คังเจี้ยนเป็นคนประเภทที่โตแต่ตัวสมองไม่ค่อยจะมี ดังนั้นเด็กหนุ่มจึงไม่เข้าใจสัญญานของอันซย่าซย่าแม้แต่น้อย กลับกระโดดพรวดลงมาจากกำแพง
มีเสียงดัง ตุ้บ ขณะที่เขาลงสู่พื้นอย่างสมบูรณ์แบบ
มุมปากของผู้อำนวยการกระตุกอีกครั้ง
เด็กนักเรียนทั้งสามพันคนของโรงเรียนมัธยมฉีซย่ามองดูคู่หูจอมโดดอย่างเงียบๆ แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีก็พากันระเบิดเสียงเชียร์และโห่ร้องออกมา
“ว้าว! สองคนนั้นสุดยอดไปเลย! พวกเขาเลือกทางเข้าได้เจ๋งสุดๆ ไปเลย!”
“ เฮ้อ ทำแบบนั้นแล้วได้อะไรขึ้นมา เสี่ยงชีวิตเปล่าๆ”
“พวกนั้นกล้าป่วนต่อหน้าต่อตา ผอ. เลยนะเนี่ย คิดบ้างไหมว่าต่อไปชีวิตในโรงเรียนของพวกเขาจะเป็นยังไง”
คังเจี้ยนยังคงไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่อาจารย์ใหญ่รับไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ร่างทั้งร่างสั่นเทาเมื่อเขาเหลือบไปมองยังตำแหน่งที่อันซย่าซย่าตกลงมาอย่างแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
ผู้อำนวยการซึ่งสวมแว่นตากรอบดำ ยืนอยู่ข้างๆ ก็ขมวดคิ้วเดินไปหาอันซย่าซย่า แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเข้มงวด
“พวกเธอสองคนเรียนชั้นไหน แล้วเกิดอะไรขึ้นที่นี่”
อันซย่าซย่าแทบอยากร้องไห้ เธอเคยคิดถึงความเป็นไปได้มากมายแต่ไม่เลยสักนิดที่จะคิดว่าทั้งคู่จะมาลงเอยด้วยการปีนเข้ามากลางพิธีปฐมนิเทศ!
เธอตัดสินใจว่าจะลองต่อสู้กับโชคชะตาดูสักตั้ง “อาจารย์คะ พวกเราไม่ใช่นักเรียนโรงเรียน…” คำว่า “ฉีซย่า” ยังไม่ทันได้มีโอกาสผ่านออกมา คังเจี้ยนก็โพล่งตอบออกไปโดยไม่ยั้งคิด “พวกเราอยู่ปีหนึ่งห้องบีครับ!”
อันซย่าซย่าโมโหจนเสียจริต
ผู้อำนวยการถอดแว่นตาก่อนพูดอย่างโกรธเกรี้ยว “อาจารย์ประจำชั้นปีหนึ่งห้องบีอยู่ที่ไหน ออกมารับตัวนักเรียนของคุณไปเดี๋ยวนี้!”
หลังจากถูกตำหนิอยู่ร่วมครึ่งชั่วโมงโดยผู้หญิงตรงหน้าผู้ซึ่งดัดผมเป็นลอนหยักศก และเป็นไปได้ว่าอาจจะผ่านพ้นวัยหมดประจำเดือนมาแล้ว ในที่สุดอันซย่าซย่าก็ไม่อาจทนได้อีกต่อไปก่อนจะขอร้อง “ครูคะ พวกเราผิดไปแล้ว เราจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วค่ะ”
ครูประจำชั้นยังพร่ำบ่นเสียงดังต่อไป “รู้บ้างไหมว่าการกระทำของพวกเธอมันร้ายแรงแค่ไหน พวกเธอมาสายซ้ำยังหนีเข้าโรงเรียนด้วยการปีนข้ามกำแพงอีก! พวกเธอเคยคิดถึงฉันบ้างไหม ครูของพวกเธอน่ะ! เคยคิดถึงกฎของโรงเรียนบ้างไหม! เคยคิดถึงขงจื๊อ เม่งจื๊อ เล่าจื๊อ นิวตัน หรือไอน์สไตน์…”
คังเจี้ยนซึ่งยืนอยู่ข้างอันซย่าซย่ากระซิบบอกอย่างร่าเริง “ซย่าซย่า เธอรู้ใช่ไหมว่าอันที่จริงพวกเราอยู่ห้องซี”
หือ—
หญิงสาวแทบสำลักน้ำลายตายไปเดี๋ยวนั้นก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “นายแน่ใจเหรอ นี่เรากำลังโกหกครูอยู่นะ!”
“ไม่ต้องห่วงน่า!” คังเจี้ยนตบอกตัวเองอย่างภาคภูมิใจ แต่แล้วก็แทบจะกัดลิ้นตัวเองกับคำพูดต่อมาของครูประจำชั้น
“พวกเธอชื่ออะไรกัน ฉันจะเช็กชื่อในรายชื่อนักเรียน!” และแล้วอาจารย์ประจำชั้นก็หยิบเอาข้อมูลรายชื่อนักเรียนที่ยับยู่ยี่ออกมาขณะขมวดคิ้วมองมายังทั้งสอง
อันซย่าซย่า : “T_T” พระเจ้าทรงทอดทิ้งฉันแล้ว!
คังเจี้ยน : “T_T” พระเจ้าได้โปรดฆ่าผมทีเถอะ!
–
ในตอนที่ทั้งคู่พากันคิดว่าคงจะถูกลงโทษหนักขึ้นไปอีกนั้นก็เกิดเสียงฮือฮาดังขึ้นมาแต่ไกล
อันซย่าซย่าหันไปมองยังทิศทางที่เสียงนั้นดังมา ก่อนจะยืนตะลึงอยู่กับที่ ราวกับมีคนร่ายมนตร์สะกดมัดตัวเธอเอาไว้
น้ำเสียงแจ่มใจของท่านผู้อำนวยการดังขึ้นในตอนนั้นเอง “ในภาคเรียนฤดูใบไม้ผลินี้ โรงเรียนมัธยมฉีซย่าจะมีเหตุการณ์ยิ่งใหญ่เกิดขึ้น นั่นคือสมาชิกวงสตาร์รี่ไนต์ซึ่งเป็นไอดอลระดับประเทศทั้งสามคน จะมาลงทะเบียนเรียนที่มัธยมฉีซย่า ครูและนักเรียนทุกคนกรุณาปรบมือต้อนรับพวกเขาด้วย!”
สายลมโชยผ่านมาเอื่อยๆ เมฆบางก้อนก็มารวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อน บ้างก็กระจายกันออกไป เด็กหนุ่มผู้งดงามราวกับเทพเจ้าสามคนก้าวออกมาหน้าเสาธง แสงอาทิตย์สีทองอ่อนๆ ส่องทาบร่างของพวกเขา และเพราะยืนหันหลังให้กับแสงแดดใบหน้าทั้งสามจึงดูพร่าเลือน
ทุกคนเงียบกันไปครู่หนึ่ง ก่อนเสียงโห่ร้องจะดังระเบิดขึ้น
อันซย่าซย่าอ้าปากหวอ
นี่…เธอไม่ได้ฝันไปใช่ไหม
กลุ่มไอดอลที่เธอได้เห็นบ่อยๆ ในโทรทัศน์…มาที่โรงเรียนมัธยมฉีซย่าจริงๆ เหรอ!
