ยอดหญิงสกุลเสิ่น – ตอนที่ 200-1 เล่นหยอกล้อในคฤหาสน์ระหว่างทางกลับเมืองหลวง

เสิ่นเวยได้ยินเสียงฝีเท้าค่อยๆ ไกลออกไป จึงลืมตาขึ้น นางมองไปข้างๆ เอ๋ เป็นเหอฮวาจริงๆ ด้วย กำลังปิดตานอนหลับสนิทอยู่ เหอฮวาไม่ได้ดื่มชาที่วางยา ดูท่าแล้วน่าจะถูกคนตีสลบ 

“เหอฮวา ตื่น” เสิ่นเวยผลักเหอฮวาเรียกเสียงเบา 

ครู่ใหญ่เหอฮวาเพิ่งจะลืมตาขึ้นช้าๆ แวบแรกที่เห็นคุณหนูของตน นางทั้งตกใจทั้งดีใจ “คุณ…” ทันใดนั้นก็คล้ายตระหนักอะไรได้จึงรีบปิดปากทันที เหลือเพียงสายตาที่ประหลาดใจคู่หนึ่ง 

เสิ่นเวยทำท่า ‘ชู่ว’ ให้นาง เหอฮวาพยักหน้าอย่างเข้าใจ “คุณชาย ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่ ร้านค้าแห่งนั้นเป็นร้านมืด คุณหนูญาติผู้น้องถูกอาจารย์โอวหยางช่วยไว้” เหอฮวากล่าวเสียงเบา นางมองไปรอบด้าน “คุณชาย ที่นี่คือที่ไหน” เมื่อเห็นคุณหนูของตน หัวใจนางก็สงลบลง มีคุณหนูของนางอยู่ พวกนางจะต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน 

เสิ่นเวยส่ายหน้า “ไม่รู้” ใครจะรู้ว่าที่นี่มันที่บ้าอะไรกัน นางลุกขึ้นยืนเดินไปข้างๆ ประตู เสิ่นเวยรวบรวมสติ คล้ายกำลังครุ่นคิด 

“คุณชาย ตรงนี้ยังมีอีกหนึ่งคน” เมื่อครู่เอาแต่ตกใจ เหอฮวาเพิ่งจะเห็นว่าในห้องนอกจากพวกนางนายบ่าวแล้วยังมีอีกหนึ่งคน ดูจากการแต่งตัวเหมือนคุณชายตระกูลใหญ่ 

เสิ่นเวยพยักหน้า เดินเข้าไปกล่าวเสียงเบา “เหมือนพวกเรา น่าจะถูกจับตัวมา” 

“เช่นนั้น?” เหอฮวาตาลุกวาว มองคนผู้นั้นที่นอนอยู่ข้างๆ จากนั้นจึงมองคุณหนูของตน 

เสิ่นเวยเข้าใจเจตนาของเหอฮวา แต่นางยังคงส่ายหน้า “ไม่ควร” 

เหอฮวาใจอ่อน แต่นางกลับใจอ่อนไม่ได้ ใครจะรู้ว่าคนผู้นี้นิสัยเป็นเช่นไร หากว่าไม่ใช่คนที่จิตใจแข็งแกร่ง ปลุกเขาตื่นแล้วร้องไห้งอแงขึ้นมา ไม่ใช่ว่าจะเป็นภาระนางหรือไร ไม่สู้ปล่อยให้เขาสลบไปก็หมดเรื่อง อีกทั้งจากบทสนทนาของทั้งสองคนเมื่อครู่ก็ได้รู้ว่ายาสลบที่พวกเขาใช้แรงมากเป็นพิเศษ ตอนนี้คนตื่นก่อนเวลาจะเป็นอะไรหรือไม่ ทำให้พวกเขาเกิดความสงสัยก็ไม่ใช่เรื่องดี 

ความคิดที่อดไม่ได้ในใจเหอฮวาก็ผ่านมาเพียงแวบเดียว ในเมื่อคุณหนูบอกว่าไม่ควร นางก็เปลี่ยนความสนใจทันที “คุณชาย ตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรดี” เหอฮวากังวลเล็กน้อย นางดีใจที่คนที่ถูกจับตัวเป็นตน หากว่าเป็นคุณหนูญาติผู้น้อง กูไหน่ไนจะไม่เป็นกังวลแย่หรือ ซ้ำยังหงุดหงิดตัวเองที่ไม่สามารถวิ่งให้เร็วกว่านี้ได้ ขอเพียงแค่นางวิ่งเร็วกว่านี้ อาจารย์โอวหยางก็สามารถช่วยนางไปพร้อมกันได้แล้ว จะได้ลดภาระคุณหนูในตอนนี้ 

สำหรับความคิดโง่เขลาเช่นการเสี่ยงอันตรายเป็นเพื่อนคุณหนูนางไม่มีเลยแม้แต่นิดเดียว ตั้งแต่ครั้งก่อนที่ผ่านการลอบสังหารที่หมู่บ้าน สาวใช้ข้างกายคุณหนูเหล่านี้เช่นพวกนางก็มีความคิดเห็นตรงกัน นั่นก็คือ เมื่อเจออันตรายจะต้องคิดหาวิธีปกป้องตัวเองให้ได้ อย่าได้อวดเก่งวิ่งเข้าไปหาคมดาบ ไม่มีพวกนางเป็นตัวถ่วง คุณหนูจะหลบหนีได้ง่ายอย่างยิ่ง ส่วนการรับดาบรับกระบี่แทนคุณหนู เหอๆ รู้ตัวบ้างก็ดี คุณหนูของพวกนางไม่ต้องการอย่างสิ้นเชิง 

เสิ่นเวยครุ่นคิดครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็ก้มลงกระซิบข้างหูเหอฮวาหลายประโยค เหอฮวาพยักหน้าอย่างหนักแน่น “คุณชาย บ่าวทราบแล้ว” 

เสิ่นเวยกระตุกมุมปากนอนลงบนฟางแกล้งตายต่อ ในห้องมีเสียงร้องตกใจของเหอฮวาดังขึ้น “คุณชาย คุณชาย ท่านเป็นอะไรไป รีบฟื้นสิ ที่นี่ที่ไหน ใครก็ได้ รีบมาช่วยที มีคนอยู่หรือไม่” เหอฮวาโผเข้าไปที่ประตูออกแรงทุบตี 

การเคลื่อนไหวใหญ่อย่างยิ่ง คนที่คุมพวกนางอยู่ย่อมได้ยินแล้ว เดินสถบเข้ามา “โวยวาย โวยวายอะไร เงียบหน่อยยังเหลืออีกหลายวัน มิเช่นนั้นแล้วล่ะก็ หึๆ” 

ทว่าเหอฮวากลับไม่กลัว ทุบประตูตะโกนต่อ “มีคนอยู่หรือไม่ รีบเปิดประตู คุณชายข้าเกิดเรื่องแล้ว เหตุใดถึงเรียกไม่ตื่น หมอ รีบไปเชิญหมอมาให้คุณชายของข้า” 

คนคุมนึกสนุกขึ้นมาในชั่วขณะ เสียงดังปังเปิดประตูออก เขาเห็นเหอฮวาที่ล้มนั่งอยู่บนพื้นตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก อารมณ์ก็ดีอย่างยิ่ง 

เหอฮวาราวกับถูกทำให้ตกใจ ลูกตาหดเล็ก กล่าวอ้ำๆ อึ้งๆ “ค…คุณชายช้าของข้า เรียก…เรียกไม่ตื่น” 

“เรียกไม่ตื่นก็ถูกแล้ว นี่มันยาสลบที่ซื้อมาด้วยเงินก้อนใหญ่ พอแล้ว ในเมื่อมาถึงตรงนี้แล้ว ก็อยู่ให้มันนิ่งๆ หน่อย พรุ่งนี้เช้าคุณชายเจ้าก็ตื่นแล้ว” คนคุมยื่นมือคิดจะจับใบหน้าเล็กๆ ของเหอฮวา 

เหอฮวาแสร้งทำเป็นตกใจ ถอนหลังไปหนึ่งก้าวอย่างรวดเร็ว มือที่น่าเกลียดข้างนั้นก็ตกลงในความว่างเปล่า 

เสิ่นเวยลืมตาเล็กน้อย มองเห็นคนผู้นี้รูปร่างสูงใหญ่ อายุประมาณสามสิบปี ใบหน้าข้างขวามีปานดำขนาดไม่เล็กหนึ่งแห่ง 

คนผู้นั้นเองก็ไม่ได้หงุดหงิด “ไอหยา เด็กน้อยนิสัยแข็งกร้าวใช้ได้เลย หงกูของพวกเราชอบจัดการสตรีแบบนี้ที่สุดเลย” เขาหันหลังกลับเตรียมจะลงกลอนประตู 

“พี่…พี่ชาย” ชายมีปานหันหน้ากลับมา เห็นเด็กผู้หญิงมองเขาอย่างน่าสงสาร มือเล็กๆ ดึงชายกางเกงของเขาอยู่ “ว่ามา มีอะไร” 

เหอฮวาได้ยินดังนั้นก็เหมือนกระต่ายน้อยที่ตกใจ มือที่จับชายกางเกงก็ปล่อยออกทันที ดวงหน้าที่งดงามแดงก่ำอย่างขลาดกลัว “ข้า…ข้าอยาก…” นางกุมท้องน้อย ท่าทางเขินอายแทบตาย “พี่ชายช่วยพาไปทำธุระหน่อย” 

ชายมีปานเข้าใจในใจ สีหน้าลังเลหลายส่วน “เจ้าจัดการในห้องเอาเถอะ” เบื้องบนสั่งไว้แล้ว ให้เขาดูให้ดี ห้ามให้คนออกจากห้อง 

“แต่…แต่ว่า…” เหอฮวาหันหน้ามองคนทั้งสองที่นอนอยู่บนพื้น หน้าแดงยิ่งกว่าเดิม “พี่ชายช่วยทีเถอะ” บนใบหน้างดงามเต็มไปด้วยการร้องขอ 

ชายมีปานยังคงใจอ่อนเล็กน้อยจริงๆ “ก็ได้ๆ เจ้ารีบออกมา พวกเจ้าตระกูลใหญ่โตเช่นนี้แหกกฎเยอะ ข้าจะบอกอะไรเจ้าให้ ทำตัวคล่องแคล่วหน่อย ซื่อสัตย์หน่อย ห้ามมองไปรอบด้าน ได้ยินหรือไม่” เพียงแค่เด็กผู้หญิง จะเกิดเรื่องอะไรได้ 

บนใบหน้าเหอฮวาเต็มไปด้วยความรีบร้อน “ขอบคุณพี่ชาย พี่ชายเป็นคนดีจริงๆ” นางกุมท้องน้อยมือหนึ่ง อีกมือหนึ่งยันพื้นคลานขึ้นมา 

ชายมีปานมีความสุขแล้ว “ใช่ๆ พี่ชายเป็นคนดี เดี๋ยวเจ้าก็รู้” 

เหอฮวาเดินก้มหน้าก้มตาตามหลังคนผู้นี้ ดูเหมือนซื่อสัตย์ อันที่จริงหางตากลับมองประเมินการตกแต่งที่งามประณีตในลานบ้านไม่หยุด จำไว้ในใจเงียบๆ 

“เอาล่ะ นั่นคือห้องน้ำ เจ้าเข้าไปเถอะ” ชายมีปานชี้ เห็นเหอฮวาเข้าไปแล้ว ตนก็เฝ้าอยู่ข้างนอก ได้ยินเสียงน้ำติ๋งๆ ข้างในเขาก็แสยะปากหัวเราะหึๆ หลายครา ความอดทนเพิ่มมากขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน 

“พ…พี่ชาย” ในขณะที่ชายมีปานคิดไปไกล จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงที่ขลาดกลัวของเด็กผู้หญิงดังออกมาจากข้างใน 

“มีอะไรอีก” ชายมีปานปากพูดอย่างหงุดหงิด แต่ในใจกลับรู้สึกสบายอารมณ์อย่างยิ่ง 

ในห้องน้ำเกิดความเงียบ เด็กผู้หญิงคล้ายถูกทำให้ตกใจ “มีเรื่องอะไรกันแน่ รีบพูด ชักช้าอยู่ไย” ชายมีปานเร่งรัด 

เสียงเบาๆ ของเหอฮวาจึงดังขึ้นมา “พี่…พี่ชาย ช่วยหยิบกระดาษฟางให้ข้าหน่อยได้หรือไม่” เสียงสั่นเครือ ประหนึ่งจะร้องไห้ออกมาแล้ว 

“เหตุใดเจ้าถึงเรื่องเยอะเพียงนั้น” ชายมีปานหงุดหงิดแล้ว 

“พี่ชายช่วยหน่อยเถอะ พ…พี่ชายคนดีของข้า” เหอฮวาร้องขอต่อ 

ชายมีปานไม่ยอมก่อน แต่ทนการร้องขอของเหอฮวาไม่ไหว เกิดความคิดว่า เด็กน้อยไม่กล้าออกมา กระดาษฟางก็ยังต้องให้ตนส่งเข้าไปให้ เช่นนั้นตนก็สามารถ… “ก็ได้ ใครให้พี่ชายใจอ่อนเล่า รอก่อน” 

เขาเพิ่งจะกลับหลังหัน มือที่ว่องไวหนึ่งคู่ก็สับลงบนคอเขาทันที ความตกใจกลัวยังคงอยู่ในดวงตาเขาก็ไปเข้าเฝ้าพญายมแล้ว 

“เหอฮวา” เสิ่นเวยที่จัดการชายมีปานเสร็จแล้วก็กล่าวเรียกเสียงเบา 

เหอฮวาข้างในห้องน้ำก็แทรกตัวออกมาทันที “คุณชาย ท่านออกมาได้อย่างไร แล้วเขาเป็นใคร เหอฮวามองชายมีปานที่ล้มลงบนพื้นปราดหนึ่ง จากนั้นก็เห็นว่าข้างกายคุณหนูยังมีคุณชายวัยหนุ่มผู้หนึ่งยืนอยู่ด้วย ชั่วขณะก็ตื่นตัวขึ้นมา 

“เป็นคนเดียวกับคนที่ถูกขังอยู่กับพวกเรา” เสิ่นเวยกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก “ทำตามที่บอกไว้ อีกประเดี๋ยวเจ้ากลับไปที่ห้องนั้น แล้วก็ซ่อนตัว อืม ไปซ่อนใต้เตียง” นางจำได้ว่ามุมห้องห้องนั้นมีเตียงเก่าๆ อยู่ตัวหนึ่ง 

“เจ้าค่ะ บ่าวทราบแล้ว” เหอฮวาพยักหน้า วิ่งออกไปไกลอย่างรวดเร็ว ผ่านการลอบสังหารครั้งนั้นมา แม้เหอฮวาจะฝึกร่างกายให้คล่อแคล่วเท่าเย่ว์กุ้ยไม่ได้ แต่ก็เก่งกว่าคนทั่วไปไม่น้อยแล้ว 

มองแผ่นหลังที่วิ่งออกไปไกลของเหอฮวา เสิ่นเวยก็หันหน้ากลับมา กล่าว “เจ้า แบกเขาไปที่หน้าประตูเรือน ทำท่าทางให้เหมือนสัปหงก” 

คุณชายที่ตามเสิ่นเวยออกมาผู้นั้นชี้จมูกตัวเอง “ข้าหรือ” ท่าทางเหลือเชื่อ “พี่ชายท่านนี้ ข้าน้อยร่างกายอ่อนแอ จะแบกรับหน้าที่ที่หนักเพียงนี้ได้อย่างไร คุณชายทำเองเถิด” 

เสิ่นเวยมองประเมินเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างเย็นชาปราดหนึ่ง มุมปากยกขึ้น “เจ้าจะไม่ทำก็ได้” รอยยิ้มบนใบหน้าคุณชายป่าวประกาศว่าตนอ่อนแอเพิ่งจะยิ้มไปได้ครึ่งเดียว ก็ได้ยินประโยคถัดไปของเสิ่นเวย “อีกประเดี๋ยวปลุกคนที่เหลือในลานบ้านแห่งนี้จนแตกตื่น ก็ไม่รู้ว่าพี่ชายที่ร่างกายอ่อนแอผู้นี้จะหนีออกมาอย่างปลอดภัยได้หรือไม่” เสิ่นเวยแสร้งทำท่าทีจะเดินหนี ท่าทางไม่ยุ่งเรื่องของคนอื่นเด็ดขาด 

“ช้าก่อนๆ พี่ชายอย่าเพิ่งไป อย่างไรเสียพวกเราก็ผ่านหายนะมาด้วยกัน พี่ชายจะทิ้งข้าน้อยไว้คนเดียวได้อย่างไร” คุณชายอ่อนแอตะโกนกล่าวอย่างลนลาน เสิ่นเวยเห็นสัญญาณที่ลอยขึ้นฟ้าไม่ไกล ฝีเท้าก็ก้าวเร็วยิ่งขึ้น 

คุณชายอ่อนแอผู้นั้นเห็นเสิ่นเวยใจแข็งไม่สนใจเขา ก็จ้องมองชายฉกรรจ์ที่นอนอยู่บนพื้น บนใบหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจ แต่กลับทำได้เพียงก้มตัวลงไปแบกคนขึ้นมา เดินไปพลางส่ายหน้าไปพลางทอดถอนใจ “ใจคนยากแท้หยั่งถึง ยากแท้หยั่งถึง” 

หางตาของเสิ่นเวยเห็นฉากๆ นี้ ในใจก็แค่นเสียงอย่างเย็นชา มือข้างหนึ่งยกชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ขึ้นมา ระหว่างที่เดินก็ยังสบายอารมณ์อย่างถึงที่สุด ร่างกายอ่อนแอบ้าอะไร นี่มันเจ้านายที่ทำตัวซื่อเป็นแมวนอนหวด ไม่คิดจริงๆ ว่าเสิ่นเวยจะมีวันที่มองพลาดไป 

ก่อนหน้านี้ชายมีปานกับเหอฮวาออกไป เสิ่นเวยก็ตะกายขึ้นมา กำลังจะใช้ปิ่นงัดกลอนออกก็รู้สึกว่าไหล่ถูกตบ เสิ่นเวยไม่แม้แต่จะคิดก็จับมือข้างนั้นบนไหล่ไว้ ร่างถอยไปอย่างรวดเร็ว ปิ่นในมืออีกข้างหนึ่งก็แทงออกไป 

“ช้าก่อนๆๆ อย่าใจร้อน ข้าเอง” คนผู้นั้นพลางไอพลางหลบอย่างจนตรอก 

แม้เสิ่นเวยจะหยุดจู่โจม แต่ในใจกลับตื่นตัวขึ้นมา คนผู้นี้สามารถมายืนอยู่ข้างหลังนางเงียบๆ ได้ก็ทำให้นางตกใจแล้ว ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงที่เขาหลบการจู่โจมของนางได้ ดูเหมือนจนตรอก แต่ในความจนตรอกกลับค่อนข้างมีลำดับขั้นตอน หากคนผู้นี้เป็นศัตรูหาใช่มิตร เช่นนั้นผลลัพธ์เล่า เสิ่นเวยคิดแล้วก็ยังหวาดกลัวอยู่พักหนึ่ง 

คนผู้นั้นเห็นท่าทีระมัดระวังตัวของเสิ่นเวย จึงถือโอกาสนั่งลงบนพื้น ปากก็บ่นอย่างไม่พอใจ “ข้าว่าพี่ชายผู้นี้ก็ใจร้ายเกินไปหน่อยแล้วกระมัง หากไม่ใช่ว่าข้าน้อยโชคดี เมื่อครู่ท่านก็คงจะทำลายใบหน้าอันงดงามของข้าน้อยแล้ว ต่อให้เคียดแค้นมากเพียงใด อย่างไรเสียตอนนี้พวกเราก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว” เขาลูบหน้าตัวเอง ท่าทางหลงตัวเองอย่างยิ่ง 

เสิ่นเวยกระตุกมุมปาก กล่าวในใจ หากคนผู้นี้ไม่ใช่คนโง่ เช่นนั้นก็เป็นคนยากแท้หยั่งถึง นางจ้องมองเขาอยู่นานจึงเก็บปิ่นแล้วเดินออกไปนอกประตู ใครจะรู้คนผู้นั้นข้างหลังกลับตามมาด้วย