ตอนที่ 1334 แกล้งป่วย (4)
แต่นางไม่คิดว่าชายหนุ่มคนนี้จะยอมรับภายใต้นามของหงหลวน!
ฝูงชนรอบข้างมีปฏิกิริยากับคำพูดของอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วหันไปที่เซี่ยชูอย่างพร้อมเพรียงโดยทันที
“แม่นาง ด้วยพื้นเพเจ้า เจ้าไม่คู่ควรกับนายน้อยหลิงเฉินหรอก เหตุใดเจ้าไม่ถอยไปล่ะ”
“นั่นสิ สิ่งที่คุณชายน้อยน้อยท่านนี้พูดก็ถูกแล้ว ก่อนหน้านี้เจ้าพูดเองว่าเจ้าตั้งใจจะจากนายน้อยหลิงเฉินไป พวกเขาจะได้อยู่ด้วยกัน ตอนนี้เจ้าก็ได้โอกาสแล้ว เหตุใดถึงไม่เต็มใจไป”
“ชิชะ ก็เห็นอยู่ชัดๆ เจ้าจะถามทำไม แต่แรกนางก็ไม่ได้ตั้งใจจะจากไป ก็แค่อยากสร้างเรื่องขึ้นมา สตรีแบบนี้จะเทียบกัวคุณหนูหงหลวนได้อย่างไร”
ถ้าที่นี่เป็นที่อื่น บางทีหลายคนอาจจะคิดว่าเซี่ยชูน่าสงสารแล้วยืนอยู่ข้างนาง แต่ที่นี่คือเมืองบูรพา!
ถึงแม้หงหลวนจะเป็นคนวางอำนาจไปหน่อยแต่นางก็เป็นคนที่ปกป้องพวกพ้องอย่างถึงที่สุด! ตราบใดที่พวกเขาเป็นชาวเมืองบูรพา นางก็ยินดีหยิบยื่นความช่วยเหลือเมื่อใครสักคนลำบาก! เพราะเหตุนี้นางถึงได้รับความรักและเคารพจากชาวเมืองทั่วไปในเมืองบูรพา
ดังนั้นการที่เซี่ยชูอยากชักนำความคิดของคนรอบข้างก็เป็นการเดินหมากที่ดี แต่นางทำผิดที่ไปหน่อย
“ทำไมล่ะ” เซี่ยชูยืนขึ้น สองขาโอนเอนใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา “แค่เพราะพื้นเพข้าแข็งแกร่งไม่พอ ข้าก็เลยต้องรับทนรับการวิจารณ์จากพวกเจ้าแล้วไม่มีสิทธิ์อยู่ร่วมกับคนรักงั้นหรือ อย่าบอกข้านะว่าการตกหลุมรักใครสักคนเป็นเรื่องผิด”
อวิ๋นลั่วเฟิงกอดอกแล้วชำเลืองมองเซี่ยชูด้วยหางตา “ประการแรก เจ้าเป็นคนบอกเองว่าเจ้าต้องการไปเอง ไม่มีใครบังคับเจ้าทั้งนั้น!”
“ประการที่สอง… ในเมื่อเจ้ากับหลิงเฉินรักกันลึกซึ้งขนาดนั้น เจ้าก็แค่อยู่กับเขา แต่ตอนนี้เจ้ากลับมารบกวนหงหลวน ไม่ใช่ว่าเจ้าทำตัวเองหรือ”
เซี่ยชูตัวสั่น “ข้า…ข้าแค่ต้องการช่วยนายน้อยหลิงเฉิน”
“ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นข้าจะให้โอกาสเจ้า ถ้าเจ้าสามารถนั่งคุกเข่าอยู่ตรงนี้ห้าวันห้าคืนบางทีข้าอาจจะลองคิดยกหงหลวนให้เขา!” อวิ๋นลั่วเฟิงดึงมือของหงหลวนแล้วเดินออกไป “ไปกันเถอะ บรรยากาศถูกใครบางคนทำลายไปแล้ว ข้าไม่มีอารมณ์จะอยู่ที่นี่ต่อแล้ว”
ตอนที่นางเดินผ่านเซี่ยชู นางก็หยุดฝีเท้าแล้วพูดเสียงต่ำ “ข้าจะไม่ยอมให้ใครก็ตามทำร้ายหงหลวน ดังนั้น…ถ้าเจ้ารนหาที่ตาย ข้าก็ไม่เกี่ยงที่จะสังหารเจ้า!”
หลังจากทิ้งคำพูดไว้ ชายหนุ่มชุดขาวก็เดินตัดผ่านฝูงชนและหายไปจากสายตาของเซี่ยชู
…
บนถนนพลุกพล่าน หงหลวนดิ้นหลุดออกจากมือของอวิ๋นลั่วเฟิง นางหยุดเดินแล้วเงยหน้ามองอวิ๋นลั่วเฟิง “เรื่องเมื่อกี้…ขอบคุณมาก”
ถ้าเป็นตัวนาง หลังจากโดนเซี่ยชูยั่วยุ นางต้องลงไม้ลงมือแน่ แต่อวิ๋นลั่วเฟิงทำต่างออกไป! ถึงแม้นางจะไม่ได้ลงมือแต่นางก็ลบล้างคำพูดของเซี่ยชูได้และยังทำให้เซี่ยชูที่ตอนแรกอยู่ในจุดที่ได้ประโยชน์มากกว่าตกเป็นคนเสียประโยชน์ทันที!
อวิ๋นลั่วเฟิงหันมามองหญิงสาวชุดแดง “หงหลวน เพื่อที่ตัวเองจะได้ไปอยู่ในจวนเจ้าเมือง เซี่ยชูต้องนั่งคุกเข่าอยู่ตรงนั้นห้าวันห้าคือแน่นอน พอถึงตอนนั้นส่งคนไปจับตาดูนางเพื่อที่จะเตรียมตัวรอรับคำตำหนิจากหลิงเฉิน”
หงหลวนยิ้ม “ในอดีตข้าตกหลุมรักหลิงเฉิน แต่หลังจากนั้นก็รู้ว่าตัวเองเคยตาบอด คำพูดจากคนชั่วช้านั่นทำอะไรข้าไม่ได้อีกแล้ว อีกอย่าง…”
นางหยุดไปชั่วครู่ก่อนพูดต่อ “เจ้าทำถูกแล้ว! หลิงเฉินรักเซี่ยชูมาก แล้วถ้าข้าบังคับให้เซี่ยชูนั่งคุกเข่าอยู่ห้าวันห้าคืน เขาต้องรีบบินมาหาข้าอย่าเกรี้ยดกราดแน่นอน! และในอนาคตข้าก็จะได้หลุดพ้นจากการรังควานของเขาเสียที” หงหลวนถอนหายใจน้ำเสียงของนางดูอ่อนไหว
ครั้งหนึ่งพวกเขาเคยเป็นเพื่อนสมัยเด็ก พวกเขามาจบมาแตกหักกันถึงจุดนี้ได้อย่างไร
ตอนที่ 1335 แกล้งป่วย (5)
อวิ๋นลั่วเฟิงเงียบไปชั่วครู่ก่อนพูดว่า “หงหลวน วันนี้หลิงเฉินมาหาเจ้าแต่ก็รีบออกไปอย่างเร่งด่วน ข้าสอบถามและได้ยินข่าวลืมมาว่าโรคเก่าของเซี่ยชูกำเริบ ดังนั้นเขาก็เลยรีบออกไป แต่ข้าตรวจร่างกายของเซี่ยชูแล้ว สุขภาพนางอ่อนแอเพราะนางกินสมุนไพรชื่อดอกลัวฉัง”
“ดอกลัวฉัง?” หงหลวนงุนงง “ดอกลัวฉังคืออะไร”
“เป็นสมุนไพรที่ทำให้เกิดอาการอ่อนแรง! หมายความว่านางตั้งใจกินดอกลัวฉังแล้วแกล้งป่วยเพื่อหลอกให้หลิงเฉินกลับไป! นอกจากสิ่งนี้ ร่างกายนางก็ปกติดีทุกอย่าง ข้าขอถามเจ้าว่าก่อนหน้านี้ ตอนที่เจ้ากับหลิงเฉินพบกัน หลิงเฉินมักหาข้ออ้างเพื่อกลับหรือไม่”
หงหลวนเงียบไปนานก่อนพยักหน้า “อันที่จริงเมื่อสองสามปีก่อน หลิงเฉินบังเอิญช่วยเซี่ยชูไว้แล้วทั้งคู่ก็แอบพัฒนาความสัมพันธ์กัน จากนั้นเซี่ยชูก็ตั้งครรภ์ก่อนแต่งงาน ตอนแรกหลิงเฉินตั้งใจจะรับนางเข้าเป็นอนุแต่เจ้าเมืองไม่อนุญาตจนเคยจับเขาขังไว้ในจวน ทำให้เซี่ยชูเศร้าเสียใจจนแท้ง ตั้งแต่นั้นมานางก็มีอาการอ่อนแรงเพราะเรื่องนี้ หลิงเฉินรู้สึกผิดต่อนางแล้วเชื่อมาตลอดว่าเขาเป็นคนทำร้ายนางเอง”
หลังจากพูดจบนางก็เงยหน้าสบตากับอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างจริงจัง “แต่ว่าเจ้าบอกว่าร่างกายนางไม่มีอะไรผิดปกติ เจ้าพูดจริงหรือ”
“ข้ามั่นใจว่าร่างกายนางไม่มีอะไรผิดปกติเลย!”
คำพูดของอวิ๋นลั่วเฟิงทำให้ใจของหงหลวนสั่นสะท้าน ความสงสารที่เคยมีให้เซี่ยชูเปลี่ยนไปสงสารหลิงเฉินแทนแล้ว
“กลายเป็นว่าหลิงเฉินเป็นแค่คนโง่ที่ถูกผู้หญิงคนนั้นหลอก! ผู้หญิงคนนี้เจ้าเล่ห์จริงๆ เพราะรู้ว่าหลังจากที่ตัวเองเสียบุตรไปก็ไม่มีทางเข้าจวนเจ้าเมืองอุดรได้อีก นางเลยแกล้งป่วยเพื่อให้หลิงเฉินรู้สึกผิดต่อนาง”
อวิ๋นลั่วเฟิงลูบคาง “หงหลวน ดอกลัวฉังไม่ใช่สมุนไพรหายากอะไร ไม่มีแพทย์คนไหนในจวนเจ้าเมืองตรวจนางบ้างหรือ”
หงหลวนส่ายหน้า “ตอนนั้นหลิงเฉินรู้สึกผิดมากและต้องการให้แพทย์ของจวนเจ้าเมืองไปตรวจร่างกายนางแต่นางปฏิเสธ นางน่าจะบอกว่าตัวเองมีฐานะต่ำต้อย ไม่สมควรให้แพทย์ชั้นสูงเหล่านั้นมาตรวจร่างกายตัวเอง แล้วถ้านางพึ่งพาอิทธิพลของจวนเจ้าเมือง เจ้าเมืองต้องต่อต้านนางไม่ให้เข้าตระกูลแน่! สุดท้ายหลิงเฉินก็รู้สึกอ่อนไหวและอยากจะโอบกอดความรักที่เซี่ยชูมอบให้เขาอย่างแนบแน่น”
“ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าทำไมหลิงเฉินถึงไม่เลือกเจ้า” อวิ๋นลั่วเฟิงกระพริบตา “เพราะเจ้าไม่เคยทำตัวน่าสงสารเหมือนเซี่ยชูและไม่เคยเลือกใช้คำพูดที่คนอื่นอยากฟัง แต่วันหนึ่งต้องมีใครสักคนรักนิสัยเปิดเผยจริงใจของเจ้าปรากฏตัวขึ้นแน่”
เพราะนิสัยเปิดเผยจริงใจของนางทำให้นางเสียเปรียบเมื่อเทียบกับเซี่ยชู แต่อวิ๋นลั่วเฟิงก็รู้สึกชอบนิสัยของนางและรู้สึกผ่อนคลายเมื่ออยู่ข้างๆ!
“เจ้าพูดถูกแล้ว” หงหลวนเลิกคิ้วแล้วส่งยิ้มให้ “ข้า หงหลวน จะหาบุรุษโดดเด่นไม่ได้ได้อย่างไร หลิงเฉินคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ข้าจะรู้สึกผิดเพราะเขาไปทำไม ในเมื่อเขาชอบผู้หญิงหลอกลวงอย่างเซี่ยชู ข้าก็จะอวยพรให้เขาสุดหัวใจ! อวิ๋นลั่วเฟิงไปกันเถอะ มีคนที่ข้าไม่ชอบอยู่ในเหลาแห่งนี้ พวกเราไปหาเหลาอื่นกันเถอะ”
หงหลวนแย้มยิ้มสดใสดุจดอกกุหลาบบานสะพรั่งแล้วดึงมืออวิ๋นลั่วเฟิงให้เดินก้าวยาวๆ ไปหาเหลาอาหารอื่นด้วยกัน
หลังจากถึงเหลาแล้ว อวิ๋นลั่วเฟิงก็ได้เข้าใจว่าการเป็นเศรษฐีนั้นเป็นอย่างไร!
