“ไอ้เจ้าบ้า!..” จ้าวหยาตะโกนแล้วรีบวิ่งไปหาเย่เชียนท่าทางของเธอราวกับว่าเธอต้องการจะฆ่าเย่เชียน แต่เย่เชียนไม่ได้โง่ เขาไม่ต้องการให้มีรอยฟันบนแขนของเขาอีก เขาไม่รีรอเขารีบวิ่งหนีก่อนที่จ้าวหยาจะบ้าคลั่งขึ้นมา
แน่นอนว่าเหตุผลที่เย่เชียนกลับมาที่ประเทศจีนไม่ใช่เพราะหาอะไรทำค่าเวลาหรือเบื่อหน่ายกับชีวิตของทหารรับจ้าง นานมากแล้วที่หน่วยเขี้ยวหมาป่าไม่ได้มาทำภารกิจที่ประเทศจีน แน่นอนว่าเย่เชียนเป็นคนจีนและมีความรู้สึกรักชาติและแน่นอนว่ามีเหตุผลอื่นๆเช่นกัน ประเทศจีนแตกต่างจากประเทศอื่นๆที่ไม่ยอมรับการมีอยู่ของทหารรับจ้าง ถึงแม้ว่าทหารรับจ้างจะไม่ได้อยู่ในองค์กรใต้ดินใดๆก็ตาม แต่พวกเขาก็ทำงานเพื่อหาเงินเลี้ยงชีวิต ในสายตาของรัฐบาลจีนนั้นพวกเขาไม่ได้รับอนุญาตและอยู่นอกเหนือกฏหมายอย่างชัดเจน
อย่างไรก็ตามแม้ว่ารัฐบาลจีนจะไม่เต็มใจที่จะยอมรับลักษณะทางกฎหมายของทหารรับจ้างในประเทศก็ตาม แต่ก็ให้ความร่วมมือกับหน่วยเขี้ยวหมาป่าอยู่หลายครั้งเช่นกัน
เย่เชียนเป็นคนที่ไม่เต็มใจจะยอมรับกับความผิดพลาดและการถูกเอาเปรียบ ในความคิดของเขาผู้ชายควรมีความเป็นเจ้าของและปรารถนาที่จะพิชิตสิ่งต่างๆด้วยตัวเอง ถึงแม้ว่าเขาจะกลับมายังประเทศจีนได้ไม่กี่วันแต่ก็เป็นที่ชัดเจนแล้วว่า เย่เชียนนั้นเข้าใจอย่างกระจ่างชัดเลยว่าไม่มีอะไรที่แน่นอนเลยในประเทศจีน ขึ้นอยู่กับวิธีการและสถานการณ์ที่คุณใช้ทำสิ่งต่างๆ เย่เชียนหายใจเข้าลึกๆและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรออกจากนั้นก็พูดว่า “พิกัด..ประเทศจีน!” หลังจากนั้นเย่เชียนก็วางสายโทรศัพท์
หลังจากเดินหนีมาสักพักเย่เชียนก็คิดได้ว่าเขายังไม่ได้กินข้าวเลยและที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือเขารีบร้อนในตอนเช้าและลืมเอาเงินมาด้วย เขาก็ตระหนักถึงจ้าวหยาและเมื่อเขานึกถึงความรู้สึกของเธอในตอนนี้เย่เชียนก็คิดว่าคงจะลำบากควรจะหลีกเลี่ยงเธอก่อน
ในขณะที่เย่เชียนลังเลที่จะหาจ้าวหยาเพื่อขอยืมเงินเธอซื้อข้าวกินจู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นและเย่เชียนก็มองไปที่มันซึ่งเป็นเบอร์ของแฟนอย่างเป็นทางการเพียงคนเดียวของเขาหลินโรวโร่ว “ที่รักคิดถึงผมไหม” พอรับสายเย่เชียนก็พูดเช่นนี้
เห็นได้ชัดว่าหลินโรวโร่วไม่คุ้นเคยกับการเรียกของเย่เชียน เธอถอนหายใจเล็กน้อยและพูดว่า “เย่เชียน..พ่อของคุณจะออกจากโรงพยาบาลในวันนี้คุณจะมารับท่านมั้ย?”
“ได้..เมื่อไหร่?” เย่เชียนระงับการหยอกล้อกับหลินโร่โร่วและถามอย่างเป็นทางการ เพราะเป็นเรื่องเกี่ยวกับพ่อของเขาไม่มีใครมาแทนพ่อของเขาได้ ถึงแม้ว่าทุกวันนี้ฮันเซว่จะดูแลพ่ออยู่ แต่เย่เชียนยังคงต้องไปหาพ่อเป็นเวลาสองสามชั่วโมงทุกวัน แต่เมื่อวานเขามีปัญหานิดหน่อยเลยไม่ได้ไป แต่วันนี้ท่านจะออกจากโรงพยาบาลได้ตามปกติแล้ว
“ฉันได้ทำขั้นตอนการขอออกจากการพักรักษาตัวให้เรียบร้อยแล้ว เพียงแค่รอให้คุณมา” หลินโรวโร่วพูดเบาๆ
“ได้..ผมจะไปที่นั่นทันที” เย่เชียนวางสายหลังจากพูดเสร็จ หลังจากนั้นเย่เชียนก็ไปขออาจารย์ฉินหยูลาครึ่งวัน จากนั้นเย่เชียนก็รีบกลับบ้านอย่างเร่งรีบ เช่นเดียวกันกับที่ฉินหยูกล่าวมาก่อนหน้านี้ว่าถ้าเย่เชียนอยู่ในเขตความรับผิดชอบของเธอแล้วทำสิ่งต่างๆตามกฎของเธอการลาครึ่งวันก็มิได้เสียหายอะไรฉินหยูไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผล เขารู้ดีว่าเย่เชียนกำลังจะไปรับพ่อของเขาออกจากโรงพพยาบาลและอนุมัติให้โดยไม่ลังเลใดๆ เธอแค่ถามเย่เชียนว่าถ้าคืนนี้ไม่สะดวกก็ไปเย็นวันพรุ่งนี้ก็ได้ แต่เย่เชียนไม่เห็นด้วย เพราะเขาจะผิดคำพูดกับสุภาพสตรีเช่นเธอได้อย่างไร? ถึงแม้ฟ้าจะถล่มดินจะทลายยังไงก็ต้องไปตามนัด..
หลังจากที่ออกมาจากออฟฟิศของฉินหยูแล้วเย่เชียนก็นั่งแท็กซี่กลับไปที่บ้านจากนั้นขับรถของหลี่ตงมุ่งไปยังโรงพยาบาล ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะไม่เข้าใจว่าทำไมพวกของหลี่ตงถึงยังไม่นำเงินมาแลกกับรถของเขา แต่เนื่องจากหลี่ตงไม่ได้รีบร้อนเขาจึงไม่รีบร้อนเช่นกัน อย่างไรก็ตามเขาก็จะไม่มีรถในการไปไหนมาไหนและเชื่อว่าอีกไม่นานหลี่ตงก็จะนำเงินมาให้เขาเอง
จ้าวหยาเองก็ยังอยู่ในมหาวิทยาลัยไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ถึงแม้ว่าศัตรูของจ้าวเทียนห่าวต้องการที่จะจัดการกับเธอก็ตาม แต่ก็คาดว่าพวกนั้นจะไม่ผลีผลามทำอะไรในที่สาธารณะอย่างมหาวิทยาบลัยอย่างโจ่งแจ้งแน่นอน ท้ายที่สุดแล้วถ้าสิ่งต่างๆมันเลยเถิดเกินไปก็จะไม่เป็นผลดีสำหรับพวกนั้นเช่นกัน เย่เชียนตระหนักด้วยเหตุผลเหล่านี้เขาจึงไปโรงพยาบาลได้ด้วยความมั่นใจและสบายใจ
เย่เชียนจอดรถอยู่ที่ประตูโรงพยาบาลและจากนั้นก็เดินตรงไปยังห้องผู้ป่วยทันที เขาเดินเข้าประตูไปเขาก็เห็นหลินโรวโร่วกับฮันเซว่ที่ดูน่ารักและอ่อนโยนกำลังช่วยกันเก็บสัมภาระของเขา เมื่อพ่อห็นว่าเย่เชียนเข้ามาเขาก็พูดว่า “เสี่ยวเอ๋อเจ้าลางานตั้งสองสามวันมันจะดีหรือ?”
“ไม่เป็นอะไรหรอกหัวหน้าบริษัทที่ผมทำงานอยู่เขาดีมากเมื่อรู้ว่าผมจะมารับพ่อออกจากโรงพยาบาลเขาก็อนุมัติลาให้ครึ่งวันเลย” เย่เชียนพูดไปยิ้มไป
พ่อก็พยักหน้าและพูดว่า “เสี่ยวเอ๋อตอนนี้เจ้ามีการมีงานทำแล้วพ่อก็อยากให้เจ้าได้ดิบได้ดี..พ่อไม่ขออะไรมากตราบใดที่เจ้ายังทำงานได้ดีเจ้ารู้หรือไม่?”
เย่เชียนพยักหน้าอย่างมั่นคง เย่เชียนรู้สึกอึดอัดลากบากใจเล็กน้อยเพราะพ่อของเขากังวลเกี่ยวกับตัวเขามาตลอดตั้งแต่เด็กจนโต อย่างไรก็ตามเย่เชียนไม่ต้องการให้พ่อของตนรู้ว่าตนเคยทำอะไรมาก่อนและตนเองก็ไม่ต้องการให้ท่านรู้ว่าตนกำลังทำอะไรอยู่เช่นกัน ไม่อย่างนั้นท่านจะยิ่งกังวลมากกว่าเดิม ดังนั้นเขาจึงต้องซ่อนทุกอย่างเอาไว้ และเขาต้องพูดให้พ่อของเขาสบายใจจากนั้นก็พูดว่า “พ่อไม่ต้องเป็นห่วงผม..อย่างกังวลไปเลย”
พ่อพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีก ท่านรู้ว่าเย่เชียนเป็นคนที่รู้ในการทำสิ่งต่างๆ สิ่งที่เกิดขึ้นมาก่อนหน้านี้ก็แค่ความโชคร้ายเฉยๆ นอกจากนี้เย่เชียนก็โตเป็นหนุ่มแล้วเขารู้ว่าอะไรถูกและอะไรผิดและไม่จำเป็นต้องสั่งสอนอะไรอีกแล้ว
เย่เชียนเดินไปด้านหน้าของหลินโรวโร่วและเย่เชียนก็จับไหล่ของเธอเบาๆและพูดว่า “โรวโร่วขอบคุณที่ช่วยดูแลพ่อของผม”
ความสัมพันธ์ของหลินโรวโร่วและเย่เชียนยังไม่ได้เปิดเผยอย่างเป็นทางการกับคนอื่นๆ ดังนั้นพ่อและฮันเซว่จึงยังไม่รู้ และเมื่อพวกเขาเห็นท่าทางที่ดูสนิทสนมของเขาทั้งสองพ่อก็เหลือบตามองเล็กน้อยและเผยให้เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขและคิดว่าเด็กคนนี้ที่ฉันเคยคงกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มานานสุดท้ายฉันก็ได้เห็นและได้รับมันแล้ว
เมื่อเห็นรอยยิ้มของพ่อนั้นก็ยิ่งทำให้หลินโรวโร่วเขินอายและหน้าแดงจนอยากจะหาที่แอบ แต่หัวใจของเธอก็เต็มไปด้วยความสุขที่ไม่มีใครเทียบได้ “ไปกันเถอะขั้นตอนการขอออกจากการพักรักษาตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วคุณจะอยู่ที่นี่ถึงช่วงปีใหม่เลยหรือไง” หลินโรวโร่วพูดหยอกล้อนิดหน่อยและมองหน้าเย่เชียนอย่างอ่อนโยน
เย่เชียนยิ้มเล็กยิ้มน้อยและพูดว่า “โอเค” หลังจากพูดเสร็จเขาก็หยิบกระเป๋าของพ่อและพวกเขาก็เดินออกจากโรงพยาบาล
เพราะหลินโรวโร่วยังอยู่ในเวลาทำงานจึงไปส่งพวกเขาไม่ได้ เมื่อเธอมาถึงข้างๆรถของเย่เชียนเธอก็ยื่นถุงพลาสติกให้และพูดว่า “นี่ยาของคุณพ่อ คุณต้องบอกให้ท่านกินยาให้ตรงเวลารู้ไหม!”
เย่เชียนหยิบถุงพลาสติกมาจากนั้นเขาก็เอานิ้วมือสกิดที่จมูกของหลินโรวโรว่อย่างนุ่มนวลและพูดว่า “คุณรู้หรือไม่ว่าตอนนี้คุณเหมือนอะไร?”
หลินโรวโร่วถามเบาๆและแปลกใจว่า “เหมือนอะไรอะ?”
“เหมือนภรรยาที่น่ารักไง!” เย่เชียนพูดไปยิ้มไป
.
.
.
.
.
.
.
