ตอนที่ 417 นายกับซย่าซย่าจบกัน (6)
ส่วนยาตัวที่สองเป็นยาผง เธอนำยาผงนั้นซ่อนไว้ในเล็บ เมื่อใช้ร่วมกับยาตัวแรกจะทำให้คนหมดสติไปในทันทีและเกิดประสาทหลอน
เดิมทีเธอไม่ได้คิดจะใช้กับเซิ่งอี่เจ๋อ แต่แค่คิดจะหาโอกาสจูบเขาในขณะที่เขาหมดสติไปเท่านั้น และหลังจากจัดการกับความลุ่มหลงในหลายวันที่ผ่านมาเรียบร้อยแล้ว…
นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ต่างฝ่ายต่างก็อยู่คนละฟากฟ้า ไม่มีโอกาสได้พบกันอีก
แต่ว่า…เซิ่งอี่เจ๋อเห็นภาพนั้นแล้ว…
หากเซิ่งอี่เจ๋อรู้ว่าเธอแอบอ้าง เธอจะมีจุดจดเช่นไร?
ด้วยความจนใจ เธอจึงทำได้เพียงอาศัยตอนที่ลูบหน้าเซิ่งอี่เจ๋อเพื่อให้เซิ่งอี่เจ๋อดมกลิ่นยาผง…
หลีฝานซิงพูดด้วยความย่ามใจ “คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะซวยขนาดนี้ สมน้ำหน้า!”
“หลีฝานซิง! ฉันใช้สถานะนี้กลับมาก็เพื่อจะช่วยเธอ! ถ้าเรื่องของฉันถูกเปิดเผย เธอคิดว่าเธอจะรอดตัวไปคนเดียวงั้นเหรอ? อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นคนลงมือทำร้ายคนในครอบครัวของอันซย่าซย่า! ถ้าก่อเรื่องให้ฉันอีก ฉันจะแฉเรื่องทั้งหมดซะ อย่างมากก็แค่ตายไปด้วยกันทั้งหมดเนี่ยแหละ!”
หลีฝานซิงหัวเราะอย่างมีเลศนัย “ตอนนี้เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ แน่นอนว่าต้องยุแยงอันซย่าซย่า…แล้วยาผงที่ฉันให้เธออันนั้นน่ะ มันมีฤทธิ์ทำให้คนเกิดภาพหลอนได้ ถ้าใช้มากๆ ความจำจะผสมปนเปและสูญเสียความทรงจำไปชั่วคราว เธอก็แค่ใช้กับเซิ่งอี่เจ๋อ แล้วเขาจะลืมเรื่องราวในวันนี้…ที่เหลือจะต้องทำยังไง ยังต้องให้ฉันสอนเธอไหม?”
ซ่งชิงเฉินวางสายอย่างไร้ความปราณี
เธอนำยาผงที่เหลือเทลงไปในน้ำทั้งหมดแล้วใช้ช้อนคน จากนั้นก็กรอกน้ำให้เซิ่งอี่เจ๋อดื่ม เธอมองไปทางห้องน้ำด้วยสายตาเด็ดขาดพร้อมจะทุบหม้อจมเรือ
หลังจากเข้าไปอาบน้ำด้วยความเร่งรีบ ซ่งชิงเฉินก็ออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าขนหนูห่อตัว
เธอถอดเสื้อผ้าเซิ่งอี่เจ๋อออกให้หมด ซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเซิ่งอี่เจ๋อพร้อมกับถ่ายรูปให้ดูคลุมเครือ…
ในรูปจะเห็นเพียงใบหน้าด้านข้างและอกที่เพรียวบางของเซิ่งอี่เจ๋อ ทั้งยังมีแววตาขวยเขินของเด็กสาวที่เผยหน้าอกให้เห็นเพียงครึ่งหนึ่ง เซิ่งอี่เจ๋อยังวางมือข้างหนึ่งไว้ที่หน้าอกของเธอซึ่งทำให้คนคิดว่า…
ที่โรงพยาบาล
อันอี้เป่ยพยุงอันซย่าซย่าเดินรอบๆ ห้องผู้ป่วยได้สองรอบ
คุณหมอบอกว่าการออกกำลังกายอย่างเหมาะสมจะช่วยให้บาดแผลฟื้นตัวได้เร็ว
โทรศัพท์มือถือที่อยู่บนเตียงสั่น พออันซย่าซย่าหยิบขึ้นมาดู เลือดทั่วทั้งร่างกายก็พุ่งไปที่ศีรษะของเธอในทันใด!
โกรธ ตกใจ สงสัย…ทุกอารมณ์ความรู้สึกพุ่งขึ้นมาพร้อมๆ กันจนเธอเริ่มหายใจถี่ขึ้น
อันอี้เป่ยพยุงแว่นตาแล้วถามอย่างเย็นชา “มีอะไร?”
อันซย่าซย่าเก็บโทรศัพท์แล้วแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ไม่มีอะไร…พี่คะ ฉันเหนื่อยนิดหน่อยน่ะ อยากพักสักเดี๋ยว”
อันอี้เป่ยอุ้มเธอไปที่เตียงและจัดผ้านวมด้วยความเอาใจใส่
“หลับสักหน่อยเถอะ ฉันจะกลับไปเอาซุปที่พ่อตุ๋นไว้ให้”
“อืม”
หลังจากนั้นไม่นานเสียงประตูถูกเปิดออก เสียงฝีเท้าของอันอี้เป่ยก็เดินไปไกลแล้ว
อันซย่าซย่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง เธอเบิกตามองอย่างละเอียดอีกรอบ
ไม่ผิด คนสองคนที่อยู่ในรูปก็คือเซิ่งอี่เจ๋อกับซ่งชิงเฉิน…เธอไม่มีทางจำผิดเด็ดขาด!
แต่…จะต้องเป็นการตัดต่อแน่ๆ เพราะซ่งชิงเฉินมีเจตนาทำร้ายเธอ!
อันซย่าซย่าปลอบใจตัวเองอยู่ภายในใจพลางกดต่อสายหาเซิ่งอี่เจ๋อด้วยนิ้วสั่นๆ
เสียงรอสายดังเพียงสองครั้งก็มีคนรับ น้ำเสียงหวานๆ ของซ่งชิงเฉินดังเข้ามา “ฮัลโหล? ซย่าซย่า เธอหาพี่อาเจ๋อเหรอ?”
“โทรศัพท์ของเขาอยู่กับเธอได้ยังไง…” อันซย่าซย่าถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“หึ…เขาอยู่กับฉัน โทรศัพท์ก็ต้องอยู่ที่นี่อยู่แล้ว”
“ไม่! เธอโกหก!” ทันใดนั้นอันซย่าซย่าก็ขึ้นเสียง “เธอโกหกฉันอยู่แน่ๆ! เซิ่งอี่เจ๋อลืมโทรศัพท์ไว้ที่นั่นใช่หรือเปล่า! ซ่งชิงเฉิน ฉันไม่เชื่อเธอหรอก!”
ตอนที่ 418 นายกับซย่าซย่าจบกัน (7)
ซ่งชิงเฉินหัวเราะเยาะแล้วตัดเป็นโหมดวิดีโอคอล
ในวิดีโอเป็นเซิ่งอี่เจ๋อกับซ่งชิงเฉินจริงๆ ด้วย…เซิ่งอี่เจ๋อกำลังปิดตานอนหลับลึก
“เขาเหนื่อยมากน่ะ เหนื่อยจนหลับไปแล้ว…” ซ่งชิงเฉินยิ้มหวาน “พวกเราไม่ได้ป้องกันอะไรด้วยสิ อันซย่าซย่า เลิกกับเขาเถอะ อย่าให้ถึงกับมีลูกแล้วให้พี่อาเจ๋อต้องเป็นคนเลวเลย”
คำพูดเสแสร้งไร้เดียงสานั้นออกมาจากปากเธออย่างเป็นธรรมชาติ
ในขณะที่ฟังอยู่ กลับกลายเป็นว่าอันซย่าซย่าคือมือที่สาม ส่วนเธอเป็นตัวจริง
พรึ่บ—-
อันซย่าซย่ากดตัดสายด้วยหน้าตาซีดเซียว
ในขณะที่เธอกำโทรศัพท์ น้ำตาก็พาลไหลออกมา
ไม่ ปัจจุบันนี้เทคโนโลยีล้ำหน้าไปมาก วิดีโออาจเป็นของปลอมก็ได้!
เซิ่งอี่เจ๋อจะ…กับเธอได้อย่างไร…
คำสัญญาที่เขาเคยพูดไว้ค่อยๆ ปรากฏชัดเจนขึ้นมา
เป็นไปได้อย่างไร พูดคำพูดหวานหูกับเธอ แต่เพียงแวบเดียวก็ไปนัวเนียกับซ่งชิงเฉินเนี่ยนะ?
อันซย่าซย่าแหงนหน้าขึ้นฟ้าเพื่อให้น้ำตาไหลกลับไป!
ร้องไห้ไม่ได้!
การร้องไห้ไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาใดๆ!
เธอปลุกสติและเส้นประสาทจำนวนหนึ่งแสนสองหมื่นส่วนขึ้นมา จากนั้นก็พิจารณาว่าควรจะจัดการอย่างไรดี
–
เมื่อเซิ่งอี่เจ๋อได้สติเพียงเลือนลาง ก็ได้ยินเสียงคนเรียกเขาเบาๆ ที่ข้างหู
“พี่อาเจ๋อ ฉันเอง ตื่นเร็ว…” เสียงนั้นราวกับต้นฝิ่นที่ดึงดูดให้เขาลืมตาขึ้น
ดูเหมือนว่ามีชั้นหมอกอยู่ตรงหน้าซึ่งไม่สามารถมองเห็นภาพใดๆ ได้ เหตุการณ์แปลกประหลาดผ่านไปต่อหน้าต่อตาอย่างรวดเร็วประกอบกันเป็นภาพลวงตา
“เธอเป็นใคร…” เขาขมวดคิ้วมองไม่ชัด แต่ประสาทสัมผัสอื่นๆ กลับฉับไว
เขารู้สึกว่ามีใครบางคนนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา
ซ่งชิงเฉินเอนตัวเข้าใกล้หูของเขาและพูดเบาๆ “ฉันเอง…ซย่าซย่าไง”
หลังจากที่พูดออกไป ซ่งชิงเฉินก็คิดว่ามันน่าหัวเราะสิ้นดี
เนื่องจากตอนแรกเธอปลอมตัวเป็นตัวตนที่แท้จริงของอันซย่าซย่า ไม่คิดเลยว่าตอนนี้ยังต้องมาปลอมตัวเป็นอันซย่าซย่าในปัจจุบัน
“ซย่าซย่า…?” เสียงของเซิ่งอี่เจ๋ออ่อนโยนลง แฝงไปด้วยความเอาอกเอาใจ
ซ่งชิงเฉินลูบหน้าหล่อของเขาเบาๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยเสน่หา “ใช่แล้ว ฉันคืออันซย่าซย่า พี่อาเจ๋อ”
มีความสับสนอยู่ในหัวของเขา สติที่หลงเหลืออยู่เพียงเล็กน้อยทำให้เขาเอ่ยปากออกไปโดยไม่แยแส “ออกไป อย่ามายุ่ง”
ซ่งชิงเฉินกัดริมฝีปากและพูดอย่างไม่พอใจ “ไม่…พี่อาเจ๋อ ฉันอยากอยู่กับคุณ…ให้ฉันแต่งงานกับคุณ ให้ฉันมีลูกกับคุณได้ไหม?”
เซิ่งอี่เจ๋อขมวดคิ้วและใช้มือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บผลักเธอออกไป
“ซย่าซย่า…” เซิ่งอี่เจ๋อถอนหายใจอย่างหมดหนทาง “เธอพูดพอหรือยัง? มีลูกอะไรกัน…ลุกขึ้นเร็วเข้า!”
ซ่งชิงเฉินพลันนึกถึงฤทธิ์ยาพวกนั้นที่หลีฝานซิงบอกเอาไว้ ในใจก็รู้สึกเศร้า
แม้เขาจะอยู่ในสถานการณ์ไร้สติก็ยังไม่ยอมทำร้ายอันซย่าซย่า
สถานะของอันซย่าซย่าสำคัญมากแค่ไหนในใจของเขา?
“ไม่เป็นไร ครั้งนี้ไม่มีใครรู้หรอก…ว่าเราแอบ…” ซ่งชิงเฉินพูดออกไปอย่างเปิดเผยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา
เซิ่งอี่เจ๋อนิ่งไปสักพักเหมือนจะตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
จู่ๆ เขาก็กัดริมฝีปากจนเลือดออก!
ซ่งชิงเฉินมองอย่างตกตะลึง เธอเห็นความสับสนวุ่นวายในดวงตาอันล้ำลึกของเซิ่งอี่เจ๋อ นัยน์ตาเยือกเย็น พ่นออกมาเพียงคำเดียวว่า “ไสหัวไป”
ซ่งชิงเฉินตกตะลึงพรึงเพริด
ทันใดนั้นก็มีเสียงดังที่ประตู
ปังปังปัง เสียงทุบประตูดังเข้ามา เธอเงยหน้าด้วยความตื่นตระหนก
เธอสั่งให้คนรับใช้ออกไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอ?
ประตูไม้สีแดงแข็งแรงถูกคนกระแทกเปิดออกอย่างรุนแรง ฉีเหยียนซีเป็นคนแรกที่เข้ามา เขาถึงกับช็อกเมื่อเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า “ไอ้สารเลว…เซิ่งอี่เจ๋อ แกมันชั่ว! แกไม่ละอายใจต่อซย่าซย่าบ้างเลยหรือไง?”
