ตอนที่ 1350 ที่สุดของความไร้ยางอาย (8)
“ในโลกนี้มีแค่มารดาเจ้าเท่านั้นที่เหมาะสมจะให้กำเนิดสายเลือดของข้า! ดังนั้นแล้วไม่มีใครมีสิทธิ์สืบทอดตำแหน่งนอกจากเจ้า!”
“ถ้าท่านรักท่านแม่จริงๆ ทำไมท่านต้องรับอนุเข้ามามากมายเล่า แม้ท่านแม่จะจากไปแล้ว ท่านก็ไม่คิดจะให้ท่านจากไปอย่างสงบหรือ”
“หลวนเอ๋อร์ ยังมีเรื่องที่เจ้ายังไม่เข้าใจ” หงหลิงยิ้มอย่างขมขื่น “มารดาเจ้าเสียไปแล้ว และข้าก็ไม่สามารถปล่อยให้ความพยายามของพวกเราสูญเปล่าไปได้ การรับอนุก็เป็นวิธีที่ทำให้เมืองบูรพามั่นคง หลวนเอ๋อร์ สิ่งที่พ่อทำไปทั้งหมดก็เพื่อเจ้า!”
“เพื่อข้างั้นหรือ” หงหลวนหัวเราะ “ท่านพูดว่าการที่รับอนุเข้ามานั้นเพื่อเมืองบูรพาและข้างั้นหรือ ข้าไม่เชื่อถือในวิธีการผูกสัมพันธ์เพื่อสร้างอำนาจ! ข้าเชื่อแค่ความแข็งแกร่งเท่านั้น ความแข็งแกร่งสามารถเอาชนะพวกเขาได้ทั้งหมด! ถ้าพวกเขาทรยศพวกเราก็ไม่เป็นไรที่จะประหารพวกเขา วิธีการของท่านนั้นไม่จำเป็นเลย!”
“หลวนเอ๋อร์ เจ้าไม่เคยมาอยู่ในจุดเดียวกับพ่อ เจ้าไม่มีทางเข้าใจ! ตอนนี้เจ้าเป็นผู้สืบทอดจวนเจ้าเมืองบูรพาแล้วอนุทั้งหมดที่ข้าพาเข้ามาก็จะช่วยเจ้า!”
ถ้าพวกนางมีบุตรเป็นของตัวเอง พวกเขาต้องคิดหาทางเปลี่ยนตำแหน่งหงหลวนแน่นอน แต่เมื่อไม่มีพวกนางก็ต้องปกป้องหงหลวน
มีแต่ต้องรักษาตัวตนของนางเอาไว้เท่านั้น เมืองบูรพาถึงจะไม่ถูกลืม!
ตามจริงแล้วเพื่อเมืองบูรพาและหงหลวน หงหลิงได้เสียสละและทุ่มเทแรงกายแรงใจไปมากมาย แต่เขาไม่เคยรู้ว่าหงหลวนจะดูถูกสิ่งที่เขาทำมาตลอด
“ท่านพ่อ ข้ายังคงไม่ยอมรับวิธีการของท่านอยู่ดี ตอนนี้ท่านยังสามารถควบคุมจวนเจ้าเมืองได้อีกหลายปี ระหว่างนั้นข้าจะใช้ความแข็งแกร่งของข้าพิสูจน์ให้ท่านเห็นเอง!” หงหลวนหยุดก่อนพูดต่อ “ข้าจะพิสูจน์ให้ท่านเห็นว่าท่านแม่ไม่ได้ทำผิด!”
หงหลิงต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่างแต่เขาก็หงหลวนหันหลังจากไปโดยไม่ลังเล พริบตาเดียวก็หายไปจากสายตาเขา
หลังจากออกจากห้องทำงาน หงหลวนก็หันหลังกลับไปมองประตูที่เปิดอ้าอยู่ นางกำหมัดแน่นแล้วแสดงความมั่นใจในการตัดสินใจของตัวเอง
“ท่านพ่อ ถึงแม้ว่าท่านจะเป็นบิดาที่ดี แต่ท่านไม่ใช่บุรุษที่ดี! ดังนั้นข้าจะพิสูจน์ให้ท่านเห็นว่าทุกอย่างที่ท่านทำมามันผิดทั้งหมด!” ไม่นานนางก็หันหลังเดินไปอีกทาง ทว่านางไม่ได้มุ่งหน้ากลับห้องของตัวเองแต่ตรงไปที่ห้องของอวิ๋นลั่วเฟิงแทน
อวิ๋นลั่วเฟิงราวกับล่วงรู้ว่านางจะมาจึงเตรียมถ้วยชาไว้ล่วงหน้าขณะนั่งรอนาง เมื่อหงหลวนมาถึง นางก็ถามอย่างเฉยชาว่า “เจ้ามาแล้วหรือ”
หงหลวนเงยหน้ามองสตรีตรงหน้านางด้วยสายตามุ่งมั่น
“เมื่อถึงเวลา ข้าจะไปกับเจ้าด้วย” นางรู้ว่าหลังจากอวิ๋นลั่วเฟิงได้ของที่ต้องการนางก็จะออกจากเมืองบูรพา
“ตกลง” อวิ๋นลั่วเฟิงตอบด้วยคำคำเดียวแต่ก็ทำให้รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าหงหลวน
“อวิ๋นลั่วเฟิง เจ้าพูดถูกแล้ว บุรุษที่รักเจ้าจริงจะนำโลกทั้งใบมาให้เจ้าและบุรุษที่ไม่ได้รักเจ้าจะให้ความสำคัญกับโลกมากกว่าเจ้า การออกเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่แค่เพื่อทำให้ตัวเองแข็งแแกร่งขึ้น แต่ข้ายังหวังว่าตัวข้าจะเจอ…บุรุษที่ยินดีละทิ้งโลกทั้งใบเพื่อข้า!”
อวิ๋นลั่วเฟิงจิบชาเล็กน้อยแล้วถามว่า “งานที่ให้เจ้าไปสืบเรื่องชายคนนั้นเป็นอย่างไรบ้างแล้ว”
“ข้ามาที่นี่เพื่อบอกเจ้าเรื่องการค้นหา พวกเรารู้ที่อยู่จักรพรรดิปีศาจแล้ว แต่คนของข้ายังคงตามหาที่อยู่ที่แน่นอนของเขาอยู่ อีกไม่นานเราน่าจะได้ข่าวเพิ่มเติม!”
คนของเมืองบูรพาสามารถหาข่าวได้ทั่วแคว้นและด้วยอิทธิพลของจวนเจ้าเมืองก็ยิ่งง่ายที่จะตามหาใครสักคนมากกว่านางลงมือหาเอง
ตอนที่ 1351 การตื่นขึ้นของเสี่ยวไป๋ (1)
ภายในสวน ชายหนุ่มหล่อเหลายกจอกสุราขึ้นดื่มจนล้นออกมาจากมุมปาก เป็นเรื่องยากที่จะสังเกตเห็นรอยยิ้มขมขื่นบนหน้าเขา
“สตรีที่ข้ารักหลอกลวงข้ามาตลอด แล้วสตรีที่รักข้าก็ถูกข้าบังคับผลักไสออกไป! ฮ่าๆ!” ชายหนุ่มหัวเราะเสียงดัง เสียงหัวเราะของเขาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง ทำให้สาวใช้ที่ยืนข้างเขาหมดความอดทน
ตั้งแต่นายน้อยกลับมาที่จวนเจ้าเมืองอุดร เขาก็เอาแต่ดื่มสุราจนเมาหัวราน้ำแล้วไม่สนใจว่าพวกเขาพยายามปลอบใจขนาดนั้น
“ท่านเจ้าเมือง…”
ทันใดนั้นดวงตาของสาวใช้ก็เป็นประกายเมื่อมองเห็นชายวัยกลางคนเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ ตอนที่นางกำลังจะรายงานการมาของเขา อีกฝ่ายก็หยุดนางเอาไว้ก่อน
“หลวนเอ๋อร์…” ชายหนุ่มหล่อเหลายังคงกระซิบเรียกชื่อนางเบาๆ โดยไม่เห็นว่ามีบุรุษเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว “ถ้าข้ายอมรับผิดเจ้าจะให้โอกาสข้าอีกครั้งหรือไม่”
ร่างสูงใหญ่มาหยุดยืนอยู่ข้างหน้าชายหนุ่ม บดบังแสงอาทิตย์ที่ส่องมาที่ศีรษะเขาจนทำให้หลิงเฉินต้องเงยหน้ามองด้วยความสงสัย หลังจากเห็นชายวัยกลางคนยืนอยู่ด้านหน้า เขาก็ขยี้ตาด้วยความไม่เชื่อ
“ท่านพ่อ…เหตุใดท่านจึงมาอยูที่นี่ขอรับ”
สีหน้าของชายชราดูสง่างามและมีสายตาเข้มงวด “พ่อรู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเจ้ากับหงหลวนแล้ว เฉินเอ๋อร์ ตามพ่อไปขอโทษเดี๋ยวนี้!”
“ขอโทษ?” หลิงเฉินหัวเราะอย่างขมขื่นด้วยท่าทางสับสน “นางไม่มีทางให้โอกาสลูกหรอกขอรับ” หงหลวนไม่ยอมพบหน้าเขาอีกแล้วในชีวิตนี้!
“พวกเจ้าไปนำน้ำแกงแก้อาการมึนเมามาให้นายน้อย!” ชายวัยกลางคนออกคำสั่งอย่างเคร่งเครียดแล้วย้ายสายตามาที่หลิงเฉิน สีหน้ายโสของเขาก็อ่อนลง “บางทีเจ้าอาจจะยังมีโอกาสถ้าตามข้าไปขอโทษ”
โอกาส?
คำนี้ทำให้สายตาของหลิงเฉินเป็นประกาย เขาก็เงยหน้ามองชายวัยกลางคน “ท่านพ่อ ลูกยังมีโอกาสอยู่หรือขอรับ”
“ถูกต้อง แต่พ่อจะนำเซี่ยชูไปให้หงหลวนลงโทษเพื่อแสดงความขอโทษ เจ้ายินยอมหรือไม่”
เมื่อได้ยินชื่อเซี่ยชู หลิงเฉินก็กัดฟันด้วยความโกรธ “สตรีนางนั้นหลอกลวงลูก! ข้าตัดขาดกับนางหมดสิ้นแล้ว ต่อให้ยกนางให้หลวนเอ๋อร์ ข้าก็ไม่สนใจ!”
นี่คือสิ่งที่บุรุษเป็น เมื่อพวกเขารักเจ้า พวกเขาก็ยินดีจะยกโลกทั้งใบให้เจ้า ทว่าเมื่อพวกเขาหมดรักแล้วเจ้าก็ไม่มีค่าอะไรในสายตาเขาอีก
“ดีมาก!” ชายวัยกลางคนพูดอย่างเย็นชา “หลังจากดื่มน้ำแกงแก้อาการมึนเมาแล้วก็ตามข้ามา พวกเราจะออกเดินทางกัน!”
ประกายความหวังปรากฏขึ้นในดวงตาที่เคยเศร้าโศกของหลิงเฉิน ถึงแม้หงหลวนจะปฏิเสธเขาอีกครั้งนางก็ยังต้องไว้หน้าบิดาเขา ถ้าอย่างนั้นเขาก็อาจจะมีโอกาส…
…
เมืองบูรพา ณ จวนเจ้าเมือง
ตอนที่อวิ๋นลั่วเฟิงอยู่ในภาวะฝึกพลังฌานก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น นางเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ แล้วพูดว่า “เข้ามา”
ประตูถูกเปิดออก แล้วบุรุษที่สวมเสื้อจากไหมทองคำก๋เดินเข้ามา เมื่อเห็นหญิงสาวนั่งอยู่บนเตียง หงหลิงก็แสดงท่าทีเขินอาย
“แค่กๆ” เขากระแอมแล้วพูดว่า “แม่นางอวิ๋น ข้าอยากรู้ว่าเจ้าพอจะมีเวลาสักครู่หรือไม่”
“มีอะไรหรือเจ้าคะ” อวิ๋นลั่วเฟิงเลิกคิ้วถามชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างหน้านาง
“ข้ามาที่นี่เพราะมีเรื่องอยากให้เจ้าช่วย” ชายวัยกลางคนมองอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วพูดต่อ “แน่นอนว่าข้าไม่ได้ขอให้เจ้าช่วยเปล่าๆ ข้าได้ยินว่าแม่นางอวิ๋นเป็นแพทย์ ตราบใดที่แม่นางอวิ๋นยินดีช่วย เจ้าสามารถเอาสมุนไพรอะไรก็ได้ในจวนเจ้าเมืองไป”
