ตอนที่ 322 ฉันไปที่บ้านนายได้ไหม (1)
“เพื่อหนู เพื่อหนู! เพื่อหนูอีกแล้ว! ในเมื่อทำเพื่อหนูแล้วทำไมไม่เคยถามการตัดสินใจของหนูว่าหนูเต็มใจหรือไม่!”
อันซย่าซย่าไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมพวกผู้ใหญ่เหล่านี้ถึงคิดว่าตัวเองทำในที่ถูกต้อง?
คำที่บอกว่า “ทำเพื่อเธอ” มันกลับทำร้ายจิตใจคนได้ถึงที่สุด!
อันอี้เป่ยขมวดคิ้ว “อันซย่าซย่า พี่ไม่อยากทะเลาะกับเธอหรอกนะ ไม่เมื่อเธอไม่มีปัญญาออกจากบ้านหลังนี้แต่แรก เธอก็ต้องเชื่อฟังพี่!”
“พี่มันเผด็จการ! ก็เห็นกันอยู่ว่าพี่ทำไม่ถูก ทำไมฉันต้องเชื่อฟังพี่ด้วย?” อันซย่าซย่าระเบิดอารมณ์ออกมา “นี่พี่กำลังขู่ฉันใช่ไหม? เอาล่ะ งั้นฉันจะไปซะตั้งแต่ตอนนี้! ฉันออกไปจากบ้านหลังนี้พี่ถึงจะสบายใจสินะ!
อันอี้เป่ยตามใจเธอมาตลอด แต่ในตอนนี้เธอกลับปะทะอารมณ์กับเขา ไม่เพียงแต่ไม่ขัดขวาง เขายังยิ้มอย่างเย็นชา “ดี งั้นเธอก็ไปซะ ถ้าเธอไปแล้วก็อย่ากลับมาที่นี่อีก!”
อันซย่าซย่าเป็นคนเชื่อฟังมาตั้งแต่เด็ก ทั้งยังเป็นเด็กน้อยว่านอนสอนง่ายไม่ชอบต่อต้าน
นี่เป็นครั้งแรกที่สองพี่น้องทะเลาะกันรุนแรงขนาดนี้ และสาเหตุก็มาจากผู้ชายคนหนึ่ง
ในขณะนั้นอันอี้เป่ยรู้สึกไม่สบายใจแม้แต่น้อย คิดว่าการทำแบบนี้ก็เพื่อให้อันซย่าซย่ากลัว แต่กลับมีบางอย่างเกิดขึ้นจนเขารับมือแทบไม่ทัน อันซย่าซย่าเหมือนตัดสินใจได้สักพักก็สูดหายใจ และเดินลงไปชั้นล่าง
อันอี้เป่ยกำหมัดแน่น เขาไม่เชื่อว่าอันซย่าซย่าจะหนีออกจากบ้านจริงๆ!
ไม่มีเงิน ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีอะไรกิน อีกไม่นานก็คงจะยอมกลับมาเอง
อย่างมากก็ไปนอนที่บ้านซูเสี่ยวมั่วสักสองสามวัน
เขาพยายามบังคับตัวเองไม่ให้ตามเธอไป แต่ใจกลับร้อนรน มีความรู้สึกบางอย่างแผ่ซ่านออกมาอย่างอธิบายไม่ถูก
–
อันซย่าซย่าเดินไปตามถนนอย่างไร้จุดหมาย หลังจากผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมงเธอก็หยุดเท้าลงและหอบหายใจ
พอมองไปรอบๆ ก็ถึงกับตกใจ
เป็นภาพถนนที่เธอไม่คุ้นเอาซะเลย
เธอเดินหลงมาที่นี่โดยไม่รู้ตัว
จบเห่แน่!
เธอคลำไปทั่วทั้งตัวก็เหลือเงินอยู่ไม่กี่สิบหยวน โทรศัพท์ก็ไม่มี ในหัวเธอคิดวุ่นวายไม่รู้จะไปที่ไหนดี
เธอถอนหายใจอย่างหดหู่ ทำอะไรไม่ถูก
มีชายชราเก็บขยะคนหนึ่งเห็นเธอมีท่าทางแปลกๆ จึงถามด้วยความเป็นห่วง “สาวน้อย ดึกแล้วทำไมยังไม่กลับบ้าน?”
อันซย่าซย่ายิ้มฝาด เธอหนีออกจากบ้านมาแบบนี้จะให้กลับไปได้อย่างไร
หลังจากยืนอยู่ที่นั่นสักพัก พวกอันธพาลที่อยู่ในละแวกนั้นก็เฝ้ามองเธอเป็นเวลานาน ทั้งยังส่งเสียงผิวปากในขณะที่อันซย่าซย่าเดินผ่าน
“สาวสวย ไม่มีที่ไปล่ะสิ? ให้พี่ชายพาเธอไปที่สนุกๆ กันดีกว่า…” เด็กผู้ชายหัวโจกผิวปากและมองไปที่อันซย่าซย่า สายตาแทะโลมคู่นั้นไล่มองตั้งแต่ใบหน้ามาจนถึงหน้าอกของเธอ
อันซย่าซย่ารู้สึกกลัวขึ้นมาทันที เธอรีบโบกมือเรียกแท็กซี่เพื่อหลีกเลี่ยงการคุกคามจากพวกอันธพาล
คนขับรถถามเธออย่างเป็นมิตร “คุณต้องการไปที่ไหนหรือครับ?”
อันซย่าซย่าตกตะลึง เธอลูบชายเสื้อตัวเองและถามอย่างเป็นกังวล “คุณลุงคะ ฉันขอยืมโทรศัพท์มือถือของคุณลุงได้ไหมคะ?”
ด้วยแววตาที่ไร้เดียงสา และคนขับรถคนนั้นก็ไม่ใช่คนเลว เขาจึงให้เธอยืมโทรศัพท์โดยไม่ถามอะไร
อันซย่าซย่ากัดริมฝีปากของเธอแน่นขณะที่ถือโทรศัพท์
หลังจากลังเลอยู่สักพัก เธอก็กดเบอร์โทรศัพท์ของเซิ่งอี่เจ๋อ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นสองครั้งจากนั้นก็มีคนรับ เป็นเสียงแหบเพราะๆ ของเซิ่งอี่เจ๋อ “ฮัลโหล?”
อันซย่าซย่าเอ่ยปากอย่างระมัดระวัง “เซิ่งอี่เจ๋อ…”
“หืม? ซย่าซย่า?” เซิ่งอี่เจ๋อจำเสียงของเธอได้ทันทีและเรียกชื่อเธอ
อันซย่าซย่าถึงกับหลั่งน้ำตาออกมา
ตอนที่ 323 ฉันไปที่บ้านนายได้ไหม (2)
เธอไม่ใช่คนที่ชอบเอะอะโวยวาย แต่ในเวลานี้อารมณ์ทุกประเภทไม่ว่าจะเป็นความขุ่นเคือง ผิดหวัง เสียใจ หรือปมที่อยู่ในใจ…ล้วนถาโถมเข้ามาในใจจนเธอร้องไห้โฮ
“ซย่าซย่า เกิดอะไรขึ้น?” เมื่อเห็นว่าเธอไม่พูด เซิ่งอี่เจ๋อก็ขมวดคิ้วถาม
อันซย่าซย่าสูดจมูก เธอพยายามไม่ร้องและพูดอย่างอ่อนแอ “เซิ่งอี่เจ๋อ นายย้ายไปอยู่ไหน? บอกที่อยู่ให้ฉันได้ไหม?”
เซิ่งอี่เจ๋อบอกที่อยู่โดยไม่ลังเล ในใจพลางคิดว่าจะอธิบายกับอันซย่าซย่าเรื่องการย้ายออกอย่างไรดี แต่กลับได้ยินผู้หญิงคนนั้นถามด้วยความลังเลว่า “ฉันไปหานายที่บ้านได้ไหม?”
เซิ่งอี่เจ๋อผงะไปชั่วขณะและไม่ได้ตอบคำถามนั้นออกไปทันที อันซย่าซย่าจึงถามอีกครั้ง “ได้ไหม?”
“ได้อยู่แล้ว”
“อืม…งั้นฉันไปนะ” อันซย่าซย่าวางสายและคืนโทรศัพท์ให้คนขับรถ เธอบอกที่อยู่ของเซิ่งอี่เจ๋อที่เพิ่งบอกเธอมาเมื่อกี้นี้ให้เขา
คนขับรถพาเธอไปยังจุดหมายอย่างรวดเร็ว
ปัจจุบันเซิ่งอี่เจ๋ออาศัยอยู่ในเขตวิลล่าของเมืองอวี้ที่มีทิวทัศน์สวยงามและสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบ ซึ่งสอดคล้องกับราคาที่สูงจนน่าตกใจ
อันซย่าซย่าเดินหาอยู่รอบๆ บริเวณวิลล่าเป็นเวลานานกว่าจะพบบ้านของเซิ่งอี่เจ๋อ เธอวิ่งไปกดออดด้วยความดีใจ หลังจากนั้นไม่นานประตูก็เปิดออก เผยให้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของเซิ่งอี่เจ๋อ
เมื่อเซิ่งอี่เจ๋อเห็นอันซย่าซย่ามาปรากฏตัวกะทันหัน สติเขาก็หลุดลอยเล็กน้อย
หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า แก้มเธอแดงเพราะโดนความเย็น เส้นผมของเธอยุ่งเหยิงไปทั้งศีรษะ บนเท้ายังสวมแค่รองเท้าแตะรูปกระต่าย ดูมอมแมมไปทั่วทั้งตัว
แต่ในขณะที่เธอเห็นเขา ดวงตาของเธอก็เปล่งประกายสดใสราวกับเห็นใครบางคนในท่ามกลางความมืดอย่างมีหวัง
“ซย่าซย่า…” เขาพูดเสียงแผ่วเบา อันซย่าซย่าโผเข้ากอดเขาด้วยความดีใจ เธอพูดพึมพำ “เซิ่งอี่เจ๋อ ในที่สุดฉันก็หาบ้านนายเจอจนได้!”
รถแท็กซี่ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในเขตวิลล่า และเนื่องจากที่นี่มีพื้นกว้างมาก เธอจึงต้องเดินตามหาบ้านเซิ่งอี่เจ๋อจนขาแทบหัก…
เอ๊ะ…ไม่ได้ เดินมาตั้งนานขนาดนี้…เธอคงทั้งน่าเกลียดและสกปรกมากแน่ๆ
พอคิดได้ดังนั้นเธอจึงปล่อยเซิ่งอี่เจ๋อและเดินถอยออกมาสองก้าวอย่างลนลาน เธอ เงยหน้ามองเซิ่งอี่เจ๋อโดยไม่ได้พูดอะไร
“มีอะไร?” เซิ่งอี่เจ๋อเจ็บปวดเล็กน้อยที่เห็นเธอมีท่าทีแบบนี้
“ฉันเดินทางมาตั้งนาน…สกปรกไปทั้งตัว…กอดนายไม่ได้…” อันซย่าซย่าพึมพำ ในขณะที่ก้มหน้าลงเธอก็พบว่ารองเท้าแตะกระต่ายของตัวเองก็สกปรกเช่นกัน ดังนั้นจึงรีบถอยหลังออกไปอีก
เมื่อเห็นท่าทีของเธอที่เป็นแบบนี้ เซิ่งอี่เจ๋อก็รู้สึกปวดใจอีกครั้ง
มือใหญ่รวบตัวอันซย่าซย่าเข้ามาขังไว้ในอ้อมกอดไม่ยอมปล่อย!
“ยัยโง่! ฉันไม่ได้รังเกียจเธอสักหน่อย!”
อันซย่าซย่ารู้สึกเพียงว่าจมูกของเธอได้กลิ่นกายที่หอมสดชื่นบนตัวเขา เมื่อเทียบกับสภาพมอมแมมของเธอแล้วก็ยิ่งแสบจมูกเล็กน้อย “เซิ่งอี่เจ๋อ…นายยังโกรธฉันอยู่ไหม?”
เซิ่งอี่เจ๋อกอดเอวเธอแน่นและกระชับตัวเธอที่ผละออกไปเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น เขาพูดเบาๆ “โกรธสิ…”
ทำสงครามประสาทกันมาหลายวัน ยัยคนนี้ก็เจ้าอารมณ์เสียเหลือเกิน แน่นอนว่าเขาต้องโกรธอยู่แล้ว!
อันซย่าซย่าขยุ้มเสื้อของเขาแล้วเงยหน้าขึ้น “งั้นนายไม่โกรธเเล้วได้ไหม…”
“ยัยโง่…จะโกรธอีกได้ยังไง ไม่มีใครสำคัญเท่าเธออีกแล้ว ไหนบอกมาซิ เธอมาหาฉันได้อย่างไร? แล้วยังปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในสภาพแบบนี้…” เซิ่งอี่เจ๋อลูบผมเธอเบาๆ
อันซย่าซย่ากลอกตาและพูดอย่างระมัดระวัง “งั้นถ้าฉันบอกนายแล้ว นายอย่าไล่ฉันไปนะ…”
“อืม”
“ฉันหนีออกจากบ้านมา!” อันซย่าซย่าขว้างลูกระเบิดใส่เขาไปตรงๆ!
เซิ่งอี่เจ๋อขมวดคิ้ว “หนีออกจากบ้าน…?
Related
