ตอนที่ 1440 สมบัติของเจวี๋ยเชียน (5)
“แต่ว่าข้าพอใจที่จะอยู่เคียงข้างเจ้าเหมือนเมื่อก่อน เจ้า…เจ้าช่วยให้โอกาสข้าอีกครั้งได้หรือไม่” ชายหนุ่มใช้น้ำเสียงวิงวอน เขาอยู่อย่างเดียวดายมาตลอดพันปี… เขาไม่อยากอยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว
“ไม่” อวิ๋นลั่วเฟิงปฏิเสธโม่เชียนเฉิงอย่างไร้เมตตา
ใครจะรู้ว่าถ้าโม่เชียนเฉิงเห็นอวิ๋นเซียว เขาจะสติแตกหรือไม่ นางไม่มีทางยอมเก็บระเบิดเวลาไว้ข้างตัว
ในใจโม่เชียนเฉิงรู้สึกผิดหวัง “ข้ารู้ว่าเจ้าต้องไม่ยกโทษให้ข้า ครั้งหนึ่งข้าเคยช่วยคนอื่นทำร้ายเจ้า แล้วตอนนี้ก็ยังต้องการจะสังหารเจ้าอีก ถึงแม้จะทำไปเพราะไม่รู้ว่าเป็นเจ้าก็ตาม แต่เจ้าจะให้อภัยข้าได้อย่างไร”
ไม่แน่ว่าเขาอาจจะไม่ได้รับการให้อภัยต่อให้ใช้ชีวิตของตัวเองเพื่อแลกเปลี่ยน
“แต่ถึงอย่างนั้น…” ชายหนุ่มยกมุมปากขึ้น ใบหน้าซีดเผือดของเขาสะท้อนกับแสงแดดจนเป็นประกาย “ข้าจะพยายามทำให้เจ้าเห็นถึงความแน่วแน่ของข้า สักวันหนึ่งเจ้าจะต้องยอมรับข้า”
อวิ๋นลั่วเฟิงไม่ได้ตอบอะไรชายหนุ่มแล้วเดินไปหาจีจิ่วเทียนที่อยู่ในหลุม นางพยุงตัวเขาขึ้นอย่างระมัดระวังแล้วป้อนสมุนไพรพลังฌานเข้าปากเขา
พลังฌานภายในมิติคัมภีร์เซียนรักษาอาการบาดเจ็บไม่ได้ทุกอย่างมีแค่การบาดเจ็บภายนอกเหมือนแผลที่หลังของโม่เชียนเฉิงเท่านั้นที่พลังฌานสามารถหยุดการไหลของเลือดได้ ดังนั้นตอนนั้นนางถึงต้องใช้พลังฌานห้ามเลือดเขา
อาการบาดเจ็บของจีจิ่วเทียนเป็นการบาดเจ็บภายใน ดังนั้นพลังฌานจึงทำได้แค่เป็นตัวช่วยเสริมเท่านั้น นางยังต้องใช้สมุนไพรพลังฌานเพื่อรักษา
เมื่อเห็นอวิ๋นลั่วเฟิงป้อนสมุนไพรจีจิ่วเทียน ความโกรธก็ปกคลุมทั่วใบหน้าของโม่เชียนเฉิง เส้นผมสีเงินของเขาปลิวไปตามลมแล้วดวงตาของเขาก็ส่อประกายเดือดดาล “เจวี๋ยเชียน เจ้า…”
“ข้าชื่ออวิ๋นลั่วเฟิง” อวิ๋นลั่วเฟิงพูดอย่างเย็นชาขณะส่งสายตาไปให้โม่เชียนเฉิง
สายตาของนางทำให้ความโกรธของโม่เชียนเฉิงหายไปอย่างน่าประหลาด แต่เขายังคงสีหน้าไม่พอใจเอาไว้ ถ้าเขาไม่ได้กลัวว่าอวิ๋นลั่วเฟิงจะโกรธ ไม่แน่เขาอาจจะลงมือกับจีจิ่วเทียนไปแล้ว
เหตุการณ์ครั้งนี้ก็เหมือนเมื่อพันปีที่แล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาเจอเจวี๋ยเชียนก่อน แต่ความสัมพันธ์ของจีจิ่วเทียนกับเจวี๋ยเชียนนั้นกลับดีกว่า แล้วยิ่งหลังจากเขาสารภาพรักกับเจวี๋ยเชียน ชายหนุ่มก็ทำตัวเฉยชากับเขามากๆ ตอนนี้ก็เหมือนกัน แล้วเขาจะมีความสุขได้อย่างไร
“เจ้าบอกข้าได้หรือไม่ว่าจะออกไปจากมิติลวงตานี้ได้อย่างไร” หลังจากอวิ๋นลั่วเฟิงให้สมุนไพรจีจิ่วเทียนกินเสร็จแล้ว นางก็หันหน้าไปหาโม่เชียนเฉิง
โม่เชียนเฉิงพูดด้วยดวงตาสับสน “เจ้าเป็นคนสร้างมิติลวงตานี้ขึ้นมาเองไม่ใช่หรือ เหตุใดเจ้าถึงไม่รู้วิธีออกไป”
หัวใจของอวิ๋นลั่วเฟิงกระตุก นางพยายามทำใจให้สงบแล้วพูดว่า “ข้าไม่ได้มีความทรงจำในอดีต”
“อ้อ ข้าลืมไป เจ้ากลับมาเกิดใหม่ ดังนั้นเจ้าจะจำเรื่องราวเมื่อพันปีก่อนได้อย่างไร” โม่เชียนเฉิงพลันเข้าใจ “ไม่ไกลจากถ้ำมีกลไกอยู่ ถ้าเจ้าทำให้กลไกนั้นทำงานได้ เจ้าก็ออกไปได้”
โม่เชียนเฉิงเม้มปากก่อนจะพูดต่อ “โชคร้ายที่ข้าออกไปจากที่นี่ไม่ได้ เมื่อใดก็ตามที่ข้าเข้าใกล้มัน ร่างกายข้าก็จะเริ่มชา แม้แต่สัตว์อสูรวิญญาณก็เข้าใกล้ไม่ได้เหมือนกัน ไม่อย่างนั้นข้าก็คงสั่งให้สัตว์อสูรวิญญาณในมิติลวงตานี้เปิดทางให้ข้าออกไปนานแล้ว”
“ฉาฉา เจ้ารออยู่ที่นี่” อวิ๋นลั่วเฟิงมองฉาฉาแล้วออกคำสั่ง
“โฮ่งๆ” ฉาฉาเห่าแล้วนั่งลงอย่างเชื่อฟังขณะส่งสายตากังวลไปให้อวิ๋นลั่วเฟิง
“ไม่ต้องห่วง ข้าจะพาเจ้าออกไปด้วยแน่นอน”
ส่วนสัตว์อสูรวิญญาณทั้งหลายภายในมิติคัมภีร์เซียน ถ้าพวกเขาไม่ออกมาจากมิติก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร
ตอนที่ 1441 สมบัติของเจวี๋ยเชียน (6)
“ข้าจะไปกับเจ้าด้วย” จีจิ่วเทียนพยายามลุกขึ้นเดินไปหาอวิ๋นลั่วเฟิง
“อาการบาดเจ็บของเจ้า…”
“ข้าไม่เป็นไร เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง”
“ก็ได้” อวิ๋นลั่วเฟิงพยักหน้าแล้วออกเดิน
ถ้ำลึกมากราวกับหุบเขานี้มีขนาดใหญ่โตมโหฬารไร้จุดสิ้นสุดจนคนที่เดินเข้ามามองไม่เห็นปลายทาง
“ถ้าพวกเราออกไปได้ก็หมายความว่าโม่เชียนเฉิงจะก็ไปจากที่นี่ได้เหมือนกันสินะ” อวิ๋นลั่วเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ตอนที่นางป้อนสมุนไพรใส่ปากจีจิ่วเทียน นางก็สัมผัสได้ถึงความโกรธและเจตนาสังหารภายในดวงตาของโม่เชียนเฉิง การเก็บระเบิดเวลาแบบเขาไว้ข้างตัวนับเป็นเรื่องอันตรายเกินไป
“มันก็มีทางกำจัดเขาอยู่นะ” มุมปากของจีจิ่วเทียนยกขึ้น “ตามหาร่างที่เจวี๋ยเชียนกลับมาเกิดใหม่ ทันทีที่พวกเราหาเจอก็โยนปัญหาให้เขาไป ตอนนั้นถึงแม้ว่าโม่เชียนเฉิงจะรู้แล้วว่าเจ้าแสร้งทำตัวเป็นเจวี๋ยเชียนแต่เจ้าก็ให้เจวี๋ยเชียนตัวจริงทดแทนเขาแล้ว”
อวิ๋นลั่วเฟิงเหลือบมองจีจิ่วเทียน “เจ้ากำลังขายพี่น้องของตัวเองงั้นหรือ”
“ก็เป็นเเรื่องที่ช่วยไม่ได้” จีจิ่วเทียนยกยิ้มร้ายกาจน่ามอง “การโยนเขาให้เจวี๋ยเชียนก็ดีกว่าให้เขาติดตามเรา เจ้าไม่คิดอย่างนั้นหรือ”
“อันที่จริงนั่นเป็นความคิดที่ดีที่สุดแล้ว”
อวิ๋นลั่วเฟิงลูบคางเบาๆ ไม่แน่นางอาจจะสามารถสลัดโม่เชียนได้ถ้านางเจอร่างที่เจวี๋ยเชียนกลับมาเกิดใหม่ ดูเหมือนว่านางจะต้องตามหาเจวี๋ยเชียนหลังจากออกจากที่นี่…
“จริงสิ แล้วถ้าเจวี๋ยเชียนไม่ยอมรับรักโม่เชียเฉิงอีกจะทำอย่างไร”
จีจิ่วเทียนเงียบ ผ่านไปสักพักดวงตาเขาเป็นประกายเลือดเย็น
“ไม่ใช่ว่าเจ้ามียาที่เปลี่ยนเพศคนได้หรอกหรือ ถ้าเจ้าเปลี่ยนโม่เชียนเฉิงเป็นสตรีไม่แน่เจ้าอาจจะได้เป็นแม่สื่อให้คู่รักหยวนยางก็ได้”
หน้าผากของอวิ๋นลั่วเฟิงกระตุก “ถ้าข้ามียาแบบนั้นจริงข้าคงเปลี่ยนเจ้าเป็นคนแรก ไม่แน่ว่าเจ้าอาจจะได้แต่งงานกับใครสักคนทันทีแล้วลาออกจากชีวิตพรหมจรรย์เสียที”
สีหน้าของจีจิ่วเทียนมืดลงทันที สตรีผู้นี้จะตายหรือถ้าไม่ได้พูดอย่างนั้น
ประตูสีดำปรากฏขึ้นข้างหน้าพวกนาง อวิ๋นลั่วเฟิงผลักประตูเบาๆ แล้วเดินเข้าไปช้าๆ เมื่อนางเห็นสภาพภายใน นางก็สะดุ้ง
ทรัพย์สมบัติมากมายล้นเต็มห้องไม่ว่าจะเป็นสมุนไพร คัมภีร์หรืออาวุธภายในห้องนี้มีทุกอย่าง แล้วตรงกลางห้องก็มีน้ำพุโลหิตอยู่ เสียงของน้ำที่ตกลงมาเหมือนเสียงของเลือดที่กำลังหยดจนทำให้คนที่ได้ยินขนลุก
ทว่าน้ำพุไม่ได้มีกลิ่นสนิม แต่กลับมีกลิ่นหอมบางเบา เมื่ออวิ๋นลั่วเฟิงสูดกลิ่นเข้าไป พลังฌานภายในร่างนางก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อย
“นายหญิง นี่คือน้ำพุฌานโลหิต! ถ้าท่านแช่ในน้ำพุนี้ ความแข็งแกร่งของท่านจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว! สุดยอด ครั้งนี้โชคหล่นทับพวกเราแล้ว!” เสี่ยวโม่ตะโกนอย่างตื่นเต้น
เสียงของเขาเหมือนคนหิวโซที่เห็นอาหารเลิศรสแล้วไม่ต้องการอะไรนอกจากได้กินมัน
จีจิ่วเทียนที่อยู่ข้างๆ นางไม่ได้มีท่าทีตกใจแล้วรอยยิ้มยังคงฉายอยู่ในดวงตาเขา
“ข้าไม่คิดเลยว่าเจวี๋ยเชียนจะซ่อนสมบัติของเขาเอาไว้ในมิติลวงตานี้ ไม่แปลกใจเลยที่ยอดฝีมือพวกนั้นออกตามหาแล้วไม่พบอะไรเลยแม้จะใช้คนไปมากมาย เฟิงเอ๋อร์ ในฐานะที่เจ้าเป็นผู้สืบทอดของเขา ของพวกนี้ก็สมควรจะเป็นของเจ้า”
อวิ๋นลั่วเฟิงเงียบ ไม่รู้ทำไม แต่นางรู้สึกว่าทุกอย่างนั้นราวกับโชคชะตาได้กำหนดไว้แล้ว เหตุผลที่นางมาที่มิติลวงตานี้ก็เพราะวิชาหุ่นเชิดของเจวี๋ยเชียนทำให้จำเป็นต้องมาเอากระดูกผู้ใช้เวทเพื่อสร้างหุ่นเชิด
