ตอนที่ 1346 ที่สุดของความไร้ยางอาย (4)
ตอนแรกหลิงเฉินตั้งใจจะออกไปจากจวนเจ้าเมืองเพราะอยู่ที่นี่ไปพวกเขาก็เสียเปรียบ คงไม่เป็นการดีหากพวกเขาต้องปะทะกันที่นี่ แต่เมื่อได้ยินนำเสียงเศร้าโศกของเซี่ยชู หัวใจเขาก็ลุกโชนไปด้วยความโกรธอีกครา
เขาส่งสายตาไปมองสตรีที่เขารักและเทิดทูนอยู่ชั่วครู่ สตรีที่งดงาม จิตใจดีและให้ความสำคัญกับเขาแล้วตอนนี้เขาจะแสดงท่าทีอ่อนแอต่อหน้านางได้อย่างไร
ถ้าเขาไม่สามารถดูแลสตรีของเขาได้ เขาก็เป็นได้เแค่บุรุษไร้ค่ามิใช่หรือ
“ชูเอ๋อร์ เจ้าไม่ต้องพูดแล้ว วันนี้ข้าจะต้องทวงคืนความยุติธรรมให้เจ้าแน่!” หลิงเฉินกัดฟัน และทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้น เขาก็ตะโกนเข้าไปในห้อง “อวิ๋นลั่วเฟิง ออกมาที่นี่เดี๋ยวนี้!”
หลังจากเขาพูดจบ ชายหนุ่มสวมอาภรณ์ขาวก็เดินออกมาจากห้อง ชุดคลุมสีขาวราวหิมะยิ่งทำให้เขาดูหล่อเหลาไร้ที่ติเหมือนกับเป็นเทพบุตรบนสวรรค์ที่อยู่เหนือผู้คน
“ผู้ใดเห่าอยู่ข้างนอกกัน”
ผู้ใดเห่าอยู่ข้างนอกงั้นหรือ
เสียงของชายหนุ่มไม่ได้ดังแต่กลับแสดงความเฉยชา ทุกคนสัมผัสได้ถึงความยโสในน้ำเสียงเขา
เห่าหมายถึงอะไรงั้นหรือ มีแต่สุนัขเท่านั้นที่เห่า เจ้าคนเลวน่ารังเกียจนี่ด่าว่าเขาเป็นสุนัขงั้นหรือ
หลิงเฉินกำหมัดแน่น “อวิ๋นลั่วเฟิง เจ้ากล้าย่ำยีสตรีของข้าได้อย่างไร! กล้าดีเหลือเกิน วันนี้ไม่มีใครปกป้องเจ้าได้ทั้งนั้น!”
อวิ๋นลั่วเฟิงเลิกคิ้วแล้วส่งสายตาไปที่สตรีที่อยู่ในอ้อมกอดของหลิงเฉินด้วยรอยยิ้มเย็นเยียบ “เจ้าคิดว่าทุกคนจะมีรสนิยมสามัญเหมือนเจ้าหรือ”
“เจ้า…” หลิงเฉินโกรธจนตัวสั่น
ไอ้ระยำน่ารังเกียจนี่กล่าวว่ารสนิยมของเขาธรรมดาเกินไป และมันก็ไม่มีทางชื่นชอบสตรีแบบเซี่ยชูงั้นหรือ
“นายน้อยอวิ๋น” หงหลิงขมวดคิ้วแล้วหันไปหาอวิ๋นลั่วเฟิง “ท่านจะช่วยอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นได้หรือไม่
“ก่อนหน้านี้นางโผล่มาโดยไม่ได้รับเชิญแล้วบอกข้าว่าหงหลวนเดินจับมือเล่นอยู่กับหลิงเฉิน อีกทั้งยังกล่าวว่านางต้องการใช้เวลาช่วงค่ำคืนกับข้า หลังจากนั้น…ข้าก็เตะนางออกไป แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าทำไมนางถึงฉีกทิ้งเสื้อผ้าตัวเองแล้ววิ่งออกมา” อวิ๋นลั่วเฟิงพูดอย่างเฉยชา
หงหลวนเบิกตากว้างแล้วตะโกนด่าอย่างเดือดดาล “ข้าไปเดินจับมือเล่นกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เจ้าโกหกอย่างหน้าไม่อาย!”
“ท่านพูดไร้สาระอะไร!” ตอนที่หงหลวนตะโกนด่านางอย่างโกรธเคือง เซี่ยชูก็เอ่ยปาก
ร่างของนางสั่นเทิ้มด้วยความโมโหแล้วจ้องอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างโกรธเคือง “เห็นชัดๆ ว่าเสื้อผ้าข้าถูกท่านกระชาก บุรุษมากตัณหาแบบท่านไม่เหมาะกับคุณหนูหงหลวน! นางต้องถูกท่านหลอกลวงให้ยอมรับท่านแน่!”
ต้องยอมรับว่าเซี่ยชูวางแผนมาดี นางรู้ดีว่านางต้องพูดอย่างไรให้จวนเจ้าเมืองอยู่ข้างนาง
อย่างเช่นคำพูดที่นางเพิ่งเอ่ยไปก็ไม่ได้ทำให้หงหลวนอับอายแม้แต่น้อย แต่กลับกล่าวหาว่าอวิ๋นลั่วเฟิงหลอกลวงหงหลวน ดังนั้นคนในจวนเจ้าเมืองต้องร่วมมือกับนางเพื่อจัดการกับอวิ๋นลั่วเฟิงแน่นอน!
เป็นอย่างที่คาด ทุกคนในจวนยกเว้นหงหลิงและหงหลวนจ้องหน้าอวิ๋นลั่วเฟิงด้วยความโกรธเหมือนว่านางได้ลงมือทำเรื่องที่พระเจ้าโมโหและผู้คนไม่พอใจ
“พรืด!” หงหลวนไม่สามารถกลั้นเสียงหัวเราะต่อไปได้และระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดัง “หลิงเฉิน ก่อนหน้านี้สาวใช้ได้มาแจ้งข้าว่าเซี่ยชูแอบเข้ามาในห้องอวิ๋นลั่วเฟิง เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดข้าถึงไม่หยุดนาง”
สายทุกคนย้ายไปที่หงหลวนด้วยความสับสนแม้แต่หงหลิงเองก็ด้วย เขารู้จักนิสัยของบุตรสาวตัวเองดีว่านางโมโหร้ายขนาดไหน ถ้านางรู้เรื่องนี้ล่วงหน้าไม่ต้องรีบพุ่งไปแน่นอน หรือว่านางตั้งใจจะทดสอบอวิ๋นลั่วเฟิง แต่ดูจากสีหน้าของนางก็ดูไม่เหมือนแบบนั้น
ตอนที่ 1347 ที่สุดของความไร้ยางอาย (5)
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร” สีหน้าของหลิงเฉินเหมือนดูราวกับแข็งค้างไปขณะถาม
หงหลวนกดรอยยิ้มลึกขึ้น “นั่นเป็นเพราะว่าข้าอยากรู้ว่าเซี่ยชูตั้งใจจะทำอะไร! ดูเหมือนว่าข้าจะประเมินนางสูงเกินไป ใครจะคิดเล่าว่านางจะเล่นบทเด็กเล่นเช่นนี้ นางเหมาะกับคำๆ นี้จริงๆ ช่างเป็นที่สุดของความไร้ยางอาย!”
“หงหลวน เจ้าไม่เห็นหรือว่าอวิ๋นลั่วเฟิงเป็นคนรังแกชูเอ๋อร์”
สีหน้าของหลิงเฉินยิ่งดูไม่ได้ เรื่องนี้เห็นกันชัดเจนว่าเซี่ยชูถูกเอาเปรียบ แต่หงหลวนก็ยังคงยืนหยัดเชื่อบุรุษผู้นี้งั้นหรือ
หงหลวนไม่สนใจหลิงเฉินแล้วเดินไปยืนข้างอวิ๋นลั่วเฟิง นางพูดพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าว่า “อวิ๋นลั่วเฟิงขอบคุณมากที่เจ้าช่วยข้า ตอนนี้ท่านพ่อข้าคงไม่บังคับให้ข้าแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์แล้ว พวกเราบรรลุวัตถุประสงค์แล้ว”
นี่…นางหมายความว่าอย่างไร
ทุกคนกะพริบตาด้วยความตะลึง หงหลวนหมายความว่าอย่างไรที่ว่าบรรลุวัตถุประสงค์แล้ว
ตอนที่ทุกคนกำลังสับสน หงหลวนก็ยกมือขึ้นแล้วดึงสายรัดผมของอวิ๋นลั่วเฟิงออก
เส้นผมทั้งหมดของนางสยายออก บดบังความงดงามที่มีอำนาจทำลายล้างเอาไว้
จากนั้นอวิ๋นลั่วเฟิงก็หยิบน้ำยาสมุนไพรขึ้นมาดื่มแล้วกระแอมออกมาเบาๆ เพื่อจัดการลำคอของนาง ลูกกระเดือกของนางค่อยๆ หายไปท่ามกลางสายตาของทุกคน…
บรรยากาศเงียบสนิทเหมือนไร้สิ่งมีชีวิต!
ไม่มีใครเอ่ยอะไรนอกจากเอาแต่จ้องอวิ๋นลัวเฟิงตาไม่กะพริบ
ลูกกระเดือกของนาง…หายไป?
ชายหนุ่มคนนี้แท้จริงแล้วเป็นสตรีงั้นหรือ
“หงหลวน งานของข้าเสร็จสิ้นแล้ว เช่นนั้นเจ้าก็จัดการที่เหลือเองเถอะ” เสียงของนางไม่ได้ต่ำและแหบเหมือนก่อนหน้านี้แต่กลายเป็นน้ำเสียงไพเราะของสตรีแทน
หลิงเฉินพูดไม่ออก
สีหน้าของเซี่ยชูซีดเผือดแล้วเหงื่อเย็นๆ จากไหนไม่รู้ก็ผุดไหลเต็มหน้าผากนาง นางยืนอยู่หน้าหลิงเฉินขณะจ้องมองไปข้างหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่สามารถฟื้นคืนสติได้แม้เวลาจะผ่านไปนาน…
“อวิ๋นลั่วเฟิง เจ้าเป็นสตรีงั้นหรือ” คนแรกที่ได้สติกลับมาคือหงหลิง
ในความวาดฝันของเขา เขาไม่เคยคิดว่าบุตรเขยของเขา แท้จริงแล้วจะเป็นอิสตรี!
“ท่านพ่อ ท่านพยายามบังคับให้ข้าแต่งงาน แต่ข้าไม่อยากแต่ง ดังนั้นข้าจึงขอให้อวิ๋นลั่วเฟิงปลอมตัวเป็นบรุษเพื่อแสดงเป็นคนรักของข้า” หงหลวนเลิกคิ้วเล็กน้อย “โชคดีที่ท่านยอมให้ข้าตัดสินใจเรื่องการแต่งงานเอง ดังนั้นนางก็ไม่จำเป็นต้องปลอมตัวอีกต่อไป!”
หงหลิงสูดหายใจลึก สีหน้าของเขาดูกระอักกระอ่วน โชคดีที่เขายังไม่ได้แจ้งตระกูลจวิน ไม่เช่นนั้นผู้นำตระกูลจวินจะตามหาครอบครัวเขาเจอได้อย่างไรในเมื่อหลานชายของเขากลายเป็นหลานสาว
“เซี่ยชู” หงหลวนหันไปยิ้มให้เซี่ยชู “ตอนนี้เจ้าคงรู้แล้วว่าเหตุใดข้าถึงมิได้ขัดขวางเจ้าไม่ให้เข้าไปในห้องอวิ๋นลั่วเฟิง ข้าอยากจะรู้ยิ่งนักว่าเจ้าจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร!”
“ชูเอ๋อร์!”
เมื่อหลิงเฉินได้ยินสิ่งที่นางพูดก็ตอบสนองด้วยการผลักเซี่ยชูออกจากอกแล้วถามนางด้วยใบหน้าซีดขาว “เจ้าอธิบายให้ข้าฟังได้หรือไม่”
ริมฝีปากของเซี่ยชูสั่น แล้วใบหนานางก็ปรากฏความสิ้นหวัง ไม่ว่านางจะจินตนาการถึงฉากใดๆ ก็ไม่เคยคิดว่าอวิ๋นลั่วเฟิงจะเป็นสตรี!
“หงหลวน” อวิ๋นลั่วเฟิงหันหน้ามาหา “จวนเจ้าเมืองมีแพทย์สักคนหรือไม่”
หงหลวนเข้าใจความหมายของอวิ๋นลั่วเฟิงก็รีบถามหงหลิงทันที “ท่านพ่อ ได้โปรดหาแพทย์มาตรวจร่างกายเซี่ยชูหน่อยเจ้าค่ะ”
หลิงเฉินเอ๋ย เจ้าคิดว่าเซี่ยชูทั้งอ่อนโยนและใจดีก็เลยรู้สึกผิดเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นกับนางในอดีตเช่นนั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นข้าจะกระชากหน้ากากแสดงตัวตนที่แท้จริงของนางให้เจ้าเห็นกับตาเอง!
