คังเจี้ยนอยากจะพูดต่อแต่อันซย่าซย่ายื่นมือออกไปหยิกเอวเขา
เด็กหนุ่มร้องโอ๊ย
“ซย่าซย่า ฉันเป็นหวานใจวัยเด็กของเธอนะ มาทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง” คังเจี้ยนร้องโหยหวนอย่างเกิดเหตุไปมาก เรียกเสียงระเบิดหัวเราะจากทุกคนที่ดูอยู่
อันซย่าซย่า “หุบปาก!”
คังเจี้ยนเศร้าใจและห่อเ**่ยว
หลังจากจัดการกับคังเจี้ยนแล้ว หญิงสาวก็หันไปเผชิญหน้ากับเซิ่งอี่เจ๋อและโค้งคำนับอย่างสวยงามจนตัวเป็นมุมฉาก “ฉันขอโทษ! ฉันจะจ่ายคืนทุกบาทที่ติดหนี้นาย เมื่อกี้เพื่อนฉันแค่พูดเล่นๆ น่ะ อย่าถือสาเขาเลย!” อันซย่าซย่ารีบขอโทษ ไม่กล้ารอให้เซิ่งอี่เจ๋อได้ทันตอบโต้อะไร เธอจะลากตัวคังเจี้ยนให้วิ่งหนีตามไป
สีหน้าอันน่าสะพรึงกลัวปรากฏขึ้นบนใบหน้าเซิ่งอี่เจ๋อ ชายหนุ่มยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน
เธอช่างกล้าหาญจริงนะ เงินมากมายขนาดนั้นยังกล้าพูดว่าจะหามาจ่ายคืนฉันได้อีกเหรอ
เขาให้คนไปสืบประวัติเธออย่างละเอียดมาเรียบร้อยแล้ว ครอบครัวอันค่อนข้างมีฐานะพอสมควร
เธอด่วนตัดสินใจแบบนี้เป็นเพราะเจ้าผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า
หรือเพราะว่าเธอไม่อยากจะข้องเกี่ยวกับเรากันแน่
…
อันซย่าซย่าลากตัวคังเจี้ยนมาที่มุมมุมหนึ่งซึ่งไม่มีใครอยู่แถวนั้น ก่อนจะต่อยเขาด้วยกำปั้นเล็กๆ “นายจะบ้าเหรอ! ไปท้าเซิ่งอี่เจ๋อต่อหน้าทุกคนแบบนั้น นายรู้หรือเปล่าวว่าอาจถูกพวกแฟนผู้คลั่งไคล้ของเขาฉีกเป็นชิ้นๆ ได้”
สำหรับคังเจี้ยนแล้ว หมัดนั้นไม่ได้สะเทือนเขาสักนิด แต่ก็ยังแกล้งร้องโอดโอยสุดเสียง “โอ๊ย ตีจนที่รักเจ็บแทบตายแล้วนะ! ซย่าซย่ากอดปลอดขวัญหน่อยสิ ฉันจะได้รู้สึกดีขึ้น”
“ฉันอนุญาตให้นายลมกลิ้งแล้วตายไปเลย!” อันซย่าซย่ากลอกตามองบน แต่ทันทีที่คิดถึงการที่ต้องหาเงินมาจ่ายคืน หัวใจเธอก็เจ็บจี๊ดจนแทบหายใจไม่ออก
ฮือ… ถ้าเธอสารภาพกับป่าป๊า เขาจะต้องให้เงินเธอแน่ ใช่หรือเปล่า
“ซย่าซย่า เธอติดหนี้อะไรเขางั้นเหรอ”
“เงิน! เงินเยอะเลยละ! วันก่อนฉันเล่าเรื่องที่ลูกพี่ลูกน้องของฉันทำรถหรูเป็นรอยให้ฟังแล้วไม่ใช่เหรอ…” อันซย่าซย่ายู่หน้า และแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองคังเจี้ยนด้วยสีหน้าเปี่ยมไปด้วยความหวัง “คังเพี้ยน นายมีเงินเก็บบ้างไหม ถึงเวลาแล้วที่จะพิสูจน์ว่ามิตรภาพของเราแน่นแฟ้นแค่ไหน!”
คังเจี้ยนเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ในที่สุดก็หยิบเอาแบงก์ร้อยออกมาสองใบกับแบงก์ห้าสิบหยวนอีกใบหนึ่ง
“นี่เป็นสมบัติทั้งหมดของฉัน ฉันให้เธอหมดเลยอ้ะ” คังเจี้ยนดูมีท่าทีอาลัยอาวรณ์ทรัพย์สมบัติของเขา
“เจ้าคนซื่อบื้อ! ฉันไม่อยากได้! ไปเลยนะ! เราไม่ใช่เพื่อนกันอีกต่อไปแล้ว!”
“อย่าทำอย่างนี้สิ ฉันเป็นรักแท้ของเธอนะซย่าซย่า อย่าใจร้ายกับฉันนัก…”
“นายมันน่าทุเรศ! ฉันปฏิเสธคำขอ”
ทั้งสองคนทะเลาะกันเสียงดังโวยวาย ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามีสายตาอันเกรี้ยวกราดกำลังจ้องมองตรงมาที่อันซย่าซย่า…
–
ภายหลังจากทะเลาะกับคังเจี้ยนได้สักพัก อันซย่าซย่าก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย เธอกลับไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเปลี่ยนกลับไปเป็นชุดเครื่องแบบนักเรียน เธอคิดว่าจะไปห้องน้ำก่อนที่จะไปพักกินข้าวกลางวันกับคังเจี้ยน
พอก้าวเข้ามาในห้องน้ำ ก็มีร่างของหลายคนตามติดเธอเข้ามาและกระแทกประตูปิดดังปัง!
อันซย่าซย่าเหลียวมองข้ามไหล่อย่างสงสัย เธอเห็นเจี้ยนซินเอ๋อร์ยิ้มอย่างเยือกเย็นขณะที่หล่อนเอ่ย “อันซย่าซย่า เธอรู้สึกดีใช่ไหมล่ะเวลาได้หว่านเสน่ห์ใส่เซิ่งอี่เจ๋อ”
อะไรกันเนี่ย
อันซย่าซย่านิ่วหน้าด้วยความสับสนขณะเอ่ยถาม “เธอพูดเรื่องอะไรกัน ฉันไม่เข้าใจ”
“หยุดตีหน้าซื่อ! ทุกคนเขารู้กันหมดแล้วว่าเธอน่ะคอยตามตอแยกัปตันอี่เจ๋อไม่หยุดเลย!” ติงอีอีเด็กผู้หญิงอีกคนที่อวบกว่าพูดอย่างอาฆาต
“เธอมันแสดงเก่งจริงๆ นะ ร่านดีจริงๆ” ผู้หญิงหน้าตาสวยอีกคนหนึ่งพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย “ทำไมพวกเธอยังเสียเวลาพูดพล่ามอยู่อีก จัดการเลยดีกว่า!”
อันซย่าซย่าไม่รู้อีโหน่อีเหน่ แต่เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นก็รู้แล้วล่ะว่าเด็กผู้หญิงพวกนี้ไม่ได้มาในฐานะเพื่อน
เจี้ยนซินเอ๋อร์เงื้อฝ่ามือข้างหนึ่งขึ้นแล้วฟาดไปที่อันซย่าซย่าอย่างรวดเร็ว!
