อันซย่าซย่าสวมชุดสไตล์กะลาสี กำลังซ่อนตัวอยู่ที่ชานบันไดระหว่างที่ลอบดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นชั้นล่าง เธอเกือบจะถลาตกบันไดเมื่อได้ยินเสียงพ่อเรียก
โชคชะตาต้องกำลังเล่นตลกอยู่แน่ๆ เธอตกนรกทั้งเป็นเพราะจอมปีศาจตนนี้ แต่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเขาจะย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านเธออีกด้วย !
เธอเดินลงบันไดมาพร้อมกับใบหน้าหม่นหมอง เซิ่งอี่เจ๋อเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือออกไปจับมือทักทาย “ฉันเซิ่งอี่เจ๋อ”
อันซย่าซย่ายื่นอุ้งมือเล็กๆ ของเธอออกไปอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่ “อันซย่าซย่า”
ทั้งคู่จับมือทักทายกัน แสร้งทำเป็นมิตรกัน
ฉือหยวนเฟิงขยับมาหาราวกับลูกหมาตัวน้อย อยากจะจับมือทักทายอันซย่าซย่าเหมือนกัน ทว่าถูกขัดขวางกลางอากาศโดยเซิ่งอี่เจ๋อ
ใบหน้าน่ารักของเขาดูเสียดาย เซิ่งอี่เจ๋อไม่ยอมแม้แต่จะให้จับมือ นี่มันไม่หวงกันเกินไปหน่อยเหรอ
เหอจยาอวี๋แค่พยักหน้าให้กับอันซย่าซย่า ซึ่งก็ถือว่าเป็นการทักทายเหมือนกัน
“ซย่าซย่า ลูกพาพวกเขาขึ้นไปชั้นบนได้ไหม” ป่าป๊าอันแนะ
หญิงสาวพยักหน้ารับและพาทั้งสามคนขึ้นไปยังชั้นบนด้วยความรู้สึกคับข้องใจ
“เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไงนะ” เธอคิดพลางนิ่วหน้า ขณะที่เซิ่งอี่เจ๋อดันเธอจากเบื้องหลัง “ซย่าซย่าขาสั้น เดินให้มันไวๆ หน่อยไม่ได้เหรอ”
หญิงสาวเกลียดเวลาคนอื่นเรียกว่าเตี้ย จึงหันกลับมาทันทีและกำลังจะตอบโต้ แต่ทันทีที่เห็นขายาวๆ ของเซิ่งอี่เจ๋อ เธอก็รีบหันหลังกลับพร้อมน้ำตาที่เอ่อขึ้นมา
ช่างเถอะ ฉันไม่ยอมต่อล้อต่อเถียงกับปีศาจหรอก! ฮึ!
ชั้นสามของบ้านนั้นกว้างขวางมาก มีห้องว่างอยู่สี่ถึงห้าห้อง แถมยังมีห้องเก็บเสียงซึ่งสามารถใช้เป็นห้องซ้อมดนตรีสำหรับวงสตาร์รีไนต์ได้ด้วย
อันซย่าซย่าดึงชายชุดกระโปรงพลางบอก “พวกคุณเลือกห้องได้เลย ฉันจะลงไปข้างล่างละ”
หญิงสาวโค้งให้ และกำลังจะเดินลงไปก่อนจะถูกดึงข้อมือไว้แน่น
“อันซย่าซย่า วิ่งหนีทำไมล่ะ” เซิ่งอี่เจ๋อถามอย่างสงสัย
เธอกัดริมฝีปากก่อนตอบ “ฉะ… ฉันกำลังจะไปข้างล่างไง”
“แต่เธอยังไม่ได้จ่ายหนี้ฉัน” เซิ่งอี่เจ๋อตอบอย่างไม่เดือดร้อน
เธอมองเขาอย่างน่าสงสาร “ฉันจะไปคุยกับพ่อและ… ให้พ่อจ่ายเงินให้นาย”
ป๊าคะ หนูขอโทษ หนูจะพยายามทำงานหนักหลังจากเรียนจบ และจะทำงานให้ได้เงินเยอะๆ มาคืนป๊านะคะ! อันซย่าซย่าโอดครวญอยู่ในใจกับเงินจำนวนมากที่เธอจะต้องชดใช้ในอนาคต
“นี่ เธอไม่อยากจะฟังทางเลือกที่สองที่ฉันจะให้เธอหรอกเหรอ”
หญิงสาวเงยหน้าขึ้น จ้องมองเขาอย่างแน่วแน่โดยไม่กะพริบตา
เซิ่งอี่เจ๋อรู้สึกขัดเขินเล็กน้อยเลยแกล้งกระแอม เขาเสมองไปทางอื่นพลางพูด “เพราะเธอน่ะโง่มาก ฉันเลยไม่รอให้เธอเดามั่วๆ แล้ว เธอจะจ่ายเงินคืนฉันหรือมาทำงานเป็นผู้ช่วยของฉัน ฟังดูเป็นไง”
“ผู้ช่วย?” อันซย่าซย่าเอียงศรีษะอย่างสงสัยระหว่างที่คิด “ก็ไม่ได้ฟังดูเลวร้ายนี่”
“ใช่ไง… เจ้เคอน่ะเป็นผู้จัดการของฉัน แต่เขาติดตามฉันไปไม่ได้ตลอดเวลาตอนอยู่โรงเรียน เพราะฉันเป็นเซเลบและฉันก็ไม่สามารถทำอะไรๆ เองได้ทั้งหมด ใช่ไหมล่ะ ดังนั้นเธอจะมาเป็นผู้ช่วยฉัน ช่วยจัดการธุระ ปกป้องกันจากพวกแฟนๆ แล้วก็อื่นๆ อีกหลายอย่าง…” น้ำเสียงของเขาช่างน่าดึงดูดเหมือนมีเวทมนตร์
เรื่องที่เขาพูดค่อยทำให้เธอใจชื้นขึ้นหน่อย “จริงเหรอ แค่นั้นเหรอ ไม่มีเรื่องลามกมาเกี่ยวข้องด้วยใช่ไหม”
“ไม่มีแน่นอน นี่ฉันดูเหมือนคนแบบนั้นรึไง” สีหน้าเซิ่งอี่เจ๋อดูใส่ซื่อมาก
ห่างไปไม่ไกลนัก ฉือหยวนเฟิงและเหอจยาอวี๋ซึ่งกำลังเลือกห้องนอนของตัวเองอยู่ถึงกับเหงื่อแตกพลั่ก ทั้งคู่คิด ‘ช่างเป็นคนที่ไร้ยางอายที่สุดในโลกเลย… เฮ้อ แม่กระต่ายน้อยซย่าซย่าเอ๋ย เธอคงไม่มีทางหนีหมาป่าเจ้าเล่ห์ตัวนี้ได้แล้ว’
อันซย่าซย่าดูเหมือนจะตกหลุมพราง แล้วเซิ่งอี่เจ๋อก็อธิบายต่อ “แต่ยังไงก็ตาม ค่าจ้างของผู้ช่วยไม่สูงนะ ดังนั้นเธอคงต้องเป็นไปอีกนาน…”
“แต่แบบนี้ ฉันก็ไม่ต้องจ่ายเงินคืนใช่ไหมล่ะ?!” อันซย่าซย่าดีอกดีใจกับความคิดนั้น แล้วก็ตอบไปโดยไม่แม้แต่จะคิด “ตกลง!”
