ตอนที่ 1682 เสี่ยวไป๋ตื่นแล้ว (8)
ใบหน้าของผู้อาวุโสชุดเขียวมืดครึ้ม “แม่นาง เจ้าหมายความว่าอย่างไร เจ้ากำลังดูถูกพวกเราอย่างนั้นหรือ” อวิ๋นลั่วเฟิงทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงของพวกนางแล้วนับเลขต่อไป
“สาม…” ทันใดนั้นรอยยิ้มร้ายกาจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้างดงามของนางขณะที่สายตาของนางตกไปอยู่ที่ซูจวิ้นที่กำลังจะหนี
“เจ้ามั่นใจหรือว่าข้าเป็นคนลักพาตัวเสี่ยวไป๋”
เมื่อได้ยินคำพูดของอวิ๋นลั่วเฟิง ฝีเท้าของซูจวิ้นก็หยุดแล้วเงยหน้ามองด้วยความตกใจ เขาจ้องใบหน้าที่มีรอยยิ้มของหญิงสาว
เมื่อเห็นรอยยิ้มในดวงตาของนาง ความรู้สึกไม่สบายใจก็พุ่งขึ้นในหัวใจของเขา ก่อนที่เขาจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจนทำให้ทุกคนได้ยิน
“อาจารย์เจ้าคะ สตรีที่ชื่อปี้เซียวเป็นอะไรกันแน่ เหตุใดนางถึงเรียกข้าว่าท่านผู้สืบทอด ยิ่งไปกว่านั้น นี่ข้าอยู่ที่ไหนกันเนี่ย”
หลินรั่วไป๋หันหน้าไปมาแล้วออกมาจากภายในต้นไม้แห่งชีวิต ทันทีที่นางลืมตานางก็ตกใจกับสิ่งที่เห็น
นี่…เกิดอะไรขึ้นกันแน่ อาจารย์ของนางกำลังต่อสู้กับคนอื่นอยู่งั้นหรือ ไม่สิ! ในฐานะที่นางเป็นศิษย์ ข้าจะต้องช่วยอาจารย์!
เมื่อคิดได้อย่างนั้น หลินรั่วไป๋ก็กำหมัดแล้วเผยรอยยิ้มร้ายกาจบนใบหน้าของนาง
อันที่จริงตอนที่อวิ๋นลั่วเฟิงนับถึงสามก็คือตอนที่หลินรั่วไป๋ได้สติกลับมาแต่ว่านางกำลังตกใจกับปี้เซียวและตะลึงไปชั่วครู่ ใครจะคิดว่าปี้เซียวจะไม่อธิบายนางก่อนแล้วแตะนางออกมาจากต้นไม้แห่งชีวิต จนถึงตอนนี้นางก็ยังสับสนอยู่
“ปี้เซียว? ต้นไม้แห่งชีวิต ปี้เซียวงั้นหรือ” ร่างของฉินเสวี่ยแข็งค้างแล้วจ้องไปที่อวิ๋นลั่วเฟิงโดยไม่ละสายตา “ดังนั้นเจ้าก็เป็นขโมยต้นไม้แห่งชีวิตไปสินะ…”
นางได้ยินเพียงชื่อของปี้เซียวและมองข้ามชื่อที่ปี้เซียวใช้เรียกหลินรั่วไป๋…
“หุบปากซะ!” ผู้อาวุโสชุดน้ำเงินที่ตอนแรกชะงัก จู่ๆ ก็ตบหน้าฉินเสวี่ยทันใดนั้นใบหน้าของนางบวม
“ผู้…ผู้อาวุโส…”
ผู้อาวุโสชุดน้ำเงินรีบเดินเข้าไปหาหลินรั่วไป๋และทำให้นางตกใจ หลังจากที่นางได้สติ นางก็ตะโกนขึ้นอย่างโมโหว่า “ไสหัวไป!”
ใครก็ตามที่สู้กับอาจารย์ของนางต้องไม่ใช่คนดีแน่นอน!
ปัง!
ความแข็งแกร่งของหลินรั่วไป๋พุ่งเข้าโจมตีผู้อาวุโสชุดน้ำเงินแต่ผู้อาวุโสก็ไม่ได้แสดงท่าทีป้องกันแล้วถอยหลังไปทันที
ทันทีที่หลินรั่วไป๋โจมตีผู้อาวุโสชุดน้ำเงินก็สังเกตเห็นแสงสีแดงในดวงตาของเด็กสาว…
ประกายสีแดงไม่ใช่ประกายกระหายเลือดแต่เป็นประกายของเปลวเพลิงและปกคลุมทั่วนัยน์ตาของนางก่อนจะหายไป
“ใช่จริงๆ เป็นนาง นางเป็นบุตรของหัวหน้าเผ่า ข้าไม่มีทางเข้าใจผิดแน่!”
ฉินเสวี่ยตะลึง เด็กสาวคนนี้เป็นบุตรของผู้นำเผ่างั้นหรือ ถ้านางได้ยินไม่ผิด ดูเหมือนว่านางจะเรียกอวิ๋นลั่วเฟิงว่าอาจารย์…
“อาจารย์เจ้าคะ ยายแก่โรคจิตพวกนี้เป็นใครกัน” หลินรั่วไป๋พูดแล้วเอียงคอหันไปหาอวิ๋นลั่วเฟิงแต่ว่านางก็สังเกตเห็นเสี่ยวโม่ที่ยืนอยู่ข้างอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วทันใดนั้นดวงตานางก็เป็นประกายทันที…
เสี่ยวโม่ที่ตอนแรกกำลังคิดเรื่องคำถามเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเขาก็เห็นว่าหลินรั่วไป๋พุ่งเข้ามาหาเขา ที่สำคัญนางยังเข้ามากอดคอเขาไว้แน่นและจุมพิตเข้าที่ริมฝีปากของเขา
เสี่ยวโม่รู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่าและตะลึงไปทันที
จูบแรกของเขา…ถูกเด็กผู้หญิงคนนี้ขโมยไปงั้นหรือ
ถึงแม้ว่าหลินรั่วไป๋จะเคยจูบเขามาก่อนแต่ก็มักจะเป็นการจูบที่แก้มแต่ครั้งนี้นางถึงกลับกล้าจูบที่ริมฝีปากของเขาเลยหรือ
“เสี่ยวโม่ ข้าคิดถึงเจ้ามากๆ เลย!” หลินรั่วไป๋หัวเราะคิกคักแล้วพูดว่า “ตอนนี้ข้าหายดีแล้ว ข้าอยากจะรักษาสัญญาที่ข้าให้ไว้แล้วแต่งงานกับเจ้า”
…………………………………..
ตอนที่ 1683 เสี่ยวไป๋ตื่นแล้ว (9)
เสี่ยวโม่หน้าแดง ถ้าเสี่ยวไป๋พูดแบบนี้เมื่อสองสามปีก่อน เขาต้องปฏิเสธแน่นอน
แต่ว่าตอนนี้…เขาเขินจนพูดไม่ออกสักคำเดียว อันที่จริงเขารู้สึกอยากจุมพิตที่ริมฝีปากนุ่มนิ่มและหอมของเด็กสาวอีกครั้ง
“เป็นเจ้าเองหรือ” ในที่สุดหลินรั่วไป๋ก็หันไปเห็นซูจวิ้นแล้วใบหน้าน่ารักของนางก็มืดครึ้มทันที
ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้หลินรั่วไป๋จะสูญเสียความทรงจำแต่นางก็จำทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตอนนั้นได้แม่นยำและรู้ว่าซูจวิ้นตอแยนาง
ซูจวิ้นที่ตอนแรกตั้งใจจะหนีแต่เมื่อได้ยินคำพูดของหลินรั่วไป๋ความสนใจของทุกคนก็พุ่งมาที่เขาแล้วทำให้เขาหมดโอกาสหนี ใบหน้าหล่อเหลาของเขาซีดเผือด
“ฮึ่ม!” หลินรั่วไป๋ยืนเอามือเท้าสะเอวแล้วเชิดหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง “ตอนแรกที่ข้าสูญเสียความทรงจำ ข้าก็ไม่รู้ความอะไรสักอย่างจึงถูกคนอย่างเจ้าหลอกแล้วยังใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตั้งหนึ่งปี! เจ้าต้องการให้ข้าทิ้งอาจารย์ไปงั้นหรือ นางไม่ใช่แค่ผู้มีพระคุณแต่ทุกอย่างที่ข้ามีในวันนี้ก็เป็นนางที่สั่งสอนข้าทั้งนั้น!”
หลินรั่วไป๋ก็ยิ่งโมโหเมื่อนึกถึงเรื่องทุกอย่างในอดีต นางถึงขั้นอยากจะกลับไปตบหน้าตัวเองในตอนนั้นจริงๆ เหตุใดนางถึงเชื่อคนแบบนี้ไปได้และยังสร้างปัญหาให้อาจารย์อีก
พูดจบหลินรั่วไป๋ก็เงียบไปพักหนึ่งก่อนพูดต่อ
“อาจารย์ของข้าเป็นครอบครัวคนเดียวที่เหลืออยู่ดังนั้นข้าจะทอดทิ้งครอบครัวของข้าแล้วติดตามเจ้าไปทำไม”
ทันใดนั้นทุกคนในเผ่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ก็จ้องไปที่ซูจวิ้น สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อและยังมีความเดือดดาลอยู่ในนั้น…
แน่นอนสายตาที่เกรี้ยวกราดที่สุดมาจากฉินเสวี่ย
หลินรั่วไป๋ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นและยังร่ายความผิดของซูจวิ้นต่อไป
“ที่สำคัญข้าก็มีเสี่ยวโม่อยู่แล้วดังนั้นเป็นไปไม่ได้ที่ข้าไปชอบเจ้า สามีที่ข้าจะแต่งงานด้วยมีแค่เสี่ยวโม่คนเดียวแต่เจ้ากลับใช้เรื่องนี้วางแผนทำร้ายอาจารย์กับเสี่ยวโม่งั้นหรือ ข้าไม่มีทางให้อภัยเจ้าแน่!”
สีหน้าของซูจวิ้นซีดจนเปลี่ยนเป็นสีขาวและยังคงซีดอย่างต่อเนื่อง
ฉินเสวี่ยตะโกนขึ้นแล้วกระโจนเข้าหาซูจวิ้นก่อนจะเตะเข้าที่หน้าอกของเขาจนทำให้เขากระเด็นออกไปทันที
แค่เตะก็ไม่ยังพอ นางยังพุ่งเข้าไปหาซูจวิ้นแล้วต่อยเข้าที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขาโดยมีน้ำตาแห่งความโกรธไหลออกจากดวงตา
“ไอ้ชั่ว เจ้าหลอกข้า เจ้ากล้าหลอกข้า!” ฉินเสวี่ยตะโกนจนเสียงแหบด้วยหวังว่านางจะสามารถระบายความโกรธลงที่ซูจวิ้นได้
“ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าน้องสาวข้าก็คงไม่ตาย แล้วเผ่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ของพวกเราก็คงไม่ต้องสูญเสียคนไปมากขนาดนี้ แล้วข้าก็ไม่ต้องมาทำความผิด! ทั้งหมดเป็นความผิดของเจ้า เจ้าโกหกจนทำให้มีหลายชีวิตต้องตาย!”
ซูจวิ้นถูกต่อยโดยปกป้องตัวเองไม่ได้ ไม่นานใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็บวมจนเหมือนหัวหมูและมีเลือดไหลออกจากปาก
หลิวรั่วไป๋มองอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างสับสน “อาจารย์ เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ”
ตอนนั้นเองเสี่ยวโม่ก็ได้สติแล้วเดินมายืนข้างอวิ๋นลั่วเฟิงแต่ว่าสายตาของเขาจ้องอยู่ที่หลินรั่วไป๋อยู่ตลอดเวลา
“เสี่ยวไป๋ เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นแบบนี้…”
ทันทีที่เสี่ยวโม่เล่าทุกอย่างออกมาจนหมดหลินรั่วไป๋ก็รู้ว่าตัวเองคือผู้สืบทอดและซูจวิ้นก็ใช้เรื่องนี้มาใส่ร้ายอวิ๋นลั่วเฟิง ตัวนางก็โกรธจนลุกเป็นไฟทันที นางหันไปหาฉินเสวี่ยอย่างโกรธจัด
“หลีกไป! ให้ข้าทำเอง!”
ใครก็ตามที่กล้ารังแกอาจารย์ต้องตาย!
