ตอนที่ 2026 วิกฤติ (2)
สัตว์อสูรดุร้ายอ้าปากกว้างแล้วกลืนอาหารที่ร่วงลงมาจากฟ้า แต่ความอยากอาหารก็ยังไม่ถูกเติมเต็มแล้วเริ่มกระสับกระส่าย
ไม่นานอวิ๋นอี้ก็สามารถจับอัจฉริยะเหล่านี้ที่หลงผิดพยายามจะหนี แล้วพวกเขาทุกคนก็กลายเป็นอาหารของสัตว์อสูรดุร้าย
“ขอบคุณ…”
ภายใต้ท้องฟ้าสีคราม เหลียนเยว่เซิงก็มองสตรีงดงามตรงหน้าแล้วขอบคุณอย่างจริงใจ
“เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณ ข้าแค่ตอบแทนการช่วยเหลือเท่านั้น” อวิ๋นลั่วเฟิงหันหลังจากไปช้าๆ แล้วตอบอย่างเฉยชา
เหลียนเยว่เซิงสะดุ้ง “ตอบแทนการช่วยเหลืองั้นหรือ”
อวิ๋นลั่วเฟิงติดหนี้ความช่วยเหลือจากนางตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
เมื่อได้ยินคำถาม อวิ๋นลั่วเฟิงก็หันมามองเหลียนเยว่เซิงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจ “ก่อนหน้านี้เจ้าเตือนข้าในป่าบททดสอบสวรรค์”
เหลียนเยว่เซิงตะลึง ที่ป่าบททดสอบก่อนหน้านี้ นางนับถืออวิ๋นลั่วเฟิงแล้วอยากจะประลองกับนางในอนาคตจึงได้เอ่ยปากเตือนนาง…
ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น ในฐานะที่เป็นอัจฉริยะ พวกเขามักจะชื่นชมกันและกันเป็นเรื่องธรรมดา และนางก็ไม่อยากให้อัจฉริยะคนหนึ่งต้องมาตายเพราะเหตุการณ์น่าสลดในป่าบททดสอบสวรรค์
แต่ว่า…เป็นเพราะการเตือนครั้งนั้นที่ช่วยชีวิตนางไว้! ความรู้สึกซับซ้อนไหลเข้าสู่หัวใจของนาง อันที่จริงจิตใจของมนุษย์ก็เข้าใจง่ายมาก ผู้คนจะปฏิบัติกับเจ้าอย่างที่เจ้าปฏิบัติกับพวกเขา
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ข้าก็ยังอยากขอบคุณเจ้าอยู่ดี…” ถ้าไม่ใช่เพราะอวิ๋นลั่วเฟิงมาช่วยนาง นางก็คงกลายเป็นอาหารให้สัตว์วิญญาณอสูรไปแล้ว นางจะจดจำการช่วยเหลือครั้งนี้ไว้ในหัวใจ…
…
อาณาจักรจินหยาง
เฉินเฟยหยางรู้สึกไม่สบายใจอยู่ตลอดเวลาแต่เขาก็บอกไม่ได้ว่าทำไม ตอนนั้นเองที่ขันทีก็รีบวิ่งเข้ามา “ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ มีเรื่องไม่ดีบางอย่างเกิดขึ้นพ่ะย่ะค่ะ กองทัพของทั้งสามอาณาจักรมาที่นี่แล้วบอกว่าพวกเขาต้องการมาคิดบัญชีกับฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ!”
“อะไรนะ!” เฉินเฟยหยางยืนขึ้นอย่างตกใจด้วยสีหน้ากังวล “เร็วเข้า ติดต่อสำนักอิสระให้มาช่วย พวกเราลงเรือลำเดียวกันแล้ว พวกเขาก็คงไม่ทิ้งให้พวกเราตกที่นั่งลำบาก…”
“ไม่จำเป็นต้องตามหาพวกเขาหรอก” ทันใดนั้นก็มีเสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นและเฉินเฟยหยางก็ชะงักไป ทันใดนั้นเขามองออกไปก็เห็นคนนอกกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา
พวกเขาคือฉีซูจากอาณาจักรหลิวเฟิง ฉีหลิงจากอาณาจักรเทียนฉี แม่ทัพอี้จากอาณาจักรจื่อเยว่และ…
จินหยาง?
“จินหยาง เหตุใดเจ้าถึง…” สีหน้าของเฉินเฟยหยางเปลี่ยนไปเล็กน้อยขณะที่เสียงของเขาแสดงความไม่อยากเชื่อ
“เพราะความเห็นแก่ตัวของท่าน ท่านจึงยกข้าให้หลั่งซินเยว่ แต่ว่าท่านคงไม่เคยคิดว่าประมุขของสำนักอิสระจะพบกับจุดจบของเขาไปแล้ว ตอนนี้หลั่งซินเยว่ก็ไม่เหลือแม้แต่กระดูกด้วยซ้ำ!”
น้ำเสียงของเหลียนเยว่เซิงเต็มไปด้วยความเกลียดชังและนัยน์ตาของนางก็เต็มไปด้วยเจตนาฆ่าฟัน นางไม่มีทางลืมว่าบุรุษผู้นี้สมรู้ร่วมคิดกับคนที่สังหารมารดาของนาง!
ชั่วชีวิตนี้ นางไม่มีทางยกโทษให้เขา!
“เจ้าบอกว่าแม่นางหลั่งตายแล้วงั้นหรือ” เฉินเฟยหยางซวนเซจนเกือบจะล้มลงไปที่พื้นด้วยสีหน้าแปลกใจ “เป็นไปไม่ได้ สำนักอิสระแข็งแกร่งมากแล้วนางจะตายไปอย่างไร”
“สำนักอิสระทรงพลังก็จริง แต่โชคร้ายที่หลั่งซินเยว่เป็นคนทรยศของสำนักอิสระ และโอวเหลยก็เป็นแค่ผู้รักษาการแทน” เหลียนเยว่เซิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “ประมุขที่แท้จริงของสำนักอิสระควรจะเป็นศิษย์ของอดีตประมุขอย่างอวิ๋นเยว่ชิง แล้วนางยังเป็น…มารดาของอวิ๋นลั่วเฟิงด้วย!”
หลั่งซินเยว่กับท่านโอวเหลยเป็นคนทรยศงั้นหรือ
ประมุขที่แท้จริงของสำนักอิสระควรจะเป็นอวิ๋นเยว่ชิง…แต่ว่าอวิ๋นเยว่ชิงไปเป็นมารดาของอวิ๋นลั่วเฟิงตั้งแต่เมื่อไหร่
ตอนที่ 2027 วิกฤติ (3)
แล้วคำพูดของเหลียนเยว่เซิงก็ทำให้เฉินเฟยหยางตัวแข็งทื่อ ขณะที่ความตื่นตระหนกมหาศาลก็แผ่ไปทั่วหัวใจของเขา
“ท่านจำบุรุษที่ปรากฏตัวที่นครเฟิงอวิ๋นเมื่อตอนนั้นได้หรือไม่ เขาเป็นสามีของอวิ๋นลั่วเฟิง บุรุษผู้นั้นเป็นผู้ฝึกฌานขั้นเซียนจักรพรรดิแล้ว ท่านคิดว่าสำนักอิสระจะต่อกรกับนางได้ แต่อันที่จริงแล้วนางมียอดฝีมือขั้นเซียนจักรพรรดิอยู่ภายใต้ปีกของนางถึงสองคน!”
ตูม! คำพูดของนางคล้ายกับสายฟ้าที่ผ่าลงมาจนทำให้เฉินเฟยหยางตกใจจนโง่งมไปทันที
จนกระทั่งเขารู้ตัวว่าเขาทำเรื่องผิดพลาดขนาดไหนลงไป
“จินหยาง ตอนนี้เจ้าก็กลับมาที่อาณาจักรจินหยางกับพวกเขา…”
“อย่าเรียกข้าด้วยชื่อนั้น!” เหลียนเยว่เซิงกัดฟันด้วยความโกรธ “ข้าไม่ใช่องค์หญิงของอาณาจักรจินหยางอีกต่อไปแล้ว! ชื่อของข้าคือเหลียนเยว่เซิงและข้าก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับท่านอีกต่อไปแล้ว!”
ก่อนหน้านี้ตอนที่นางตัดสินใจได้ นางก็ตัดสายสัมพันธ์ทั้งหมดระหว่างพวกเขาแล้ว สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ก็คือความเกลียดชังที่นางมีให้เขา!
“ทุกท่าน ถึงแม้ว่าครั้งหนึ่งข้าจะเคยเป็นองค์หญิงของอาณาจักรจินหยางแต่ข้าก็สาบานว่าข้าได้ออกจากอาณาจักรที่ไปแล้ว ส่วนบุรุษผู้นี้ ข้าจะไม่สนใจว่าพวกท่านจะตัดสินใจจัดการกับเขาอย่างไร!” สีหน้าของนางเย็นเยียบขณะที่พูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ “ข้ากลับมาเพื่อมาเอาทรัพย์สินของมารดาเท่านั้นและข้าจะไม่ช่วยอะไรเขาทั้งนั้น!”
ในฐานะคนทรยศของอาณาจักรทั้งสี่ ก็รู้แน่ชัดแล้วว่าเฉินเฟยหยางจะมีจุดจบอย่างไร!
“จินหยาง!” เฉินเฟยหยางกำหมัด “ต่อให้เสด็จพ่อของเจ้าทำผิดแต่ข้าก็ยังเป็นพ่อแท้ๆ ของเจ้า! เจ้าไม่กลัวโดนฟ้าผ่าหรือที่ทำกับข้าแบบนี้”
ตอนที่เหลียนเยว่เซิงกำลังออกไป นางก็หยุดทันที นางหันหลังให้เขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีความเห็นใจใดๆ ทั้งนั้น “ข้าเคยตายมาครั้งหนึ่งแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะแม่นางอวิ๋นปรากฏตัว ข้าเกรงว่าตัวเองคงกลายเป็นอาหารให้สัตว์วิญญาณอสูรไปแล้ว…
…สำหรับคนที่เคยตายมาครั้งหนึ่งแล้ว ยังมีอะไรที่ท่านคิดว่าข้าจะกลัวอีกงั้นหรือ”
รอยยิ้มขมขื่นปรากฏบนริมฝีปากของนางหลังจากที่นางพูดจบ นางไม่ได้หันกลับไปแล้วเดินไปทางตำหนักใน
หลังจากนี้ นางก็จะไม่มีทางกลับมาเหยียบสถานที่ทำให้เสียใจอย่างที่นี่อีก ส่วนอาณาจักรจินหยาง…นางเชื่อว่าฉีหลิงมีความสามารถพอที่จะจัดการที่นี่ได้
…
ขณะเดียวกัน ณ ตระกูลฉี ในอาณาจักรหลิวเฟิง
ฉีหลิงกอดแขนเสื้อของไป๋หลิงและอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างไม่เต็มใจ แล้วแสดงสีหน้าน่าสงสาร “ท่านป้าอวิ๋น อาจารย์ พวกท่านจะไปจริงๆ หรือ พวกท่านพาหลิงเอ๋อร์ไปด้วยไม่ได้หรือเจ้าคะ”
ไป๋หลิงและอวิ๋นลั่วเฟิงสบตากันแล้วพยายามปลอบเด็กหญิงตัวน้อยตรงหน้าพวกนางที่กำลังเต็มไปด้วยน้ำตา
“เสี่ยวหลิงเอ๋อร์ ท่านป้าอวิ๋นและอาจารย์ของเจ้าไปแค่ช่วงสั้นๆ และในอนาคตพวกนางก็จะกลับมาหาเจ้าอีก ยิ่งไปกว่านั้นท่านป้าอวิ๋นก็จากครอบครัวมานานมากแล้ว และก็ถึงเวลาที่ท่านจะกลับไปเยี่ยมพวกเขา”
เมื่อได้ยินคำพูดของไป๋หลิง สุดท้ายฉีหลิงก็ปล่อยมือถึงแม้ว่านางจะไม่เต็มใจก็ตาม “ถ้าอย่างนั้น…พวกท่านต้องกลับมานะเจ้าคะ”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
อวิ๋นลั่วเฟิงลูบศีษะของฉีหลิงแล้วหันไปหาป๋หลิงกับอวิ๋นเซียว “ท่านแม่ อวิ๋นเซียว พวกเราไปกันก่อนเถอะ กลับไปครั้งนี้ข้ามีเรื่องไปทำให้ตาแก่ตกใจตั้งสองเรื่อง…”
จีจิ่วเทียนส่งข่าวมาตั้งแต่สองสามวันก่อนว่าเขาพบวิธีออกไปจากแคว้นเฟิงอวิ๋นแล้วและต้องการให้ไปหาทันที ตอนนี้หลังจากที่ผ่านเรื่องยากลำบากมามาก นางก็สามารถออกจากแคว้นเฟิงอวิ๋นแล้วกลับไปหาครอบครัวของนางได้แล้ว ไป๋หลิงไม่อยากอยู่ต่อแม้แต่วันเดียวจนลากอวิ๋นลั่วเฟิงให้จากไปโดยไม่แม้แต่จะรอให้ฉีซูกลับมา
“เรื่องที่ทำให้ตกใจสองเรื่องงั้นหรือ” ไป๋หลิงมองด้วยสายตาว่างเปล่าอย่างสับสน “ไม่ใช่ว่ามีเรื่องเดียวหรือ”
“เรื่องน่าตกใจอีกเรื่องอยู่ในท้องของข้าเอง…”
เรื่องน่าตกใจอีกเรื่องอยู่ในท้องของอวิ๋นลั่วเฟิงงั้นหรือ หมายความว่าอย่างไร
