ตอนที่ 324 ฉันไปที่บ้านนายได้ไหม (3)
ห้านาทีต่อมา
อันซย่าซย่าถือนมอุ่นๆ ไว้และนั่งบนโซฟาเหมือนเด็กน้อยที่ทำความผิด
“เธอเก่งมากสินะ? ถึงได้คิดหนีออกจากบ้าน! เธอไม่กลัวคนชั่วลักพาตัวไปเลยหรือไง! อายุตั้งเท่าไหร่แล้ว ทำไมยังไร้เดียงสาแบบนี้…โง่โง่โง่! จะหนีออกมาก็รู้จักพกเงินพกโทรศัพท์มาด้วยสิ ยัยบ้า…” เซิ่งอี่เจ๋อดุเธออย่างรุนแรง อันซย่าซย่ายิ่งฟังก็ยิ่งเสียใจ เธอก้มหัวลงต่ำพลางพึมพำเหมือนยุง “ถ้าฉันรู้ว่านายจะจู้จี้จุกจิกแบบนี้ล่ะก็ ฉันไม่มาหานายเสียดีกว่า…”
เซิ่งอี่เจ๋อหูดีมาก พอได้ยินที่เธอพูดก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “อ้อ ไม่มาหาฉันแล้วเธอคิดจะไปหาใคร? ฉีเหยียนซีงั้นสิ? หรือไอ้ประธานนักเรียนหน้าขาวอะไรนั่น…”
อันซย่าซย่าเม้มริมฝีปากด้วยความรู้สึกผิด
พอเห็นสภาพน่าสงสารแบบนี้ เซิ่งอี่เจ๋อก็ใจอ่อนลงอีกครั้งแล้วค่อยๆ พูด “หนีออกจากบ้านมาทำไม?”
“ฉันทะเลาะกับพี่…”
“ทะเลาะกันทำไม?”
“ก็เขาให้นายย้ายออกนี่นา! เขานิสัยไม่ดี!” อันซย่าซย่าบ่นอย่างไม่พอใจ
เซิ่งอี่เจ๋ออดหัวเราะไม่ได้ “เธอก็เลย…หนีออกจากบ้าน…เพราะฉันงั้นหรือ?”
อันซย่าซย่าลนลาน “ใช่ที่ไหนล่ะ…นายหลงตัวเองให้มันน้อยๆ หน่อย!”
เธอทำเป็นยกนมขึ้นมาดื่ม เซิ่งอี่เจ๋อนั่งยองๆ และเอนตัวไปตรงหน้าเธอ “ซย่าซย่า เราคืนดีกันนะ”
อันซย่าซย่าหน้าแดงและทำเป็นเล่นตัว “ทำแบบนี้ได้ยังไง นายนึกอยากจะโกรธก็โกรธ อยากจะคืนดีก็คืนดีงั้นสิ!”
เซิ่งอี่เจ๋อดวงตาแวววาว ลูบไปที่แก้มเธอ “ก่อนนั้นฉันทำไม่ถูกเอง ฉันขอโทษได้ไหม?”
“อืม…” อันซย่าซย่าไม่คิดว่าเขาจะยอมขอโทษ เธออายและพูดติดอ่างอยู่นาน “งั้น งั้น งั้นฉันยกโทษให้นายก็ได้ ⊙ ▽ ⊙ !”
การแสดงออกของเซิ่งอี่เจ๋อเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนมาก เขาเอาแต่จ้องมองแฟนสาวที่น่ารักของเขา
หลายวันมานี้เขาคิดมากเกินไป ทั้งยังทระนงตัวไม่ยอมอ่อนข้อ
จนถึงตอนนี้ก็พบว่าอันซย่าซย่ามีค่าสำหรับเขามากจนไม่มีอะไรมาเทียบได้
เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะเขาก้าวข้ามความเป็นตัวเองไม่ได้
หลังจากคิดได้แล้ว เขาก็จูบหน้าผากอันซย่าซย่าอย่างแผ่วเบา “ซย่าซย่า…ต่อไปนี้เราจะไม่ทะเลาะกันอีกแล้วดีไหม?”
อันซย่าซย่าจึงถือโอกาสนี้เพื่อเรียกร้องสิทธิของตัวเอง “งั้นนายจะดุฉันไม่ได้นะ!”
“อืม…ได้ แต่ว่าตอนนี้เราควรทำอย่างอื่นสักหน่อยดีไหม?” เขายิ้มอย่างชั่วร้าย
มือใหญ่เอื้อมมาหยิบแก้วนมของอันซย่าซย่าแล้ววางไว้บนโต๊ะ จากนั้นผลักอันซย่าซย่านอนลงไป มือใหญ่วนเวียนอยู่บริเวณรอบเอวเธออย่างไม่เป็นสุข
อันซย่าซย่าเบิกตาโพล่ง อะไรเนี่ย? เทพบุตรที่รักกลายเป็นหมาป่าผู้หิวโหยไปเเล้วหรือเนี่ย?
“เซิ่งอี่เจ๋อ! นาย นาย นายอย่าทำอะไรเลยเถิดนะ!” อันซย่าซย่าหน้าแดงเถือก เธอพยายามผลักเซิ่งอี่เจ๋อออกไป
นี่เพิ่งจะคืนดีกัน มันควรเป็นภาพสบตากันด้วยความซาบซึ้งไม่ใช่หรือ? แต่ทำไมถึงกลายเป็นเธอที่ถูกผลักลงไปล่ะ?
“เด็กดี ถึงเธอจะร้องจนคอหักก็ไม่มีใครมาช่วยเธอหรอก” เซิ่งอี่เจ๋อหรี่ตาลงในขณะที่ยิ้มอย่างมีเลศนัย เขาทำตัวเหมือนจิ้งจอกเฒ่าที่มีหางงอกออกมา!
เขาพลิกตัวอันซย่าซย่าด้วยความชำนาญ จากนั้นก็ทับตัวอยู่ข้างบนพลางถอนหายใจริมติ่งหูของเธอ “เธอรู้ไหมว่าท่านี้เรียกว่าอะไร?”
เขาอยู่บน เธออยู่ล่าง ทั้งทับแผ่นหลังเธอไว้ จู่ๆ ก็มีคำพูดสกปรกไม่กี่คำปรากฏขึ้นมาในหัวของอันซย่าซย่า
โอ้มายก๊อด! พ่อเทพบุตร อย่าทำฉันแปดเปื้อน! อย่าทำแบบนี้เลยนะ!”
ตอนที่ 325 ฉันไปที่บ้านนายได้ไหม (4)
พอเห็นติ่งหูของเธอแดงระเรื่อ เซิ่งอี่เจ๋อก็ยิ้มอย่างพอใจ มือใหญ่ชูขึ้น
และตบตูดของอันซย่าซย่าด้วยเสียงดังฟังชัด
อันซย่าซย่าทำหน้าเหยเก อะไรเนี่ย? เซิ่งอี่เจ๋อตีเธออีกทำไม?
“นายตีฉัน…” อันซย่าซย่าบ่นอุบอิบอย่างขุ่นเคือง น้ำตาพลันไหลออกมา
ฮึกฮึกฮึก…ทำไมต้องตีเธอด้วย…
เซิ่งอี่เจ๋อพูดอย่างเย็นชา “หนีออกจากบ้าน ไม่ตีได้ไง?”
“แต่ที่ฉันหนีออกมาก็เพราะนายนะ!” อันซย่าซย่าพูดด้วยน้ำตา “เซิ่งอี่เจ๋อ นายมันคนไม่มีหัวใจ!”
ไม่มีหัวใจ ไม่มีหัวใจเอาซะเลย!
เซิ่งอี่เจ๋อนิ่งไปชั่วขณะ พลางลดเสียงพูด “เจ็บไหม?”
เป็นไปได้ไหมที่เมื่อกี้นี้เขาควบคุมแรงตัวเองไม่ได้?
“เจ็บสิ!” อันซย่าซย่าพยักหน้า สักพักก็รู้สึกเสียใจในภายหลัง
เพราะ…เซิ่งอี่เจ๋อลูบก้นเธอ และกล่าวคำขอโทษ “งั้นวันหลังฉันจะเบามือหน่อยละกัน”
ให้ตายเถอะ! โตเป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้แล้วยังโดนแฟนซ้อมก็น่าอายมากพออยู่แล้ว แต่แฟนของเธอยังมีหน้ามาบอกอีกว่าคราวหน้าจะเบามือหน่อย นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!
“นายยังคิดจะมีคราวหน้าอีกหรอ…” อันซย่าซย่าช็อก
เซิ่งอี่เจ๋อยิ้มมุมปาก “อืม ถ้าเธอไม่ยอมเชื่อฟัง ฉันก็ต้องลงโทษแบบนี้ ไม่อย่างงั้นเธอคิดว่าจะให้ฉันลงโทษยังไงดีล่ะ?”
อันซย่าซย่าแทบจะกระอักเลือด “นี่นายยังให้ฉันคิดหาวิธีลงโทษตัวเองอยู่งั้นสิ?”
“อืม ไม่ดีตรงไหน?” เซิ่งอี่เจ๋อยังคงทำท่าทางเหมือนสุภาพบุรุษ นอกจากมือคู่นั้นที่คอยลูบก้นให้เธอแล้ว…
ด้วยอะไรบางอย่าง เธอรู้สึกว่าการกระทำแบบนี้…มันออกจะคลุมเครือไปหน่อย…
“ไม่เห็นจะดีตรงไหนเลย! อีกอย่าง นายก็ไม่ต้องนวดให้ฉันเเล้ว…” อันซย่าซย่ายื่นอุ้งมือผลักเขาออกไป เซิ่งอี่เจ๋อหัวเราะและยอมปล่อยเธอ หลังจากนั้นก็สังเกตเห็นหน้าเธอแดงลามไปถึงหูด้วยความเขินอาย และรู้สึกว้าวุ่นอยู่ภายในใจ
นี่เป็นคนที่เขาชอบ นี่เป็นคนที่เขาอยากปกป้อง และนี่ก็เป็นคนที่เขาไม่อยากทำให้ผิดหวังมากที่สุดในโลก
เวลาที่ทะเลาะกันเขาก็จะเป็นทุกข์
แต่ทุกครั้งที่คืนดี ความทุกข์ทั้งหมดจะกลายเป็นความหวานขึ้นสิบเท่าร้อยเท่า ทำให้เขาอยากดื่มด่ำไปกับมันและไม่ยอมปล่อยไป
“ไปอาบน้ำเถอะ” เขาหัวเราะเบาๆ ด้วยท่าทางสบายอารมณ์ ตรงกันข้ามกับความกังวลและความประหม่าของอันซย่าซย่า …
อันซย่าซย่าหลบหน้าหนีเข้าไปในห้องน้ำ เปิดฝักบัวให้น้ำไหลลงมา หลังจากล้างหน้าเธอก็รู้สึกว่าใบหน้ายังคงร้อนผ่าว
อาบไปได้ครึ่งทางก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังมาจากข้างนอก อันซย่าซย่าตกอกตกใจไปชั่วขณะ
“ซย่าซย่า” เป็นเสียงของเซิ่งอี่เจ๋อ
อันซย่าซย่าพูดด้วยเสียงสั่นๆ “นาย นาย…นายคิดจะทำอะไร…ฉันบอกเเล้วไงว่าอย่าเปิดประตูเข้ามา!”
เซิ่งอี่เจ๋อตาเป็นประกายอยู่ข้างนอก
ยัยบ้านี่ในหัวเอาแต่คิดอะไรอยู่ได้?
เขาเหมือนสัตว์ป่าผู้หิวโหยและชอบฉวยโอกาสในช่วงเวลาแบบนี้ในการกินไม่เลือกหรือไง?
“ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้เธอ วางไว้ในตะกร้าด้านนอกนะ” หลังจากที่อธิบายสั้นๆ อย่างกระชับ เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาค่อยๆ เดินออกไป
อันซย่าซย่าถอนหายใจด้วยความโล่งอกและรีบอาบน้ำให้เสร็จ จากนั้นก็ค่อยๆ แง้มประตูออกมาหยิบเสื้อผ้าเข้าไป
เป็นชุดนอนลายตารางหมากรุกสีเทา – น้ำเงินชุดหนึ่ง แล้วยังมี…ชุดชั้นใน?!
ให้ตายเถอะ? ทำไมถึงมีชุดชั้นในได้!
อันซย่าซย่าช็อกอยู่เป็นเวลานานจนไม่อาจถอนตัวได้
“ซย่าซย่า? เธอโอเคไหม?” เสียงเซิ่งอี่เจ๋อตะโกนดังมาจากห้องนั่งเล่น
เขาขมวดคิ้ว นานขนาดนี้แล้วทำไมยังไม่ออกมาสักที?
เขาจึงเดินไปเคาะที่หน้าประตู “เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?”
อันซย่าซย่ามีสีหน้าท่าทางตื่นตระหนก
“ฉันจะเข้าไปแล้วนะ” เซิ่งอี่เจ๋อไม่สบายใจจึงจับเกลียวที่หน้าประตูเพื่อเตรียมเปิดเข้าไป
Related
