ตอนที่ 2024 การตายของหลั่งซินเยว่ (10)
“แต่ข้าขอถามหน่อยเถอะ เหตุใดพวกเราต้องมาทำเรื่องแบบนี้ที่ท้ายหุบเขาด้วย”
“เหอะ เจ้านี้ไม่รู้อะไรเลย หุบเขาด้านหลังของสำนักพวกเรามีสมุนไพรพลังฌานมากมายถูกปลูกอยู่ที่นี่และด้วยผลของพวกมันก็จะทำให้การฝึกพลังฌานของพวกเรารุดหน้าอย่างรวดเร็ว ถึงอย่างไรสตรีผู้นี้ก็หนีไปไหนไม่ได้ ดังนั้นก็ไม่จำเป็นต้องกังวล”
“เจ้าพูดถูก ข้าสงสัยว่านางจะกล้ากระโดดลงไปจากหน้าผาหรือไม่ ถึงอย่างไรด้านล่างก็มีสัตว์วิญญาณอสูรที่ทรงพลังอยู่ด้มากมาย และถ้านางกระโดดลงไปก็ไม่ต่างกับการรนหาที่ตาย ก็เหมือนที่เขาพูดกันว่าชีวิตที่ย่ำแย่ก็ยังดีกว่าการตายจากไปอย่างสงบ…”
ชายหนุ่มเหล่านี้เริ่มพูดคุยกันแล้วหัวเราะอย่างเบิกบาน ขณะที่ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าสีหน้าของเหลียนเยว่เซิงดำมืด
จู่ๆ เหลียนเยว่เซิงหัวเราะและรอยยิ้มของนางก็เข้ามาแทนทีท่าทีเฉยชาก่อนหน้านี้ รอยยิ้มนี้งดงามมากจนทำให้หัวใจของผู้คนสั่นไหว
“พวกเจ้าทุกคนอยากฝึกผสานฌานกับข้ามากงั้นหรือ” เสียงของนางมีความอ่อนโยนอยู่ในนั้นจนทำให้พวกเขาแข็งขาอ่อน
“เหตุใดเจ้าไม่เข้ามาก่อนล่ะ” ทันใดนั้นเหลียนเยว่เซิงก็ชี้ไปที่ชายหนุ่มผอมบางคนหนึ่งขณะที่ดวงตาของนางหรี่ลงเล็กน้อย
ชายหนุ่มคนนั้นก็ดีใจทันทีเพราะเขาไม่คิดว่าคนงามจะเลือกเขา จากนั้นเขาก็รีบถอดเสื้อผ้าแล้วกระโจนเข้าหาเหลียนเยว่เซิงด้วยเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข
คนอื่นๆ ไม่ได้กังวลเพราะอีกไม่นานก็จะถึงตาพวกเขา
ชายผอมบางผู้นี้ไม่ระวังตัวแม้แต่น้อยเมื่ออยู่ต่อหน้าสตรีที่งดงามอย่างเหลียนเยว่เซิง ทันทีที่เขาถึงตัวนาง เขาก็เห็นมีดในมือนางแล้วมีดเล่มนั้นก็มาจ่ออยู่ที่ลำคอเขา
“อย่าขยับไม่งั้นข้าจะสังหารเขา!” รอยยิ้มของเหลียนเยว่เซิงหายไปแล้วสีหน้าเย็นเยียบก็เข้ามาแทนที่ นางตะโกนอย่างโหดเหี้ยม และตอนนั้นเองที่ทุกคนชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะเผยรอยยิ้มเยาะ
“เจ้าคิดว่าพวกเราจะปล่อยเจ้าไปเพียงเพราะเจ้าจับตัวเขางั้นหรือ ตลกน่า! แม่นางหลั่งไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่ และเจ้าก็ไม่มีแต่กำลังจะเดินออกไปด้วยไม่ใช่หรือ”
เหลียนเยว่เซิงหรี่ตา “ข้าไม่เคยคิดที่จะหนี ข้าก็แค่ไม่อยากให้พวกเจ้าเข้าใกล้ข้า!” ระหว่างที่พูดเหลียนเยว่เซิงก็ถอยหลังไปที่ขอบหน้าผาช้าๆ
บุรุษพวกนั้นระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น “แม่นางเหลียน เจ้าอย่าขัดขืนจะดีกว่า เจ้าขู่พวกเราไม่ได้หรอก การสังหารเขาก็แค่ลดจำนวนคู่แข่งลงเท่านั้นแล้วเหตุใดพวกเราถึงต้องช่วย…”
ขณะที่พูด เขาก็ตกตะลึงไปเพราะเขาเข้าใจวัตถุประสงค์แท้จริงของเหลียนเยว่เซิงแล้ว
“หยุดนางเร็ว! สตรีผู้นี้คิดที่จะกระโดดหน้าผา!” แต่ว่าพวกเขาช้าเกินไป…เหลียนเยว่เซิงจับร่างบุรุษผอมบางแล้วเอนตัวไปด้านหลังเพื่อที่จะปล่อยให้ตัวเองร่วงลงไปจากหน้าผา…
ในเวลาเดียวกัน นางก็ปล่อยมือให้บุรุษที่หวาดกลัวหนักร่วงลงไป ตอนนั้นเองนางก็เห็นเขาตกลงไปในปากของสัตว์อสูรดุร้ายตัวนั้น
นี่ก็เป็นจุดจบที่ดีเหมือนกัน!
ความตายก็ดีกว่าถูกทำให้เสียเกียรติ
ต่อให้นางโดนสัตว์อสูรดุร้ายตัวนี้กินก็ดีกว่าถูกพวกเขาทำให้เสื่อมเสียเกียรติ! เหลียนเยว่เซิงหลับตาขณะที่รอยยิ้มบางปรากฏขึ้น ตอนนั้นเองนางก็รู้สึกเหมือนมีมือมาโอบเอวนางทำให้ร่างที่กำลังร่วงหล่นของนางหยุดลง นางสั่นไปทั้งตัวแล้วลืมตาขึ้นเล็กน้อย
ใบหน้างามล่มเมืองสะท้อนเข้าสู่สายตา หน้าตาของสตรีผู้นี้งดงามมาก เรียวคิ้วของนางเผยความก้าวร้าวออกมา ชุดสีขาวราวหิมะของนางแลคล้ายกับเทพเซียนที่ลงมายังโลกมนุษย์ขณะที่มือของอีกฝ่ายลากนางขึ้นไปจากนรก…
หัวใจของเหลียนเยว่เซิงอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน ดวงตาที่ตอนแรกเต็มไปด้วยความสิ้นหวังก็เผยร่องรอยของความหวังออกมา
เหตุใด…นางถึงมาอยู่ที่นี่ นางมาเพื่อช่วยข้าหรือ แต่ทำไมล่ะ พวกเราก็เป็นแค่คนแปลกหน้าเท่านั้นเอง
ตอนที่ 2025 วิกฤติ (1)
ขณะที่ความรู้สึกเกือบทุกประเภทไหลท่วมท้นภายในตัวของเหลียนเยว่เซิง อวิ๋นลั่วเฟิงก็ลงมายืนที่พื้นอย่างมั่นคง นางกวาดสายตามองอัจฉริยะจำนวนมากขณะที่เผยสายเย็นชาจนทำให้ทุกคนรู้สึกเย็นเยียบไปทั่วทั้งร่าง
“สำนักอิสระก็แค่นี้เอง” นางปล่อยตัวเหลียนเยว่เซิงแล้วเดินเข้าไปหาอัจฉริยะกลุ่มนี้อย่างเบิกบาน
“เจ้าเป็นใคร เจ้ากล้าดีอย่างไรเข้ามายุ่งเรื่องของสำนักอิสระ!” อัจฉริยะกลุ่มนี้แปลกใจแต่พวกเขาก็ชักอาวุธออกมาเล็งไปที่อวิ๋นลั่วเฟิง
“ข้ามาที่นี่เพื่อสังหารพวกเจ้า ชุมชนคนชั้นต่ำ!”
อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้มเยาะแล้วยกมือขึ้น จากนั้นสายลมรุนแรงก็ปรากฏขึ้นแล้วโจมตีพวกเขาทันที ก่อนที่พวกเขาจะทันได้ตอบสนอง พวกเขาก็โดนพัดอย่างแรงแล้วกระเด็นออกไปและบังเอิญไปตกอยู่ตรงหน้าผู้อาวุโสที่พาอวิ๋นลั่วเฟิงมาที่นี่พอดี
“ผู้อาวุโส ในที่สุดท่านก็มาที่นี่!” อัจฉริยะคนนั้นรู้สึกดีใจแต่ก่อนที่เขาจะมีโอกาสได้พูด เขาก็ถูกเสียงเฉยชาของผู้อาวุโสขัดขึ้นเสียก่อน
“พวกเราทั้งหมดถูกหลั่งซินเยว่หลอกแล้ว! อดีตประมุขได้มอบตราประทับให้เยว่ชิงมานานแล้วและทิ้งเจตนารมณ์เอาไว้ด้วย แม้แต่คำพูดก่อนหน้านี้ก็เป็นเรื่องหลอกลวงของประมุขทั้งนั้น! สตรีผู้นี้คือบุตรสาวของเยว่ชิงและสตรีที่เกือบถูกพวกเจ้าทั้งหมดทำให้เป็นมลทินก็คือองค์หญิงของอาณาจักรจินหยาง”
สีหน้าของอัจฉริยะทั้งหลายเปลี่ยนไปแล้วลืมร้องขอการอภัยไปชั่วขณะ
“เจ้าต้องพึ่งพาตัวเองแล้ว” ผู้อาวุโสถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เขามองอัจฉริยะที่กำลังตะลึงจนโง่งมกลุ่มนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วหันหลังจากไป
เหลียนเยว่เซิงจ้องสตรีในชุดสีขาวตรงหน้าก่อนที่ความรู้สึกซับซ้อนจะไหลเข้าสู่หัวใจของนาง
คนเหล่านั้นที่นางนับเป็นครอบครัวผลักนางออกมาด้วยตัวพวกเขาเอง แต่คนแปลกหน้าคนหนึ่งกับยื่นมือมาช่วยนางงั้นหรือ แล้วนางจะไม่รู้สึกผิดหวังอย่างขมขื่นได้อย่างไร
“แม่นาง!” ในที่สุดอัจฉริยะกลุ่มนี้ก็เข้าใจสถานการณ์จากคำอธิบายจากผู้อาวุโสแล้วไม่นานก็เลิกวางท่าทีใหญ่โต พวกเขาทั้งหมดคุกเข่าลงไปที่พื้นอย่างแรง “ได้โปรดปล่อยพวกเราไปด้วย พวกเราไม่รู้ความจริงแล้วหลงเชื่อคำโกหกของหลั่งซินเยว่ ครั้งนี้พวกเราขอให้ท่านยกโทษให้และในอนาคตพวกเราก็ไม่กล้าทำแบบนี้อีกแล้ว”
เขาคุกเข่าคำนับอย่างแรงจนศีรษะเป็นรอยช้ำแล้วแสดงท่าทีเหมือนเขาไม่รู้สึกอะไร ไม่นานหลังจากนั้น เลือดสดๆ ก็ไหลลงมาจากหน้าผากของเขา แต่ว่าตอนนี้ในหัวใจของพวกเขารู้สึกได้แต่ความหวาดกลัวแล้วไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่หน้าผากแม้แต่น้อย
“เจ้าบอกว่าเจ้าเชื่อคำโกหกของหลั่งซินเยว่แล้วทำเรื่องผิดพลาด ใช่หรือไม่” อวิ๋นลั่วเฟิงหรี่ตาแล้วประกายชั่วร้ายก็พาดผ่านดวงตา
คนผู้นั้นรีบพยักหน้า “ใช่แล้ว นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น!”
อวิ๋นลั่วเฟิงหัวเราะ “น่าเสียดายที่ในความคิดของข้า พวกเจ้าทั้งหมดก็แค่ถูกควบคุมโดยความปรารถนาของร่างกายตัวเอง ต่อให้ไม่มีหลั่งซินเยว่ พวกเจ้าก็ยังจับตัวนางมาอยู่ดีเมื่อรู้ถึงตัวตนของจินหยาง! เพื่อที่พวกเจ้าจะได้เติมเต็มความปรารถนาของพวกเจ้า!”
เมื่ออวิ๋นลั่วเฟิงเข้ามาใกล้ พวกเขาทั้งหมดก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายกดดันแล้วเงยหน้าขึ้นด้วยความท้อแท้ สิ่งที่สะท้อนอยู่ในดวงตาของพวกเขาก็คือใบหน้างามล่มเมืองของสตรีผู้นี้
“ดังนั้น…” อวิ๋นลั่วเฟิงหยุดแล้วพูดอย่างเย็นชาขณะที่ชี้ไปที่ขอบหน้าผา “พวกเจ้าจะกระโดดลงไปเองหรือจะให้ข้าโยนพวกเจ้าลงไป”
อัจฉริยะทั้งหมดสูดเอาอากาศเย็นเข้าไปแล้วสบตากัน “หนี!” ทันใดนั้นพวกเขาก็หันหลังหนี แต่ว่าก่อนที่พวกเขาจะไปได้ไกล พวกเขาก็ถูกกระชากคอเสื้อแล้วโดนโยนลงมาจากขอบหน้าผา…
