ตอนที่ 2146 วิกฤติ (2)
ความใจดีของนางถูกตอบแทนด้วยความชั่วร้าย!
ถึงอย่างไรหลงหลัวก็ช่วยเฉิงเกาหย่าเอาไว้ แต่นางเกือบจะถูกทรมานจนตาย!
เฉิงเกาหย่าหลับตาอยู่นานก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วมองตรงไปที่หลงหลัว “สำหรับมนุษย์อย่างพวกเราแล้ว สัตว์วิญญาณอสูรอย่างเจ้าก็เกิดมาเพื่อรับใช้พวกเราไม่ใช่หรือ แล้วเผ่ามังกรบรรพบุรุษจะซ่อนแก่นเลือดของตัวเองแทนที่จะเอามาให้พวกเราได้อย่างไร เจ้าจะต้องถูกลงโทษที่ทำพฤติกรรมเห็นแก่ตัว!”
ถึงอย่างไรเผ่ามังกรบรรพบุรุษก็ไม่มีทางปล่อยนางไปแน่ นางจึงเผยความคิดตัวเองออกมาด้วยแววตามาดร้าย
ราวกับว่าหลงหลัวที่เป็นคนช่วยชีวิตนางไว้และถูกนางกักขังนั้นติดหนี้นาง…
“ฮึ่ม!” ใบหน้าของหัวหน้าเผ่าเขียวคล้ำด้วยความโกรธ “มังกรบรรพบุรุษอย่างพวกเรามีชีวิตเป็นของตัวเอง เหตุใดต้องไปรับใช้เจ้าด้วย อะไรที่ทำให้เจ้าคิดว่าจะสามารถทำให้พวกเราเป็นทาสเจ้าได้ หลงเหยียน สังหารนางซะ แล้วพวกเราจะได้ไปจัดการกับเฝิงหย่งชิงและคนของเขา”
เฉิงเกาหย่าตัวแข็งทื่อกัดฟันพูด “ต่อให้เจ้าสังหารข้า เจ้ายังต้องตายอย่างน่าอดสูอยู่ดี!” สุดท้ายนางก็กรีดร้อง ดวงตาของนางแดงก่ำ
ร่างของหลงเหยียนพุ่งเข้าไปปรากฏตัวตรงหน้าเฉิงเกาหย่า เขาต่อยนางอย่างแรงจนเกิดเสียงดังสนั่น นางถูกสังหารทันทีที่มือของเขาทะลุผ่านอก!
ตั้งแต่เริ่มจนจบเฉิงอู๋เหยียนไม่พูดอะไรเลย ถึงแม้ว่าเขาจะอยากสังหารเฉิงเกาหย่าด้วยตัวเอง แต่เขาก็ไม่คิดว่าเฉิงเกาหย่าจะโชคร้ายขนาดบังเอิญตกอยู่ในมือของเผ่ามังกรบรรพบุรุษ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ลงมือแล้วมองเฉิงเกาหย่าที่นอนอยู่ในแอ่งเลือดอย่างสงบ
“สมควรแล้ว!”
เฉิงอู๋เหยียนหันหน้าหนีและไม่ได้มองเฉิงเกาหย่าอีก
ในเวลาเดียวกัน…
สมาชิกทุกคนในเผ่ามังกรบรรพบุรุษก็หันไปมองเฝิงหย่งชิงและบุรุษอีกสองคน
“ฮะๆ” เฝิงหย่งชิงยิ้มเยาะ “ความจริงแล้ว คำพูดของเด็กผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้ผิดนะ สัตว์วิญญาณอสูรเกิดมาเพื่อรับใช้มนุษย์! แต่เผ่ามังกรบรรพบุรุษของเจ้าดื้อรั้นเกินไป ถ้าเจ้ายอมแพ้มนุษย์ตั้งแต่ก่อนหน้านี้ ไม่แน่เรื่องหลายๆ อย่างก็คงไม่เกิดขึ้น…”
หัวหน้าเผ่ากำหมัดและส่งสายตาเหยียดหยาม “เผ่ามังกรบรรพบุรุษจะไม่มีทางยอมแพ้ให้ใครโดยเฉพาะเจ้า!”
ความจริงแล้วหลายปีก่อนเฝิงหย่งชิงและคนอื่นๆ พยายามจะบังคับให้เผ่ามังกรบรรพบุรุษศิโรราบแก่พวกเขา แต่ชายชราก็หัวรั้น ตอนนั้นพวกเขาจึงล้มเหลว
“แม่นางอวิ๋น คุณชายเซียว พวกเราร่วมมือกันสังหารพวกเขาเถอะ!”
หัวหน้าเผ่ามังกรบรรพบุรุษคลายหมัดด้วยใบหน้าเย็นชา เขาเดินไปหาอวิ๋นลั่วเฟิงและอวิ๋นเซียวก่อนจะยืนอยู่เคียงข้างพวกเขา
ทั้งสองฝั่งใกล้จะเริ่มสงครามกันแล้ว…
จู่ๆ ก็มีเสียงดังกัมปนาท แรงสั่นสะเทือนรุนแรงมากราวกับว่ามีบางอย่างกำลังพยายามพังออกมา
“ท่านแม่!” อวิ๋นชูเทียนรีบจับมือของอวิ๋นลั่วเฟิงไว้ “เทียนเอ๋อร์กลัวเจ้าค่ะ”
ตูม!
ตูม! ตูม! ตูม!
จู่ๆ เสียงราวกับแผ่นดินไหวก็ดังขึ้นไปทั่วแคว้นและทำให้ทุกคนตื่นตระหนก
อวิ๋นลั่วเฟิงขมวดคิ้ว ขณะที่อวิ๋นเซียวยังดูสงบนิ่ง เขาวางแขนข้างหนึ่งลงบนไหล่ของนางและจับแขนของนางไว้
“ระวังตัวด้วย ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังมา…” เขาพูดเสียงเครียด
ตอนที่ 2147 วิกฤติ (3)
ตูม!
ตอนนั้นเองพื้นดินทั้งหมดก็แตกออกและร่างขนาดมหึมาของมังกรเพลิงปีกคู่ก็พุ่งออกมา เปลวไฟขนาดใหญ่กวาดไปบนท้องฟ้าจนถูกปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิง
“โฮก!”
ทันทีที่มังกรเพลิงปีกคู่คำราม ท้องฟ้าทั้งผืนก็แยกออกจากกันทันที ดวงตาของมันดุร้ายและจ้องฝูงชนข้างล่างอย่างมาดร้าย
“มังกรเพลิงปีกคู่อย่างนั้นหรือ” ใบหน้าของหัวหน้าเผ่าเปลี่ยนไปทันทีและดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยหวาดกลัว “เหตุใดสัตว์ประหลาดโบราณถึงมาปรากฏตัวที่นี่”
ตอนนี้มังกรเพลิงปีกคู่บินอยู่บนท้องฟ้า เสียงของเขาดูโศกเศร้ามากราวกับเขากำลังร้องเรียกหาพรรคพวกของตน
อวิ๋นลั่วเฟิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ตอนที่ข้ามาที่แคว้นเจ็ดเมือง ข้าได้ยินว่ามีสัตว์อสูรโบราณดุร้ายถูกขังไว้ใต้เมืองทุกเมือง ถ้าข้าเดาไม่ผิดสัตว์โบราณที่ดุร้ายน่าจะหมายถึงมังกรเพลิงปีกคู่!”
มังกรเพลิงปีกคู่ที่มีชีวิตอยู่ในโบราณกาลทรงพลังมาก!
ความแข็งแกร่งของมังกรเพลิงปีกคู่เทียบได้มังกรสวรรค์เก้าปีกที่อวิ๋นลั่วเฟิงเจอก่อนหน้าเลย อีกทั้งยังมีมังกรเพลิงปีกคู่อีกหกตัวอยู่ใต้แคว้นเจ็ดเมือง!
ไม่ต้องพูดถึงคนอื่น แม้แต่ใบหน้าของอวิ๋นลั่วเฟิงก็มืดครึ้ม
“ข้าไม่เข้าใจว่าเหตุใดอยู่ๆ มังกรเพลิงปีกคู่ถึงกลับมามีชีวิตและหลุดพันธนาการมาได้”
“ข้าเดาว่าการพังทลายของแผ่นดินเทพวิญญาณทำให้พลังฌานจำนวนมากไหลทะลักเข้ามาในแคว้นเจ็ดเมืองจึงทำให้มังกรเพลิงปีกคู่ฟื้นคืนชีพ”
ขณะพูดริมฝีปากของเขาก็สั่น ส่วนดวงตาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ถึงแม้ว่ามังกรบรรพบุรุษจะมีชีวิตยืนยาว แต่พวกเขาก็ไม่อาจเทียบกับสัตว์อสูรโบราณที่ดุร้ายและไม่อาจต่อต้านพวกเขาได้
“มังกรเพลิงปีกคู่สามารถบินข้ามเมืองได้ในพริบตาเดียว ถ้ามังกรเพลิงปีกคู่ตัวนี้ปรากฏตัวก็หมายความว่ามังกรเพลิงปีกคู่ตัวอื่นๆ ก็ฟื้นคืนชีพขึ้นมาเหมือนกัน” อวิ๋นลั่วเฟิงมองอวิ๋นเซียว “อวิ๋นเซียว ข้าไม่มั่นใจว่าจะชนะศึกครั้งนี้ แต่ข้าก็ต้องสู้”
อวิ๋นเซียวกุมมืออวิ๋นลั่วเฟิงอย่างอ่อนโยนและพูดอย่างมุ่งมั่นว่า “ข้าจะอยู่กับท่าน”
ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย!
“โฮก!”
เสียงคำรามของมังกรเพลิงปีกคู่ดังขึ้นเรื่อยๆ ตอนนั้นเองพวกเขาก็สัมผัสได้ถึงความร้อนที่กำลังแผดเผาจากทุกด้าน มันร้อนราวกับพระอาทิตย์และคล้ายจะเผาพวกเขาให้กลายเป็นเถ้าถ่าน
“ระวัง!”
ทันใดนั้นอวิ๋นเซียวก็ดึงอวิ๋นลั่วเฟิงและอวิ๋นชูเทียนมาด้านข้าง พริบตาต่อมาเปลวเพลิงก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้าแล้วทำลายพื้นที่ที่พวกเขาเคยยืนอยู่เมื่อครู่จนเกิดเป็นหลุมลึกไร้ก้นบึ้งบนพื้นดิน
อวิ๋นเซียวกอดอวิ๋นลั่วเฟิงแน่น ตอนนั้นเองอวิ๋นลั่วเฟิงก็รู้สึกว่าแผ่นหลังของอวิ๋นเซียวชุ่มไปด้วยเหงื่อ เสื้อผ้าของเขาเปียกโชกและแนบติดกับแผ่นหลัง
“อ๊าก!”
เสียงร้องบีบคั้นหัวใจดังขึ้นและเมื่อทุกคนหันไปมองก็เห็นเฝิงชิงหย่าเอามือปิดตา “ตาของข้า ตาข้า!”
“เฝิงหย่งชิง!”
เว่ยเสียงและบุรุษอีกคนรีบเดินเข้าไปหาเฝิงหย่งชิงด้วยความประหลาดใจ แต่ว่าเมื่อเผชิญหน้ากับมังกรเพลิงปีกคู่ พวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้…
“ฮือ!”
คนขี้ขลาดบางคนก็ร้องไห้ออกมาทันที พวกนั้นขดตัวอยู่ด้านข้างด้วยความกลัวขณะที่จ้องมังกรเพลิงปีกคู่บนท้องฟ้าอย่างตื่นตระหนก ทันใดนั้นเปลวเพลิงสีทองก็เปลี่ยนท้องฟ้าให้เป็นสีแดงดั่งโลหิต
“โฮก!”
ในที่สุดมังกรเพลิงปีกคู่ที่อยู่บนท้องฟ้าก็ลงมือ เปลวเพลิงในปากของพวกมันพวยพุ่งลงมาบดขยี้พื้นดิน
