เย่เชียนไม่ค่อยเข้าใจถึงบุคลิกและความคิดของหวังเต๋อเซินนักเพราะพวกเขาเคยพบกันเพียงแค่สองครั้ง บางทีหวังเต๋อเซินต้องการทำสิ่งนี้เพื่อให้ได้ประโยชน์บางอย่างสำหรับตัวเขาเองและการเป็นพันธมิตรกับหวังเต๋อเซินก็ไม่มีผลเสียใดๆกับเขี้ยวหมาป่าอยู่แล้ว ในทางกลับกันมันจะก่อให้เกิดผลกำไรอันมหาศาลที่ซ่อนอยู่มากมาย และตราบเท่าที่พวกเขาสามารถขุดมันขึ้นมาได้ล่ะก็เย่เชียนก็จะได้รับประโยชน์มากกว่าหวังเต๋อเซินอยู่ดี หลังจากคิดอยู่ชั่วครู่เย่เชียนก็ฉีกยิ้มและตอบว่า “ผมมิอาจรับมันไว้ได้หรอกครับ”
“มาเถอะน้องเย่..อย่าไปสนใจเรื่องเล็กๆน้อยๆนั่นเลยมาๆเรามาดื่มและเป็นพวกพ้องกันเถอะ” หวังเต๋อเซินยกถ้วยน้ำชาในมือขึ้นแล้วพูด
“เอ้าดื่ม” เย่เชียนยกถ้วยน้ำชาขึ้นและพูด
หลังจากที่เขาวางถ้วยน้ำชาลงเย่เชียนก็หยุดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “พี่ใหญ่..คุณไม่มีแผนจะกลับไปที่ประเทศจีนบ้างเลยเหรอ?”
“ถ้าบอกว่าไม่อยากมันก็คงจะเป็นเรื่องโกหก..แต่จะให้ฉันทำอย่างไรล่ะ ถ้าในเมื่อฉันกลับไปที่นั่นแล้วฉันอาจจะกลายเป็นคนเฝ้าประตูให้คนอื่นๆกันพอดี” หวังเต๋อเซินบ่นและพูดเสริมว่า “แต่อย่างน้อยมันก็ค่อนข้างดีเช่นกันอย่างน้อยๆฉันก็มีอิสระมากขึ้น..ว่าแต่น้องเย่นายเคยคิดที่จะมาที่นี่เพื่อที่จะสร้างอาณาจักรของนายบ้างไหม?..คนรวยๆเขาชอบทำกันแบบนั้นนี่”
“โอ้..น่าสนใจ!” ทันใดนั้นเย่เฉียนก็สนใจขึ้นมาทันที
“มันเทียบเท่ากับฟาร์มเลี้ยงสัตว์ในยุโรปเลยนะ แต่ผลประโยชน์ที่ใหญ่ที่สุดไม่ใช่สิ่งนั้นแต่เพราะมันสามารถช่วยในการต่อต้านการรุกรานได้ เพราะตามกฎหมายของเมียนมาร์นั้นถ้าใครที่ซื้อที่ดินล่ะก็จะมีสิทธิ์ที่จะก่อตั้งกองกำลังติดอาวุธเป็นของตนเองอย่างถูกกฏหมาย และก็จะมีพวกอาสาสมัครจำนวนยี่สิบถึงสามสิบคนถึงมันจะไม่มากก็ตามแต่มันก็ยังเป็นโอกาสที่ดีเพราะยังมีพวกทหารรับจ้างจำนวนมากจากใต้ดินในประเทศต่างๆให้เราจ้าง และด้วยวิธีนี้เราก็จะมีดินแดนเป็นของตัวเองโดยแบ่งเขตได้อย่างชอบธรรม” สักพักหนึ่งหวังเต๋อเซินก็พูดเสริมว่า “น้องชาย..นายรู้ไหมว่าทำไมผู้มีอำนาจเหล่านั้นจึงสนใจเมียนมาร์”
เย่เชียนส่ายหัวและตอบว่า “มันน่าจะเป็นเพื่อผลกำไรจำนวนมหาศาลสินะ ผมคิดว่าพวกเขาที่ทำเบบนี้อาจจะเพื่ออำนวยความสะดวกในธุรกิจใต้ดินของพวกเขาหรืออาจจะเพื่อสร้างสถานีขนส่ง?”
“ใช่ๆแต่นั่นมันก็เป็นเพียงแค่เหตุผลหนึ่ง” จากนั้นหวังเต๋อเซินก็พูดว่า “น้องชายนายรู้ไหมว่าเมียนมาร์อุดมไปด้วยทรัพยากรอะไรบ้าง”
“หยก..ทับทิม!” เย่เชียนตอบ
“ถูก” หวังเต๋อเซินพูดและฉีกยิ้ม
ดูเหมือนเย่เชียนจะเข้าใจเล็กน้อย แร่หยกและแร่ทับทิมสามารถให้ผลกำไรมหาศาล ในระบบเศรษฐกิจนั้นไม่เพียงมุ่งเน้นการตลาดหรืออำนาจหรือธุรกิจใต้ดินต่างๆที่ผิดกฎหมายเพียงเท่านั้น แต่เรายังพยายามค้นหาวิธีการทำธุรกิจที่ใสสะอาดและสามารถตรวจสอบได้อีกด้วย เช่นเดียวกับเขี้ยวหมาป่าที่มีเหมืองเพชรในทวีปแอฟริกาและไม่เพียงแค่มันเป็นวิธีง่ายๆในการหาเงินเท่านั้นแต่ยังเป็นวิธีที่ทำให้พวกเขามีความสัมพันธ์ที่เป็นประโยชน์ร่วมกันกับหน่วยงานของรัฐบาลในท้องถิ่นต่างๆและวิธีเช่นนี้มันจะง่ายขึ้นในอนาคตอย่างมาก เย่เชียนฉีกยิ้มและพูดว่า “ถ้าผมมีเวลา..ผมจะต้องศึกษามันจริงๆจังๆอย่างแน่นอนและหลังจากที่ผมวางมือแล้วผมก็จะได้มาที่นี่และใช้ชีวิตได้อย่างสบายใจ..ฮ่าฮ่า”
หวังเต๋อเซินก็ฉีกยิ้มและพูดว่า “อย่าพูดไป..ฉันน่ะมีเหมืองแร่ตั้งสองแห่งที่นี่ถึงแม้ว่าผลผลิตต่อปีจะไม่มากก็ตาม แต่มันก็สามารถเป็นทุนค่าใช้จ่ายพื้นฐานของพวกเราได้..หากน้องเย่สนใจล่ะก็..ฉันก็ยินดีที่จะช่วย”
แน่นอนว่าเย่เชียนรู้ดีว่าหวังเต๋อเซินเป็นถ่อมตัว เหมืองแร่ตั้งสองแห่งแต่รองรับค่าใช้จ่ายของกองทัพได้เพียงแค่ทหารหนึ่งพันคน? ต่อให้เอาปืนมาจ่อหัวเชียนให้ตายเขาก็ไม่เชื่อ”
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งหวังเต๋อเซินก็ถามว่า “นองเย่..ฉันเกรงว่าที่นายมาที่นี่นั้นไม่ได้มาเพราะจะมาหาฉันอย่างเดียวใช่ไหม..มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?”
เย่เชียนพยักหน้าและตอบว่า “เรามีพี่ชายคนนึงเขาหายไปจากที่นี่”
“โอ้..มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่?” หวังเต๋อเซินถาม
“เมื่อไม่กี่วันก่อนพี่ชายคนนั้นเขามาที่เมืองล่าเสี้ยว เขามาทำภารกิจบางอย่างแต่จู่ๆเราก็ขาดการติดต่อกับเขาไป..ผมคิดว่าเครือข่ายและสายของพี่ใหญ่จะช่วยเราได้มาก ผมจึงคิดว่าจะต้องมาหาพี่ใหญ่และถามเกี่ยวกับข่าวกรอง” เย่เชียนพูดอย่างคาดหวัง
หวังเต๋อเซินขมวดคิ้วเล็กน้อยและตบหน้าอกของตัวเองอย่างผึ่งผายจากนั้นก็พูดว่า “ไม่ต้องกังวลไป..เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉัน..เนื่องจากเขาเป็นพี่ชายของเขี้ยวหมาป่า..เขาก็เหมือนน้องชายของฉันด้วยเช่นกัน ไม่มีสิ่งใดที่เกิดขึ้นในดินแดนแห่งนี้ที่ฉันจะไม่สามารถหาคำตอบมันได้..ไม่ต้องกังวลไปเชิญพักผ่อนที่นี่สักสองวันและฉันรับรองว่าฉันจะหาคนของนายให้นายเอง”
“ขอบคุณพี่ใหญ่มากครับ” เย่เชียนพูดต่ออีกว่า “ผมจะไม่ได้จะพูดโอ้อวดใหญ่โตหรืออะไร..เพราะพี่ใหญ่ช่วยผมตั้งมากมายขนาดนี้..น้องชายคนนี้ก็ควรจะมอบของขวัญบางอย่างให้พี่ใหญ่ด้วยเช่นกัน”
“บอสหนุ่มน้อยเอ๋ย..นายพูดเช่นนั้นเลย..พี่น้องอย่างพวกเราไม่ต้องการสิ่งเหล่านั้นหรอก” หวังเต๋อเซินก้มหน้าลงและน้ำเสียงของเขาดูไม่พอใจเล็กน้อย
“เอาหน่าพี่ใหญ่..มิตรภาพก็ทำให้เกิดมิตรภาพและผลประโยชน์ก็ก่อให้เกิดประโยชน์เช่นเดียวกัน แม้แต่พี่น้องร่วมสายเลือดก็ต้องตอบแทนกันบ้าง” เย่เชียนตอบและก็พูดต่ออีกว่า “ว่าแต่พี่ใหญ่..ผมไม่รู้ว่าปกติพี่ขายแร่อัญมณีเหล่านั้นของพี่ให้ใครและราคาเท่าไหร่กันบ้าง?”
หวังเต๋อเซินไม่เข้าใจว่าเย่เชียนถามทำไมแต่เขาก็ตอบด้วยความสับสนงุนงงเล็กน้อยว่า “ล็อตหนึ่งขายให้กับโรงงานแปรรูปอัญมณีในท้องถิ่นส่วนราคา..เอ่อ..ราคามันไม่ค่อยคงที่นักส่วนมากล๊อตหนึ่งจะขึ้นอยู่กับความบริสุทธิ์ของแร่ถ้ามีคุณภาพดีโดยธรรมชาติก็จะมีราคาแพงกว่า แต่อย่างน้อยๆก็กิโลกรัมหนึ่งต่อราคาที่สามารถยอมรับได้คือประมาณ 200 เหรียญสหรัฐ และที่ดีที่สุดก็จะอยู่ที่ประมาณ 200,000 เหรียญสหรัฐหรือมากกว่านั้น..”
เย่เชียนส่ายหัวไปมาและคิดในใจว่าหวังเต๋อเซินคนนี้หัวโบราณมากเพราะเขาไม่รู้ราคาตลาดเลย ตอนนี้ตลาดหยกนั้นได้รับความนิยมอย่างมากดังนั้นหยกธรรมดาจึงมีราคาอย่างน้อย 400 เหรียญสหรัฐและเครื่องประดับที่ไม่มีหยกนั้นมันก็แค่เครื่องประดับทองคำมีราคาธรรมดาๆ เพราะหยกที่ล้ำค่ามันจะแสดงให้เห็นว่าหยกนั้นมีค่าเพียงใด “ถ้าเป็นเช่นนั้นพี่ใหญ่..ผมจะซื้อหยกและแร่ทั้งหมดของคุณในอนาคตด้วยราคาที่มากกว่าของรายเดิม 3% ล่ะเป็นไง?” เย่เชียนพูดอย่างจริงจัง
สามเปอร์เซ็นต์? หวังเต๋อเซินอดไม่ได้ที่จะเดาะลิ้นในปากของเขา และคิดในใจว่า นี่เป็นความคิดแบบไหนกันเพราะในทุกๆปีเหมืองของเขานั้นสามารถขุดเจาะและได้น้ำหนักมากกว่าหนึ่งพันกิโลกรัมและยิ่ง 3% ของจำนวนนั้นมันเป็นจำนวนที่น่าตกใจอย่างยิ่ง จากนั้นเขาก็หัวเราะเบาๆและพูดว่า “ตั้งแต่ที่น้องเย่พูดออกมาฉันก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องหน้าซื่อใจคดกับน้องชาย..ตกลง!”
“ได้..ตกลง!” เพราะเย่เชียนจะไม่ทำธุรกิจใดๆที่ขาดทุน เขาจึงเผยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาและเย่เชียนก็พูดต่ออีกว่า “พี่ใหญ่ผมเห็นว่าอาวุธของคุณที่นี่ล้าสมัยมากรถถัง T-34 ของพี่ใหญ่มันขึ้นสนิมแล้ว”
หวังเต๋อเซินถอนหายใจและพูดว่า “มันก็ช่วยไม่ได้เพราะฉันไม่คุ้นเคยกับผู้ลักลอบขนอาวุธขั้นสูง..ฉันทำได้แค่ลักลอบอาวุธที่ล้าสมัยเหล่านี้ได้เพียงเล็กน้อยและบางครั้งฉันก็กังวลว่าถ้าหากกองทัพของรัฐบาลคิดจะโจมตีเราขึ้นมาฉันก็ไม่รู้ว่าเราจะสามารถต้านทานพวกเขาได้หรือไม่”
