ตอนที่ 252 หุบปากแล้วเงียบซะ! (1)
หลังจากโรงเรียนมัธยมเยี่ยหยางพ่ายแพ้ให้กับโรงเรียนมัธยมฉีซย่าอย่างราบคาบ พวกเขาก็หมดกำลังใจจะสู้ต่อและล้มเลิกความตั้งใจในการแข่งขัน
ดังนั้น ช่วงครึ่งหลังของการแข่งขันกลายเป็นสนามประลองพลังของฉีเหยียนซีและเซิ่งอี่เจ๋อ พวกเขามองกันเองเป็นศัตรูและสู้กันยิบตา
ซูเสี่ยวมั่วถอนหายใจ “ทำไมพวกเขาดูเหมือนเพิ่งเล่นยามาเลย ซย่าซย่า เมื่อกี้เธอไปพูดว่าอะไรน่ะ”
อันซย่าซย่ามองเธอด้วยสีหน้าใสซื่อ “ฉันไม่ได้พูดอะไรเลยนะ ฉีเหยียนซีเอาน้ำฉันไปกินตั้งครึ่งนึง แล้วเซิ่งอี่เจ๋อก็มากินจากขวดนั้นต่อ ฉันเลยถามว่าพวกเขาปิ๊งกันเหรอ…”
“จากนั้นล่ะ” ซูเมี่ยวมั่วถามด้วยความตื่นเต้น
“จากนั้น…พวกเขาก็พนันกันว่าคนที่แพ้จะต้องเป็นไอ้ขี้แพ้…จากนั้น พวกเขาก็เป็นแบบนี้เลย” อันซย่าซย่าพูดอย่างท้อแท้
“ฮ่าๆๆ!” ซูเสี่ยวมั่วหัวเราะลั่น “อย่างนี้เองสินะ หึๆ พวกผู้ชายฮอร์โมนพลุ่งพล่าน! ดีมาก ซย่าซย่าตัวน้อย เธอเก่งนะที่ทำให้เกิดศึกชิงนางขึ้นแล้ว!”
อันซย่าซย่าพูดด้วยความหงุดหงิด “ฉันต้องขอบคุณใช่ไหม”
เธอไม่รู้สึกว่าอยากขอบคุณเลยสักนิด…
ในที่สุดการแข่งขันก็สิ้นสุดลง โรงเรียนมัธยมฉีซย่าชนะไปตามระเบียบ ส่วนทีมจากโรงเรียนมัธยมเยี่ยหยางก็เดินคอตก แค่แพ้การแข่งขันก็แย่พออยู่แล้ว แต่เพื่อนร่วมโรงเรียนยังไปเชียร์ทีมฉีซย่าอีก
“อ๊ายยย! ผู้เล่นจากฉีซย่าหล่อมว๊ากกก! คุ้มมากที่มาดู!”
“ใช่ๆ! กัปตันอี่เจ๋อหล่อแซ่บ! หนุ่มผมน้ำตาลคนนั้นก็หน้าหวานมากด้วย!”
“เทพจยาอวี๋กับเทวดาเฟิงเฟิงที่นั่งตรงโน้นก็เท่เหมือนกันน้า!”
พวกสาวๆ เทใจให้ไม่หยุด ยิ่งทำให้ผู้เล่นจากเยี่ยหยางอับอายมากขึ้น
พวกเขามาทำอะไรที่นี่…มาเป็นแค่ตัวประกอบฉากเหรอ ดูเหมือนพวกเขาสมัครใจมาเป็นเองเลย!
หลังจากการประกาศผลการแข่งขัน คณะกรรมการคำนวณคะแนนรวมของทั้งสองทีม
คะแนนของโรงเรียนมัธยมเยี่ยหยางไม่สวยเอาซะเลย
กฎกติกามีอยู่ว่าแต่ละเมืองสามารถส่งทีมเข้ารอบไฟนัลได้เพียงทีมเดียวเท่านั้นและโรงเรียนเฉินเจียงทำคะแนนได้มากที่สุด เพราะโรงเรียนฉีซย่าแพ้ไปหลายครั้งในช่วงแรกของฤดูกาล
โรงเรียนเซิ่งอินก็ไม่ได้เข้ารอบไฟนัลเช่นกัน
ทั้งสนามบาสเกตบอลเกิดความโกลาหล
ทีมจากโรงเรียนเยี่ยหยางรู้สึกไม่พอใจเป็นที่สุด
ถ้าพวกเขาแพ้ให้โรงเรียนเฉินเจียง ทุกอย่างคงเป็นหนังคนละม้วน พวกเขาคงจะปลอบใจตัวเองได้ว่าพวกเขาเป็นอันดับสองรองจากทีมสุดเก่งกาจที่เป็นแชมป์ของเมืองอวี้!
แต่พวกเขากลับมาแพ้ให้โรงเรียนฉีซย่า!
ด้วยฮอร์โมนเพศชายที่กำลังพลุ่งพล่านและฟางเส้นสุดท้ายของทุกคนที่กำลังจะขาดสะบั้น ไฟสงครามถูกจุดขึ้นทันที
“เ**ยเอ้ย! ชนะพวกเราแล้วได้อะไรวะ ทำไมไม่ได้เข้ารอบไฟนัลล่ะ!”
“พวกขี้โกง ดีใจไปแล้วได้อะไร พวกแกก็ตัวประกอบฉากเหมือนพวกเรานั่นแหละ”
“มีแต่พวกไร้ประโยชน์”
“…”
ในขณะที่ผู้เล่นจากโรงเรียนเยี่ยหยางกำลังเติมเชื้อไฟ ผู้เล่นจากโรงเรียนฉีซย่าก็ไม่อาจทนยืนเฉยๆ ได้ หลิงจี้เยี่ยก้าวออกมาพร้อมพวกอีกจำนวนหนึ่ง และทั้งสองฝ่ายเริ่มมีปากเสียงกัน
การปะทะคารมรุนแรงมากยิ่งขึ้น ผู้เล่นทั้งสองฝั่งเริ่มผลักกันและกัน จากนั้นการตะลุมบอนก็เริ่มต้นขึ้น ชายหนุ่มสูงหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรจากฝั่งโรงเรียนเยี่ยหยางตะเบ็งเสียง “มาสิวะ! ต่อยเลยดีกว่าอย่ามัวแต่บ้าน้ำลาย! สู้จนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่ง!”
“ขอมาก็จัดให้! เอาเซ่!”
“พอแล้ว! อยากโดนลงโทษเพราะทำผิดระเบียบกันหรือไง” กัปตันทีมโรงเรียนเยี่ยหยางดึงสติได้และหยุดลูกทีมของเขา
หลิงจี้เยี่ยตอบโต้อารมณ์โกรธของตนเองด้วยการถาม “แล้วจะเอายังไงล่ะ อยากสู้เหรอ มีนักเรียนฉีซย่าสามพันคนพร้อมสู้นะ!”
กลุ่มผู้ชมปรบมือเสียงดัง เห็นได้ชัดว่าผู้ชมก็พร้อมจะลงเล่นด้วยเหมือนกัน
อันซย่าซย่าและซูเสี่ยวมั่วช็อกไม่แพ้กัน ซูเสี่ยวมั่วพูด “ว้าว หลิงจี้เยี่ยเนี่ยเป็นคนสุภาพอ่อนน้อมมาตลอดเลยนะ ไม่ยักรู้ว่าพอถึงเวลาแล้วก็เข้มแข็งเหมือนกัน”
ฉีเหยียนซีมองมาทางนี้ สายตาของเขาสะดุดกับอันซย่าซย่า จากนั้นเขาหัวเราะออกมา “อยากเล่นอีกเกมไหมล่ะ มาแข่งกันแบบดีๆ นะคราวนี้…”
ตอนที่ 253 หุบปากแล้วเงียบซะ! (2)
“ยังไง” กัปตันจากโรงเรียนเยี่ยหยางสนใจ
เขารู้ว่ายังไงวันนี้ก็ต้องมีการปะทะกันเป็นแน่ แล้วฝั่งโรงเรียนเยี่ยหยางก็ไม่มีทางยอมง่ายๆ ด้วย ถ้าเขารับมือเรื่องนี้ได้ไม่ดี เขาอาจสูญเสียอำนาจในการเป็นกัปตันทีมบาสเกตบอล
“มาแข่งแบบออนไลน์กัน ทุกคนเล่นเป็นนี่ ใช่ไหม” ฉีเหยียนซีถามพลางเลิกคิ้ว
เขาได้ความคิดนั้นมาจากอันซย่าซย่า ด้วยวิธีนี้ พวกเขาสามารถเอาความโกรธมาระบายลงกับเกมและไม่มีใครต้องเจ็บตัวในชีวิตจริง
ผู้เช่นสองคนจากโรงเรียนเยี่ยหยางดีใจเมื่อได้ยินข้อเสนอแนะ พวกเขากระซิบ “กัปตัน รับข้อเสนอเถอะ พวกเราเล่นเก่งมากเลยนะ!”
กัปตันพยักหน้ารับ ก่อนหันกลับไปหาฉีเหยียนซี “ก็ได้ เอาแบบนั้นแล้วกัน”
ฮ่าๆ มีผู้เล่นสำรองสองคนที่เคยแข่งอีสปอร์ตมาก่อน แถมทักษะไม่ใช่เล่นๆ แค่พวกเขาสองคนก็เพียงพอแล้วที่จะจัดการพวกฉีซย่าอ่อนหัดพวกนี้!
“ฉีเหยียนซี! คิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่น่ะ!” มีเสียงพวกผู้หญิงลอดมา ทำให้ฉีเหยียนซีไม่พอใจ เขามองดูอาจารย์ประจำชั้นของเขาเดินลงมาในสนามอย่างเงียบๆ
อาจารย์ไป่จื่อเย่ว์มาถึง เธอมีสีหน้าร้อนใจ คุณครูถังอี้จวินก็มากับเธอด้วย แต่เขากลับดูไม่กังวลอะไรเลย
เธอมาที่นี่เพื่อชมการแข่งขัน แต่กลับต้องมาพบว่าทั้งสองทีมทะเลาะกันและฉีเหยียนซีก็พูดเรื่อง “สู้กันให้ตาย…”
ให้ตายสิ! เด็กพวกนี้ให้เธออยู่แบบสงบสุขแม้แต่วันเดียวก็ไม่ได้!
“อาจารย์ครับ พวกเราไม่ได้ทำอะไรล้ำเส้นเลยนะครับ พวกเราแค่จะแข่งอีกครั้งแบบออนไลน์ พวกมันจะได้หุบปากสักที” ฉีเหยียนซีพูดเสียงเนือยๆ
อาจารย์ไป่จื่อเย่ว์ไม่ทันตั้งตัว “หา”
ทีมจากโรงเรียนเยี่ยหยางเร่งเร้าอย่างไม่พอใจ “ตกลงจะแข่งไหมเนี่ย กลัวใช่ไหม ฮึ ไอ้สวะเอ๊ย~”
อาจารย์ไป่จื่อเย่ว์หันหน้าไปพร้อมตะคอกด้วยความหงุดหงิด “ระวังปากหน่อย!”
ทุกคนรู้กันดีว่าเธอมักจะยอมรับความผิดไว้แต่เพียงผู้เดียว ถึงแม้ว่าเธอไม่ยอมให้ฉีเหยียนซีสร้างปัญหา เธอก็ไม่ยอมให้คนอื่นมาดูถูกนักเรียนของเธอ!
“ใจเย็นๆ” คุณครูถังอี้จวินหัวเราะเบาๆ พร้อมปลอบเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำ
อาจารย์ไป่จื่อเย่ว์โมโหจริงๆ แล้วคราวนี้ เธอยืนระหว่างฉีเหยียนซีและผู้เล่นอีกทีมพร้อมตะโกนเสียงดัง “เอาเลยสิ! เอาเลย!”
ฉีเหยียนซีประหลาดใจ
ทีมบาสเกตบอลโรงเรียนฉีซย่ามองอาจารย์ไป่จื่อเย่ว์ด้วยความเลื่อมใส
แม้แต่เซิ่งอี่เจ๋อก็ยังต้องตกตะลึง
ผู้เล่นจากโรงเรียนเยี่ยหยางไม่ห้าวหาญอีกต่อไปแล้ว เดี๋ยวก่อนนะ ทำไม…ทำไมพวกเขาถึงได้รู้สึกแย่ล่ะ
–
ณ ร้านอินเทอร์เน็ตหรงซู่
ผู้ดูแลร้านกำลังเล่นเกมพลางฮัมทำนองเพลงไปด้วย ตอนนี้โรงเรียนยังไม่เลิก เขาเลยไม่มีลูกค้ามากนัก
แต่เขาต้องประหลาดใจ เมื่อนักเรียนกลุ่มใหญ่พรั่งพรูกันเข้ามา นำหน้าด้วยผู้หญิงอายุประมาณยี่สิบต้นๆ ถึงปลายๆ เธอหน้าตาสะสวย มัดผมหางม้าและมีป้ายห้อยคอเขียนว่าอาจารย์
ผู้ดูแลคิดว่าพวกอาจารย์มาที่นี่เพื่อตามจับนักเรียนที่โดดเรียน
ฉีเหยียนซีตรงดิ่งมาหาเขา “พี่ ขอใช้คอมพิวเตอร์สิบเครื่องครับ!”
ผู้ดูแลหน้าทำหน้าย่นจนไม่รู้จะย่นยังไง “ที่นี่อายุไม่ถึงใช้ไม่ได้นะน้อง”
ก่อนที่ฉีเหยียนซีจะหมดความอดทน อันซย่าซย่าเข้ามาช่วยในนาทีสุดท้าย เธอไม่ได้ช่วยเขามาสักพักแล้ว ตั้งแต่ก่อนเซิ่งอี่เจ๋อช่วยเธอไว้
อาจารย์ไป่จื่อเย่ว์ก้าวออกมาและกระแทกบัตรประชาชนของเธอลงกับโต๊ะ “ใช้บัตรฉันนี่!”
ผู้ดูแลงงงัน เขาลังเลอยู่นาน ก่อนที่จะเตรียมเครื่องคอมพิวเตอร์ให้ด้วยมือที่สั่นเทา จากนั้นเขาแจกบัตรผู้ใช้บริการให้เหล่านักเรียน
ผู้เล่นทุกคนนั่งลงหน้าเครื่องคอมพิวเตอร์ของตนเอง แต่ทว่านักเรียนจากโรงเรียนเยี่ยหยางยังตกใจกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ไม่หาย
พวกเขาเล่นเกมกันโดยมีอาจารย์ประจำชั้นเป็นคนนำ ครั้งแรกเลยนะเนี่ย!
“เกมสายลมและหมู่เมฆ ผู้เล่นปะทะผู้เล่น ฝั่งละห้าคน ค้านอะไรตรงไหนไหม” อาจารย์ไป่จื่อเย่ว์ถามด้วยโทนเสียงสั่งการ
นักเรียนจากโรงเรียนเยี่ยหยางส่ายหัวย้ำๆ พวกเขาไม่กล้าค้านอะไรหรอก!
“ดี” อาจารย์ไป่จื่อเย่ว์พยักหน้า ก่อนมองไปที่ทีมของเธอ “ใครรู้บ้างว่ามันเล่นยังไง”
