“เป็นเวลาสองปีที่ผมใช้เวลาทั้งหมดสองปีในการนำกลุ่มเขี้ยวหมาป่าขึ้นไปสู่จุดสูงสุดของเหล่ากองกำลังทหารรับจ้างจากการล้มล้างเสือดาวทมิฬซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นดั่งราชาของเหล่าทหารรับจ้างจนพวกเราได้กลายเป็นราชาแห่งกองกำลังทหารรับจ้างที่แท้จริง..และคุณรู้มั้ยว่าพวกเขาเรียกผมว่าอะไร?..ราชาหมาป่าเย่เชียน..ฮ่าฮ่า..เยี่ยมไปเลยใช่มั้ย? แต่ไม่มีใครอาจรู้ได้ว่าชื่อนั้นมีความหมายอย่างไรเพราะนั่นเป็นการแบกความรับผิดชอบและภาระอันยิ่งใหญ่ บางครั้งผมก็รู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยล้าและร่างกายอ่อนเพลียซึ่งทั้งหมดทั้งมวลมันเป็นความเหนื่อยล้าทางจิตใจและหัวใจทั้งนั้น แต่อย่างไรก็ตามผมรู้ว่าผมไม่สามารถหยุดยั้งตัวเองได้เพราะถ้าหากผมหยุดเมื่อไหร่ก็จะมีคนมาแทนที่ผมแล้วถ้าหากเป็นเช่นนั้นบางทีสักวันหนึ่งผมและเขี้ยวหมาป่าอาจจะหายไปจากโลกนี้อย่างนิรันดร์กาล”
“คุณเป็นผู้หญิงของผมดังนั้นผมจึงรู้สึกว่าควรบอกให้คุณรู้เกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของผมและสำหรับคนสองคนที่รักกันมากนั้นความซื่อสัตย์เป็นสิ่งสำคัญต่อกันใช่มั้ย? ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนดีด้วยการฆ่าคนเลวแต่อย่างไรก็ตามอย่างน้อยผมก็อาจจะเป็นสามีที่ดีได้และผมก็จะไม่ปล่อยให้คนรักของผมต้องทนทุกข์ทรมานและเสียใจเลยแม้แต่น้อย และไม่ว่าผมจะต้องเผชิญหน้ากับใครก็ตามแต่หรือแม้แต่เทพพระเจ้าผมก็จะไม่ยอม”
เย่เชียนพูดอย่างรวบรัดแต่หลินโรวโร่วก็สามารถจินตนาการได้ว่าชีวิตของเย่เชียนก่อนหน้านี้นั้นเป็นอย่างไรและมันไม่ง่ายเลยเพราะความจริงที่ถูกเปิดเผยอาจจะทำให้ลำบากใจไม่มากก็น้อย ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกนานมาแล้วว่าเย่เชียนนั้นต้องมีภาระมากมายแต่เธอก็ไม่คาดคิดว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นเช่นนี้ แต่อย่างไรก็ตามไม่ว่าอะไรจะเป็นมาแบบไหนมันก็ไม่สำคัญสำหรับเธอเพราะไม่ว่าเย่เชียนจะเป็นแค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยธรรมดาและหรือจะเป็นทหารรับจ้างในการฆ่าคนก็ตามในสายตาของเธอแล้วเย่เชียนเป็นคนที่เข้มแข็งและไม่มีวันพ่ายต่อศัตรูและจะปกป้องดูและครอบครัวของเขาทุกวิถีทางเท่าที่เป็นไปได้เพราะเขาเปรียบได้ดั่งผู้ชายที่ถูกหล่อหลอมมาจากเหล็กแต่ก็มีบางครั้งที่น้ำตามันเอ่อล้นออกมาอย่างช่วยไม่ได้….
“เป็นยังไงบ้าง? เรื่องราวของผมน่าตื่นเต้นใช่มั้ย..บางครั้งผมก็คิดว่าถ้าผมเขียนเรื่องนี้ลงในหนังสือและตีพิมพ์มันก็คงจะขายดีเทน้ำเทท่าเลยนะ แต่ถึงยังไงผมก็รียนไม่จบจึงไม่ปัญญาไปทำแบบนั้นหรอกฮ่าฮ่า” เย่เชียนไม่ต้องการให้บรรยากาศมันตรึงเครียดและหดหู่จนเกินไปนี้ดังนั้นเขาจึงพยายามทำให้บรรยากาศดูน่าอภิรมย์ขึ้น
หลินโรวโร่วมองเย่เชียนด้วยสายตาที่อ่อนโยนอย่างสุดซึ้งและเข้าไปในอ้อมกอดของเขาและซบอกเขา หลินโรวโร่วเธอรู้สึกอบอุ่นและรู้สึกปลอดภัยมากจริงๆเมื่ออยู่กับเขา
“นัดหมายให้ผมพบกับพ่อตาและแม่ยายในอนาคตที..ผมไม่สามารถปล่อยให้พวกเขามอบภรรยาของผมไปให้คนอื่นและไปเป็นภรรยาของคนอื่นได้!” เย่เชียนยิ้มอ่อนแต่สีหน้าของเขาดูจริงจังมาก
“ลุงและป้าของฉันจะบอกพวกเขาแน่นอนเกี่ยวกับวันนี้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะงั้นถึงแม้ว่าคุณจะไม่พูดก็ตามพวกเขาก็จะมาหาคุณเองอย่างแน่นอน..เย่เชียนถึงยังไงพวกเขาก็เป็นพ่อแม่ของฉันดังนั้นคุณ…” หลินโรวโร่วยังพูดไม่จบเย่เชียนก็พูดขึ้นมาอย่างร้อนรน “คุณนี่ช่างโง่จริงๆคิดอะไรอยู่เนี่ย” เย่เชียนสะกิดจมูกเธอเบาๆหนึ่งครั้งและพูดว่า “ไม่ต้องกังวลไปหรอกพวกเขาเป็นผู้หลักผู้ใหญ่และผมก็มีวิธีในแบบของผม”
“ขอบคุณ!” หลินโรวโร่วพูดอย่างผ่อนคลาย
เย่เชียนยิ้มเล็กยิ้มน้อยและพูดว่า “ค่ำคืนที่แสนมีค่านับพันนี้เป็นค่ำคืนที่ยาวนานเพราะงั้นเราต้องหาอะไรทำไม่อย่างนั้นมันจะน่าเบื่อ”
หลินโรวโร่วหน้าแดงก่ำและคลอเคลียอยู่ที่อ้อมกอดของเย่เชียนและเธอหวังว่าเธอจะอยู่อย่างงี้ไปตลอด
“มาเลยที่รัก!” พลังจากพูดเช่นนี้เย่เชียนก็อุ้มหลินโรวโร่วไปที่ห้องน้ำจากนั้นก็พูดว่า “มาอาบน้ำกันเถอะ”
“อ๊า!…” เมื่อเธอถูกเย่เชียนอุ้มหลินโรวโร่วก็อดไม่ได้ที่จะตกใจจนลั่นออกมา และทั้งคู่ต่างก็เขินอายกันมากขึ้นและเธอทุบหน้าอกของเย่เชียนเบาๆและพูดว่า “ฉันเกลียดคุณที่สุดเลย!”
เย่เชียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ และถึงแม้ว่าเขาจะปฏิเสธเธอที่เธอจะมอบร่างกายให้กับเขาเมื่อครู่นี้ก็ตาม เขาก็แค่อยากจะอาบน้ำกับเธอเพียงเท่านั้นมันก็เพียงพอสำหรับคืนนี้แล้ว
เมื่อทั้งสองร่างกายเปลือยเปล่าใบหน้าของหลินโรวโร่วก็แดงก่ำจนคล้ายกับผลแอปเปิ้ลสุกที่กำลังจะระเบิดออก เย่เชียนไม่ได้ทำอะไรหรือล่วงเกินอะไรเธอเลย เขาเพียงแค่ลงไปในอ่างอาบน้ำจากนั้นเขาก็อุ้มหลินโรวโร่วและวางเธอลงและถูร่างกายให้เธออย่างอ่อนโยน ผิวของหลินโรวโร่วขาวนุ่มละมุนมากผิวของเธอเหมือนกับครีมที่หากสัมผัสอย่างแรงมันก็อาจจะสลายหายไปได้
“นี่คือรอยสักหรอ” หลินโรวโร่วลูบไล้หน้าอกของเย่เชียนและถาม
“ไม่ใช่มันมาจากการถูกเหล็กร้อนๆจี่” เย่เชียนตอบเหมือนเรื่องปกติ
หลินโรวโร่วสั่นทะท้านในทรวงอกและถามว่า “มันเจ็บปวดมากเลยใช่มั้ย?”
เย่เชียนยิ้มอย่างอ่อนโยนและตอบว่า “มันเจ็บมากแต่มันก็แค่ช่วงแรกเท่านั้น แต่ตอนนี้มันไม่เป็นอะไรแล้ว”
เมื่อมองไปที่แผลเป็นของเย่เชียนนั้นหลินโรวโร่วรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอถูกสบั้นขาดเพราะรอยแผลเป็นเหล่านี้คือบาดแผลจากการฝึกฝนและการปฏิบัติภารกิจอันแสนบากบั่นเพราะบาดแผลเหล่านี้มีทั้งรอยมีดรอยกระสุนปืน เธอจึงไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตลอดแปดปีที่ผ่านมาชีวิตของเย่เชียนจะผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมายขนาดนี้ เธอลูบไล้รอยแผลเป็นของเย่เชียนอย่างอ่อนโยนและเธอก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา
“ยัยโง่..คุณร้องไห้ทำไม” เย่เชียนเช็ดน้ำตาของหลินโรวโร่วอย่างนุ่มนวลและพูดว่า “รอยแผลเป็นเหล่านี้มันนานมาแล้วมันเป็นอดีตไปแล้วและมันก็ไม่เจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว”
“สัญญากับฉันนะว่าในอนาคตคุณจะไม่ทำอะไรที่มันอันตรายอีก” หลินโรวโร่วพูดเบาๆ
เย่เชียนพยักหน้าและก็พูดว่า “ผมสัญญากับคุณว่าในอนาคตไม่ว่าผมจะเจอกับอันตรายมากมายแค่ไหนก็ตาม..ผมก็จะไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอนเพราะผมต้องการปกป้องคุณและเคียงข้างคุณไปตลอดตราบชั่วชีวิตของผม”
หลินโรวโร่วกอดและโน้มตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของเย่เชียนอย่างอ่อนหวาน และเมื่อทั้งสองใกล้ชิดกันเช่นนี้เย่เชียนจึงกำลังเผชิญกับช่วงเวลาที่ยากลำบากเพราะสรีระช่วงล่างของเขานั้นมีปฏิกิริยาตอบสนองที่รุนแรงมากอย่างเลี่ยงไม่ได้จึงทำให้หลินโรวโร่วสัมผัสได้ถึงบางอย่างตรงที่หน้าท้องของเธอและในทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็ยิ่งแดงก่ำมากกว่าเดิมและเธอก็เงยหน้าขึ้นมาและพูดอย่างเขินอายว่า “คุณรู้สึกอึกอัดหรอ?..คุณอยาก…..”
ก่อนที่เธอจะพูดจบเย่เชียนก็หัวเราะและพูดอย่างเร่งรีบว่า “อะไรนะ? สาวน้อยนี่คุณโตเป็นสาวแล้วหรอ?”
“ก็คุณเริ่ม… ก่อน…ฉันเกลียดคุณ” หลินโรวโร่วทุบหน้าอกของเย่เชียนเบาๆอย่างเขินอายและพูด
★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★
เช้าวันรุ่งขึ้นเย่เชียนลุกขึ้นจากเตียงตั้งแต่เช้าและถึงแม้ว่าเขาจะต้องการโอบกอดหลินโรวโร่วและนอนไปอีกสักพักหนึ่ง แต่ก็ไม่มีทางเลือกเนื่องจากเขาได้ตื่นเช้าและออกกำลังวอร์มอัพร่างกายจนเป็นนิสัยและเป็นกิจวัตรประจำวันแบบนี้มาเป็นเวลานานแล้วจึงยากที่จะฝืนมันได้ในช่วงเวลาสั้นๆ
เมื่อมองหลินโรวโร่วขณะที่เธอกำลังหลับอยู่เย่เชียนก็ค่อยๆเข้าไปจูบเธอเบาๆที่หน้าผากของเธอ ผู้หญิงตัวเล็กๆนอนหลับอย่างสบายใจเชิบมุมปากของเธอยังแสดงรอยยิ้มเหมือนกำลังมีความฝันที่สวยงาม และผู้หญิงที่จิตใจดีคนนี้ควรจะมีความสุขตลอดไป
ตลอดทั้งคืนที่ผ่านมาเย่เชียนไม่ได้ทำอะไรกับเธอเลยแม้แต่น้อยและถึงแม้ว่าเขาจะต้องการทำจริงๆก็ตาม แต่เขาต้องการปลดปล่อยเธอจากความกังวลและปัญหาต่างๆให้หมดสิ้นไปจากเธอก่อนที่เธอจะปล่อยให้ตัวเองมอบทั้งร่างกายทั้งจิตใจให้กับเขา..เย่เชียนไม่ใช่สุภาพบุรุษถึงขนาดนั้นแต่ว่าเขามีความทุ่มเทและความเชื่อมั่นของตัวเอง แต่อย่างไรก็ตามเย่เชียนจะไม่ปล่อยให้โอกาสดีๆนี้หลุดลอยไปได้อย่างแน่นอนในอนาคตอันใกล้ เพราะบางสิ่งบางอย่างมันหลีกเลี่ยงไม่ได้..
ทันใดนั้นจู่ๆโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นเย่เชียนรีบรับโทรศัพท์เพราะกลัวว่าหลินโรวโร่วจะตื่น เย่เชียนรีบถือโทรศัพท์ไปที่ห้องนั่งเล่นและนั่งลงบนโซฟาจากนั้นก็รับสาย “สวัสดีครับคุณคือ?” เย่เชียนถาม
“พี่สอง!..พี่อยู่ที่ไหน? รองผู้ว่าการหวังตอบการพบพี่!” หลี่ฮ่าวโทรเข้ามาและพูดเช่นนี้
“ได้เลย..เมื่อไหร่และที่ไหน?” เย่เชียนถามพลางฉีกมุมปากออกเล็กน้อยและเผยให้เห็นรอยยิ้มอย่างชั่วร้าย
