ยอดนักรบจอมราชัน – ตอนที่ 294 ความขัดแย้งภายใน

ตอนที่ 294 ความขัดแย้งภายใน
คิ้วของเย่เชียนขมวดเข้าหากันแน่นเพราะเขาลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไร ซึ่งการประชุมร่วมของเหล่าทหารรับจ้างนั้นเป็นสิ่งที่สำคัญอย่างมากเพราะนี่ก็คือการประชุมร่วมกันขององค์กรทหารรับจ้างจากทั่วทุกมุมโลก ซึ่งโดยส่วนใหญ่นั้นเนื้อหาก็จะเกี่ยวกับการแบ่งดินแดนและการกระจายผลประโยชน์ระหว่างองค์กรทหารรับจ้างต่างๆ ยกตัวอย่างเช่นในแถบทวีปตะวันออกกลางนั้นจะไม่มีองค์กรทหารรับจ้างอื่นใดนอกจากเขี้ยวหมาป่าเพียงเท่านั้น และถ้าหากมีองค์กรทหารรับจ้างอื่น ที่มาเยือนทวีปตะวันออกกลางเพื่อปฏิบัติภารกิจล่ะก็พวกเขาก็ต้องแจ้งเขี้ยวหมาป่าก่อนเป็นอันดับแรก เพราะไม่เช่นนั้นพวกเขาก็จะถูกมองว่ากำลังเย้ยหยันและท้าทายเขี้ยวหมาป่าและหลังจากนั้นก็จะถือว่าพวกเขาเป็นศัตรูกับเขี้ยวหมาป่าและต้องเผชิญหน้ากับเขี้ยวหมาป่าผู้ยิ่งใหญ่แห่งโลกทหารรับจ้างนั่นเอง

เนื่องจากอี้ซิงเฉินมาได้รับบาดเจ็บในช่วงเวลาเช่นนี้เพราะงั้นเย่เชียนจึงสงสัยว่ามันจะต้องมีการสมรู้ร่วมคิดบางอย่างอยู่ภายใน และหลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเย่เชียนก็พูดขึ้นมาว่า “นายช่วยจองตั๋วเครื่องบินเที่ยวบินอีกสองวันต่อจากนี้ให้ฉันที..แต่อย่าบอกใครเลยนะ..ส่วนเรื่องที่จีนเนี่ยก็ฝากพวกนายด้วยก็แล้วกัน”

แจ็คก็ตกตะลึงเล็กน้อย “รับทราบครับบอส..วางใจได้เลย”

หลังจากวางสายแล้วเย่เชียนก็ขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นเพราะนับตั้งแต่ที่เขี้ยวหมาป่าได้กวาดล้างเสือดาวหิมะไปพวกเขาก็เป็นดั่งราชาแห่งโลกทหารรับจ้าง ซึ่งทำให้องค์กรทหารรับจ้างจากทั่วทุกมุมโลกต่างก็หวั่นเกรงเขี้ยวหมาป่าและพวกเขาเหล่านั้นก็ไม่กล้าที่จะรุกรานเลยแม้แต่น้อย อย่างไรก็ตามในช่วงเวลาที่หัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญเช่นนี้กลับมีบางอย่างเกิดขึ้นกับอี้ซิงเฉิง ซึ่งมันทำให้เย่เชียนสงสัยอย่างมากว่ามันจะต้องมีเกลือเป็นหนอนอยู่ภายในอย่างแน่นอน จู่ๆ หมาป่าผีไป๋ฮวยก็ปรากฏขึ้นมาภายในความคิดของเย่เชียนขณะที่เขากำลังครุ่นคิดอยู่ หรือจะเป็นไปได้ไหมว่าทั้งหมดทั้งมวลนี้เป็นฝีมือของหมาป่าผีไป๋ฮวย?

เย่เชียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และปัดเป่าความคิดที่ยุ่งเหยิงและหันกลับมาจากนั้นก็เดินไปที่ด้านข้างของหลินฟานและตบไหล่ของเขาเบาๆ แล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ..เรากลับกันเถอะ!”

เมื่อเห็นเย่เชียนและหลินฟ่านกลับมาอย่างปลอดภัยแล้วผู้ใหญ่บ้านก็ตกใจอย่างมากและเขาก็ไม่อยากจะเชื่อเลยเขาจึงรีบกลับบ้านและโทรไปหาเหรินเซียงลูกชายคนโตของเขาทันที

หูจื้อก็ดูตื่นเต้นและดีใจอย่างมากเมื่อเห็นหลินฟานและวิ่งเข้าไปกอด แต่เมื่อมองไปที่รอยแผลฟกช้ำบนใบหน้าของหลินฟานแล้วหูจื้อก็ถามอย่างเป็นห่วงว่า “พี่หลินฟานเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย?”

หลินฟานก็ส่ายหัวและพูดว่า “ไม่เป็นไรๆ ..มันก็แค่แผลเล็กๆ น้อยๆ น่ะ” ขณะที่หลินฟานพูดเขาก็กวาดสายตามองไปรอบๆ และก็ถอนสายตากลับมาด้วยความผิดหวัง ซึ่งเย่เชียนนั้นก็รู้ว่าหลินฟานกำลังมองหาจ้าวฉิงอยู่ เมื่อเห็นเช่นนี้เย่เชียนก็แอบถอนหายใจอย่างลับๆ และตบไหล่ของหลินฟานเบาๆ แล้วพูดว่า “ป่ะ..ไปกันเถอะ!”

เมื่อพวกเขาเดินมาถึงบ้านแล้วหลินจินไท่ก็เห็นรอยแผลฟกช้ำบนใบหน้าของหลินฟานแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรใดๆ เพียงพูดอย่างสงบเสงี่ยมว่า “ไปพักผ่อนเถอะ!”

เย่เชียนนั้นก็เดินทางออกจากหมู่บ้านซูชูวในคืนนั้นเลย ซึ่งหลินจินไท่เองก็ไม่ได้รั้งให้เย่เชียนอยู่ต่อใดๆ แต่ทว่าเมื่อเย่เชียนกำลังจะเดินทางออกไปหลินจินไท่ก็พูดขึ้นมาว่า “จงลืมและให้อภัย! …”

เย่เชียนก็ถึงกับตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งหลังจากนั้นก็พยักหน้าเบาๆ เพราะเขารู้ดีว่าสิ่งที่อาจารย์หลินจินไท่แสวงหามาโดยตลอดนั้นก็คือจิตวิญญาณแห่งความบริสุทธิ์ของลัทธิเต๋า ดังนั้นหลินจินไท่จึงค่อนข้างที่จะอ่อนน้อมถ่อมตนและใจกว้างและจิตใจดีซึ่งแตกต่างจากเย่เชียนที่มักจะเต็มไปด้วยจิตสังหารและความทะเยอทะยาน และเย่เชียนก็รู้ดีว่าอาจารย์ของเขานั้นทำสิ่งนี้เพื่อประโยชน์ของคนรอบตัวของเขา แต่ทว่าบางครั้งเราก็ไม่สามารถเข้าถึงจิตใจของผู้คนได้ทุกคนเพราะในสังคมมนุษย์กินคนเช่นนี้ถ้าหากเราไม่ฆ่าเขาล่ะก็เขาก็จะฆ่าเราแทนและคนที่อ่อนแอก็จะถูกกลืนกิน

…..

ณ ทวีปตะวันออกกลางประเทศอียิปต์!

ที่แห่งนี้เป็นประเทศที่มีอารยธรรมและความลึกลับมากมายนับไม่ถ้วนและมีตำนานมหัศจรรย์ต่างๆ ที่ไม่น้อยไปกว่าประเทศจีนเลยและที่โด่งดังที่สุดก็คือคำสาปอันลึกลับของพีระมิด!

สำนักงานใหญ่ของเขี้ยวหมาป่านั้นตั้งอยู่ในไคโรเมืองหลวงมหัศจรรย์ของประเทศอียิปต์!

ในขณะนี้ที่สำนักงานใหญ่ของเขี้ยวหมาป่านั้นชายวัยกลางคนคนหนึ่งก็กำลังนั่งอยู่สบายๆ บนเก้าอี้โดยมีร่องรอยแห่งชัยชนะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาจู้จือซึ่งเขาเป็นทหารผ่านศึกแห่งเขี้ยวหมาป่าซึ่งเป็นดั่งมือขวาของกัปตันเทียนเฟิงที่คอยร่วมต่อสู้และนำมาซึ่งความแข็งแกร่งของเขี้ยมหาป่า ซึ่งเดิมทีจู้จือนั้นเป็นทหารยศพันตรีผู้บัญชาการของหน่วยรบพิเศษหมีขั้วโลกแห่งประเทศรัสเซียผู้แข็งแกร่ง!

เป็นเวลานานแล้วที่จู้จือนั้นอาศัยอยู่ในความมืดของเขี้ยวหมาป่าเพราะถ้าหากกัปตันเทียนเฟิงเป็นดั่งลำต้นของต้นไม้ล่ะก็นั่นแสดงว่าจู้จือก็เป็นดั่งรากของต้นไม้! เพราะตั้งแต่ที่เย่เชียนขึ้นมาเป็นผู้นำขององค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่านั้นจู้จือก็ไม่ค่อยจะมาปรากฏตัวสักเท่าไหร่และแม้แต่สมาชิกบางคนของเขี้ยวหมาป่าเองก็ยังไม่เคยเห็นเขาเลย ซึ่งจู้จือนั้นมีหน้าที่คอยรับผิดชอบในการลงโทษภายในองค์กรและฉายาหรือรหัสของเขาก็คือหมาป่าเพชรฆาต! ซึ่งใครก็ตามในเขี้ยวหมาป่าเมื่อทำผิดพลาดนั้นจู้จือก็มีสิทธิ์ที่จะลงโทษผู้นั้นก่อนใคร ซึ่งเขานั้นเปรียบเสมือนดั่งจินยี่เหว่ยแห่งราชวงศ์หมิงของประเทศจีน!

ด้านหน้าของจู้จือนั้นก็มีชายวัยกลางคนที่สวมหน้ากากยืนเคารพอยู่ ซึ่งเขาคนนี้นั้นเป็นผู้ติดตามหมาป่าเพชฌฆาต ฉายาชและรหัสก็คือชูร่า ซึ่งสมาชิกทั้งหมดของหมาป่าเพชฌฆาตนั้นไม่มีชื่อและพวกเขาก็มีเพียงแค่ฉายาเป็นชื่อรหัสเพียงเท่านั้น! “หัวหน้า..การประชุมร่วมของเหล่าทหารรับจ้างก็กำลังจะจัดขึ้นและในเวลานี้กลับมีบางอย่างเกิดขึ้นกับอี้ซิงเฉินอีก..ผมสงสัยว่ามันจะต้องมีใครต้องการกำจัดเขี้ยวหมาป่าอย่างแน่นอน!” ชูร่าพูด

จู้จือก็ค่อยๆ จิบไวน์ในแก้วแล้วพูดว่า “แน่นอน! ..และพวกนายจะถูกส่งไปสืบโดยเร็วที่สุด..และยิ่งรู้ว่าใครเป็นคนทำได้เร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น!”

“ครับ!” ชูร่าพูดต่อ “หัวหน้าครับ..แล้วการประชุมร่วมของเหล่าทหารรับจ้างครั้งนี้ล่ะ?”

“แจ็คเพิ่งจะโทรมาบอกว่าเย่เชียนไม่สามารถออกจากประเทศจีนได้..และนี่ก็เป็นโอกาสที่ดีของเขี้ยวหมาป่า..เพราะฉันกับเทียนเฟิงน่ะเหนื่อยกันมามาก! ..แต่เขากลับนั่งอยู่เฉยๆ มาตั้งหลายปีแล้ว..และเขาเองก็ควรจะพอใจเช่นกัน” ดวงตาของจู้จือเป็นประกายด้วยแสงที่คมชัดและการเย้ยหยันก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขาโดยไม่รู้ตัว

ชูร่าก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านไปทั้งตัวหลังจากนั้นเขาก็พูดว่า “ตั้งแต่ที่เย่เชียนขึ้นมานำเขี้ยวหมาป่าน่ะ..ความยิ่งใหญ่และความแข็งแกร่งของเขี้ยวหมาป่าก็พัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว..และตอนนี้สมาชิกหลายคนในเขี้ยวหมาป่าต่างก็ชื่นชมและภักดีกับเย่เชียนอย่างมากเลยนะ..หัวหน้าครับ..คือถ้าคุณทำแบบนี้ผมกลัวว่า…ผมกลัวว่าเราจะไปกระตุ้นจนทำให้คนอื่นๆ ขุ่นเคืองน่ะครับ”

ดวงตาของจู้จือนั้นก็เป็นประกายและเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าและจ้องมองไปที่ชูร่าอย่างเย็นชาและพูดว่า “นี่นายสงสัยการตัดสินใจของฉันงั้นเหรอ..อย่าลืมตัวตนของนายสิ!”

ชูร่าก็ตัวสั่นและตอบอย่างเร่งรีบว่า “ครับ!”

“ไปแจ้งผู้นำขององค์กรทหารรับจ้างอื่นๆ ซะว่าฉันจะเป็นคนเข้าร่วมการประชุมครั้งนี้ในฐานะเขี้ยวหมาป่าเอง” จู้จือพูดต่อ “ฉันร่วมสร้างและก่อตั้งเขี้ยวหมาป่ามาด้วยมือของฉันเอง..เย่เชียนน่ะใจร้อนเกินไป..เพราะงั้นฉันจึงไม่สามารถปล่อยให้เขี้ยวหมาป่าถูกทำลายไปด้วยน้ำมือของเขาหรอก”

เมื่อดูชูร่าออกไปจู้จือก็ขมวดคิ้วแน่นและพึมพำว่า “หมาป่าผีไป๋ฮวยเอ๋ย..ฉันล่ะอยากจะรู้จริงๆ ว่าแกจะใช้กลเม็ดอะไรอีก..ฮึ่ม..เป็นแกเองใช่มั้ยที่ทำเรื่องพวกนี้น่ะ?”

ในเวลาเดียวกันในโรงพยาบาลอี้ซิงเฉินถูกพันด้วยผ้าก๊อซและนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล ซึ่งมีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ข้างๆ เขาและกำลังปอกแอปเปิลพร้อมกับพูดว่า “พี่ซิงเฉิน..คือแจ็คเขาโทรมาแล้วบอกว่าสถานการณ์ที่จีนน่ะยังไม่สามารถแก้ไขได้..เพราะงั้นบอสเลยกลับมาไม่ได้”

อี้ซิงเฉินก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “เป็นไปได้ยังไงเนี่ย..บอสไม่รู้หรอว่ากำลังจะมีการประชุมร่วมขององค์กรทหารรับจ้างระดับโลกในเร็วๆ นี้เนี่ย..และตอนนี้ก็มีคนมาลอบสังหารฉันอีก..ตอนนี้ศัตรูน่ะได้ท้าทายเขี้ยวหมาป่าอย่างเปิดเผยแล้ว”

“พี่ซิงเฉินแล้วพี่จำลักษณะการปรากฏตัวหรือทักษะที่คนคนนั้นใช้ได้บ้างหรือเปล่า?” เหรินเทียนเย่ถาม

“รู้แค่ว่ามันสวมหน้ากากหมาป่าเพชฌฆาต..ฉันมองไม่เห็นใบหน้าของมันเลย” อี้ซิงเฉินตอบ

“หมาป่าเพชฌฆาต?” เหรินเทียนเย่ก็อดไม่ได้ที่จะผงะไปและก็พูดว่า “จู้จืองั้นหรอ..เขาเป็นคนทำหรือเปล่า..เพราะมีความเป็นไปได้สูงมาก..เพราะว่าถ้าเขาฆ่าพี่ตอนนี้เขาก็จะได้ดูแลสำนักงานใหญ่เขี้ยวหมาป่าแทนพี่..จากนั้นเขาก็จะใช้โอกาสนี้ในการกวาดล้างสมาชิกคนอื่นๆ และเขี้ยวหมาป่าทั้งหมดก็จะอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของเขา..เพราะเท่าที่ผมรู้มาน่ะเขาจ้องตำแหน่งนี้มานานแล้ว..และยิ่งไปกว่านั้นบอสก็กลับมาไม่ได้อีก..ไม่มีใครควบคุมเขาได้เลย”

“มันไม่น่าจะเป็นไปได้..” อี้ซิงเฉินพูดต่อ “ถึงยังไงก็เถอะจู้จือน่ะก็ยังให้ความสำคัญกับเขี้ยวหมาป่าอยู่..ถึงแม้ว่าเขาจะกลายเป็นผู้นำของเขี้ยวหมาป่าก็ตาม..แต่เขาคงไม่ต้องการให้เขี้ยวหมาป่าถูกทำลายลงหรอก..ฉันคิดว่ามันอาจจะเป็นคนอื่น..อีกอย่างคนอย่างจู้จือน่ะไม่จำเป็นที่จะต้องส่งนักฆ่าของหมาป่าเพชฌฆาตมาลอบสังหารฉันอย่างเปิดเผยแบบนี้หรอก..เขาคงไม่บ้าคลั่งพอที่จะประกาศศักดาบอกคนอื่นว่าเขาต้องการชิงบัลลังก์แบบนั้นหรอก”

“แต่นอกจากเขาแล้วผมไม่คิดว่าจะมีใครกล้าทำแบบนี้เลย” เหรินเทียนเย่ขมวดคิ้วและพูด

อี้ซิงเฉินก็ขมวดคิ้วแน่นและนึกถึงภาพเก่าๆ ในสมัยก่อน จู่ๆ เขาก็ค่อยๆ พูดขึ้นมาว่า “เฮ้ย! ..ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับร่างนั้นจากด้านหลังมาก..ราวกับว่าฉันเคยเห็นหลังแบบนี้ที่ไหนสักแห่งเนี่ยแหละ”

“หือ? ..พี่ลองนึกดูดีๆ ซิ” เหรินเทียนเย่พูดด้วยความสนใจอย่างมาก

“หันหลังแบบนั้นแล้วฉันรู้สึกเหมือนใครบางคน” อี้ซิงเฉินพูดต่อ “แต่ฉันไม่แน่ใจเลย”

“ใครๆ?” เหรินเทียนเย่ขมวดคิ้วและถาม

“หมาป่าผี! ..ที่รู้จักกันในฐานะยอดฝีมือของเขี้ยวหมาป่า..หมาป่าผีไป๋ฮวย!” อี้ซิงเฉินพูด

“หึ่ม…” เหรินเทียนเย่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และถามว่า “พี่แน่ใจมากมั้ย?”

“ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก..แต่เห็นจากข้างหลังแล้วตอนยืนมันคุ้นตามาก!” อี้ซิงเฉินพูด “เอ็งรีบติดต่อไปหาแจ็คโดยเร็วที่สุดเลย..และบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องที่นี่อย่างละเอียด..และแจ้งให้บอสทราบด้วยว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเร่งด่วนอย่างมาก..ฉันเชื่อเลยว่ายังไงนักฆ่าคนนั้นก็ต้องกลับมาอยู่ดี..มันต้องมีการสมรู้ร่วมคิดกันครั้งใหญ่แน่ๆ”

“พี่น่ะต้องรีบหายไวๆ ..เพราะถ้ามีพี่อยู่ล่ะก็มันคงไม่มีใครกล้าที่จะสู้กับแผนการรับมือของเขี้ยวหมาป่าของเราอย่างแน่นอน!” เหรินเทียนเย่ยื่นแอปเปิ้ลที่ปอกเปลือกแล้วในมือของเขาให้อี้ซิงเฉินและพูด

อี้ซิงเฉินก็พยักหน้าเบาๆ และพูดว่า “เอ็งก็ระวังเอาไว้ด้วย..และบอกพี่น้องคนอื่นๆ ด้วยว่าอย่าเพิ่งทำอะไรตามลำพังในเวลานี้..เราจะมีข้อผิดพลาดเกิดขึ้นอีกไม่ได้เป็นอันขาด!”

“ได้ครับ!” เหรินเทียนเย่ก็พยักหน้า “พี่พักผ่อนก่อนเถอะ..ผมจะกลับไปที่ฐาน”

“ระวังตัวด้วยล่ะไอ้น้องชาย!” อี้ซิงเฉินพูดพร้อมกับยิ้มให้เหรินเทียนเย่

เหรินเทียนเย่ก็ลุกขึ้นและเดินออกจากห้องผู้ป่วยไปและจู่ๆ ในทันใดนั้นดวงตาของเขาก็สว่างวาบและเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าและจิตสังหารอย่างรุนแรงและสีหน้าที่หดหู่และมืดมนก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาในทันทีและเขาก็พึมพำว่า “พี่ชาย..ผมขอโทษที่ต้องทำแบบนี้”

จากนั้นเหรินเทียนเย่ก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของหมอในโรงพยาบาลจากนั้นเหรินเทียนเย่ก็หยิบเงินจำนวนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อด้านในของเขาและโยนมันลงไปตรงหน้าของหมอซึ่งหมอคนนั้นก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งจากนี้นก็จ้องมองไปที่เหรินเทียนเย่ด้วยความประหลาดใจและถามว่า “อะไรเนี่ย..คุณกำลังจะทำอะไร?”

เหรินเทียนเย่ไม่พูดอะไรเพียงดึงมีดของเขาออกมาและปักมันลงไปที่โต๊ะทำงานต่อหน้าของหมอและพูดอย่างเย็นชาว่า “ผมจะให้ทางเลือกสองทางแก่คุณ..หนึ่ง! คือรับเงิน..สอง! คือทิ้งชีวิตของคุณ..”

หมอตัวสั่นไปทั้งตัวและพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นๆ ว่า “คุณ…คุณต้องการให้ผมทำอะไร”

มีร่องรอยของความอำมหิตปรากฏขึ้นที่มุมปากและใบหน้าของเหรินเทียนเย่ทันที!

ในขณะที่การประชุมร่วมของเหล่าองค์กรทหารรับจ้างจากทั่วทุกมุมโลกกำลังจะเกิดขึ้นนั้น โลกของทหารรับจ้างทั้งโลกก็ดูเหมือนกำลังจะตึงเครียดโดยเฉพาะกองกำลังทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าผู้ยิ่งใหญ่ซึ่งดูเหมือนว่ากำลังจะถูกกวาดล้างอย่างไงอย่างงั้น แต่ทว่าในเวลานี้ไม่มีใครรู้เลยว่าราชาหมาป่าเย่เชียนในตอนนี้เขาได้ขึ้นเครื่องบินเพื่อมาเยือนเมืองไคโรแล้ว!

.

.

.

.

.

.

.