ตอนที่ 1758 การตายของไป๋ซู่ (3)
มังกรบรรพบุรุษงั้นหรือ
บุรุษชุดน้ำเงินหรี่ตา “เจ้ารู้อะไรบ้าง”
มังกรบรรพบุรุษงั้นหรือ หรือว่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับบรรพบุรุษที่เคารพของพวกเขา
ฉินลั่วส่งเสียงขึ้นจมูก “เหตุใดข้าต้องบอกเจ้า ทั้งหมดที่เจ้าต้องรู้ก็มีแค่ข้าเป็นสมาชิกของตระกูลฉินจากเมืองจักรวรรดิ ถ้าเจ้าสังหารข้า ตระกูลฉินต้องไม่ยอมเจ้าแน่!”
ตระกูลฉินจากเมืองจักรวรรดิงั้นหรือ แคว้นเจ็ดเมืองมีสถานที่แบบนั้นด้วยหรือ
ชายในชุดน้ำเงินขมวดคิ้ว ไม่นานเขาก็คลายคิ้วที่ขมวดออกและพริบตาเดียวก็มาปรากฏตัวตรงหน้าฉินลั่ว และฝ่ามือใหญ่ของเขาก็บีบคอนางอย่างแรง
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร อธิบายมาเดี๋ยวนี้!”
ฉินลั่วหัวเราะเบาๆ “ช่วงที่ผ่านมา ข้าใช้ร่างแปลงเพื่อสำรวจแคว้นเจ็ดเมืองและก็ได้รู้ว่าแคว้นนี้ใหญ่มากแค่ไหน และแคว้นเจ็ดเมืองก็ยังมีแดนลับแลและแผ่นดินหลงเซี่ยวอยู่ด้วย…”
บุรุษชุดน้ำเงินไม่ได้พูดอะไรและเพิ่มแรงที่คอของนางมากขึ้น ขณะที่ดวงตาของเขาเป็นประกายเย็นชา
“กลับกัน สถานที่ที่ข้าจากมามีขนาดเล็กมาก ข้าคิดว่าน่าจะขนาดไม่ถึงครึ่งของแคว้นเจ็ดเมืองด้วยซ้ำ แต่แล้วอย่างไร สำหรับคนในพื้นที่เล็กๆ แบบพวกเราแล้ว แคว้นเจ็ดเมืองก็แค่ถิ่นทุรกันดารและอ่อนแอจนน่าเหยียดหยาม”
ดวงตาของชายในชุดน้ำเงินมืดครึ้ม “ยังมีสถานที่เล็กๆ ในแคว้นเจ็ดเมืองที่ยังไม่เป็นที่รู้จักอีกหรือ เจ้า เจ้าควรจะบอกทุกอย่างที่เจ้ารู้ให้ข้าฟังดีกว่า! ไม่อย่างนั้น ข้าก็มีอีกเป็นร้อยวิธีที่จะทำให้เจ้าได้มีชีวิตที่แย่ยิ่งกว่าความตาย!”
“ฮึ!” ฉินลั่วหัวเราะคิกคัก “เจ้ารู้จักสมุนไพรพลังฌานหรือไม่ อ้อ จริงสิ สถานที่ล้าหลังแบบนี้จะไปรู้จักสมุนไพรพลังฌานได้อย่างไร! ดูสมุนไพรที่พวกเจ้าปลูกกันสิ พวกมันไม่ได้มีพลังฌานอยู่ภายในแม้แต่นิดเดียว พวกวัชพืชน่าสงสารเหล่านั้นจะเรียกว่าสมุนไพรได้อย่างไร สมุนไพรที่แท้จริงต้องดูดซับพลังฌานของสวรรค์และปฐพี สมุนไพรพลังฌานที่ถูกสร้างขึ้นจะสามารถรักษาความเจ็บป่วยได้ทุกชนิดและสร้างปาฏิหาริย์! ด้วยพลังฌานบางเบาในแคว้นเจ็ดเมืองของเจ้า ไม่มีทางที่จะปลูกสมุนไพรที่แท้จริงได้!”
ชายในชุดน้ำเงินขมวดคิ้วแน่นขึ้น “ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่เต็มใจบอกเรื่องที่เจ้ารู้ ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะเอาตัวเจ้ากลับไปพบนายท่านและนายหญิง!”
ฉินลั่วหลับตาและไม่สนใจจะมองบุรุษในชุดสีน้ำเงินมากไปกว่านี้ ใบหน้าของนางยังเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม เห็นได้ชัดว่านางไม่ให้ความสำคัญกับเขา …..
ขณะเดียวถึงแม้ว่าอันตรายต่อตระกูลจวินจะถูกกำจัดแล้ว แต่จวนทั้งหมดก็พังราบเป็นหน้ากลอง
ตอนแรกอวิ๋นลั่วเฟิงตั้งใจจะมาเก็บศพของไป๋ซู่กับจิ่นอวี้แต่นางก็หาเศษเสี้ยวอะไรที่หลงเหลือไว้ไม่เจอแม้แต่น้อยราวกับว่าพวกเขาได้กลายเป็นเถ้าถ่านและกระจายไปทั่วแล้ว
โชคดีที่เมืองบูรพาไม่ได้อยู่ไกลจากเมืองวิญญาณดังนั้นหงหลิงจึงเชิญทุกคนไปเป็นแขกที่เมืองบูรพา
ตกกลางคืนภายในจวนเจ้าเมืองบูรพาและทุกคนก็กำลังอยู่ในดินแดนแห่งความฝัน อวิ๋นลั่วเฟิงก็ดึงมือของอวิ๋นเซียวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงลึกลับว่า “อวิ๋นเซียว ข้าจะพาเจ้าไปที่ที่หนึ่ง”
โดยไม่รอให้อวิ๋นเซียวตอบตกลง อวิ๋นลั่วเฟิงก็พาเขาเข้าไปในโลกคัมภีร์เซียนโอสถ เพราะว่าขั้นพลังของอวิ๋นลั่วเฟิงเพิ่มขึ้นทำให้โลกคัมภีร์เซียนโอสถเปลี่ยนไปจากตอนแรกอย่างสิ้นเชิง
ภายในโลกคัมภีร์ไม่มีกลางวันและกลางคืน และจะมีผืนนภาสีฟ้าและก้อนเมฆสีขาวอยู่เสมอ เป็นโลกที่แต่เดิมทั้งเล็กและมีวัชพืชอยู่เต็มไปหมด แต่ตอนนี้เมื่อได้รับการจัดการดูแล พื้นที่ก็เต็มไปด้วยสมุนไพรจำนวนมหาศาล
อวิ๋นเซียวไม่ใช่แพทย์แต่เขาก็ยังสัมผัสได้ถึงพลังฌานที่อุดมสมบูรณ์ภายในสมุนไพรเหล่านี้
“อวิ๋นเซียว ข้ามาอยู่ที่นี่ได้สิบปีแล้วและสิบปีนี้เจ้าก็เป็นคนเดียวที่ได้เข้ามาในโลกคัมภีร์เซียนโอสถ” อวิ๋นลั่วเฟิงหันไปมองอวิ๋นเซียวและถามช้าๆ ว่า “ท่านโกรธข้าหรือไม่ที่ปิดบังท่านมานาน”
ทันทีที่อวิ๋นลั่วเฟิงพูดจบ ตัวนางก็กระแทกเข้ากับแผงอกกว้าง
…………………………
ตอนที่ 1759 การตายของไป๋ซู่ (4)
ร่างของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความอบอุ่นจนทำให้หัวใจของนางถูกปกคลุมด้วยความอบอุ่นเช่นเดียวกัน
“ข้ามีความสุขมาก” เสียงแหบของชายหนุ่มดังขึ้นที่ข้างหูของนาง
“อวิ๋นเซียว…” อวิ๋นลั่วเฟิงเงยหน้ามองด้วยความงุนงง
อวิ๋นเซียวถูคางของเขากับศีรษะของนาง “ข้ามีความสุขมากที่ท่านเปิดเผยความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดให้ข้าฟัง”
หลังจากที่เห็นพื้นที่เหล่านี้ อวิ๋นเซียวก็เข้าใจว่าเหตุใดอวิ๋นลั่วเฟิงถึงต้องเก็บสมุนไพรจำนวนมาก เห็นได้ชัดว่านี่เป็นความลับที่ใหญ่ที่สุดของนาง ในที่สุดนางก็ยอมแบ่งปันความลับทั้งหมดของนางให้กับเขาดังนั้นเขาจะไม่มีความสุขได้อย่างไร
“ความจริงแล้ว ข้าอยากจะพาท่านเข้ามาที่นี่ตั้งนานแล้ว” อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้ม “แต่ว่านอกจากสัตว์วิญญาณอสูรและข้าแล้วสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ก็ไม่สามารถเข้ามาที่นี่ได้ เสี่ยวโม่บอกว่าจนกว่าข้าผ่านด่านเลื่อนขั้นเป็นจักรพรรดิปราชญ์ระดับสูง ข้าถึงจะพาคนอื่นเข้ามาที่นี่ได้”
“เสี่ยวโม่?” อวิ๋นเซียวขมวดคิ้ว
อวิ๋นลั่วเฟิงหัวเราะเบาๆ “ข้าจะไม่ได้บอกตัวตนของเสี่ยวโม่ให้ท่านรู้เลย เสี่ยวโม่เป็นวิญญาณผู้พิทักษ์โลกคัมภีร์เซียนโอสถและยังเป็นสิ่งมีชีวิตที่เกิดจากพลังฌานภายในโลกคัมภีร์เซียนโอสถด้วย”
“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ข้าจะช่วยท่านเอง” อวิ๋นเซียวพูดขณะมองอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างจริงจัง
“อะไรนะ” อวิ๋นลั่วเฟิงสะดุ้งแล้วมองอวิ๋นเซียวอย่างงุนงง
“ท่านต้องเก็บสมุนไพรเหล่านี้ด้วยตัวเองใช่หรือไม่” ดวงตาของอวิ๋นเซียวปรากฏความปวดใจ “นับจากนี้ข้าจะช่วยท่านเอง”
ในที่สุดอวิ๋นลั่วเฟิงก็เข้าใจ อวิ๋นเซียวทนไม่ได้ที่นางต้องทำงานหนักดังนั้นเขาก็เลยอยากรับหน้าที่ที่ลำบากในการเก็บสมุนไพร
“อวิ๋นเซียว ท่านเข้าใจผิด สมุนไพรเหล่านี้เสี่ยวโม่เป็นคนปลูก ข้าแค่ยกให้เขา” อวิ๋นลั่วเฟิงสำรวจรอบๆ และสังเกตเห็นต้นไม้โบราณที่กลางพื้นที่ “อีกอย่าง ต้นไม้ต้นนั้นคือต้นไม้แห่งชีวิต ผลของมันสามารถยืดอายุขัยท่านได้”
อวิ๋นลั่วเฟิงดึงอวิ๋นเซียวไปที่ต้นไม้แห่งชีวิต
ปี้เซียวที่ตอนแรกกำลังดูดซับพลังฌานภายในมิติก็สัมผัสได้ว่าอวิ๋นลั่วเฟิงและอวิ๋นเซียวเดินเข้ามาหานาง ดวงตากระจ่างใสของนางก็ปรากฏความปิติยินดี
“นายหญิง ท่านมาแล้วหรือ พลังฌานภายในโลกคัมภีร์เซียนโอสถอุดมสมบูรณ์มาก ข้าพึ่งออกผลมาได้อีกสองผลเจ้าค่ะ”
ปี้เซียวส่งผลไม้แห่งชีวิตทั้งสองผลให้เหมือนนางกำลังเสนอสมบัติล้ำค่าและวางลงบนมือของอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างร่าเริง
“ไม่เลวเลย ข้าจะรับผลไม้แห่งชีวิตทั้งสองผลนี้ไว้แล้วกัน” อวิ๋นลั่วเฟิงรับผลไม้แห่งชีวิตมาอย่างไม่มีพิธีรีตอง จากนั้นไม่นาน นางก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยิบเมล็ดพันธุ์ที่เฉินอวี้ชิงให้มาออกมา
“ปี้เซียว เจ้าเคยเห็นเมล็ดพันธุ์แบบนี้มาก่อนหรือไม่”
ปี้เซียวมองเมล็ดพันธุ์สีแดงชาดในฝ่ามือของอวิ๋นลั่วเฟิง นางขมวดคิ้วขณะพิจารณาเมล็ดพันธุ์ ทันใดนั้นนางก็นึกบางอย่างออกแล้วสะท้านไป “นี่เป็นเมล็ดต้นเขฬะ[1]มังกร!”
“ต้นเขฬะมังกรงั้นหรือ” อวิ๋นลั่วเฟิงขมวดคิ้วแล้วถาม “ต้นเขฬะมังกรคอต้นอะไร”
“นายหญิง ต้นเขฬะมังกรเป็นต้นไม้ที่ดีมาก!” ดวงตาของปี้เซียวเป็นประกายตื่นเต้น “ตามตำนานกล่าวว่า มังกรที่ทรงพลังตัวหนึ่งใช้แก่นเลือดทั้งหมดของเขาเพื่อเลี้ยงดูต้นเขฬะมังกร ท่านย่อมรู้ว่าพลังของแก่นเลือดมังกรดีอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นก็คงไม่ต้องพูดถึงผลจากต้นเขฬะมังกรที่ถูกฟูมฟักโดยแก่นเลือดมังกรทั้งหมด”
“มังกรตัวนี้ไม่ได้มีชีวิตยืนยาวดังนั้นเขาจึงเลี้ยงดูเมล็ดพันธุ์นี้ก่อนที่เขาจะตายและวางแผนที่จะสร้างประโยชน์ให้คนรุ่นหลัง ใครจะไปรู้ว่า…จะไม่มีใครจากเผ่ามังกรที่สามารถปลูกผลเขฬะมังกรได้ แม้แต่ยอดฝีมือของเผ่ามนุษย์ก็สรุปกันว่าเป็นไปไม่ได้”
[1] เขฬะ แปลว่า น้ำลาย
