ตอนที่ 1412 เทพแห่งโรคระบาด (7)
“ตอนนี้เจ้าออกไปได้หรือยัง” จีจิ่วเทียนพูดอย่างเย็นชา ถ้าต้องมองโอวหย่าอีกครั้ง เขาคงอาเจียน
โอวหย่าไม่กล้าพูดอะไรอีก นางรีบหันหลังจากไป และวินาทีที่นางหันหลังมา นางก็น้ำตาไหลทันที
“ท่านนักบุญหญิงเจ้าคะ” เมื่อนางเดินออกมาจากห้อง สาวใช้ก็รายงานอย่างนอบน้อม “หัวหน้าเผ่าเรียกท่านไปพบเจ้าคะ”
“หัวหน้าเผ่า?”
โอวหย่าคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “เข้าใจแล้ว เจ้าไปได้”
“เจ้าค่ะ ท่านนักบุญหญิง” แล้วสาวใช้ก็จากไป
โอวหย่าไม่ลังเลที่จะมุ่งหน้าไปยังห้องฝึกฌานของหัวหน้าเผ่า ตอนนั้นภายในห้องที่ถูกตกแต่งอย่างเรียบง่ายมีชายวัยกลางคนยืนหันหลังให้ประตูอยู่ เมื่อเขาได้ยินเสียงประตูเปิด เขาก็หันมามองสตรีที่ปรากฏตัว
“ท่านไปหาจีจิ่วเทียนมาหรือ”
โอวหย่าพยักหน้า “ใช่แล้ว”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของหัวหน้าเผ่าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก เขาพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด “ข้าหวังว่าท่านจะรู้ว่าตัวเองมีหน้าที่อะไรในเผ่าผู้ใช้เวท! ท่านไม่รู้หรือว่าจีจิ่วเทียนเป็นคนเช่นไร ท่านกล้าไปหาเรื่องเขาได้อย่างไร”
ตั้งแต่โอวหย่ามาอยู่ที่เผ่าผู้ใช้เวท นี่เป็นครั้งแรกหัวหน้าเผ่าใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับนาง นางหน้าบึ้งทันที “ข้าไม่คิดว่าจีจิ่วเทียนจะน่ากลัวอย่างที่เจ้าว่าเลย เขาไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้น”
ถึงแม้ว่าจีจิ่วเทียนจะทำให้นางรู้สึกกดดันมากจนหายใจไม่ออก…แต่สุดท้ายเขาก็ยังปล่อยนางอยู่ดี
“จีจิ่วเทียนไม่ได้ทำร้ายท่านหรือ” หัวหน้าเผ่ามองโอวหย่าด้วยสายตาแปลกๆ “ไม่มีทาง! จีจิ่วเทียนโหดร้ายมาก เขาสังหารคนเพียงเพราะคนคนนั้นพูดอะไรที่เขาไม่ชอบ”
โอวหย่าตะลึง
เขาโหดร้ายขนาดนั้นจริงหรือ ถ้าอย่างนั้นทำไมเขาถึงปล่อยนางแม้นางจะใส่ร้ายอวิ๋นลั่วเฟิงที่เขาบอกว่าเป็นศิษย์ตัวเองด้วยเล่า หรือเป็นเพราะว่า…อวิ๋นลั่วเฟิงไม่ได้สำคัญกับเขาขนาดที่นางคิดไว้ ไม่อย่างนั้นเขาจะปล่อยนางทำไม
“อย่างไรก็ตาม” หัวหน้าเผ่าดูเหมือนคิดอะไรบางอย่างได้ จึงเอ่ยถามขึ้น “ผู้หญิงคนนั้น หวงอิงอิงสามารถรักษาโรคร้ายแรงของท่านได้จริงหรือ”
โอวหย่าขมวดคิ้ว “ถูกต้อง! แค่ยกหวงอิงอิงให้ข้าแล้วข้าก็จะสามารถทำพิธีสืบทอดได้ภายในสามวัน”
“แต่หวงอิงอิงอยู่กับจีจิ่วเทียน ถ้าเราทำร้ายนาง เขาต้องโกรธแน่”
“หัวหน้าเผ่า” โอวหย่ายิ้ม “ข้าแค่จะขอให้หวงอิงอิงช่วยข้าแล้วข้าจะไม่ทำร้ายนาง ดังนั้นจีจิ่วเทียนย่อมไม่อารมณ์เสีย อีกอย่างข้าจะไม่บังคับนางถ้าหวงอิงอิงปฏิเสธ”
“ก็ได้” หัวหน้าเผ่าพยักหน้า “ข้าจะส่งคนไปพาหวงอิงอิงไปที่ห้องท่าน แต่ท่านต้องจำไว้ว่าท่านห้ามแตะต้องนางหรือบังคับนางเด็ดขาด”
“หัวหน้าเผ่า ท่านวางใจ ข้าจะไม่ทำร้ายนางแน่นอน”
โอวหย่าก้มหน้าแล้วยกยิ้ม
นางจะทรมานหวงอิงอิงทันทีที่นางตกมาอยู่ในกำมือ!
แล้วนางก็จะไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้ให้มีคนรู้ว่านางทำอะไรกับหวงอิงอิงบ้าง…
…
ภายในห้องนอนแขก หวงอิงอิงกำลังจะเข้านอนแต่จู่ๆ สาวใช้สองคนก็เปิดประตูเข้ามาแล้วพูดว่า “แม่นางหวง นักบุญหญิงของพวกเราต้องการพบเจ้า”
โอวหย่า?
หวงอิงอิงถามอย่างโมโห “นางต้องการอะไรจากข้า ข้าไม่ไป!”
“แม่นางหวง นักบุญหญิงของพวกเราบอกว่า ในเมื่อนี่เป็นเรื่องระหว่างเจ้ากับนาง นางหวังว่าจะจัดการปัญหานี้ด้วยกันเงียบๆ ไม่อย่างนั้นเพื่อนของท่านจะอยู่ในอันตราย”
ตอนที่ 1413 เทพแห่งโรคระบาด (8)
หวงอิงอิงหน้าซีด นางพยายามใจเย็นแล้วพูดพร้อมยิ้มเยาะ “ข้าไม่เชื่อเจ้า เผ่าผู้ใช้เวทไม่กล้าทำอะไรแม่นางอวิ๋นหรอก”
นางมีจีจิ่วเทียนปกป้อง เช่นนั้นแล้วแม่นางอวิ๋นจะตกอยู่ในกำมือของเผ่าผู้ใช้เวทได้อย่างไร
สาวใช้หลุบตาต่ำแล้วพูดต่อ “เจ้าจำเด็กผู้ชายที่อยู่กับเจ้าได้หรือไม่ โชคร้ายที่เด็กคนนั้นอยู่ในมือของนักบุญหญิงของพวกเรา ดังนั้นเจ้าต้องไป”
เด็กผู้ชาย?
หรือว่าจะเป็นเสี่ยวโม่?
ภาพเด็กน้อยใส่ซื่อบริสุทธิ์ปรากฏขึ้นในความคิดนาง แล้วหวงอิงอิงก็หน้าซีดเผือด “เขามากับแม่นางอวิ๋น เจ้าไม่กลัวว่าจะมีปัญหากับนางหรือ แล้วทำไมข้าต้องเชื่อเจ้า ข้าจะไปถามแม่นางอวิ๋น”
“ไม่มีความจำเป็นที่ท่านนักบุญหญิงของพวกเราต้องโกหก ถ้าเจ้าไม่ไปกับพวกเรา เด็กผู้ชายคนนั้นจะต้องตายทันที”
หวงอิงอิงตัวสั่น นางพยายามจะไปหาอวิ๋นลั่วเฟิงแต่สาวใช้สองคนนี้แข็งแกร่งกว่านาง ทำให้นางผ่านไปไม่ได้ นางกัดฟันแล้วพูด “ข้าจะไปกับเจ้าแต่เจ้าห้ามทำร้ายคนที่ไม่เกี่ยวข้อง”
สาวใช้ทั้งสองคนเข้ามาล้อมหวงอิงอิงทั้งซ้ายและขวาอย่างเงียบเชียบเย็นชาด้วยกลัวว่านางจะหนีไปหาอวิ๋นลั่วเฟิง พวกนางไม่คิดว่าเรื่องที่หวงอิงอิงถูกพวกนางพาตัวไปได้ถึงหูอวิ๋นลั่วเฟิงแล้ว
“นายหญิง ผู้หญิงที่ชื่อหวงอิงอิงคนนั้นออกไปกับคนของเผ่าผู้ใช้เวทขอรับ พวกเราควรหยุดพวกเขาหรือไม่” ไหน่ฉาบอกทุกอย่างที่ได้ยินกับอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วเอ่ยถาม
อวิ๋นลั่วเฟิงเหลือบมองเสี่ยวโม่ที่กำลังมีความสุขกับการกินอาหารอร่อยๆ ก่อนจะหันกลับมาหาไหน่ฉา
“ใช้เสี่ยวโม่ขู่หวงอิงอิงงั้นหรือ ข้าไม่คิดเลยว่าโอวหย่าจะใช้วิธีสกปรกแบบนี้”
“นายหญิง ถ้าอย่างนั้นพวกเรา…”
“ไหน่ฉา ตามหวงอิงอิงไปก่อน เดี๋ยวข้าจะตามไป” อวิ๋นลั่วเฟิงพูดแล้วหรี่ตา “อีกอย่าง ข้าอยากรู้ว่าโอวหย่ามาหานางในเวลาแบบนี้ทำไม”
…
ปัง!
ทันทีที่หวงอิงอิงมาถึงประตู สาวใช้สองคนก็ผลักนางเข้ามาอย่างแรง นางตัวเซจนเกือบจะล้ม
“หวงอิงอิง” โอวหย่าที่หันหลังให้นางอยู่ก็ค่อยๆ หันหน้ามาเมื่อได้ยินเสียง รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้างามของนาง “ไม่เจอกันนานนะ ข้าควรขอบคุณพระเจ้าที่ส่งเจ้ามาให้ข้าหรือไม่”
หวงอิงอิงกัดปาก “เสี่ยวโม่ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาอยู่ที่ไหน ปล่อยเขาไป”
“ไม่เกี่ยวงั้นหรือ” โอวหย่ายิ้มเยาะ “อย่าลืมว่าอวิ๋นลั่วเฟิงทำลายทุกอย่างที่ข้ามี ทุกคนที่อยู่ใกล้นางสมควรตาย อีกอย่างข้าไม่ได้จับเขามา แล้วข้าจะปล่อยเขาได้อย่างไร”
หวงอิงอิงหน้าซีดขณะที่ดวงตาแสดงความโกรธเคืองมากกว่าเดิม “เจ้าโกหกข้า!”
“หวงอิงอิง เจ้าไม่คิดว่าตัวเองโง่หรือ เจ้าเชื่อที่คนอื่นบอกเจ้าทุกอย่าง” โอวหย่ายิ้มเย็น “ข้ายังจำได้ว่าเมื่อก่อนเจ้าเคยเดินตามข้าแล้วเรียก ‘พี่สะใภ้’ อยู่เลย!”
หวงอิงอิงโกรธจนอยากจะสังหารนางเสียเดี๋ยวนี้ “โอวหย่า เจ้าใช้คนบริสุทธิ์มาขู่ข้าแล้วพาข้ามาที่นี่ เจ้าต้องการอะไร”
โอวหย่าเลิกคิ้วแล้วพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า “ง่ายมาก ข้าอยากให้เจ้าทำอะไรบางอย่างให้ข้า”
“เฮอะ!” หวงอิงอิงพ่นลมหายใจ “ไม่มีทาง!”
“หวงอิงอิง ในฐานะที่เป็นคนดี เจ้าคงไม่อยากเห็นคนอื่นต้องทรมานเพราะเจ้าใช่หรือไม่” โอวหย่าพูดขณะเดินมาหาหวงอิงอิงพร้อมรอยยิ้ม “ถ้าเจ้าไม่อยากให้อวิ๋นลั่วเฟิงต้องมายุ่งกับเรื่องนี้ก็ฟังข้าเสีย”
