ตอนที่ 1330 สวะ (4)
ไม่แปลกที่หงหลวนจะหลงใหลนาง
“เจ้าสำคัญกว่าหงหลวน” หลิงเฉินรีบเข้าไปหาเซี่ยชูแล้วจับไหล่บอบบางของนาง ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความรักใคร่ “ถ้าไม่ใช่เพราะท่านพ่อบอกว่าข้าจะแต่งกับเจ้าไม่ได้ถ้าข้าไม่แต่งงานกับหงหลวน ข้าไม่มีทางแต่งงานกับนาง นางเป็นสตรีอารมณ์ร้าย ไม่มีอะไรเทียบได้กับคนที่มอบความรักความเอาใจใส่ให้คนอื่นแบบเจ้า”
เซี่ยชูฝังศีรษะไว้ในแขนของหลิงเฉิน ใบหน้านางทั้งบอบบางซีดขาว “นายน้อยหลิง เป็นความผิดของข้าเองเจ้าค่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะข้า ท่านกับคุณหนูหงหลวนก็คงแต่งงานกันไปแล้ว หากคุณหนูหงหลวนไม่ต้องการให้ข้าอยู่ ข้าก็ยินดีจากไป ตราบใดที่ท่านสบายดี ข้ายินดีทำทุกอย่างเจ้าค่ะ”
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นพร้อมน้ำตาที่คลอเบ้า น้ำเสียงของนางอ่อนโยนและนุ่มนวลจนทำให้ไม่มีบุรุษคนไหนต้านท่านเสน่ห์ของนางได้
“เจ้าพูดเรื่องอะไร ข้าไม่มีทางทิ้งเจ้า ข้าแค่รู้สึกเสียใจที่เจ้าเป็นได้แค่อนุเท่านั้น!” หลิงเฉินโอบกอดไหล่ของเซี่ยชู “ในชีวิตข้า เจ้าเป็นเพียงคนเดียวที่ข้าเห็นใจ”
เซี่ยชูส่ายหน้า “ไม่ คนที่ท่านต้องรู้สึกเห็นใจคือคุณหนูหงหลวนนะเจ้าคะ”
“นาง?” หลิงเฉินเยาะเย้ย “แค่นางได้เป็นภรรยาข้าก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรือ ข้ายังต้องมีนางเป็นคนรักเพียงคนเดียวอีกหรือ น่าขำ! แล้วนางก็ได้แมงดากลับมาด้วยหลังจากหนีออกจากบ้าน!”
“อะไรนะเจ้าคะ” เซี่ยชูยกมือปิดปากด้วยความตกใจ “คุณหนูหงหลวนทรยศท่านหรือเจ้าคะ นาง…นางกล้าทำเรื่องเลวร้ายอย่างนี้ได้อย่างไร สตรีควรซื่อสัตย์กับสามีและไม่ควรทรยศเขาจนกว่าจะตาย!”
พูดจบเซี่ยชูก็กล่าวคำสาบาน “นายน้อยเฉินเจ้าคะ ชีวิตนี้ข้าไม่มีทางนอกใจท่านเด็ดขาด! โชคไม่ดีที่ครอบครัวไม่มีอำนาจพอ ดังนั้นข้าเลยเป็นภรรยาท่านไม่ได้ ไม่อย่างนั้นข้าจะเติมเต็มหน้าที่ของภรรยาและดูแลครอบครัวอย่างดีและจะเลือกอนุที่เหมาะสมให้ท่านด้วย!”
นางต้องการจะสื่อว่าหงหลวนไม่สามารถทำหน้าที่ภรรยาได้เพราะไม่ยอมให้หลิงเฉินรับอนุ ในฐานะภรรยา ไม่ใช่ว่านางควรช่วยสามีเลือกอนุและดูแลจัดการครอบครัวให้ดีหรอกหรือ
ถึงแม้หงหลานจะเป็นทายาทของจวนเจ้าเมือง แม้นางจะไม่ได้ไปเมืองอุดรแต่ต้องอยู่สืบทอดเมืองบูรพาหลังจากแต่งงานกับหลิงเฉิน… นางก็ไม่มีสิทธิ์หยุดไม่ให้หลิงเฉินรับอนุ!
ภรรยาต้องทำหน้าที่ตัวเองให้ดี ไม่อย่างนั้นนางก็ไม่มีคุณสมบัติเป็นภรรยา!
“ถ้าหงหลวนเข้าใจได้อย่างเจ้า ข้าก็คงไม่ต้องกังวลขนาดนี้” หลิงเฉินถอนหายใจอย่างหมดหนทาง
“นายน้อยหลิงเจ้าคะ คุณหนูหงหลวนต้องกลัวว่าข้าจะแย่งตำแหน่งมาจากนาง ดังนั้นนางเลยทำตัวแบบนี้ พรุ่งนี้ข้าจะไปคุยกับนางแล้วอธิบายทุกอย่างเอง ท่านคิดว่าอย่างไรเจ้าคะ” เซี่ยชูพูดอย่างนุ่มนวลขณะจับมือหลิงเฉิน
หลิงเฉินหยุด “ชูเอ๋อร์ เจ้ายังไม่หายดี เจ้าไม่ควร…”
“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ชีวิตข้าถูกท่านช่วยเอาไว้ ดังนั้นหน้าที่ข้าคือไปอธิบายเรื่องนี้แม้ข้าจะยังป่วยอยู่ก็ตาม!” เซี่ยชูมองหลิงเฉินอย่างรักใคร่ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าซีดของนาง
บุรุษทุกคนล้วนรู้สึกดีกับสตรีที่เข้าใจและหลงใหลรักใคร่ตัวเองเหมือนอย่างเซี่ยชู
หลิงเฉินรู้สึกลึกซึ้ง “ชูเอ๋อร์ เจ้าทำเพื่อข้ามากมายเหลือเกิน ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง”
“สัญญาเท่านี้ก็เพียงพอสำหรับข้าแล้วเจ้าค่ะ” เซี่ยชูยกมือขึ้นโอบคอหลิงเฉินแล้วยื่นริมฝีปากนุ่มและอุ่นลงบนริมฝีปากเขา…
ภายในห้องอบอวลไปด้วยบรรยากาศมัวเมาและร่างของทั้งคู่ก็รวมเป็นหนึ่ง
ตอนที่ 1331 แกล้งป่วย (1)
ภายในเหลา
ทันทีที่หงหลวนเข้ามาเสี่ยวเอ้อร์ [1] ก็ออกมาต้อนรับอย่างเคารพทันที “คุณหนูหงหลวน ยินดีต้อนรับขอรับ!”
“ตอนข้าไม่อยู่ มีใครใช้ห้องข้าหรือไม่” หงหลวนเหลือบมองเสี่ยวเอ้อร์แล้วถาม
“เอ่อ…” เสี่ยวเอ้อร์ปาดเหงื่อที่หน้าผากแล้วมองหงหลวนอย่างระมัดระวัง “คุณหนูหงหลวน ตอนที่ท่านไม่อยู่ มีครั้งหนึ่งนายน้อยหลิงเฉินมาที่นี่พร้อมเด็กสาวคนหนึ่งขอรับ ข้าน้อยไม่กล้าหยุดนายน้อยหลิงเฉินก็เลย…”
หลิงเฉิน?
กับเด็กสาวคนหนึ่งงั้นหรือ
ประกายเย็นเยือกrาดผ่านดวงตาหงหลวน นางพูดอย่างวางอำนาจว่า “ข้าไม่ต้องการให้ใครแตะต้องของของข้า! โยนโต๊ะกับเก้าอี้ในห้องนั้นทิ้งไปเดี๋ยวนี้แล้วเปลี่ยนชุดใหม่เข้ามาแทน ข้าให้เวลาเจ้าแค่หนึ่งเค่อ [2] อย่าให้สหายข้าต้องรอนาน!”
เสี่ยวเอ้อร์รีบพยักหน้า เมื่อเขาเห็นชายหนุ่มสวมชุดคลุมสีขาวเดินตามหงหลวนมาอย่างใกล้ชิด เขาก็ตะลึงในความหล่อเหลาของชายหนุ่ม หลายปีมานี้เขาเคยเจอผู้คนมามากแต่เขาไม่เคยเจอชายหนุ่มที่ดูดีขนาดนี้ เขางดงามยิ่งกว่าสตรีเสียอีก
“ถ้าเจ้ามองเขาอีกครั้งเดียว ข้าจะควักลูกตาเจ้าออกมา!” เมื่อหงหลวนเห็นเสี่ยวเอ้อร์จ้องหน้าอวิ๋นลั่วเฟิง นางก็ตะคอกเสียงดัง “อีกอย่างในเมื่อข้าจองห้องในเหลาอย่างถาวร ถึงแม้ข้าจะไม่อยู่ ใครก็ไม่มีสิทธิ์ใช้ห้องของข้า ถ้าเจ้ายังกล้าปล่อยให้ใครมาใช้อีก ข้าจะปิดเหลาเจ้า! อวิ๋นลั่วเฟิงไปกันเถอะ”
หงหลวนจับมืออวิ๋นลั่วเฟิงแล้วเดินนำขึ้นไปยังชั้นสอง อวิ๋นลั่วเฟิงยกยิ้มร้าย นางไม่ได้สะบัดมือของหงหลวนออกแต่ยอมให้นางดึงตัวเองขึ้นห้องไป
ปัง!
หงหลวนใช้เท้าถีบประตูห้องให้เปิด กวาดสายตามองห้องสะอาดและหรูหรา แล้วนางก็ขมวดคิ้ว ดวงตาลุกเป็นไฟ
“ดูเหมือนว่าข้าจะรอให้คนของเหลามาทำความสะอาดห้องไม่ได้ ข้าทนเห็นโต๊ะเก้าอี้พวกนี้ไม่ได้อีกต่อไป!”
ตูม!
หงหลวนปล่อยพลังมหาศาลจากแขนเสื้อเพื่อทำลายโต๊ะและเก้าอี้ทั้งหมด นางตบมือแล้วหันไปยิ้มเสี่ยวเอ้อร์ที่รีบวิ่งเข้ามาเพราะได้ยินเสียงดัง “จำไว้ ตั้งแต่ข้าให้เงินเจ้าเพื่อจองห้องนี้ ห้องนี้ก็เป็นของข้า ถ้าไม่มีคำสั่งจากข้า ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามาในห้องนี้! ไสหัวไปเดี๋ยวนี้!”
เสี่ยวเอ้อร์ได้ยินคำพูดนางก็กลัวจนตัวสั่น ไม่นานกลุ่มคนจำนวนหนึ่งก็รีบเข้ามาเอาโต๊ะและเก้าอี้ออกไปก่อนเปลี่ยนตัวใหม่เข้ามาห้อง
หงหลวนนั่งแล้วรินชาให้อวิ๋นลั่วเฟิง จากนั้นนางก็เลิกคิ้วมองอวิ๋นลั่วเฟิง “อวิ๋นลั่วเฟิง เจ้าคิดว่าข้าเผด็จการเกินไปหรือไม่”
“อวิ๋นลั่วเฟิงจิบชาแล้วค่อยๆ วางถ้วยชาลง “เผด็จการไม่ใช่เรื่องผิด ถ้าคนบางคนไม่ชอบนิสัยแบบนี้ของเจ้าก็พิสูจน์แล้วว่าพวกเขาไม่ได้รักเจ้า! อีกอย่างเจ้าไมได้ทำอะไรผิด ในเมื่อเจ้าจ่ายเงินค่าห้องนี้ให้เขาแล้ว พวกเขาก็ไม่มีสิทธิ์อนุญาตให้คนอื่นใช้มัน เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิด!”
หงหลวนหัวเราะ ดวงตามีแต่ความสุข “อวิ๋นลั่วเฟิง ข้าคิดว่า…พวกเราน่าจะเป็นสหายที่ไว้วางใจกันได้นะ”
อวิ๋นลั่วเฟิงหรี่ตา “ข้าก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้น แต่อย่างไรก็ตาม หงหลวนเจ้าช่วยข้าอีกอย่างได้หรือไม่”
“บอกมาก่อน ถ้าข้าช่วยได้ข้าก็จะช่วย”
“ผลไม้วิญญาณ! เจ้าช่วยข้าหาผลไม้วิญญาณแล้วก็…หาว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กที่ติดตามข้ามา”
คนของหงหลวนจัดการเรื่องนี้ได้ดีกว่านาง
——
[1] เสี่ยวเอ้อร์ (小二 xiăo’ èr) บริกรในร้านอาหาร
[2] หนึ่งเค่อ ประมาณสิบห้านาที
