การรับประทานอาหารค่ำก็ได้จบลงซูไห่และเฉิงเฟิงเจิ้นก็ยังคงไม่ชัดเจนเกี่ยวกับภูมิหลังครอบครัวของเย่เชียน พวกเขาต้องการรับรู้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์มากขึ้นแต่กลับได้ฟังแค่เรื่องความเป็นมาในวัยเด็กของเขาตลอดเวลาระหว่างทานอาหารค่ำกันตั้งแต่ต้นจนจบและพวกเขาก็ไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี แต่ถ้าหากว่าพวกเขารู้ว่าเย่เชียนเป็นผู้นำของกองกำลังเขี้ยวหมาป่าและหัวหน้าสูงสุดของกลุ่มเครือบริษัทน่านฟ้าล่ะก็ไม่คิดได้เลยว่าพวกเขาจะมีปฏิกิริยาเช่นไร
และเมื่อเห็นเย่เชียนและหลินโรวโร่วจับมือกันที่หน้าทางเข้าร้านอาหารเฉิงเฟิงเจิ้นก็พูดขึ้นมาว่า “นี่คุณจะปล่อยให้โรวโร่วไปที่โรงแรมกับเขาจริงๆหรือ?”
ซูไห่ยักไหล่และพูดว่า “ทำไมล่ะ? คนหนุ่มสาวเหล่านั้นต้องจัดการแก้ปัญหาของตัวเอง..จะให้ฉันโทรไปหาน้องสาวตอนนี้และอธิบายว่าลูกสาวของเธอจะไปเปิดโรงแรมกับผู้ชายเหรอ..ไม่ต้องหรอกฉันเชื่อว่าโรวโร่วรู้ว่าเธอกำลังทำอะไร”
เฉิงเฟิงเจิ้นอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและพูดว่า “เมื่อใดที่ผู้หญิงมีความรักพวกเธอก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กอายุสามขวบ..โรวโร่วน่ะตั้งแต่ได้พบกับหนุ่มน้อยคนนี้เธอก็ดูจริงจังและหลงเขางมงายเชียว..ซูไห่แล้วเราจะตรวจสอบภูมิหลังครอบครัวของหนุ่มน้อยคนนี้ได้อย่างไร”
“เรื่องนี้มันเกินมือเราไปแล้วและอีกไม่กี่วันนี้น้องสาวของฉันก็จะมาที่เมืองเซี่ยงไฮ้นี้ แต่อย่างไรก็ตามขอเพียงให้เธอได้ตัดสินใจเองเพราะในที่สุดเมื่อทุกอย่างถูกกำหนดในวันนั้นและทุกอย่างมันก็ต้องจบลงตามที่เขาตกลงกันแล้วสุดท้ายพวกเราก็เป็นแค่คนนอกในเรื่องนี้” ซูไห่พูด
“ก็คงทำได้แค่นี้สินะ” เฉิงเฟิงเจิ้นถอนหายใจอย่าช่วยไม่ได้
หลังจากออกจากโรมแรมหลินโรวโร่วก็เม้มปากของเธอและกลั้นหัวเราะด้วยท่าทางที่น่ารักราวกับว่าวันนี้พวกเขาทั้งสองผ่านเรื่องราวเหล่านี้ไปได้ด้วยดีเธอจึงดีใจจนอดกลั้นเอาไว้ไม่ได้
“คุณหัวเราะอะไรน่ะ” เย่เชียนถามอย่างอ่อนโยน
หลินโรวโร่วตอบว่า “ฉันไม่เคยเห็นลุงกับป้าของฉันเป็นเหมือนวันนี้เลย”
เย่เชียนหัวเราะเบาๆและพูดว่า “แน่นอนก็ผมมีเสน่ห์ขนาดนั้น..แม้แต่ลุงและป้าของคุณก็ยังต้องหลงใหลในตัวผม..แล้วเป็นยังไงบ้าง?..คืนนี้ผมไม่ได้ทำให้คุณขายหน้าใช่มั้ย?”
หลินโรวโร่วมองไปที่เย่เชียนอย่างอ่อนโยนและตอบว่า “คุณมีเสน่ห์มาก..และไม่มีอะไรน่าขายหน้าเลย ถึงยังไงก็เย่เชียน..คืนนี้ฉันรู้สึกขอบคุณคุณจริงๆ” หลินโรวโร่วรู้ดีถึงนิสัยของเย่เชียนการที่จะให้เขาพูดอย่างอ่อนโยนในคืนนี้นั้นมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
เย่เชียนหัวเราะอย่างมีความสุขและพูดว่า “ถ้าคุณรู้สึกขอบคุณผมจริงๆล่ะก็..อยู่ที่นี่กับผมสักพักจะได้มั้ย”
ใบหน้าของหลินโรวโร่วแดงก่ำทันที
“ภรรยาของผม..คุณนี่ช่างน่ารักเสียจริง..ผมมีความสุขมาก” เย่เชียนยิ้มอ่อนๆและสกิดจมูกของหลินโรวโร่วเบาๆจาดนั้นก็พูดว่า “ไปที่โรงแรมไฮแอทกันเถอะผมมีห้องสุดหรูสวีทติดริมแม่น้ำด้วย”
“เย่เชียน..เราไม่จำเป็นต้องไปโรมแรม” หลินโรวโร่วพูดอย่างเขินอายและเธอรู้ว่าเย่เชียนนั้นไม่ได้มีเงินและนั่นคือเหตุผลว่าทำไมเธอถึงปฏิเสธที่จะไปและใช้เงินไปกับห้องสวีทวิวติดริมแม่น้ำแสนแพง และแม้ว่าหลินโรวโร่วจะเกิดในครอบครัวที่ร่ำรวย แต่เธอก็ไม่ได้นิสัยเสียขนาดนั้น มิฉะนั้นเธอจะมายังเมืองเซี่ยงไฮ้เพื่อมาทำงานเป็นพยาบาลธรรมดาๆได้อย่างไร เพราะสำหรับเธอแล้วตราบใดที่เย่เชียนและเธออยู่ด้วยกันถึงแม้ว่าพวกเขาจะกินแต่ผักอยู่ในกระท่อมมุ้งก็ตามแค่นี้เธอก็มีความสุขแล้ว เธอช่างเป็นผู้หญิงที่น่ารักและไร้เดียงสาและจิตใจดีงามอย่างแท้จริง
เย่เชียนรู้สึกประทับใจมากเธอคนนี้เป็นผู้หญิงที่ไม่เหมือนใครเลยจริงๆถ้าเขาพลัดพรากจากเธอไปเขาจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตอย่างแน่นอน จากกนั้นเย่เชียนก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อยและพูดว่า “ไม่หรอก ผมจะไม่ทำให้คุณเสียใจ”
หลินโรวโร่วเธอไม่ได้พูดอะไรเธอเพียงแค่พยักหน้าอย่างเงียบๆและปล่อยให้เย่เชียนจับมือเธอเข้าไปในรถแท็กซี่จากนั้นไปที่โรงแรมไฮแอท
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกสำหรับเย่เชียนในการเข้าโรงแรมกับผู้หญิงสองต่อสองแต่อย่างไรก็ตามครั้งนี้เขาประหม่าเล็กน้อย และเมื่อเข้ามาในห้องแล้วเย่เชียนจูงมือหลินโรวโร่วเข้าไปในห้องนอน และหัวใจของหลินโรวโร่วเต้นรัวไม่เป็นจังหวะเสียงดัง ‘ตุ๊บๆ ๆ ๆ ๆ “ หัวใจเธอสั่นอย่างไม่หยุดไม่หย่อนเธอได้แต่รอคอยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้อย่างประหม่าและเขินอาย
เย่เชียนก็ทำตัวไม่ถูกและปล่อยมือจากหลินโรวโร่วและเดินไปที่ด้านข้างของหน้าต่างและเปิดม่านออก และสูบบุหรี่เพื่อปรับอารมณ์เพราะเขาต้องการปรับอารมณ์ให้คงที่มิฉะนั้นด้วยอารมณ์ที่ปั่นป่วนขนาดนี้เขาอาจจะไม่ทำตัวปกติซึ่งมันจะทำให้เย่เชียนอับอายขายหน้าเท่านั้น
ห้องนอนสวีทของโรงแรมนี้หันหน้าไปทางแม่น้ำหวงผู่ในเซี่ยงไฮ้โดยตรงเมื่อยืนอยู่ที่หน้าต่างคุณจะเห็นแม่น้ำหวงผู่ไหลผ่านเซี่ยงไฮ้อย่างสบายหูสบายตา
เย่เชียนหายใจเข้าลึกๆจากนั้นค่อยๆหันหน้าออกไปนอกหน้าต่างเพื่อพูด และเขาก็ปัดอากาศรอบๆตัวเองเบาๆอย่างไม่หยุดหย่อนเพราะกลัวว่ากลิ่นควันจะลอยเข้ามาในห้อง
“ไม่เป็นไรหรอกมาสูบที่นี่สิ” หลินโรวโร่วพูด
เย่เชียนยิ้มและดับบุหรี่ทิ้งทันทีและเดินเข้าไปในห้องและนั่งลงที่ด้านข้างของหลินโรวโร่วเขาหัวเราะอย่างซุกซนและพูดว่า “ราตรีสวัสดิ์นะภรรยาของผม..คืนนี้มีมูลค่าหลายพันเลยนะอย่าเสียเวลาดีกว่าเรานอนกันเถอะ”
หลินโรวโร่วตัวสั่นเล็กน้อยและพูดว่า “ฉัน …. ฉันขอไปอาบน้ำก่อน”
เย่เชียนจับตัวเธอและดึงเธอลงมาบนเตียงและพลิกกลับตัวไปอยู่ด้านบนของเธอ “อ๊า …. “ ถึงแม้ว่าหลินโรวโร่วจะเตรียมใจมาแล้วแต่เธอก็ยังอดไม่ได้ที่จะลั่นออกมาด้วยความตกใจ เย่เชียนลูบหน้าผากและผมของหลินโรวโร่วเบาๆผิวหน้าของเธอปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มและเธอหายใจเข้าออกอย่างแรงทำให้ท้องของเธอยุบพองไปมาและริมฝีปากที่ลุ่มหลงของเธอเปิดออกเล็กน้อย เย่เชียนอดไม่ได้ที่จะยอมแพ้ต่อความน่ารักของเธอจึงจูบเธอ แต่หลินโรวโร่วเป็นคนขี้อายจึงขยับไปมาอย่างเชื่องช้าการหายใจของเธอก็ค่อนข้างติดขัด
หลังจากผ่านไปไม่น้อยกว่าสามหรือสี่นาทีต่อมาเย่เชียนก็ค่อยๆยื่นหน้าออกมาและเลียริมฝีปากของตัวเองจากนั้นเย่เชียนก็ฉีกยิ้มและพูดว่า “มันหวานจริงๆ”
เย่เชียนพลิกตัวลงนอนข้างๆของหลินโรวโร่วและเอาแขนของเขาเป็นหมอนให้เธอหนุน หลินโรวโร่วกับทิวทัศน์ที่สวยงามเช่นนี้ เย่เชียนมองไปที่เพดานและพูดว่า “โรวโร่ว..คุณบอกว่าพ่อแม่ของคุณอาจจะคัดค้านความสัมพันธ์ของเราใช่มั้ย?”
เมื่อพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้หลินโรวโร่วก็กังวลและเงียบไปครู่หนึ่งจากนั้นหลินโรวโร่วก็ตอบว่า “ก็คุณบอกเองไม่ใช่หรอว่าความรักเกิดจากเราสองคนและคนอื่นไม่สามารถเข้ามาขัดขวางหรือขวางกั้นระหว่างพวกเราได้น่ะ”
เย่เชียนยิ้มอ่อนๆและพูดว่า “พ่อแม่ของคุณเป็นคนแบบไหนหรอ?”
หลินโรวโร่วตอบว่า “ครอบครัวของฉันเป็นคนที่มีอิทธิพลมากตั้งแต่รุ่นคุณปู่ของฉันทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง และในที่สุดในรุ่นของฉันนั้นก็มีแค่ฉันที่ไม่สนใจวิถีชีวิตแบบต้นตระกูลของฉันน่ะ เพราะในตอนนั้นฉันอ้อนวอนขอมาที่เมืองเซี่ยงไฮ้ในฐานะนางพยาบาลน่ะ” หลินโรวโร่วพูดและยิ้มอย่างมีเสน่ห์จากนั้นเธอก็พูดต่ออีกว่า “จริงๆแล้วผู้หลักผู้ใหญ่ในครอบครัวของฉันกังวลมากพวกเขากลัวว่าตระกูลจะไม่มีผู้สืบทอดที่มีคุณสมบัติที่เหมาะสมกับอิทธิพลของตระกูลและชื่อเสียงของตระกูลก็จะอ่อนแอลง เพราะฉะนั้นการแต่งงานทางการเมืองจึงเป็นหนทางเดียวและลูกพี่ลูกน้องคนโตของฉันก็กำเพื่อครอบครัวและมีการคลุมถุงชนการแต่งงานสำหรับพวกเขานั้นไม่ใช่เพราะความรักเลยแม้แต่น้อย ฉันไม่รู้ว่าพวกเขามีความสุขหรือเปล่า และสำหรับฉันฉันคิดว่าการแต่งงานนั้นควรจะเกิดจากความรักจริงๆ เช่นเดียวกันกับพ่อและแม่ของฉันที่ได้พูดถึงการแต่งงานของฉันมาหลายครั้งแล้วและอีกฝ่ายที่พวกเขาต้องการให้ฉันแต่งงานด้วยก็คือลูกชายคนโตของผู้ว่าการเมืองเจียงซูแต่เขาก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นและนิสัยของเขาก็ไม่ใช่ว่าไม่ดี..แต่คุณรู้หรือเปล่าว่าทำไมพ่อแม่ของฉันถึงปล่อยให้ฉันไปอยู่ในเมืองเซี่ยงไฮ้คนเดียว?”
เย่เชียนส่ายหัวเล็กน้อยเขาไม่ต้องการขัดจังหวะเธอเพียงแค่ยิ้มให้หลินโรวโร่วอย่างเงียบๆขณะที่เธอเล่าเรื่องราวของเธอ
หลินโรวโร่วยิ้มกลับอย่างมีเสน่ห์ แต่ร่องรอยของรอยยิ้มของเธอนนั้นเผยให้เห็นถึงความโศกเศร้าและความทุกข์ใจอย่างชัดเจน
.
