ตอนที่ 1556 เขตต้องห้ามหลังหุบเขา (6)
“อาจารย์?”
สีหน้าของจวินเซวี่ยนเปลี่ยนไปทันที เขารีบเข้าไปช่วยพยุงผู้อาวุโสจวินอย่างตื่นตระหนก รู้สึกกังวลมากจนเกือบจะร้องไห้ “อาจารย์ เป็นความผิดของข้าเอง ข้าไม่ควรทำให้ท่านโกรธ ดูสิ ท่านถึงกลับกระอักเลือดออกมา! ข้าสัญญาว่าข้าจะเชื่อฟังท่านทุกอย่างและจะไม่ทำให้ท่านโกรธอีก”
จวินเซวี่ยนคิดว่าที่ผู้อาวุโสจวินกระอักเลือดนั้นเป็นเพราะเขาโกรธมากเกินไป
แต่ว่า…
ใบหน้าของผู้อาวุโสขวินซีดเผือดและเสียใจ
“เฟิงเอ๋อร์…ตายแล้ว”
“อะไรนะ” จวินเซวี่ยนเบิกตากว้างด้วยความตกใจแล้วจ้องหน้าผู้อาวุโสจวิน “เป็นไปไม่ได้ ท่านให้พู่หยกวิญญาณกับนางไป ถ้านางตกอยู่ในอันตรายจริงๆ นางก็สามารถทำลายพู่หยก แล้วท่านก็จะไปช่วยนางได้ แต่ถ้านางไม่ได้ทำลายมัน เช่นนั้นข้าก็คิดว่านางปลอดภัย”
ผู้อาวุโสจวินส่ายหน้าด้วยความเสียใจ “ถ้าเฟิงเอ๋อร์ทำลายพู่หยกวิญญาณจริงๆ ก็หมายความว่าอันตรายที่นางเจอยังมีทางออก! แต่ถ้าความจริงแล้วนางไม่ได้แตะพู่หยก ก็หมายความว่าต่อให้ข้าไปปรากฏตัว ข้าก็อาจจะช่วยนางไม่ได้ จากที่ข้ารู้จักนาง นางไม่มีทางให้ข้าเข้าไปยุ่งด้วยถ้ารู้ว่านางกำลังจะตาย!”
อีกอย่าง นอกจากพู่หยกที่จวินเฟิ่งหลิงให้นาง อวิ๋นลั่วเฟิงเองก็ยังมีพู่หยกวิญญาณที่ผู้อาวุโสจวินให้ไว้ก่อนที่นางจะออกไป เป็นเพราะพู่หยกวิญญาณที่มอบให้อวิ๋นลั่วเฟิง ทำให้ผู้อาวุโสจวินสัมผัสได้ว่าอวิ๋นลั่วเฟิงกำลังอยู่ระหว่างความเป็นความตาย
บางทีนางอาจจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว…
น้ำตาสองสายไหลออกจากดวงตาอของผู้อาวุโสจวิน “ถ้าข้ารู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ ข้าก็คงไม่ยอมปล่อยให้นางไปที่ภูผาสุสานเทพคนเดียว”
ที่มุมสวน จวินหลิงเอ๋อร์ซ่อนอยู่หลังกำแพง อาจเป็นเพราะว่าผู้อาวุโสจวินกำลังเสียใจอยู่ เขาเลยไม่รู้ว่าจวินหลิงเอ๋อร์ได้ยินคำพูดของเขาแล้ว
ตอนนั้นเอง จวินหลิงเอ๋อร์ก็ตัวสั่นเทิ้ม ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา
ท่านพี่หญิงอวิ๋นตายแล้ว?
ท่านพี่หญิงอวิ๋นที่ปกป้องนางจากเฉาเย่ว์ฉินตายแล้ว?
เป็นไปไม่ได้!
ท่านพี่หญิงอวิ๋นที่แข็งแกร่งและทรงพลังจะตายได้อย่างไร
ท่านปู่ต้องโกหกแน่
จวินหลิงเอ๋อร์กัดปากแน่นแล้วหันหลังเดินออกจากตระกูลจวินไป นางเพิ่งออกไปได้แค่สองสามก้าว จู่ๆ ก็มีมือมาจับตัวนางไว้จากด้านหลัง
“หลิงเอ๋อร์ เจ้ากำลังจะไปไหน”
จวินหลิงเอ๋อร์ตัวสั่นโดยที่ไม่หันกลับไปมองชายหนุ่ม ดวงตาของนางฉายแววมุ่งมั่นก่อนนางจะก้มหน้าเล็กน้อย “อี้เฟย ข้าแค่จะออกไปเดินเล่น…”
“ไปเดินเล่นงั้นเหรอ ข้านึกว่า…เจ้ากำลังจะไปที่ภูผาสุสานเทพ ใช่หรือไม่”
หวาอี้เฟยมองจวอนหลิงเอ๋อร์โดยไม่ละสายตา ภายใต้สายตาของเขา จวินหลิงเอ๋อร์ก็ไม่มีที่ให้ซ่อนอีก
“อี้เฟย ข้าแค่จะไปตรวจดูว่าท่านพี่หญิงอวิ๋นตายจริงหรือเปล่า”
“ไม่ มันอันตรายเกินไป เจ้าไปที่นั่นไม่ได้!” หวาอี้เฟยกุมมือจวินหลิงเอ๋อร์แน่นแล้วพูดขึ้น
จวินหลิงเอ๋อร์ดูเสียใจ ด้วยร่างเพรียวบางของนาง นางจึงยิ่งดูน่าสงสาร
ถึงอย่างนั้นเสียงของนางก็ยังมุ่งมั่น “ตอนที่เฉาเย่ว์ฉินรังแกข้า นางเป็นคนเดียวที่ยืนขึ้นเพื่อปกป้องข้า! แม้แต่ท่านพ่อยังขอให้ข้าอดทนกับเฉาเย่ว์ฉิน แต่นางกลับลงมือสั่งสอนเฉาเย่ว์ฉิน! อี้เฟย บนโลกนี้นอกจากท่านปู่ก็มีแค่เจ้าและนางที่ยืนอยู่ข้างข้าโดยไม่สนอย่างอื่น แม้แต่ท่านพ่อยังทำไม่ได้…”
จวินหลิงเอ๋อร์ไม่ได้ตั้งใจจะโทษจวินเซวี่ยน ถึงอย่างไรในฐานะที่เขาเป็นผู้นำตระกูลจวิน จวินเซวี่ยนก็ต้องคิดหลายอย่าง แต่นางก็อยากบอกหวาอี้เฟยว่าทำไมนางถึงต้องไปที่ภูผาสุสานเทพ
“หลิงเอ๋อร์…”
…………………………………..
ตอนที่ 1557 เขตต้องห้ามด้านหลังหุบเขา (7)
หวาอี้เฟยรู้สึกเหมือนหัวใจกระตุก ตอนนั้นเองที่จู่ๆ จวินหลิงเอ๋อร์ก็หันหน้ามาจูบที่ริมฝีปากเขา การกระทำแบบไม่ทันตั้งตัวนี้ทำให้หวาอี้เฟยชะงักไป แล้วความมึนงงก็พุ่งเข้าใส่เขาจนทำให้เขาล้ม
“หลิงเอ๋อร์ เจ้า…”
ปัง!
หวาอี้เฟยพูดยังไม่จบ ร่างของเขาก็ล้มลงนอนไปนอนกับพื้นแล้วหมดสติไป
นางปาดมุมปากของนางแล้วหันหลังเดินออกไปโดยไม่เหลียวหลังมามองหวาอี้เฟยอีกแม้แต่นิดเดียว นางกลัวว่าถ้านางมองมากกว่านี้ นางจะลังเล…
“นายน้อยอี้เฟย นายน้อยอี้เฟย!”
บ่าวคนหนึ่งเดินผ่านมาเห็นหวาอี้เฟยนอนหมดสติอยู่ที่พื้นก็ร้องออกมาด้วยความกังวล “มาเร็ว นายน้อยอี้เฟยเป็นลม”
ขณะที่ผู้อาวุโสจวินกำลังเศร้าโศก เขาก็ได้ยินเสียงร้องเรียกของบ่าวรับใช้ เขาก็ไม่มีเวลาได้ฟื้นจากความเจ็บปวดก็ต้รีบเดินไปที่สวนหน้าจวน
“อาจารย์ อี้เฟยเกิดอะไรขึ้น”
จวินเซวี่ยนขมวดคิ้ว เรื่องหนึ่งมา อีกเรื่องหนึ่งก็มาต่อ! อวิ๋นลั่วเฟิงตอนนี้อยู่หรือตายก็ยังไม่รู้ แล้วหวาอี้เฟยก็มาหมดสติอีก
“จะว่าไป หลิงเอ๋อร์อยู่ที่ไหน”
ตามปกติแล้ว หากหวาอี้เฟยเป็นลม จวินหลิงเอ๋อร์ก็ต้องรีบมาหาเขาเป็นคนแรกแน่ แต่ทำไมวันนี้นางถึงไม่ปรากฏตัว
ผู้อาวุโสจวินยืนขึ้นแล้วโบกมือให้บ่าวพาหวาอี้เฟยไปพักที่ห้อง
“เจ้าไม่จำเป็นต้องหาตัวหลิงเอ๋อร์” เขาพูดกับจวินเซวี่ยน
“อาจารย์?” จวินเซวี่ยนมองผู้อาวุโสจวินอย่างแปลกใจ อาจารย์หมายความว่าอย่างไร
“อี้เฟยหมดสติเพราะโดนวางยา…จากหลิงเอ๋อร์”
“อะไรนะ”
จวินเซวี่ยนตะลึง หลิงเอ๋อร์และหวาอี้เฟยรักกัน ทำไมนางต้องวางยาเขาด้วย
ผู้อาวุโสจวินส่ายหน้าแล้วยิ้มบิดเบี้ยว “ถ้าข้าเดาไม่ผิด หลิงเอ๋อร์น่าจะไปที่ภูผาสุสานเทพเพราะนางแอบได้ยินพวกเราคุยกันแล้วได้ยินว่าเฟิงเอ๋อร์ตายแล้ว”
สีหน้าจวินเซวี่ยนเปลี่ยนไปทันที เขารีบออกคำสั่ง “ผู้คุ้มกัน ไปตามหาคุณหนูแล้วพานางกลับบ้าน!”
ผู้อาวุโสจวินไม่ได้ห้ามจวินเซวี่ยน เขาชราเกินกว่าจะทนรับความสูญเสียสมาชิกในครอบครัวอีก…
“เซวี่ยนเอ๋อร์ ได้โปรดดูแลตระกูลจวินให้ข้า ข้าจะไม่อยู่สักพัก”
“อาจารย์ ท่านจะไปที่ไหน”
ผู้อาวุโสจวินสูดหายใจเข้าลึกๆ เขาอดกลั้นความเศร้าโศกในจิตใจแล้วพูดช้าๆ “ข้าต้องไปตามหาเฟิงเอ๋อร์ ไม่ว่านางจะอยู่หรือตายก็ตาม ถ้าเฟิงเอ๋อร์ตาย ข้าก็จะพาร่างนางออกมาจากภูผาสุสานเทพเพื่อนำนางกลับมาฝัง”
“อาจารย์”
จวินเซวี่ยนกอดผู้อาวุโสจวินด้วยความกลัวแล้วพูดอย่างกังวล “ท่านไปที่นั่นไม่ได้ ตระกูลจวินอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีท่าน แล้วข้าก็ไม่อยากเสียท่านไปด้วย!”
“เฮ้อ” ผู้อาวุโสจวินถอนหายใจแล้วค่อยๆ ยกมือขึ้นเหมือนกำลังจะลูบศีรษะของจวินเซวี่ยน ถึงแม้ว่าจวินเซวี่ยนจะสง่างามเวลาออกคำสั่งในตระกูลจวิน แต่เขาก็มักจะทำตัวเป็นเป็นเด็กอยู่เสมอเวลาอยู่ต่อหน้าอาจารย์ของเขา ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ผู้อาวุโสจวินจะทำเช่นนี้
“อาจารย์…” ดวงตาของจวินเซวียนเต็มไปด้วยน้ำตา เขาเงยหน้ารอการลูบศีรษะของอาจารย์ แต่ว่าสิ่งที่รอเขาไม่ใช่การสัมผัสด้วยความรักจากอาจารย์…
มือของผู้อาวุโสจวินตีเข้าที่หน้าผากเขาอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง จวินเซวียนมองเห็นดวงดาวทันที เขารู้สึกมึนงง จากนั้นก็ล้มไปด้านหลัง
ก่อนที่เขาจะหมดสติ จวินเซวี่ยนก็พูดขึ้น “อาจารย์ ท่านโหดร้ายกับข้าเหลือเกิน!”
