ตอนที่ 1566 แมลงตัวน้อยร้องไห้ไร้น้ำตา (3)
“ตามหลักแล้วพวกเราควรจะถูกขังอยู่ที่นี่ ไม่สามารถออกไปได้ แต่ว่าข้าปลดผนึกเขตแดนของอาณาจักรนี้เรียบร้อยแล้ว ดังนั้นตอนนี้พวกเราก็ออกไปได้…” เสียงของนางไม่ได้ดังหรือเบา ทว่าทุกคนต่างได้ยิน
เขตแดนคือมังกรวารีตัวนั้นหลังจากที่มันหายไปเขตแดนก็ถูกปลดด้วย
“อะไรนะ” เมื่อผู้อาวุโสสูงสุดได้ยินคำพูดนางก็ระงับความตื่นเต้นเอาไว้ไม่อยู่ “เจ้าว่าอะไรนะ เขตแดนของอาณาจักรพวกเราถูกทำลายแล้วหรือ”
“ใช่แล้ว” อวิ๋นลั่วเฟิงกวาดสายตามองทุกคน “เขตแดนถูกปลดแล้ว แต่พวกเจ้าจะออกไปจากภูผาสุสานเทพได้หรือไม่ก็ต้องพึ่งพาตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นก่อนที่ข้าจะออกไป ข้ามีเรื่องที่ต้องจัดการเสียก่อน”
ระหว่างที่พูด นางก็เลื่อนสายตาช้าๆ ก่อนจะไปหยุดที่องค์ราชินีแล้วยกยิ้มร้ายที่ดูน่ากลัวมาก
สีหน้าขององค์ราชินีซีดขาวไร้สีเลือดเมื่อเห็นสายตาชั่วร้ายและน่าขนลุกของอวิ๋นลั่วเฟิง ปากของนางสั่นขณะก้าวถอยหลัง
ตูม!
พลังฌานที่ปล่อยออกมาทำให้องค์ราชินีกระเด็นออกไปก่อนจะกระแทกเข้ากับด้านหลังของกลุ่มคนจนเกิดเสียงดัง ทุกคนตะลึงเพราะไม่เข้าใจว่าอวิ๋นลั่วเฟิงโจมตีองค์ราชินีทำไม
“องค์ราชินี!” ผู้อาวุโสสูงสุดหน้าซีดด้วยความกลัวแล้วมองอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างสับสน “แม่นางอวิ๋น เจ้าทำอะไร องค์ราชินีออกไปตามหาเจ้าที่ด้านหลังหุบเขาเพราะนางไม่อยากให้เจ้าไปเสี่ยง ก็เลยตั้งใจจะพาเจ้ากลับมา”
อวิ๋นลั่วเฟิงส่งเสียงขึ้นจมูกแล้วเชิดหน้าขึ้นด้วยความป่าเถื่อนและหยิ่งยโส “เจ้าแน่ใจว่านางทำเช่นนั้นเพราะเหตุผลนั้นหรือ” ทันใดนั้นสายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่องค์ราชินีด้วยความฉงน
หรือว่า…องค์ราชินีจะทำอะไรไม่ดีกับอวิ๋นลั่วเฟิง
“ข้า อวิ๋นลั่วเฟิง สามารถขึ้นไปอยู่จุดสูงสุดได้ด้วยตัวเอง แล้วข้าจะแย่งชิงตำแหน่งไม่น่าพิสมัยอย่างสนมไปทำไม อย่าว่าแต่ตำแหน่งองค์ราชินีเลย แม้แต่ตำแหน่งองค์ราชา ข้าก็ไม่สน!” นางพูดด้วยน้ำเสียงหยิ่งยโสอย่างที่สุด หัวใจของทุกคนคล้ายกับมีดาวตกพุ่งเข้าชน
“แต่เจ้ากลับคิดว่าข้าจะขโมยตำแหน่งของเจ้าจนไม่ลังเลที่จะผลักข้าตกลงไปในหลุมลึก ถ้าไม่ใช่เพราะว่าข้าโชคดี ข้าเกรงว่า…ข้าคงหายไปในหลุมนั่นแล้ว!”
ร่างของเสวียนหยวนแข็งค้าง แล้วเขาก็ค่อยๆ หันหน้าไปมององค์ราชินี สายตาที่จับจ้องเต็มไปด้วยความโกรธและความไม่เชื่อ
“องค์ราชินี เจ้าอธิบายให้ข้าฟังหน่อยได้หรือไม่”
“ไม่ มันไม่ใช่อย่างนั้น นางโกหก ฝ่าบาท พระองค์ต้องเชื่อหม่อมฉัน หม่อมฉันรักท่านสุดหัวใจ แล้วหม่อมฉันจะกล้าทำเรื่องที่ทำร้ายตัวเองและคนอื่นได้อย่างไร” องค์ราชินีคุกเข่าแล้วคลานไปหาเสวียนหยวน จากนั้นก็กอดขาเขาร้องไห้คร่ำครวญ
เขาหลับตาก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง สายตาของเขาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า
“แม้แต่ตอนนี้เจ้าก็ยังโกหก เจ้าและแม่นางอวิ๋นไม่ได้มีเรื่องบาดหมางกันแล้วนางจะพยายามใส่ร้ายเจ้าไปทำไม”
“หม่อมฉัน…” องค์ชินีพูดไม่ออก
ถ้าอวิ๋นเซียวไม่ปรากฏตัว นางก็คงมั่นใจว่าอวิ๋นลั่วเฟิงกำลังไล่ตามเสวียนหยวน แต่ตอนนี้…บุรุษในชุดสีดำคนนี้โดดเด่นมากเหลือเกิน แล้วอวิ๋นลั่วเฟิงจะทิ้งชายยอดเยี่ยมแบบเขามาหาเสวียนหยวนได้อย่างไร
เมื่อเห็นองค์ราชินีเงียบ เสวียนหยวนก็ยิ้มเยาะแล้วสะบัดแขนนางออกจากขาด้วยสายตาผิดหวัง
เขาคิดว่าองค์ราชินีเป็นคนจิตใจดีที่ยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อเขา ทำให้เขาอยากเข้าหานางในบางครั้ง… แต่สุดท้ายนางกลับตบตาเขา!
…………………………………..
ตอนที่ 1567 แมลงตัวน้อยร้องไห้ไร้น้ำตา (4)
“ฮ่าๆ” องค์ราชินีก้าวถอยหลังแล้วเผยรอยยิ้มว่างเปล่า น้ำตาไหลออกจากดวงตาขณะที่นางเยาะเย้ยตัวเอง
“ฝ่าบาท ท่านและหม่อมฉันรวมถึงพี่สาวของหม่อมฉันโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก แล้วหม่อมฉันก็ตกหลุมรักฝ่าบาท แต่ว่าในสายตาท่านก็มีเพียงพี่สาวหม่อมฉันเท่านั้น!
“ทั้งหน้าตาและความแข็งแกร่งของหม่อมฉันล้วนด้อยกว่านาง ผู้อาวุโสทุกคนตั้งใจจะแต่งตั้งนางเป็นองค์ราชินีหลังจากที่ท่านขึ้นเป็นองค์ราชา ท่านรู้หรือไม่ว่าตอนนั้นข้าอิจฉามากแค่ไหน”
เสวียนหยวนมององค์ราชินีอย่างเย็นชา “ดังนั้นเจ้าก็เลยวางแผนสังหารนางงั้นหรือ” สีหน้าขององค์ราชินีแข็งค้างก่อนจะเปลี่ยนเป็นสับสน
เมื่อเห็นสีหน้าที่จู่ๆ ก็เปลี่ยนไปของนาง เพลิงแห่งความแค้นก็ถูกจุดขึ้นมาในใจเขา “เจ้าทำร้ายนางจริงๆ หรือ”
อันที่จริงแล้วเสวียนหยวนแค่ต้องการจะหลอกถามนางเฉยๆ ก่อนหน้านี้เขาไม่มีทางสงสัยองค์ราชินีแน่แต่ตอนนี้หลังจากที่ตัวตนที่แท้จริงของนางถูกเปิดเผย เขาก็เริ่มสงสัย…แต่สีหน้าขององค์ราชินีกลับพิสูจน์ทุกอย่างให้กระจ่างแล้ว
ตูม!
ความโกรธของเสวียนหยวนระเบิดออกมา เขาพุ่งเข้าไปบีบคอองค์ราชินี ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธ องค์ราชาตะโกนขึ้น “นางเป็นพี่สาวเจ้า เจ้ากำพร้าตั้งแต่ยังเล็กแล้วนางก็เป็นคนเดียวที่เลี้ยงเจ้ามา เจ้าอำมหิตถึงขนาดสังหารนางได้อย่างไร” องค์ราชินีโดนเขาบีบคอจนพูดไม่ได้ ใบหน้าสิ้นหวังของนางกลายเป็นสีแดงจากการขาดอากาศหายใจ
นางไม่เคยเสียใจที่สังหารพี่สาวตัวเอง นางไม่ลังเลที่จะสังหารทุกคน เพราะนั่นก็ดีกว่ายอมให้มีใครมาขโมยผู้ชายของนาง! แต่ว่าการกระทำขององค์ราชาทำให้หัวใจของนางเย็นเยียบ
ไม่มีผู้อาวุโสคนไหนหยุดองค์ราชา องค์ราชินีทำความผิดร้ายแรง ดังนั้นจึงต้องได้รับการลงโทษ ยิ่งไปกว่านั้น…พวกเขารู้ว่าองค์ราชาไม่มีทางสังหารองค์ราชินี อย่างมากก็ทำให้นางพิการ ในอาณาจักรของพวกเขาไม่มีโทษตาย!
แล้วก็เป็นอย่างที่คิด…
หลังจากที่ระบายความโกรธแล้ว องค์ราชาก็ปล่อยมือ มือของเขายังคงสั่นเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “ทหาร ลากองค์ราชินีออกไป ทำให้นางพิการพลังฌานแล้วเนรเทศนางออกจากอาณาจักร!”
“พ่ะย่ะค่ะ องค์ราชา!” ขณะที่องครักษ์สองคนที่กำลังเดินเข้ามา พลังแข็งแกร่งสายหนึ่งก็พุ่งทะลุผ่านตัวองค์ราชินีจนเกิดเสียงดัง
องค์ราชินีชะงัก ดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ เลือดเนื้อสดๆ กระจายออกจากหน้าอกของนาง จากนั้นนางก็ตัวแข็งแล้วทรุดลงพื้น
“องค์ราชินี!” ทุกคนตะลึงแล้วเงยหน้ามองบุรุษชุดดำที่ยืนอยู่บนท้องฟ้า
อาภรณ์สีดำของชายหนุ่มปลิวไปตามลมช้าๆ ขณะที่ใช้มือขวากอดสตรีชุดขาวอยู่ สีหน้าของเขายังคงเฉยชาและไร้ความปรานี
“คุณชายน้อย” ผู้อาวุโสสูงสุดแสดงสีหน้าดูไม่ได้ “องค์ราชินีทำความผิดและพวกเราก็ได้ตัดสินโทษของนางแล้ว การสังหารนางไม่ถือว่าเกินกว่าเหตุไปหรือ”
ชายหนุ่มหลุบตามองทุกคนที่อยู่ด้านล่างเขาเล็กน้อย สายตาอำมหิตของเขาปลดปล่อยกลิ่นอายสังหารออกมาจนทำให้พวกเขาตัวสั่นด้วยความกลัว
“ผู้ถูกเลือกเป็นองค์ราชินีคนก่อนถูกสังหารแต่พวกเจ้ากลับไม่แก้แค้นให้นาง แม้แต่ชายหนุ่มที่รักนางอย่างลึกซึ้งก็ไม่ลงโทษฆาตกรอย่างรุนแรง…” น้ำเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มยังคงเหี้ยมหาญเช่นเดิม “แต่ว่า…ใครก็ตามที่กล้าแตะต้องเส้นผมของภรรยาข้าแม้แต่เพียงเส้นเดียวก็ต้องหลั่งเลือดมาชดใช้!”
ถ้าเขาสังหารนางแล้วจะทำไม สำหรับเขาแล้ว อย่าว่าแต่สตรีคนหนึ่งเลย เขายอมทำลายโลกทั้งใบเพื่อนาง
ร่างของเสวียนหยวนแข็งค้าง เขาถอนหายใจเบาๆ แล้วใบหน้าหล่อเหลาก็ปรากฏรอยยิ้มอย่างขมขื่น
