ตอนที่ 2156 จุดจบที่ดีที่สุด (1)
แต่ว่าอวิ๋นลั่วเฟิงผ่านด่านมาถึงขั้นนี้เพราะการสละชีพของอวิ๋นชูเทียน…
อวิ๋นเซียวมีรากฐานสมบูรณ์ร่วมกับอวิ๋นลั่วเฟิง ดังนั้นเขาจึงสามารถเลื่อนขั้นไปถึงระดับเดียวกันได้โดยอาศัยการฝึกผสานพลังฌานกับอวิ๋นลั่วเฟิง!
เมื่อคิดถึงอวิ๋นชูเทียน…
หัวใจของอวิ๋นลั่วเฟิงก็เจ็บปวดอีกครั้ง นางยังจำได้ว่าเด็กหญิงผู้นั้นหายไปต่อหน้าต่อตานางได้อย่างไรและทุกครั้งที่นางนึกถึง หัวใจของนางก็เจ็บปวดมากเหลือเกิน แต่ว่า…
นี่ก็ผ่านมาห้าปีแล้ว ถึงเวลาที่นางจะไปตามหาเทียนเอ๋อร์แล้ว…
ขณะที่นางคิดเรื่องนี้ นางก็เห็นร่างสีดำเคลื่อนเข้ามาหานางช้าๆ นางก็ส่งยิ้มบางให้ “อวิ๋นเซียว”
อวิ๋นเซียวเดินเข้ามาดึงอวิ๋นลั่วเฟิงเข้าสู่อ้อมกอดแล้วจูบนางอย่างดูดดื่ม เสียงของเขาอ่อนโยนมาก “ท่านรอข้านานหรือไม่”
อวิ๋นลั่วเฟิงผลักอวิ๋นเซียวออกแล้วจ้องเขาก่อนจะพูดอย่างไม่พอใจว่า “อวิ๋นเซียว เนี่ยนเฟิงก็อยู่ที่นี่”
ดวงตาของอวิ๋นเนี่ยนเฟิงเป็นประกายโกรธเคือง แล้วจากนั้นเขาก็กระโจนเข้าหาอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วยู่ปาก “ท่านแม่ ข้าก็อยากจูบท่านเหมือนกันนะขอรับ”
สีหน้าของอวิ๋นเซียวเปลี่ยนเป็นมืดครึ้มทันที
เขายกตัวอวิ๋นเนี่ยนเฟิงขึ้นมาแล้วหรี่ดวงตาเย็นชาก่อนจะขู่บุตรชายเสียงเย็น “ดูเหมือนว่าเจ้าจะเกียจคร้านเกินไปแล้ว ข้าน่าจะหาอะไรให้เจ้าทำดีหรือไม่”
เมื่อได้ยินคำขู่จากท่านพ่อของเขา อวิ๋นเนี่ยนเฟิงก็ตัวสั่นอย่างน่าสงสาร
“เฟิงเอ๋อร์ ข้ามั่นใจว่าเด็กผู้ชายคนนี้คือเจ้าสารเลวนั่น ชังจี่กลับมาเกิดใหม่” อวิ๋นเซียวหันไปหาอวิ๋นลั่วเฟิง “เขาเป็นพวกมากตัณหาตั้งแต่อายุยังน้อยแบบนี้แล้วยังกล้ากินเต้าหู้ภรรยาข้าอีก! เมื่อสองปีที่แล้วเขาแอบดูบ่าวอาบน้ำ! โชคดีที่ข้าเจอทันเวลาแล้วลงโทษเขา ก่อนจะสั่งให้คนจับตาดูเขาเพื่อกำจัดพฤติกรรมชั่วร้ายนี้!”
ปกติแล้วอวิ๋นลั่วเฟิงจะปกป้องอวิ๋นเนี่ยนเฟิง แต่เมื่อเป็นเรื่องแบบนี้ นางจะยืนอยู่ข้างอวิ๋นเซียวเสมอไม่ว่าอวิ๋นเซียวจะลงโทษอวิ๋นเนี่ยนเฟิงอย่างไรก็ตาม
ดังนั้น…
การถูกทั้งอวิ๋นลั่วเฟิงและอวิ๋นเซียวลงโทษ ทำให้อวิ๋นเนี่ยนเฟิงสามารถระงับความมากตัณหาตามสัญชาตญาณของเขาได้
ท่านพ่อโหดร้ายเกินไป! เขาไม่กล้าไม่เชื่อฟังอีกฝ่าย!
“อวิ๋นเซียว นี่ก็ผ่านมาห้าปีแล้ว” อวิ๋นลั่วเฟิงพูดขึ้นหลังจากที่เงียบไปครู่หนึ่ง
อวิ๋นเซียวหยุด ตอนนั้นเขาหมดสติไปเพราะบาดเจ็บสาหัสจากการปกป้องอวิ๋นลั่วเฟิง นางเล่าให้เขาฟังว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่เขาตื่นขึ้นมา…
“ผ่านมาห้าปีแล้วและก็ถึงเวลาที่พวกเราจะไปตามหานาง”
อวิ๋นเนี่ยนเฟิงงุนงงจริงๆ “ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านกำลังจะไปตามหาใครหรือขอรับ”
พวกเขาแลกเปลี่ยนสายตากันแล้วอวิ๋นลั่วเฟิงก็ยิ้ม “คู่หมั้นของเจ้า”
คู่หมั้นของข้างั้นหรือ?
อวิ๋นเนี่ยนเฟิงถามอย่างสงสัยพร้อมเอียงคอไปด้านหนึ่ง “คู่หมั้นคืออะไร กินได้หรือไม่”
ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้อวิ๋นเนี่ยนเฟิงจะมีความคิดมากตัณหาแต่ก็ล้วนเป็นเพราะความสงสัยของเขา เขาก็ยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่งและไม่เข้าใจว่าคู่หมั้นคืออะไร
“คู่หมั้นคือคนที่จะอยู่เคียงเจ้าไปตลอดชีวิตเหมือนที่แม่อยู่กับท่านพ่อ” อวิ๋นลั่วเฟิงอธิบาย
อวิ๋นเนี่ยนเฟิงกะพริบตา “ข้าสามารถกอดนาง นอนกับนางแล้วจูบนางได้หรือไม่ขอรับ แต่ข้าไม่อยากนิสัยไม่ดีเหมือนท่านพ่อ เขากดท่านแม่ลงกับเตียงทุกคืนแล้วข้ายังได้ยินท่านแม่ร้องอย่างเจ็บปวดทุกคืนด้วย”
อวิ๋นลั่วเฟิงสีหน้ามืดครึ้มและจ้องอวิ๋นเซียวอีกครั้ง “ถ้าท่านกล้าทำเรื่องไม่เหมาะสมต่อหน้าลูกอีก ก็ออกจากห้องข้าไปนอนคนเดียวเลย”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น อวิ๋นเซียวก็พูดขึ้นอย่างใสซื่อ “อย่างมากข้าก็แค่กอดท่านและจูบท่านต่อหน้าเนี่ยนเฟิง แต่ข้าไม่เคยทำเรื่องไม่เหมาะสมต่อหน้าเขาแน่นอน”
ตอนที่ 2157 จุดจบที่ดีที่สุด (2)
จากนั้นอวิ๋นลั่วเฟิงก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ นางหรี่ตาแล้วหันไปหาอวิ๋นเนี่ยนเฟิง “บอกข้ามาว่า เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าท่านพ่อกดแม่”
“ข้าได้ยินตอนที่ข้ากำลังเล่นซ่อนแอบกับบ่าวเสี่ยวชุยแล้วกำลังแอบอยู่ใต้เตียง” อวิ๋นเนี่ยนเฟิงพูดอย่างซื่อสัตย์โดยไม่รู้ว่าเขาทำอะไรผิด
แอบฟังงั้นหรือ
ใบหน้าของอวิ๋นเซียวดำมืดเหมือนก้นหม้อและเขาก็ยกตัวเนี่ยนเฟิงขึ้นมาทันที “พวกเราไปกันเถอะ ข้าจะทดสอบว่าเจ้าฝึกพลังฌานไปถึงไหนแล้ว” หลังจากพูดจบ อวิ๋นเซียวก็พาอวิ๋นเนี่ยนเฟิงออกจากสวน
ไม่นานเสียงร้องไห้โหยหวนของอวิ๋นเนี่ยนเฟิงก็ดังขึ้น…
อวิ๋นลั่วเฟิงไม่หยุดอวิ๋นเซียวแต่มองท้องฟ้าสีครามและถอนหายใจอย่างหนัก
นี่ก็ผ่านมาห้าปีแล้ว…
เทียนเอ๋อร์ อีกไม่นานแม่จะพาเจ้ากลับบ้าน
…
ในแคว้นเจ็ดเมืองนอกจากจวนเจ้าเมืองแล้วยังมีราชวงศ์คนอื่นในแต่ละเมืองอีก แต่ว่าเรื่องความแข็งแกร่งของราชวงศ์ก็เพียงเหนือกว่าครอบครัวผู้มีอิทธิพลเท่านั้น แต่ก็ยังอ่อนแอกว่าสำนักและเจ้าเมือง ถึงแม้ว่าราชวงศ์จะยังมีอำนาจอยู่บ้างและเป็นที่เคารพของคนทั่วไปก็ตาม…
นครจักรพรรดิแห่งสวรรค์
ร่างเล็กอันบอบบางถูกมัดไว้กับเสาต่ำกว่าบุรุษที่ถือคบเพลิง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความขลาดเขลา หวาดกลัว และสิ้นหวัง
“เด็กผู้หญิงสารเลวอย่างนางชั่วร้ายขนาดนี้ตั้งแต่อายุเท่านั้นได้อย่างไร นางอิจฉาองค์หญิงสองที่ได้รับการเอาใส่ใจจากฝ่าบาทและได้รับการเคารพจากคนนับล้าน ดังนั้นนางจึงพยายามสังหารองค์หญิงรอง”
“องค์หญิงรองเป็นคนดี! นางเหมือนกับเทพธิดาแห่งความเมตตา! เมื่อตอนนั้น พวกเราทุกคนในนครจักรพรรดิแห่งสวรรค์เป็นโรคติดต่อร้ายแรง ถ้าไม่ใช่เพราะองค์หญิงรอง พวกเราก็คงตายไปแล้ว”
ทุกคนตะโกนอย่างโกรธเคืองและพยายามจะสังหารเด็กหญิงตัวน้อย เด็กหญิงตัวน้อยยังเด็กมาก นางอายุราวสามสี่ปีเท่านั้น นางสกปรกมากจนคนไม่สามารถมองเห็นนางได้ชัด ใบหน้าเล็กๆ ของนางซีดเผือดและสั่นไปทั้งตัว
ไม่…นี่ไม่ใช่เรื่องจริง
พวกเขาไม่ได้ถูกรักษาโดยพี่หญิงสอง แต่เป็นนางต่างหาก นางพบวิธีรักษาโรคติดต่อแต่นางกลัวว่านางจะเด็กเกินไปที่คนอื่นจะเชื่อดังนั้นนางจึงไม่ได้บอกเรื่องนี้กับคนอื่น ตอนนั้นพี่หญิงรองบังเอิญมาเยี่ยมนาง
พี่หญิงรองเป็นคนเดียวที่รู้ว่านางมีความสามารถทางการแพทย์แม้ว่าจะไม่มีคนสอนนางดังนั้นนางจึงบอกวิธีรักษาให้อีกฝ่าย
แต่นางไม่คิดเลยว่าพี่หญิงรองจะเอาชื่อเสียงทั้งหมดไปแล้วต้องการจะสังหารนาง!
เด็กหญิงตัวน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้น นางต้องการจะบอกความจริงกับทุกคนแต่นางก็รู้ว่าไม่มีใครเชื่อนาง
คนพวกนี้อดทนยั้งมือสังหารนางไม่ไหวแล้ว!
แต่ทำไมล่ะ
“จักรพรรดิเสด็จ!”
เสียงสูงดังขึ้นหลังจากผ่านไปสักพักบุรุษในชุดคลุมสีเหลืองก็เดินเข้ามาแล้วตามด้วยกลุ่มองครักษ์และนางกำนัล บุรุษผู้นั้นดูมีอำนาจและดวงตาของเขาก็เย็นชา “เจ้าจะสารภาพผิดหรือยัง”
เด็กหญิงตัวน้อยส่ายหน้าแล้วกัดปาก
นางไม่ได้ผิด!
“มารดาของเจ้าอ่อนโยนและมีคุณธรรม เหตุใดนางถึงให้กำเนิดบุตรสาวที่ชั่วร้ายขนาดนี้ เจ้าอายุเพียงสี่ปีแต่เจ้ากลับวางแผนที่จะสังหารพี่หญิงรองของเจ้า!” บุรุษผู้นั้นทุบฝ่ามือลงกับโต๊ะและพูดอย่างโกรธเคือง “เจ้าถูกเลี้ยงโดยราชวงศ์แต่เจ้ากลับไม่สำนึกบุญคุณพวกเรา! พี่รองของเจ้าอายุมากกว่าเจ้าเพียงสามปีแต่นางก็รู้วิธีรับใช้บ้านเมืองและประชาชนแล้วด้วยการรักษาโรคติดต่อร้ายแรงได้ แพทย์อันดับหนึ่งของนครจักรพรรดิแห่งสวรรค์ของพวกเราก็รับนางเป็นศิษย์แล้ว! …
…แต่ดูเจ้าสิ เจ้าทำอะไรได้นอกจากกินกับดื่ม เพราะความสำเร็จของพี่หญิงรองของเจ้า เจ้าก็เลยอิจฉานางและต้องการจะสังหารนาง แล้วเจ้ายังไม่ยอมรับผิดอีกหรือ” บุรุษผู้นั้นพูดอย่างโหดร้ายด้วยท่าทีเย็นชา
เด็กหญิงตัวน้อยกัดปากและน้ำตาก็ไหลลงมาบนใบหน้า “หม่อมฉันบอกฝ่าบาทแล้วว่า หม่อมฉันรู้วิธีรักษาโรค แต่ฝ่าบาทก็ไล่หม่อมฉันแล้วห้ามให้หม่อมฉันไปรบกวน…”
