ชดใช้หนี้ (3)
ภายใต้สายตาของชาวเมือง ร่างของโอวหยางเชียนหรานลอยออกไปหลายเมตรก่อนตกพื้นอย่างแรง ฝูงชนชะงัก…
เมื่อพวกเขามองไปที่ชายหนุ่มหล่อเหลาเย็นชาก็อดกลืนน้ำลายไม่ได้
ถึงแม้ตระกูลโอวหยางจะไม่มีอำนาจเท่าตระกูลหูแต่ความแข็งแกร่งของโอวหยางเชียนหรานก็ไม่ได้แย่ แล้วชายหนุ่มคนนี้สามารถเตะเขาออกไปไกลขนาดนั้นโดยไม่ออกแรงได้อย่างไร ที่สำคัญโอวหยางเชียนหรานถูกเขาเตะจนบาดเจ็บสาหัส เขากระอักเลือดออกมาอย่างต่อเนื่องจนแทบจะเอาเครื่องในออกมาด้วย
“พวกเขาเกือบมาถึงแล้ว” อวิ๋นลั่วเฟิงพูดพร้อมยิ้มบาง ดวงตาร้ายกาจของนางเป็นประกาย “โอวหยางเชียนหราน เจ้าอยากเห็นหน้าบุตรชายหรือไม่”
โอวหยางเชียนหรานหน้าซีดตัวสั่น
“เจ้าหมายถึงอะไร ข้าไม่เข้าใจ!”
“ไม่เป็นไร อีกเดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง”
ตอนที่โอวหยางเชียนหรานกำลังคิดว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ ก็มีเสียงชายหนุ่มผู้หนึ่งดังมาจากด้านหลัง “นายหญิง ข้าพาเด็กชายที่ท่านให้ตามหามาแล้วขอรับ”
เมื่อทุกคนได้ยินเสียง ชายหนุ่มก็หันไปหาที่มาของเสียงและเห็นชายหนุ่มบอบบางผู้หนึ่ง เขาสวมชุดสีขาวทับร่างผอมบาง ใบหน้าหล่อเหลา ผิวพรรณเรียบเนียนดูอ่อนเยาว์ แล้วรอยยิ้มของเขาก็สดใสเหมือนดวงอาทิตย์ แต่ว่า…
สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของทุกคนคือเด็กผู้ชายตัวอวบอ้วนในมือเขา เด็กอวบอ้วนคนนี้มีน้ำลายไหลย้อยอยู่มุมปากดูโง่เขลา เมื่อเห็นโอวหยางเชียนหรานนอนอยู่ที่พื้น เขาก็ร้องไห้เสียงดัง
“ท่านพ่อ!”
ใบหน้าของโอวหยางเชียนหรานซีดเผือดจนน่ากลัว นัยน์ตาเขาระคนปนเปกันระหว่างความกลัวและตกใจ ร่างเขาสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่ได้ เสียงร้องของเด็กชายร่างท้วมเหมือนหินที่ตกลงไปในน้ำแล้วสร้างความปั่นป่วน
“นี่…นี่ไม่ใช่บุตรชายที่ตายไปของโอวหยางเชียนหรานหรอกหรือ เหตุใดเขายังมีชีวิตอยู่”
“ข้าคิดว่าเขาดูโง่นิดหน่อยนะ ดูไม่ฉลาดเหมือนที่เคยเป็น!”
“โอวหยางเชียนหรานขอค่าชดเชยจากหูเหวินอู่และหักขาเขาเพราะหูเหวินอู่รักษาบุตรชายเขาจนตาย! แต่…เด็กชายคนนี้… ใครก็ได้บอกข้าทีว่าเกิดอะไรขึ้น!”
ความสิ้นหวังแทนที่ความหวาดกลัวในดวงตาโอวหยางเชียนหราน เขาสงสัยว่าเหตุใดบุตรชายเขาถึงมาปรากฏตัวที่นี่ได้ เขาซ่อนบุตรชายเขาไว้อย่างดีแล้วมิใช่หรือ
หูโย่วอู่เองก็ดูวิตกกังวลเหมือนกัน เขามองโอวหยางเชียนหรานอย่างเกลียดชัง พลันความโมโหปรากฏขึ้นในนัยน์ตา เขาบอกแล้วว่าให้กำจัดเด็กชายไปเพื่อป้องกันปัญหาในอนาคตแต่โอวหยางเชียนหรานไม่กล้าทำ ถ้าเขาเด็ดเดี่ยวมากกว่านี้เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น
ดังนั้น ‘การแสดงดีๆ’ ที่สตรีชุดขาวพูดคงหมายถึงสิ่งนี้สินะ
“ข้ามั่นใจว่าพวกเจ้าทุกคนคงเห็นแล้ว” หูหลีออกตัวก่อนแล้วพูดอย่างเย้ยหยัน “บุตรชายของโอวหยางเชียนหรานยังไม่ตาย เขาใส่ร้ายท่านพ่อข้า! เขาต่ำช้ายิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานเมื่อใช้วิธีการเลวทรามแบบนี้!”
เมื่อได้ยินคำพูดเขา ฝูงชนก็เริ่มส่งเสียงเอะอะพูดคุยกัน ความตะลึงในดวงตาพวกเขาเปลี่ยนเป็นความดูถูก คำพูดสาปแช่งว่าร้ายพุ่งเข้าใส่โอวหยางเชียนหรานจากทุกสารทิศ
“โอวหยางเชียนหรานชั่วร้ายจริงๆ บุตรชายเขายังมีชีวิตอยู่แต่กลับบอกว่าตายแล้ว! อีกทั้งยังข่มขู่แพทย์หูอีกด้วย”
