ตอนที่ 1646 กลับมาที่หอแพทย์ (5)
จนถึงตอนนี้อวี๋สยงก็ยังรู้สึกเหมือนศีรษะของเขาลอยอยู่บนเมฆ เขาไม่เคยคาดหวังสิ่งนี้มาก่อนและทุกอย่างก็เกิดขึ้นเร็วมาก…
อวิ๋นลั่วเฟิงค่อยๆ ถอนสายตาออกแล้วหันไปเยี่ยเสียด้วยรอยยิ้ม “เจ้าบอกว่าเจ้าชื่อหลินเสียไม่ใช่หรือ”
เยี่ยเสียฝืนยิ้มแล้วถอยหลังไปสองสามก้าวขณะที่เหงื่อค่อยๆ ซึมออกมาที่หน้าผาก “เอ่อ ข้าก็แค่…”
เมื่ออวิ๋นลั่วเฟิงเห็นว่าเยี่ยเสียก้าวถอยหลัง นางก็เดินเข้าไปหา “เจ้ามาที่หอแพทย์เพราะต้องการเข้าร่วมสินะ”
ดวงตาของนางมีประกายอันตรายเรืองรองจนทำให้เยี่ยเสียขนลุกแล้วรู้สึกไม่ปลอดภัยและกังวล “ข้า…” เยี่ยเสียกัดริมฝีปากขณะที่ดวงตามีน้ำตาเอ่อคลอ “ข้าหนีออกบ้านดังนั้นข้าจึงไม่กล้าบอกชื่อที่แท้จริงกับใครเผื่อท่านปู่ส่งคนมาจับข้า”
อวิ๋นลั่วเฟิงเลิกคิ้วแล้วส่งยิ้มบางไปให้ “เหตุใดเจ้าถึงหนีออกจากบ้าน”
เยี่ยเสียตัวสั่นแล้วก้มหน้าเล็กน้อย
“ข้าอยากออกไปตามหาท่านพ่อท่านแม่รวมถึงท่านกับพี่รองด้วยขอรับ…” นัยน์ตาของเขาฉายแววโดดเดี่ยว “ท่านปู่เคยบอกข้าครั้งหนึ่งว่าท่านกับพี่รองเดินทางไปที่แคว้นเจ็ดเมืองแล้วท่านพ่อท่านแม่ก็ออกจากบ้านไปตามหาพวกท่าน…ดังนั้นตั้งแต่เกิดมาข้าก็เลยไม่เคยเจอพวกท่านมาก่อน”
เขาเงยหน้าแล้วดวงตากลมโตของเขาก็เป็นประกายเหมือนหมู่ดาว
“พี่สะใภ้ ข้าคิดถึงท่านพ่อท่านแม่ที่ข้าไม่เคยเจอ ถ้าข้าหาพวกเขาเจอแล้วได้อยู่กับพวกเขา ข้าก็ยอมทนความลำบากและเสี่ยงตายทุกอย่าง”
อวิ๋นลั่วเฟิงรู้สึกเหมือนหัวใจของนางถูกบีบแล้วนางก็เงียบไป ตั้งแต่ที่เยี่ยเสียเกิด จวินเฟิ่งหลิงและเยี่ยจิ่งเฉินจากตระกูลเยี่ยไปแล้วตอนนี้ก็ผ่านมาห้าปีแล้ว ห้าปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยเห็นใบหน้าบิดามารดาหรือได้รับความรักจากพวกเขาแต่ว่าเขาก็ไม่โกรธบิดามารดาที่ ‘ไร้ความรับผิดชอบ’
เขาเข้าใจว่าท่านพ่อท่านแม่ของเขาต้องออกจากบ้านไปเพื่อพัฒนาความแข็งแกร่งของพวกเขาดังนั้นเขาจึงออกจากตระกูลเยี่ยเพื่อไปตามหาพวกเขา…
“ข้ารู้ว่าหลายปีที่ผ่านมาคงไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเจ้า” อวิ๋นลั่วเฟิงยื่นมือออกไปแล้วดึงเยี่ยเสียเข้ามากอด
เมื่อเยี่ยเสียได้กลิ่นสมุนไพรจางๆ จากตัวหญิงสาว เขาก็ผ่อนคลาย เขาไม่สามารถอดกลั้นความโศกเศร้าที่ผ่านมาหลายปีของเขาได้แล้วกอดเอวอวิ๋นลั่วเฟิงแน่นก่อนจะร้องไห้เสียงดัง
ไม่ว่าเขาจะมีพรสวรรค์หรือมีชื่อเสียงแค่ไหน เขาก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น…
ด้วยอายุเพียงห้าปีเขาควรได้รับความรักจากบิดามารดาแต่เขาก็ได้รับภาระหน้าที่สำคัญตั้งแต่อายุยังน้อย
“พี่สะใภ้ ข้าอยาก…อยู่กับท่านพ่อท่านแม่มากจริงๆ นะขอรับ”
เขารอมาตลอดชีวิต เพื่อที่จะเติมเต็มความฝันของเขา เขาจึงฝึกหนักเพื่อให้ได้ผลสำเร็จอย่างทุกวันนี้…
“ท่านพ่อท่านแม่เจ้าไม่มีทางเลือกอื่น ข้าหวังว่าเจ้า…จะไม่โทษพวกเขา” อวิ๋นลั่วเฟิงหลุบตาต่ำ ถ้าไม่ใช่เพราะนางกับอวิ๋นเซียว จวินเฟิ่งหลิงก็คงไม่ต้องจากลูกๆ ของนางแล้วออกจากบ้านไป
เยี่ยเสียปาดน้ำตาแล้วส่งยิ้มสดใสมาให้นาง “ข้ารู้ ข้าไม่เคยโทษพวกเขาขอรับ…”
“ท่านชวีโยวขอรับ”
ตอนนั้นเองก็มีบ่าวของตระกูลชวีคนหนึ่งรีบหุนหันเข้ามา เขาไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้วรีบวิ่งไปหาชวีโยว
“ข่าวดีขอรับ! นายท่านเจอเด็กผู้หญิงที่จะมาเป็นภรรยาของนายน้อยแล้วขอรับ เด็กผู้หญิงคนนี้มีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมและนายน้อยก็พอใจในตัวนางมาก ไม่แน่ในอีกสองสามปี นายน้อยก็อาจจะมีทายาทแล้วขอรับ”
…………………………………..
ตอนที่ 1647 ความโกรธของเยี่ยเสีย (1)
ชิงมู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย
นายน้อยของตระกูลชวีเกิดมาเป็นโรคจิตเสื่อม แต่ว่าตั้งแต่นายท่านชวีให้กำเนิดบุตรชายด้วยเหตุผลบางอย่างเขาก็กลายเป็นหมันแล้วสามารถบุตรชายได้แค่คนเดีวไปทั้งชีวิตแล้วเพื่อที่จะฟื้นฟูตระกูลชวี นายท่านชวีหลินตระกูลชวีก็กระตือรือร้นที่จะหาเด็กสาวที่ทั้งงดงามและมีพรสวรรค์มาแต่งงานกับบุตรชายของพวกเขาเมื่อนางโตขึ้น เด็กผู้หญิงคนนั้นโชคร้ายมากจริงๆ ที่ตกอยู่ในมือของตระกูลชวี
ชวีโยวรู้สึกโล่งใจที่ได้ยินอย่างนั้น เขากำลังจะตายแต่เขาก็สามารถตายได้อย่างสบายใจเมื่อรู้ว่าตระกูลชวียังสามารถดำรงอยู่ต่อไปได้ อีกอย่างเรื่องในวันนี้ก็ไม่เกี่ยวกับตระกูลชวี ผู้อาวุโสทั้งสองมีเหตุผลดังนั้นคงไม่โทษตระกูลชวีในเรื่องนี้
“เป็นเรื่องดีที่ตระกูลชวีของพวกเราที่ชวีเย่ว์สามารถหาผู้หญิงมาแต่งงานกับเขาได้”
“แต่ท่านชวีโยวเด็กผู้หญิงคนนั้นไม่ยอมแต่งงนกับนายน้อยและนายท่านก็พยายามทำให้นางเชื่อฟังอยู่ขอรับ ข้าน้อยมั่นใจว่าอีกไม่กี่วันเด็กผู้หญิงที่ชื่อเยี่ยจวินคนนั้นจะกลายเป็นนายหญิงน้อยของตระกูลชวีของพวกเราแน่นอนขอรับ”
เยี่ยจวิน?
ชื่อนี้ทำให้เหมือนมีค้อนหนักๆ ทุบเข้าที่หัวใจของเยี่ยเสีย
ชวีโยวตัวสั่นจนเกือบจะทรุดลงไปที่พื้นอีกครั้ง ใบหน้าของเขาซีดเผือดจนน่ากลัว “เจ้าว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไรนะ”
บังเอิญ เรื่องนี้ต้องเป็นเรื่องบังเอิญแน่นอน!
ถึงแม้ว่าคนของตระกูลชวีจะไม่รู้จักชื่อของคุณหนูตระกูลเยี่ยแต่เขาที่เป็นผู้อาวุโสของหอแพทย์ต้องรู้แน่นอนอยู่แล้ว…
“นางชื่อเยี่ยจวินขอรับ เด็กผู้หญิงคนนั้นน่ารักมากและดูเหมือน…” บ่าวรับใช้เหลือบไปเห็นเยี่ยเสียที่อยู่ข้างๆ ก็พูดด้วยความแปลกใจ “เหมือนเด็กผู้ชายคนนี้เลยขอรับ”
ตูม!
ชวีโยวรู้สึกเหมือนถูกอสนีบาตแล้วล้มลงที่พื้นอีกครั้ง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เขาดูเจ็บปวดมาก
จบสิ้นกันแล้ว!
เขาเคยคิดว่าตระกูลชวีจะรอดผลหายนะครั้งนี้ไปได้แต่ใครจะคิดว่าพวกเขาถึงกลับกล้าลักพาตัวคุณหนูตระกูลเยี่ยกัน…
ครั้งนี้ไม่มีใครสามารถช่วยตระกูลชวีได้แล้ว
เยี่ยเสียกำหมัดแน่น ดวงตากลมโตของเขาเต็มไปด้วยความเดือดดาล “เด็กผู้หญิงที่ถูกจับมาอยู่ที่ไหน” เขากัดฟันแน่นจนคนรอบข้างได้ยินฟันเสียดสีกันอย่างชัดเจน
บ่าวรับใช้ลังเลอยู่ชั่วครู่แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร เยี่ยเสียก็เตะเขาออกจากห้อง เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการว่าเด็กอายุเพียงห้าปีจะมีพละกำลังมากขนาดนี้…
“ท่านปู่ชิงมู่” เยี่ยเสียหันไปหาชิงมู่ “พาข้าไปที่ตระกูลชวีทีขอรับ!”
เขาไม่มีทางละเว้นใครก็ตามที่กล้าแตะต้องน้องสาวของเขา!
เสี่ยวโม่ยกยิ้มแล้วมองชวีโยวที่กระแทกตัวนั่งลงที่พื้น “คนของตระกูลชวีช่างกล้าหาญโดยแท้ ชายชราคนนี้กล้าใส่ร้ายว่านายหญิงเป็นสายลับส่วนบุตรชายของเขาก็ลักพาตัวน้องสาวของสามีนายหญิง คิก ข้าคิดว่าพวกเขาคงเบื่อที่จะมีชีวิตแล้วล่ะ”
ใครบ้างในแดนลับแลไม่รู้นิสัยและแนวทางของนายหญิงของเขา ลักพาตัวเยี่ยจวินงั้นหรือ พวกเขาต้องส่งตระกูลชวีไปลงนรกแน่นอน!
อวิ๋นลั่วเฟิงครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “เสี่ยวโม่ พวกเราไปดูกันเถอะ” กลิ่นอายฆ่าฟันค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้างดงามของนาง…
ท่านพ่อและท่านแม่ออกจากบ้านไปเพื่อนางและอวิ๋นเซียว ดังนั้นนางไม่มีทางยอมใครมาทำร้ายลูกๆ ของพวกเขาแน่!
