ตอนที่ 1360 ที่อยู่ของอวิ๋นเซียว (5)
อวิ๋นลั่วเฟิงได้ยินคำพูดจริงจังของหูหลีก็พยักหน้า “ให้ข้าบอกข่าวร้ายเจ้าสักเรื่อง หงหลวนจะไปกับพวกเราด้วย”
เพล้ง!
อวิ๋นลั่วเฟิงได้ยินเสียงหัวใจแตกละเอียด… รอยยิ้มบนใบหน้าหูหลีหายไปแล้วเปลี่ยนเป็นแข็งค้างทันที
เขาถามอย่างไม่เชื่อหู “เจ้าล้อข้าเล่นใช่หรือไม่ เจ้าพาสตรีบ้าคลั่งคนนั้นมาด้วยงั้นหรือ”
“เจ้าคิดว่าข้าล้อเล่นหรือ” อวิ๋นลั่วเฟิงเลิกคิ้วแล้วตอบคำถามเขาด้วยคำถาม
ทันใดนั้นสีหน้าของหูหลีก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “ชีวิตข้าจบแล้ว การเดินทางกับหญิงคลั่งก็เท่ากับว่าเจ้าเรียกความตายให้ข้าแล้ว!”
“เจ้าขายตัวเองให้ข้าสิบปี ตอนนี้ก็สายไปแล้วที่เจ้าจะเสียใจทีหลัง” อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้มเยาะ นางชอบเห็นสีหน้าสิ้นหวังของหูหลี
“นายหญิง!” ตอนนั้นเอง เสียงของเสี่ยวโม่ก็ดังขึ้นข้างหลังอวิ๋นลั่วเฟิง
นางขมวดคิ้วแล้วหันหลัง นางชะงักไปชั่วครู่เมื่อเห็นเสี่ยวโม่มาคนเดียว “เจ้าอยู่คนเดียวงั้นหรือ แล้วเสี่ยวไป๋อยู่ที่ใด”
“นายหญิง เสี่ยวไป๋หายตัวไป…” เมื่อเสี่ยวโม่นึกถึงจูบของเสี่ยวไป๋ เสียงของเขาก็ดูเขินอายเล็กน้อย
เพราะเป็นจูบแรกของเขา ดังนั้นกว่าเขาจะได้สติจากความตกใจ เสี่ยวไป๋ก็หายตัวไปแล้ว…
“ถึงแม้ว่าสติปัญญาของเสี่ยวไป๋จะไม่สมบูรณ์แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำร้ายนาง ข้ากังวลอย่างเดียวว่าคนอื่นจะหลอกนาง”
“นายหญิง ท่านสบายใจได้ ข้าสอนเสี่ยวไป๋แล้วว่าถ้ามีใครขอให้นางแก้ผ้า นั่นหมายความว่าพวกเขาเป็นคนชั่ว นางต้องปกป้องความบริสุทธิ์ของตัวเอง” เสี่ยวโม่มองอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างมีความสุขแล้วหวังว่าจะได้คำชม
ด้วยสติปัญญาของเสี่ยวไป๋ตอนนี้ นางไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง เขาจึงเตือนนางเรื่องนี้เพื่อป้องกันไม่ให้เสี่ยวไป๋ถูกหลอกลวง
อวิ๋นลั่วเฟิงเหลือบมองเสี่ยวโม่ “เจ้าได้สอนนางไม่ให้ตามคนแปลกหน้าไปหรือเปล่า”
สีหน้าของเสี่ยวโม่แข็งค้างแล้วเขาก็ยกมือขึ้นเกาศีรษะ “ข้าลืม”
“ไปกันเถอะ พวกเราจะกลับมาคุยเรื่องนี้กันหลังเจอเสี่ยวไป๋”
อวิ๋นลั่วเฟิงใช้สายตาร้ายกาจของนางมองใบหน้าหล่อเหลาของเสี่ยวโม่ “ข้าจะกลับมาจัดการกับเจ้าทีหลัง!”
เมื่อเห็นอวิ๋นลั่วเฟิงจากไป เสี่ยวโม่ก็รีบตามไปพร้อมพูดไปด้วย “นายหญิง ทำไมเสี่ยวไป๋ถึงไม่เชื่อฟังขนาดนี้ ข้าไขว้เขวไปครู่เดียวนางก็หายไปแล้ว นี่ไม่ถูกต้อง ถ้านางกลับมา ข้าจะสอนนางไม่ให้โดนลักพาตัวแล้วถูกขาย!”
…
ภายในสวนด้านหลังผู้คุ้มกันสองสามคนก็แอบเดินเข้ามาพร้อมเด็กสาวน่ารักคนหนึ่ง เมื่อพวกเขาเห็นว่าไม่มีใครยืนตรวจตราอยู่ด้านนอกก็รีบเดินเข้าไปในห้องเก็บของ
ผู้คุ้มกันคนที่ว่าร้ายอวิ๋นลั่วเฟิงมองพรรคพวกของเขาแล้วกระแอม “เฝ้าประตูให้ข้า ข้าจะสอนเด็กคนนี้ให้เข้าใจถึงวิธีปรนนิบัตินายน้อยอย่างไร”
ปรนนิบัติ?
หลินรั่วไป๋กะพริบตา “ข้าไม่อยากเป็นสาวใช้” ได้ยินเสียงอ่อนแรงของนางผู้คุ้มกันก็มองหน้ากัน
“สบายใจได้ เจ้าไม่ได้จะไปเป็นสาวใช้ แต่ชีวิตเจ้าจะหรูหราสุขสบาย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเจ้าจะได้ทุกอย่างที่เจ้าต้องการ” ผู้คุ้มกันคนหนึ่งลากแขนหลินรั่วไป๋เข้าไปในห้องเก็บของ
เมื่อเดินเข้าไปแล้วสิ่งที่ปรากฏต่อหน้านางก็คือห้องรกรุกรัง ดวงตากลมโตสดใสของนางเต็มไปด้วยความสับสนแล้วนางก็หันมาหาผู้คุ้มกัน
ตอนที่ 1361 ที่อยู่ของอวิ๋นเซียว (6)
“อาหารอยู่ที่ไหน”
“ฮ่าๆ!” ผู้คุ้มกันหัวเราะเบาๆ อย่างชั่วร้าย “สาวน้อย ถ้าเจ้าอยากลิ้มรสอาหารราคาแพงก็ต้องจ่ายด้วยร่างกายเจ้านะ แต่สบายใจได้ นายน้อยของข้าอ่อนโยนมาก แล้วถ้าเจ้าได้รับความโปรดปรานจากเขาก็จะมีอาหารละลานตารอเจ้าอยู่”
เมื่อได้ยินคำว่าอาหารอร่อย ดวงตาของหลินรั่วไป๋ของเป็นประกาย “จริงหรือ แล้วข้าต้องทำอย่างไรถึงจะได้กินอาหารอร่อยๆ”
“ถอดเสื้อผ้าออก ข้าจะตรวจดูว่าเจ้ายังเป็นสาวพรหมจรรย์อยู่หรือไม่”
หลินรั่วไป๋ไม่รู้ว่าอะไรคือสาวพรหมจรรย์ แต่นางเข้าใจว่าผู้คุ้มกันคนนี้ต้องการให้นางแก้ผ้า!
“ไม่ พี่ชายข้าบอกว่าข้าห้ามให้คนอื่นถอดเสื้อผ้าข้า คนที่ต้องการทำแบบนั้นเป็นคนเลว!” หลินรั่วไป๋กัดปากแล้วก้าวถอยหลัง
“สาวน้อย เจ้าไม่ต้องกลัว นายน้อยข้าจะดูแลเจ้าอย่างดี” รอยยิ้มของผู้คุ้มกันยิ่งดูชั่วร้ายเมื่อเขาก้าวเท้าเข้าหาหลินรั่วไป๋
ตอนนั้นผู้คุ้มกันที่กำลังตื่นเต้นไม่สังเกตเห็นประกายสีแดงเรืองรองในนัยน์ตาของหลินรั่วไป๋
“สวะ!” หลินรั่วไป๋ตะโกนแล้วใช้ฝ่ามือโจมตีผู้คุ้มกัน
พลั่ก!
เมื่อโดนโจมตีเข้าไป ศีรษะของผู้คุ้มกันของหมุนเหมือนลูกข่าง
ฉูด!
สุดท้ายคอก็ไม่สามารถรับน้ำหนักศีรษะได้อีกต่อแล้วก็ร่วงลงพื้นจนทำให้เลือดสดๆ สาดกระจายไปทั่วห้อง
“เขา…ตายแล้วหรือ” หลินรั่วไป๋หวาดกลัวมาก นางมองมือทั้งคู่ของตัวเองด้วยสายตาเศร้าสร้อย “ข้า…ไม่ได้ตั้งใจ เขาตายเพราะอ่อนแอเอง ข้าไม่ผิด”
“อีกประการหนึ่ง พี่ข้าบอกไว้ว่าใครก็ตามที่ตั้งใจจะลวนลามข้า ข้าต้องสังหารเขา! ดังนั้นข้าไม่ผิด” ถึงแม้ว่านางจะพูดออกมาแบบนั้นแต่ดวงตานางก็เอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ใบหน้าอ่อนหวานของนางซีดเผือด
นางใช้สายตาหวาดกลัวมองไปที่ศพไร้ศีรษะที่อยู่หน้าแล้วนั่งขดตัวอยู่มุมห้องร่างของนางสั่นสะท้าน
…
ผู้คุ้มกันสองคนที่ยืนอยู่ด้านนอกรู้สึกแปลกๆ ปกติแล้วห้องเก็บของไม่ควรเงียบอย่างนี้แต่ตอนนี้กลับเงียบสนิท
“พวกเราควรเข้าไปดูไหม” ทั้งคู่มองหน้ากันด้วยความรู้สึกผิดปกติ แต่ตอนที่พวกเขากำลังจะเดินเข้าไปก็มีเสียงดังขึ้นจนพื้นสั่นสะเทือน
เด็กสาวชุดขาวผู้หนึ่งเดินเข้ามา ดวงตาร้ายกาจของนางกวาดไปรอบๆ ขณะพูดอย่างเย็นชาว่า “เอาตัวหลิงเฉินออกมา!”
หลิงลี่และบุตรชายเพิ่งมาถึงท่ามกลางความวุ่นวาย เมื่อหลิงเฉินเห็นสตรีชุดขาวยืนอยู่หน้าประตู ความโกรธก็เดือดพล่าน
“อวิ๋นลั่วเฟิง เจ้ากำลังทำอะไร”
อวิ๋นลั่วเฟิงหันไปมองหลิงเฉิน “ข้าได้ยินว่าผู้คุ้มกันของเจ้าเมืองอุดรลักพาตัวศิษย์ข้าไป!”
“อวิ๋นลั่วเฟิง เจ้าอย่าได้มากล่าวหากัน!” หลิงเฉินที่กำลังเดือดจัดก็หน้าซีด “ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าศิษย์เจ้าเป็นใครแล้วจะส่งคนไปลักพาตัวนางมาได้อย่างไร ตั้งแต่นี้ข้าจะไม่ไปยุ่งกับหงหลวน เจ้ายังต้องการอะไรอีก เจ้าจำเป็นต้องหาใส่ร้ายอย่างน่ารังเกียจเพื่อแก้แค้นด้วยหรือ”
หลิงลี่ขมวดคิ้ว เมื่อเขาได้ยินคำพูดของบุตรชายก็เข้าใจได้ทันทีว่าสตรีเบื้องหน้าเขาคือคนที่ปลอมตัวเป็นคนรักของหงหลวน!
ดวงตาของหญิงสาวดูดุร้ายและส่งสายตาเย็นเยียบไปให้หลิงเฉินขณะพูดอย่างเฉยชาว่า “ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้งเดียว คืนศิษย์ข้ามา ไม่อย่างนั้นแม้วิญญาณข้าจะแตกสลาย ข้าก็จะลากเมืองอุดรลงไปนรกกับข้าด้วย!”
“เหอะๆ” หลิงลี่หัวเราะเยาะแล้วมองอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างดูถูก “ข้าเป็นเจ้าเมืองอุดร แล้วเจ้าก็เป็นผู้ฝึกฌานขั้นราชันปราชญ์ระดับต่ำ ข้าสงสัยจริงว่าเจ้ามีค่าพอจะพูดกับข้าหรือ”
