจวิ้นรักกันเขาก็ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ววิ่งออกมาจากมิติคัมภีร์เซียน
ซูจวิ้นและบิดาตกใจที่จู่ๆ เสี่ยวโม่ก็ปรากฏตัวออกมาจากไหนก็ไม่รู้
ตอนนั้นเอง เสี่ยวโม่ก็จ้องหน้าซูจวิ้นและบิดาด้วยสายตาดุร้าย
“เสี่ยวไป๋ยินดีแต่งงานกับข้า นางจะไปรักกับไอ้ชั่วแบบเจ้าตั้งแต่เมื่อไร”
ซูจวิ้นกลับมามีสติแล้วกระซิบข้างหูชายวัยกลางคน “เขาคือผู้ชายที่พาตัวเสี่ยวไป๋ไปจากข้า อาจารย์ของเสี่ยวไป๋ก็บังคับให้นางแต่งกับเขา”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ชายวัยกลางคนก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เขามองเสี่ยวโม่พร้อมหัวเราะเยาะ “ในเมื่อเจ้ายืนยันว่าแม่นางหลินเต็มใจก็ให้นางออกมาพูดด้วยเองสิ”
เสี่ยวโม่ตัวสั่นด้วยความโกรธขณะดวงตาดุร้ายของเขาก็เข้มขึ้น
