ตอนที่ 1504 นางยังมีชีวิตอยู่ (1)
“เจ้าต้องการอะไร”
ฉิวเย่ว์พยายามจะดิ้นออกจากเถาวัลย์ ใบหน้าซีดของนางเต็มไปด้วยความกลัว ดวงตางามของนางจ้องไปที่เสี่ยวซู่
เพียะ!
ทันใดนั้นเสี่ยวซู่ก็ยกมือขึ้นแล้วใช้เถาวัลย์ฟาดร่างนาง เสียงแส้กระทบเนื้อดังก้องไปทั่วทั้งสวน
“อ๊า!”
ฉินเย่ว์กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ใบหน้างดงามหยิ่งทระนงของนางซีดเผือด ร่างกายของนางสั่นเพราะความโกรธ นางกัดปากบางของตัวเองแน่น “เจ้าไม่กลัวโดนเผ่าสตรีศักดิ์สิทธิ์แก้แค้นหรือ”
เผ่าสตรีศักดิ์สิทธิ์?
เมื่อได้ยินสามคำนี้ เสี่ยวซู่ก็หัวเราะเยาะอย่างชั่วร้าย ด้านหลังเขามีเถาวัลย์จำนวนมากงอกขึ้นมาแล้วสะบัดอยู่หน้าฉิวเย่ว์ เถาวัลย์พวกนี้เหมือนแส้ยาวก่อนที่พวกมันจะฟาดร่างของฉิวเย่ว์ หลังจากนั้นทั้งสวนก็มีเพียงเสียงแส้กระทบเนื้อเท่านั้นที่ได้ยิน
ฉินเย่ว์เกือบจะหมดสติ ผิวของนางเปิดออก เนื้อของนางเองก็ถูกบาด ที่มุมปากของนางมีรอยเลือด นางมองคนตรงหน้านางอย่างเกลียดชังโดยเฉพาะซูจวิ้น! เจ้าบ้านั่นไม่ได้บอกนางว่าคนพวกนี้แข็งแกร่งขนาดไหน ไม่อย่างนั้นนางก็คงไม่มีจุดจบอย่างนี้!
ตอนนี้ซูจวิ้นตกใจจนโง่งมไปแล้ว ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ดวงตาเขาเบิกกว้างแล้วเกือบจะปัสสาวะราดกางเกง
“ฮ่าๆ” จู่ๆ ฉิวเย่ว์ก็หัวเราะเยาะ รอยยิ้มเหยียดหยามประดับอยู่บนปาก ดวงตาก็เป็นประกายมุ่งมั่น “พวกเราเผ่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ยอมตายดีกว่ายอมแพ้ ข้ายอมตายดีกว่าถูกเจ้าทรมานให้อับอาย”
พรูด!
พูดจบฉิวเย่ว์ก็กัดลิ้นตัวเองอย่างแรงจนเลือดพุ่งออกมาจากปาก เลือดย้อมเสื้อของนางจนเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน ใบหน้านางซีดลงเรื่อยๆ จนสุดท้ายดวงตาของนางปิดลง…
ตอนนั้นเสี่ยวซู่ก็ถอนเถาวัลย์ของเขากลับมา ร่างของฉิวเย่ว์ก็ร่วงลงมากระแทกพื้นจนเกิดเสียงดัง
ตึง!
ทันใดนั้นเสี่ยวซู่ก็เข่าอ่อนจนทรุด เขาเดินโซเซก่อนศีรษะจะล้มลงพื้น
“เสี่ยวซู่!” หั่วหั่วหยุดแล้วรีบพุ่งเข้าไปหาเสี่ยวซู่ จากนั้นก็กอดเด็กชายแน่น “เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า”
ก่อนหน้านี้เสี่ยวซู่บอกว่าแส้พฤกษาเทพที่ฉิวเย่ว์ถืออยู่ในมือคือบิดาของเขา…
“หั่วหั่ว ท่านแม่กำลังบาดเจ็บ พานางไปที่ต้นไม้แห่งชีวิตแล้วรักษานาง ส่วนข้า…” เสี่ยวซู่หลุบตา “ข้าอาจจะต้องหลับไปสักพักเพื่อซ่อมแซมความทรงจำ”
“เข้าใจแล้ว” หั่วหั่วพยักหน้าแล้วมองเสี่ยวโม่และคนอื่นๆ “จัดการคนของสำนักเซวียนชิง แล้วข้าจะพานายหญิงไปรักษาอาการบาดเจ็บ”
แวบ!
ทันใดนั้นร่างของพวกนางก็ถูกแสงสีเขียวอ่อนปกคลุม ก่อนจะค่อยๆ หายไปภายใต้ท้องฟ้า
ซูจวิ้นตะลึงงัน ความกลัวในดวงตาเขาเปลี่ยนเป็นความสิ้นหวัง… …
ต้นไม้แห่งชีวิต
ภายในต้นไม้แห่งชีวิต ลำแสงสีเขียวอ่อนๆ ปกคลุมร่างกายของหญิงสาวแล้วคอยรักษาอาการบาดเจ็บภายในของนาง ปี้เซียววางมือลงบนแผ่นหลังของอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วแสงสีเขียวอ่อนที่เต็มไปด้วยพลังอ่อนโยนและพลังชีวิตก็แผ่ออกมาจากฝ่ามือนาง
“ข้าเป็นต้นไม้แห่งชีวิต ข้าสามารถออกผลไม้แห่งชีวิตแล้วยังรักษาคนอื่นด้วยพลังของข้าได้” ปี้เซียวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “โชคดีที่บาดแผลของเจ้าไม่ได้รุนแรง ไม่อย่างนั้นก็คงยากที่ข้าจะรับมือได้”
อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้มแล้วมองฝ่ามือของนาง “ข้าควรดีใจที่ข้าได้โลหิตมังกรฌานมาก่อนหน้านี้ มันทำให้ร่างกายข้าแข็งแรงขึ้นมาก ไม่อย่างนั้นข้าก็คงไม่สามารถทนรับการโจมตีนั้นได้”
…………………………………..
ตอนที่ 1505 นางยังมีชีวิตอยู่ (2)
ถ้าไม่มีโลหิตมังกรฌาน นางก็คงตายภายใต้การโจมตีของฉินเย่ว์ทันที
“ปี้เซียว เกิดอะไรขึ้นกับเสี่ยวซู่” เมื่ออวิ๋นลั่วเฟิงเห็นเด็กชายนอนหลับอยู่ นางก็หันมาถามเสียงต่ำ
ปี้เซียวก้มหน้า “เขายังไม่ได้รับการสืบทอดความทรงจำ แต่ว่าแส้พฤกษาเทพของฉินเย่ว์ทำให้เขานึกถึงบิดา หลังจากที่เขารับความทรงจำทั้งหมดแล้ว เขาก็น่าจะหลุดออกจากภาวะนี้” ปี้เซียวพูดขณะเหลือบมองอวิ๋นลั่วเฟิง “แต่ว่าการบาดเจ็บของเจ้าไปกระตุ้นเขา ดังนั้นเขาเลยฝืนออกจากกระบวนการสืบทอดแล้วถูกพลังสะท้อนกลับ! ตอนนี้เขาต้องสืบทอดความทรงจำผ่านการนอนหลับเท่านั้น”
“เขาจะหลับไปอีกนานแค่ไหน”
“ข้าก็ไม่รู้ อาจจะหนึ่งปี สามปีหรืออาจจะ…เป็นสิบปี” ปี้เซียวส่ายหน้า
นางยอมรับอวิ๋นลั่วเฟิงเป็นเจ้านายอย่างหมดใจตั้งแต่ที่นางใช้ร่างกายตัวเองบังการโจมตีให้หั่วหั่ว แต่นางก็ไม่ได้ยอมรับการกระทำนั้น
อวิ๋นลั่วเฟิงย้ายสายตาไปที่เสี่ยวซู่อีกครั้งก่อนนางจะยกยิ้มงดงามจนน่าตะลึง
“ข้าแน่ใจว่าไม่นานเขาจะกลับมา”
ปี้เซียวเงยหน้ามองอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างงุนงง แล้วหลังจากที่นางเงียบไปสักพัก นางก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ข้าไม่ได้กลับไปที่เผ่าสตรีศักดิ์สิทธิ์เกือบหนึ่งพันปี เผ่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ในวันนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว!”
อวิ๋นลั่วเฟิงเงียบไป
ถึงแม้ว่าปี้เซียวและเสี่ยวไป๋จะเป็นคนของเผ่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ แต่นางก็ยังไม่ชอบอยู่ดี
ปี้เซียวยิ้มแห้งเหมือนรู้ว่าอวิ๋นลั่วเฟิงกำลังคิดอะไร “หนึ่งพันปีที่แล้ว ถึงแม้ว่าสมาชิกเผ่าสตรีศักดิ์สิทธิ์จะหยิ่งทระนง แต่พวกเขาก็ไม่เคยหยาบคาย ทว่าฉินเย่ว์กลับโจมตีเจ้าโดยไม่มีเหตุผลสมควร! หลังจากผ่านไปหนึ่งพันปี เผ่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ก็เหมือนคนแปลกหน้าสำหรับข้าแล้ว”
หั่วหั่วจ้องหน้าปี้เซียวแล้วพูดอย่างโมโห “เจ้ายังมีหน้าพูดแบบนี้อีกหรือ ไม่ใช่ว่าเจ้าก็โจมตีนายหญิงแบบไร้เหตุผลเช่นนั้นเหมือนกันหรือ ข้าคิดว่าหนึ่งพันปีมานี้คนของเผ่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้เปลี่ยนไปมากนักหรอก”
ปี้เซียวดูอับอายเล็กน้อย อันที่จริงนางก็ไม่ได้ต่างอะไรจากฉินเย่ว์สักเท่าไหร่ ถ้าเรื่องแบบนี้ไม่เกิดขึ้นก็ไม่มีทางรู้ว่าตัวเองหยาบคายแค่ไหนจนกว่าจะเห็นคนอื่นทำสิ่งเดียวกันนั่นแหละ ถึงจะรู้ว่าตัวเองดูน่าขบขันขนาดไหน
อาการบาดเจ็บของอวิ๋นลั่วเฟิงเกือบจะหายดีแล้ว ปี้เซียวถอนมือออก ตอนนั้นเอง จิตของอวิ๋นลั่วเฟิงก็รู้สึกสั่นเมื่อเสี่ยวโม่พูดเข้ามาในความคิดนาง
“นายหญิง ซูจวิ้นหนีไปแล้ว!”
ซูจวิ้นหนีไปแล้วงั้นหรือ
อวิ๋นลั่วเฟิงขมวดคิ้วแล้วออกจากต้นไม้แห่งชีวิตทันที ในสวนบริเวณนี้ถูกเปลวไฟเผาจนไหม้ไปหมดแล้วจนไม่สามารถบอกภาพดังเดิมของสำนักเซวียนชิงได้อีก
อวิ๋นลั่วเฟิงเห็นใบหน้าวิตกกังวลและไม่พอใจของเสี่ยวโม่
“นายหญิง ฉินเย่ว์วางกลไกไว้ นางวางวงเวทเคลื่อนย้ายเอาไว้รอบตัวซูจวิ้นแล้วส่งตัวเขาออกไป!”
วงเวทเคลื่อนย้ายงั้นหรือ
ใบหน้าของอวิ๋นลั่วเฟิงค่อยๆ มืดครึ้มลง “ฉินเย่ว์รู้เรื่องวงเวทเคลื่อนย้ายด้วยหรือ”
นางบาดเจ็บหนักมากจนไม่ได้สังเกตการกระทำของฉินเย่ว์ ถ้านางไม่ได้บาดเจ็บ นางก็คงเห็นวงเวทที่ฉินเย่ว์สร้างขึ้นแล้ว…
“แต่ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมฉินเย่ว์ถึงส่งซูจวิ้นออกไปแต่ยอมตายอยู่ที่นี่” เสียงสับสนของเสี่ยวโม่ดังขึ้นอีกครั้ง
ตอนที่อวิ๋นลั่วเฟิงกำลังคิดเรื่องนี้ เสียงเล็กๆ ของปี้เซียวก็ดังขึ้นมาในจิตนาง
Related
