ชดใช้หนี้ (4)
“ข้ารู้อยู่แล้ว! ทักษะทางการแพทย์ของแพทย์หูดีมาก เป็นไปไม่ได้ที่คนไข้จะตายจากการรักษาของเขา! กลายเป็นว่าทุกอย่างเป็นการถูกใส่ความ ตอนนี้ทั้งพยานและหลักฐานก็พร้อมแล้ว ข้าอยากรู้ว่าเขาจะแก้ตัวอย่างไร!”
“เดี๋ยวก่อน ถ้าบุตรชายโอวหยางเชียนหรานยังไม่ตายแล้วเหตุใดเขาถึงหยุดหายใจ”
ท่ามกลางคำสาปแช่งอย่างโกรธแค้นต่อโอวหยางเชียนหรานก็ยังบางคนที่มีสติอยู่ คำถามของเขาทำให้ผู้คนเงียบลง
อวิ๋นลั่วเฟิงฉีกยิ้ม “มียาเม็ดชนิดหนึ่งที่ทำให้มนุษย์มีสภาพเหมือนตาย แต่ก็มีผลข้างเคียงร้ายแรงอยู่เช่นกัน นั่นคือ…หลังจากที่กินยานั่นเข้าแล้วไปแล้ว คนผู้นั้นจะกลายเป็นคนโง่!”
“ไร้สาระ!” โอวหยางเชียนหรานกระโดดขึ้นมาแล้วจ้องหน้าอวิ๋นลั่วเฟิง “บุตรชายข้าเป็นไข้ต่างหาก ยาไม่ใช่สิ่งที่ทำลายสมองเขา!”
หัวใจโอวหยางเชียนหรานเต้นแรง เขาใช้ประโยชน์จากไข้ของบุตรชายเพื่อใส่ร้ายหูเหวินอู่ แต่เพราะรักษาช้าเกินไปสมองเขาเลยบาดเจ็บ
แต่ว่า…
ในขณะนั้น เมื่อพบว่าตัวเองถูกเปิดโปงแล้ว โอวหยางเชียนหรานแล้วก็ยอมรับทุกอย่าง! ใช่ เขาเกลียดคนตระกูลหู มีอะไรผิดเล่า ใช่ว่าการตายของบุตรสาวเขาจะไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาเสียหน่อย เขาไม่ได้ทำอะไรผิดที่พยายามแก้แค้นพวกเขา!
“ในยานั่นมีสมุนไพรชนิดหนึ่งชื่อว่า ‘หญ้าสิ้นใจ’ เป็นส่วนผสม! แพทย์ทุกคนรู้ผลข้างเคียงของมันดี!” อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้มบางแล้วเลิกคิ้วมองโอวหยางเชียนหราน
หญ้าสิ้นใจ?
โอวหยางเชียนหรานส่ายหน้า “เป็นไปไม่ได้ ไม่มีหญ้าสิ้นใจอะไรอยู่ในยาทั้งนั้น ข้าไม่เชื่อ ข้าไม่มีทางเชื่อ!”
“นายหญิงขอรับ”
ไหน่ฉาเดินมาหาอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วแบมือออก “ข้าพบสิ่งนี้ในห้องของเด็กตระกูลโอหยางขอรับ”
เขาวางยาลงบนฝ่ามือของอวิ๋นลั่วเฟิง อวิ๋นลั่วเฟิงเกือบจะได้ยามาแล้วแต่อวิ๋นเซียวกับจับมือนางไว้ก่อน เขาฉีกแขนเสื้อออกมายื่นให้นางแล้วพูดว่า “อย่าให้มือเจ้าเปื้อน”
อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้มแล้วใช้ผ้าจับเม็ดยา
“คนที่กินยานี่เพื่อแสร้งตายจะสามารถกลับมามีสติอีกครั้งก็ต่อเมื่อใช้พลังฌานขับมันออกมาจากร่างแต่บุตรชายเจ้าคิดว่ามันเป็นของสำคัญเลยเก็บเอาไว้”
อวิ๋นลั่วเฟิงยื่นเม็ดยาให้หูเหวินอู่
“หญ้าสิ้นใจ!”
หูเหวินอู่หยุดแล้วหยิบเม็ดยาขึ้นมาจ่อที่ปลายจมูก เมื่อดมแล้ว ทันใดนั้นสีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป “ยานี้มีส่วนผสมของหญ้าสิ้นใจจริงๆ!”
ถ้าอวิ๋นลั่วเฟิงเป็นคนพูด โอวหยางเชียนหรานก็คงไม่เชื่อ แต่เมื่อคนที่ได้รับการยกย่องอย่างหูเหวินอู่เป็นคนพูด! ถึงแม้เขาจะเกลียดคนตระกูลหู แต่เขาก็ต้องยอมรับว่าหูเหวินอู่ไม่เคยโกหก ชายตรงหน้าหยิ่งทะนงเกินกว่าจะโกหก! ในเมื่อเขาบอกว่าเม็ดยามีส่วนผสมของหญ้าสิ้นใจก็แสดงว่ามีจริงๆ!
โอวหยางเชียนหรานใจสั่นเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ความคิดเขาว่างเปล่า
บุตรชายเขากลายเป็นคนปัญญาอ่อน…ก็เพราะตัวเขาเองงั้นหรือ
ไม่!
เป็นความผิดของหูโย่วอู่!
“หู…”
โอวหยางเชียนหรานกำหมัดกัดฟันแล้วพ่นคำพูดออกมา
แต่ก่อนเขาจะพูดจบก็มีมีดบินมาแทงคอเขาดังฉึก เขาตัวสั่นขณะดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ
