ตอนที่ 2104 หัวหน้าเผ่า (1)
“เจ้าอยากออกไปงั้นหรือ” อวี๋เทียนส่งเสียงขึ้นจมูกแล้ววางแผนจะขัดขวางเฟิงจิ่นและโม่เชียนเฉิง
แต่ว่าทันใดนั้นอวิ๋นเซียวขยับไปป้องกันการโจมตีของอวี๋เทียน
ความเย็นเยียบน่าขนลุกปรากฏขึ้นในดวงตาของอวี๋เทียนขณะที่เขาตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดว่า “ไสหัวไป!”
ตูม!
พลังของเขาน่าเกรงขามมากจนถึงขั้นที่สามารถทำลายฟ้าดินได้! แต่ว่าพลังนี้ก็ทำได้แค่ทำให้อวิ๋นเซียวถอยหลังไปสองสามก้าวด้วยสีหน้าเฉยชา
ดวงตาของอวี๋เทียนฉายแววแปลกใจ เขาไม่คิดเลยว่าอวิ๋นเซียวจะสามารถป้องกันการโจมตีของเขาได้
แต่ว่าเขาก็กลับมาสงบอย่างรวดเร็ว ลมพายุพัดชุดคลุมยาวของเขาทำให้เขาดูเหมือนเทพเซียน
“อวิ๋นเซียว…”
อวิ๋นลั่วเฟิงมองอวิ๋นเซียวอย่างกังวลแล้วกำหมัดแน่น
คนอื่นอาจจะบอกไม่ได้แต่สำหรับอวิ๋นลั่วเฟิงที่รู้จักอวิ๋นเซียวดีย่อมรู้ว่าการโจมตีเมื่อครู่ทำให้อวิ๋นเซียวบาดเจ็บ เขาแค่ไม่ได้แสดงออกมา
ไม่ว่าบุรุษผู้นี้จะบาดเจ็บมากแค่ไหน เขาก็จะไม่เปิดเผยออกมาแม้แต่น้อยเมื่ออยู่ต่อหน้าศัตรู
“เจ้าสนใจเรื่องของตัวเองดีกว่า ไม่อย่างนั้นหลังจากที่ข้าสังหารเจวี๋ยเชียนแล้ว เจ้าจะเป็นรายต่อไป!”
อวิ๋นเซียวไม่ได้ตอบอะไรแล้วเริ่มโจมตี เขารวดเร็วมากราวกับเหยี่ยวหรือเสือดาวในตอนกลางคืน สายตาเย็นชาของเขาเต็มไปด้วยความดุร้าย
อวิ๋นลั่วเฟิงหันหน้าออกจากการต่อสู้ของอวิ๋นเซียวและอวี๋เทียนไปหาหลงเหยียนแล้วถามเบาๆ “อีกนานแค่ไหนหัวหน้าเผ่าของเจ้าจะมาถึง”
“ข้าไม่แน่ใจ ถ้าหัวหน้าเผ่าไม่ได้เจอกับเรื่องไม่คาดฝันอะไรระหว่างทางมาที่นี่ เขาก็คงจะใช้เวลาราวก้านธูปดับ [1] ”
ชั่วก้านธูปดับงั้นหรือ
อวิ๋นลั่วเฟิงลูบคางแล้วหรี่ตา “เวลาเท่านั้นก็เพียงพอ”
ทันทีที่นางพูดแบบนั้น นางก็เรียกเกราะเกล็ดออกมาและกระบี่ยาวก็ปรากฏขึ้นในมือ นางพุ่งไปหาอวี๋เทียนอย่างรวดเร็วดุจสายฟ้า
ตูม!
อวี๋เทียนที่สู้กับอวิ๋นเซียวอยู่ไม่ได้สังเกตเห็นอวิ๋นลั่วเฟิง จนกระทั่งอวิ๋นลั่วเฟิงมาประชิดตรงหน้าเขาจึงจับกลิ่นอายชั่วร้ายของนางได้แล้วรีบหลบไปด้านข้าง
เวลาเดียวกันเขาก็ใช้ฝ่ามือปะทะเข้ากับหน้าอกของอวิ๋นลั่วเฟิง
อวิ๋นลั่วเฟิงกระเด็นถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วตกลงสู้อ้อมกอดอบอุ่นทันที
“อวิ๋นเซียว พวกเราต้องถ่วงเวลาเขาเอาไว้” อวิ๋นลั่วเฟิงพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
พวกเขาต้องถ่วงเวลาแค่ก้านธูปเดียว…
“ได้” อวิ๋นเซียวไม่ถามอะไรต่อ เขาคลายอ้อมกอดแล้วเลื่อนสายตาเย็นชาไปที่อวี๋เทียนอีกครั้ง
ท้องฟ้ามืดครึ้ม
อวี๋เทียนส่งเสียงขึ้นจมูกแล้วร่างกายของเขาก็หายไปจากสายตา พริบตาเดียวเขาก็มาปรากฏด้านหลังของอวิ๋นลั่วเฟิงและอวิ๋นเซียว
กลิ่นอายรอบตัวเขาเปลี่ยนเป็นกระบี่ยาวแล้วฟันลงมาราวกับมีดร้อนตัดเนย
ตูม!
อวิ๋นเซียวโอบกอดอวิ๋นลั่วเฟิงไว้ในอ้อมแขนแล้วพุ่งหลบการโจมตีได้สำเร็จ หลุมลึกปรากฏขึ้นตรงบริเวณที่พวกเขาอยู่เมื่อครู่ราวกับว่าพื้นดินทั้งหมดถูกกระบี่ผ่าครึ่ง
แต่ว่าก่อนที่พวกเขาจะได้ทันตั้งตัวอวี๋เทียนก็ลงมืออีกครั้ง
…
บนถนน มนุษย์ที่รอดชีวิตกำลังขดตัวอยู่ด้านหนึ่งเพื่อหลบซ่อนตัวตนพวกเขาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ส่วนคนที่ก่อนหน้านี้หาเรื่องอวิ๋นลั่วเฟิงตามคำสั่งของฉินเทียนเหลาก็ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดังเพราะความหวาดกลัว
ตอนที่ 2105 หัวหน้าเผ่า (2)
คนพวกนี้สามารถหลบการโจมตีของยอดฝีมืออย่างอวี๋เทียนได้แบบไร้ขีดข่วน ดังนั้นพวกเขาจะแข็งแกร่งขนาดไหนกัน
ถ้าก่อนหน้านี้พวกเขาต้องสู้กับอีกฝ่ายล่ะก็ พวกเขาจะมีจุดจบที่ดีได้อย่างไร
เมื่อคิดถึงตรงนี้ก็โมโหฉินเทียนเหลาแล้วจ้องเขาอย่างอาฆาต
เทียบกับคนพวกนี้แล้วใบหน้าของฉินเทียนเหลายิ่งดูไม่ได้ แล้วความเกลียดชังในใจที่มีต่อบุตรชายที่ตายไปแล้วของเขาก็ยิ่งมากขึ้น ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าสารเลวนั้นแจ้งข่าวเกี่ยวกับความแข็งแกร่งของอวิ๋นลั่วเฟิงและอวิ๋นเซียวผิดล่ะก็ เขาก็คงไม่รวบรวมคนมากำจัดนาง ตอนนี้หลังจากที่เห็นความแข็งแกร่งของอวิ๋นลั่วเฟิงและอวิ๋นเซียว เหงื่อก็ไหลออกมาเต็มหน้าผากโดยไม่รู้ตัว…
…
การต่อสู้กลางอากาศยิ่งดุเดือดมากขึ้น คนอื่นๆ เห็นแค่ร่างมากมายอยู่บนท้องฟ้าแต่พวกเขาไม่สามารถจับการเคลื่อนไหวใดๆ ได้
อวิ๋นลั่วเฟิงเหนื่อยมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วรีบเอาสมุนไพรพลังฌานออกมากิน โชคร้ายที่นางกินสมุนไพรไปมากแล้วทำให้ฤทธิ์ของสมุนไพรลดลงจนไม่สามารถฟื้นฟูได้อย่างรวดเร็วอีกต่อไป
“เฟิงเอ๋อร์ ระวัง!”
ทันใดนั้นพลังแข็งแกร่งก็ฟันลงมาที่ใบหน้าของนาง ไม่นานนางก็ตกอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่น
ชุดคลุมสีดำพลิ้วสะบัดอยู่ตรงหน้า แล้วชายหนุ่มก็ขยับเข้ามาใกล้เพื่อปกป้องนางไว้ในอ้อมกอด นางเห็นใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่อยู่ตรงหน้านางอย่างชัดเจนทุกรายละเอียด
ปัง!
มือของชายชราปะทะเข้าที่ไหล่ของอวิ๋นเซียวอย่างแรง ครั้งนี้อวิ๋นเซียวไม่สามารถกลั้นโลหิตที่หมุนวนอยู่ในร่างเขาได้ทำให้กระอักเลือดออกมาโดนใบหน้าของอวิ๋นลั่วเฟิง
นัยน์ตาของอวิ๋นลั่วเฟิงหดตัวเข้าหากัน “อวิ๋นเซียว…”
“เฟิงเอ๋อร์ ข้าไม่เป็นไร ข้าจะปกป้องท่านเอง”
แม้แต่ในสถานการณ์แบบนี้อวิ๋นเซียวก็ยังใช้น้ำเสียงอ่อนโยนปลอบโยนนาง เขายกมือขึ้นมาปาดน้ำตาที่หางตาของนางอย่างอ่อนโยนแล้วพูดเบาๆ ว่า “เชื่อในตัวข้า ข้าจะทำให้ท่านได้ออกจากที่นี่อย่างปลอดภัย”
“อวิ๋นเซียว!” อวิ๋นลั่วเฟิงกุมมือเขาแน่นพร้อมริมฝีปากที่สั่นเล็กน้อย “ท่านกำลังจะทำอะไร”
อวิ๋นเซียวก้มลงกดจูบที่หว่างคิ้วของนางอย่างอ่อนโยน เสียงของเขาบางเบาและนุ่มนวล “ข้าไม่มีทางผิดคำสัญญา”
เขาคลายอ้อมแขนแล้วเดินไปหาชายอาวุโส
ตอนนั้นเองกลิ่นอายของชายหนุ่มก็เปลี่ยนไปทันที จิตสังหารภายใต้ความเย็นชาราวกับคมกระบี่ทิ่มแทงหัวใจผู้คน และแม้กลิ่นอายของเขาจะเข้มข้นขึ้นแต่มันกลับยุ่งเหยิงจนทำให้หัวใจของอวิ๋นลั่วเฟิงบีบตัวแน่น
“อวิ๋นเซียว!” เสียงของนางทำให้ชายหนุ่มหยุดฝีเท้าแต่เขาไม่หันกลับมา มีเพียงแผ่นหลังกว้างเท่านั้นที่อยู่ในสายตา
“เฟิงเอ๋อร์ การได้เจอท่านในชีวิตนี้ ข้า อวิ๋นเซียวก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจอีกแล้ว”
“อวิ๋นเซียว!” ใบหน้าของอวิ๋นลั่วเฟิงมืดครึ้ม “ข้าไม่สนว่าท่านต้องการอะไร แต่ท่านต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับข้าก่อน! …
…ท่านบอกว่า หากข้าไม่ต้องการให้ท่านตาย ท่านก็จะไม่มีทางตาย ถ้าข้าอยากท่านตาย ท่านก็จะน้อมรับแต่โดยดี! ชีวิตของท่านเป็นของข้า! ใครอนุญาตให้ท่านเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยง…
…ถึงอย่างไร ข้า อวิ๋นลั่วเฟิงก็ไม่ใช่คนอ่อนแอไร้พลัง! ตอนนี้ข้าขอสั่งท่าน ท่านต้องอยู่เคียงข้างข้าไปตลอดชีวิตและห้ามทอดทิ้งข้าเด็ดขาด! ถ้าท่านทำไม่ได้ ชาติหน้าข้าไม่มีวันมาเจอหน้าท่านอีกแล้ว!”
ทุกคำพูดของนางทิ่มแทงใจเขาจนต้องชะงักฝีเท้า และเพราะเขาหันหลังให้อวิ๋นลั่วเฟิงอยู่ นางจึงไม่เห็นสีหน้าในตอนนี้ของเขา
“อวิ๋นเซียว…” อวิ๋นลั่วเฟิงมองอวิ๋นเซียวแล้วพูดต่อ “เจ้าบอกว่าเจ้าจะไม่ผิดคำสัญญากับข้า ดังนั้นเจ้าห้ามละทิ้งคำสัญญาก่อนหน้านี้ของเจ้าด้วย!”
——
[1] ชั่วเวลาก้านธูปดับคือประมาณ 10-15 นาที
