ตอนที่ 427 ได้โปรด…อย่าเลิกกันเลยนะ
กลิ่นเหล้าและกลิ่นคาวเลือดคลุ้งในช่องปาก อันซย่าซย่ารู้สึกตัวเองเป็นเรือลำเล็กที่อยู่ภายใต้คลื่นพายุฝนอันโหมกระหน่ำ ที่ไม่อาจสู้ได้
ไม่ง่ายที่จะเก็บเรี่ยวแรง มือเธอพยายามที่จะตีพลางลืมตาขึ้น อาศัยแสงจันทร์จากนอกหน้าต่าง จึงมองเห็นคนที่อยู่เบื้องหน้าได้อย่างชัดเจน
เป็นเขาอย่างที่คาดไว้
“ตาบ้า! ปล่อยฉันนะ!” อันซย่าซย่าพูดอย่างโมโห
แววตาของเซิ่งอี่เจ๋อหม่นลง เขาจับใบหน้าของเธออย่างแผ่วเบา คล้ายจะเป็นการเอาอกเอาใจ
“ซย่าซย่า…”
“อย่ามาเรียกชื่อฉัน!” อันซย่าซย่าเผยสีหน้าโกรธจัด “ปล่อยนะ! ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ!”
เซิ่งอี่เจ๋อลังเล ไม่อยากจะปล่อย
เพี๊ยะ
ฝ่ามืออันซย่าซย่าตบเข้าไป
สุดท้ายก็ยังใจอ่อน ไม่ได้ตบเข้าที่แก้มเซิ่งอี่เจ๋อ แต่ตบเข้าที่คางของเขาแทน
เซิ่งอี่เจ๋อนิ่งเป็นหิน ปล่อยให้อันซย่าซย่าตบตีระบายความโกรธ
“ตีเสร็จแล้วจะไม่โกรธได้มั้ย” เขาถามเสียงต่ำ
“ไม่ได้! เซิ่งอี่เจ๋อพวกเราไม่ได้คบกันแล้ว อะไรของนายเนี่ย?” อันซย่าซย่ากัดฟันด้วยความโกรธ ที่โดนเขาทำเอาจะบ้าตายจริงๆ ไอ้คนชั่ว! ไอ้เลวทราม!
เขาก้มศีรษะลง ขนตางอนยาวที่คล้อยต่ำลง ที่ทิ้งความเศร้าโศกไว้ บวกกับไฝที่ใต้ตา ระคนจนเป็นคนที่มืดมนและเดียวดาย
อันซย่าซย่าเบือนหน้าหนี กลัวว่ามองไปแล้วตัวเองจะใจอ่อนอีก
เซิ่งอี่เจ๋อคว้ามือเล็กของเธอไว้ วางในมือแล้วลูบคลำอย่างเบามือ พลางเอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า “ถ้ายังไม่หายโกรธ ตีมากกว่าสองครั้งเลยดีมั้ย? ซย่าซย่า อย่าเมินฉันเลย…”
อันซย่าซย่าเข้าใจแล้ว เขากลัวเธอจะตีจนเจ็บมือ
“นายบ้าไปแล้วรึไง? ยังจะให้ฉันตีนายอยู่อีก?!” อันซย่าซย่าหงุดหงิดถึงขีดสุด ดวงตาสีดำงดงามคู่นั้นของเซิ่งอี่เจ๋อจ้องมองมาที่เธอ แล้วพยักหน้าอย่างจริงจัง
ท่าทางราวกับสุนัขที่ได้รับบาดเจ็บหนักหน่วง
“ฉันไม่เคยนอนกับซ่งชิงเฉิ่น เรื่องในวันนั้นเป็นเรื่องเข้าใจผิด…” เซิ่งอี่เจ๋อพยายามอธิบาย “ซย่าซย่า ฉันไม่ได้โกหกเธอนะ”
ไม่เคยจริงๆ
ก่อนหน้านี้เขาอาจไม่ใช่คนดีอะไร
เขาเคยทรยศ เคยเลือดเย็น เคยทำร้ายผู้คน ปฏิเสธหญิงสาวที่ชื่นชอบเขาอย่างไร้ความปราณี
ทว่าเดิมทีเขาไม่เคยพูดโกหกต่อหน้าอันซย่าซย่า เมื่อก่อนไม่มี ตอนนี้ไม่ หลังจากนี้ยิ่งไม่มีทาง!
อันซย่าซย่าหงุดหงิด จึงคว้าโทรศัพท์ออกมาจากใต้หมอน แล้วค้นหารูปนั้น “นายดูเองเถอะ! เข้าใจผิดเหรอ? แล้วรูปนั้นคืออะไร? อีกอย่างพี่ชายฉันกับฉีเหยียนซีก็เห็นมากับตา ทั้งหมดนี้เป็นการเข้าใจผิดงั้นเหรอ?”
“รูปนั้นเป็นรูปที่หล่อนฉวยโอกาสตอนที่ฉันเมา…”
“เมาแล้วทำไมต้องอยู่ห้องเดียวกับหล่อนด้วย? คนบ้านซ่งไม่กลัวนายสับสนหลังดื่มเหรอ? นายอย่าได้บอกฉันว่า ซ่งชิงเฉิ่นเอาความไร้เดียงสาตัวเองมาวางแผนนะ!” อันซย่าซย่าเอ่ยด้วยเสียงเฉียบขาด และรู้สึกได้ถึงเขาที่อธิบายด้วยหน้าซีดเซียวเป็นอย่างมาก
เซิ่งอี่เจ๋อมีสีหน้าท่าทางหม่นหมอง เขารู้ชัดแล้วว่าอันซย่าซย่าไม่เชื่อเขา
ที่จริงเขาก็พอเข้าใจได้ ถ้าเกิดเรื่องทำนองเดียวกับอันซย่าซย่า เขาก็คงไม่เชื่อเหมือนกัน
ทุกคนล้วนเชื่อในสิ่งที่ได้ยินมาก่อน เชื่อในสิ่งที่ตัวเองคิดไว้ทั้งสิ้น
สิ่งที่สำคัญที่สุด คือต้องหาข้อพิสูจน์
ในทางปฏิบัติ คนมักจะโดนคำพูดโน้มน้าวมากกว่า
“ซย่าซย่า ฉันพิสูจน์ได้นะ” เขาจริงจังอย่างมาก
อันซย่าซย่าทำแก้มป่อง “ไม่ต้องแล้ว พวกเราเลิกกันแล้ว!”
เขาจับคางเธอไว้ บนร่างเซิ่งอี่เจ๋อแปดเปื้อนด้วยโทสะบางๆ “เลิกกัน? ขอโทษนะ ฉันไม่เห็นด้วยหรอกนะ”
“ฉันประกาศแล้วว่าเราเลิกกัน!” อันซย่าซย่ากล่าวอย่างมีโทสะ
“โมฆะ!” หลังโต้กลับอย่างเยือกเย็น น้ำเสียงเขามืดมนลง “ได้โปรด…อย่าเลิกกันเลยนะ…”
ตอนที่ 428 อยากจะบอกนาย (1)
อยู่กับมาเขานานขนาดนี้ อันซย่าซย่าจะเคยได้ยินน้ำเสียงซึมเซาแบบนี้จากเขาที่ไหนกัน?
ราวกับว่าตรงคอโดนสำลีอุดไว้ คำพูดใดๆ ก็ล้วนพูดไม่ออก
เซิ่งอี่เจ๋อลูบหัวไหล่เธอไปมา คล้ายจะเป็นการขอร้อง และคล้ายการออดอ้อน “ไม่เลิกกับฉันโอเคมั้ย… ซย่าซย่า จะทุบตีฉันก็ดี จะด่าฉันก็ดี จะใช้อำนาจให้ฉันทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น อย่าเลิกกับฉันเลย…”
รู้สึกถึงความอุ่นตรงไหล่ และยังมีที่ข้อศอกที่เขาใช้ค้ำยันน้ำหนักร่างตัวเองอยู่ เพื่อไม่ให้กดทับตัวเธอ
เขาขยับเล็กน้อยเช่นนี้ก็ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจได้
พอคิดอีกครั้ง เพียงแต่มือนั้นของเขาก็ยังทำให้เธอได้รับบาดเจ็บนี่…
ดวงตาที่ผิดหวังของอันซย่าซย่าแดงก่ำ แล้วพูดขึ้นอย่างรุนแรง “งั้น…ถ้าฉันอยากได้ดวงดาวบนท้องฟ้าล่ะ? นายไปสอยมาให้ได้รึเปล่า?”
“สอยได้แล้วเธอเลิกเมินฉัน แบบนี้เป็นไง?” ดวงตาเขาส่องประกายดุจดวงดารา อันซย่าซย่าผงกศีรษะอย่างไม่เต็มใจนัก เซิ่งอี่เจ๋อยิ้มให้เธอ พลิกตัวลงเตียง แล้วกระโดดหน้าต่างลงไปอย่างว่องไว
แม่เจ้า! กระโดดหน้าต่างเหรอ?!
อันซย่าซย่าลุกจากเตียงอย่างตื่นตระหนก พอมองใกล้ๆ ข้างเตียง เซิ่งอี่เจ๋อก็ลงสู่พื้นอย่างปลอดภัยแล้ว และโบกมือมาทางเธอ ไม่นานแผ่นหลังที่ตั้งตรงดั่งต้นสนก็ขึ้นรถไป ปอร์เช่สีดำที่ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางความมืดค่อยๆ หายลับไป
ตอบรับรวดเร็วฉับไวขนาดนั้น ย่อมรู้ว่ายากจะถอนตัว เฮอะ!
เธอก็รู้นี่!
อีกด้านหนึ่ง ณ บ้านซู
เหอจยาอวี๋อาศัยความประทับใจจากครั้งก่อน พาซูเสี่ยวมั่วมาส่งกลับบ้าน
ภายในบ้านว่างเปล่า บนโต๊ะน้ำชามีกองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและข้าวกล่องสำเร็จรูปที่กินเหลือไว้ ในห้องรกรุงรัง ทำเอาเหอจยาอวี๋ส่ายศีรษะไปมา
ซูเสี่ยวมั่วที่รู้สึกว่ากลับถึงบ้านตัวเองแล้ว ก็เดินเซไปยังห้องอย่างเบิกบานใจ เดินไปพลางถอดเสื้อผ้าไป
เธอเริ่มถอดเสื้อคลุมและเสื้อเชิ้ตก่อน จากนั้นเอื้อมมือคลำหาข้างใต้เสื้อยืด หลังจากไม่กี่วินาที ชุดชั้นในสีชมพูก็ถูกโยนไปด้านหลัง
เหอจยาอวี๋ “…”
เขาเก็บเสื้อผ้าที่หล่นตามพื้นแต่ละชิ้นอย่างเงียบๆ หลังจากเก็บชุดชั้นในตัวนั้นแล้ว ด้านหลังหูของเขาก็แดงวูบขึ้นมา
ผู้หญิงคนนี้ช่าง…
ซูเสี่ยวมั่วฮัมเพลง แล้วบิดขาไปมา ไม่รู้ว่ากำลังมีความสุขอะไรกัน
ทันใดนั้นเธอก็ร้องไห้ขึ้นมา ทำเอาเหอจยาอวี๋ตกใจ
“เป็นอะไรไป? ไม่สบายตรงไหนเหรอ?” เหอจยาอวี๋ถามด้วยความกังวล
คงไม่ได้เพิ่งไปชนที่ไหนมาหรอกนะ?
“ฉัน ฉันหาเตียงของฉันไม่เจอ! เตียงของฉัน? เตียงของฉันล่ะ?!” ซูเสี่ยวมั่วร้องไห้ปานจะขาดใจ พลางดึงแกว่งเหอจยาอวี๋อยู่เรื่อยๆ “เตียงของฉันล่ะ…”
แรงที่เยอะจนน่าตกตะลึงของเธอ ทำเอาเหอจยาอวี๋ถูกแกว่งไปมามีสีหน้าหมดอาลัยตายอยาก
ไม่ง่ายนักที่จะรอจนเธอหยุดขยับ เขารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุน…
“เฮ้อ ฉันอุ้มเธอไปละกัน” เขาอุ้มซูเสี่ยวมั่วด้วยท่าเจ้าสาว แล้ววางลงบนเตียง
ซูเสี่ยวมั่วกลิ้งตัวสองรอบด้วยความพึงพอใจ หลังจากนั้นเพียงชั่วครู่ก็เริ่มร้องไห้อีกครั้ง “ผ้าห่มของฉันทำไมเย็นอ่า? ทำไม?! สวรรค์! โลก! ทำไมต้องทำกับฉันขนาดนี้ด้วย!”
เหอจยาอวี๋ทึ่มทื่อไปสองวินาที หรือปกติผ้าห่มต้องร้อนงั้นเหรอ?
นี่เขามีปัญหาหรือซูเสี่ยวมั่วเองที่มีปัญหา?
“อย่าร้อง…เธออย่าร้องไห้เลย…” เช็ดน้ำตาให้ซูเสี่ยวมั่วอย่างเก้งก้าง ซูเสี่ยวมั่วโค้งศีรษะไปมา แล้วถือโอกาสสั่งน้ำมูกบนกระดาษเช็ดหน้า
เหอจยาอวี๋กุมขมับ แล้วเอากองกระดาษเช็ดหน้าที่น่าสงสัยนั้นโยนลงถังขยะไปอย่างรวดเร็ว
“ที่จริง ฉันมีเรื่องที่อยากจะบอกนายน่ะ…” ซูเสี่ยวมั่วพูดเสียงอ่อน เหอจยาอวี๋โน้มตัวลง “หืม?”
แล้วแรงอันมหาศาลก็จู่โจมมา ในตอนที่รอเขาตอบสนองกลับมา ก็โดนซูเสี่ยวมั่วที่คลุมตัวอยู่ภายในผ้าห่มโจมตีอย่างพิลึกพิลั่น!
